- 324
- 1,547
- 124
ਅਪਡੇਟ 05
ਰਮਨ ਨਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਕੀ ਤੂੰ ਕੌਫੀ ਪੀਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਡਾਇਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੌਫੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਕੌਫੀ ਪੀਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿੱਥੇ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਤੇ ਵੀ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਲੱਗੂਗਾ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ, ਮੈਂ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਆਉਣੀ ਆ।
ਰਮਨ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪੀਰੀਅਡਸ ਦੌਰਾਨ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮਨਜੀਤ ਇਹ ਸੋਚ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰਮਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਤਿਆਰ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ।
ਮਨਜੀਤ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਪਾ ਕੇ ਜਾਵਾਂ।
ਰਮਨ: ਜੋ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪਹਿਨੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਪਾਵਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹ ਤਾਂ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਤੁਰੰਤ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਮੈਂ ਰਮਨ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੁਝ ਵੀ ਪਹਿਨੋ, ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੱਲ, ਝੂਠਾ।
ਰਮਨ: ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਮੈ ਕਿਹੜ ਸੂਟ ਪਾਵਾਂ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਨੀਲਾ ਸੂਟ ਜੋ ਦੀਦੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਰਮਨ: ਹੁਣ ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਲ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਚੱਲੀਏ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੈਂ 10 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਨੀ ਆਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਹਤ ਦਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਰਮਨ ਨਾਲ ਇਕੱਲੀ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਸੰਦ ਦਾ ਸੂਟ ਪਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਇਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹੜਾ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਕ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਜਨਮਦਿਨ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਸ਼ੋਅ ਮਿਸ ਜਾਉਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ 10 ਮਿੰਟ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ 25 ਮਿੰਟ ਹੋ ਗਏ।
ਮਨਜੀਤ ਟਾਈਮ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਸਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖਦ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਠੀਕ ਵੀ ਹੈ, ਅੱਜ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਮੇਕਅੱਪ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੂੰ ਕੁਝ ਕਹੇਂਗਾ ਜਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਹੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ ਸੋਹਣੀ।
ਰਮਨ: ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੈਂਕਯੂ, ਚੱਲ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਐਨਕਾਂ ਨਹੀਂ ਪਾਈਆਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਐਨਕਾਂ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਨਮਦਿਨ ਤੇ ਤੋਹਫ਼ਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਦੋਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੈਕੇਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਓ, ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ। ਹੁੇਣ ਦੇਖਗੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਮੇਰਾ ਤੋਹਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਪੁੱਤ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਹ ਪੈਕੇਟ ਲੱਭਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਐਨਕਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਕੀ ਮੰਮੀ
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗੂਗਾ।
ਰਮਨ: ਇਹ ਚੰਗਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗੂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ।
ਰਮਨ: ਓਹੋ ਮੰਮੀ, ਐਨਕ ਲਗਾਓ ਜਲਦੀ ਕਰੋ, ਆਪਾਂ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਪਾਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਚਲੋ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰਮਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਆਪਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮਲਟੀਪਲੈਕਸ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਹਾਏ ਰੱਬਾ, ਰਮਨ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਲਿਆਇਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਚਲੋ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੱਲ ਪੁੱਤ।
ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਲਮ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਫਿਲਮ ਖਤਮ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਭੀੜ ਇਕੱਠੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਰਮਨ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਰਨਾਮ ਨਾਲ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਆਈ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਵਾਰ ਵੀ ਇਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਰਮਨ ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੈ। ਹਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਆਈ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਦੱਸ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਫਿਰ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਘਰ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ।
ਦੋਵੇਂ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਖਾਣਾ ਆਰਡਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਇਕੱਠੇ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
ਰਮਨ ਨਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਕੀ ਤੂੰ ਕੌਫੀ ਪੀਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਡਾਇਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੌਫੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਕੌਫੀ ਪੀਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿੱਥੇ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਤੇ ਵੀ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਲੱਗੂਗਾ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ, ਮੈਂ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਆਉਣੀ ਆ।
ਰਮਨ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪੀਰੀਅਡਸ ਦੌਰਾਨ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮਨਜੀਤ ਇਹ ਸੋਚ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰਮਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਤਿਆਰ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ।
ਮਨਜੀਤ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਪਾ ਕੇ ਜਾਵਾਂ।
ਰਮਨ: ਜੋ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪਹਿਨੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਪਾਵਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹ ਤਾਂ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਤੁਰੰਤ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਮੈਂ ਰਮਨ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੁਝ ਵੀ ਪਹਿਨੋ, ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੱਲ, ਝੂਠਾ।
ਰਮਨ: ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਮੈ ਕਿਹੜ ਸੂਟ ਪਾਵਾਂ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਨੀਲਾ ਸੂਟ ਜੋ ਦੀਦੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਰਮਨ: ਹੁਣ ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਲ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਚੱਲੀਏ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੈਂ 10 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਨੀ ਆਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਹਤ ਦਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਰਮਨ ਨਾਲ ਇਕੱਲੀ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਸੰਦ ਦਾ ਸੂਟ ਪਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਇਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹੜਾ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਕ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਜਨਮਦਿਨ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਸ਼ੋਅ ਮਿਸ ਜਾਉਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ 10 ਮਿੰਟ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ 25 ਮਿੰਟ ਹੋ ਗਏ।
ਮਨਜੀਤ ਟਾਈਮ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਸਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖਦ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਠੀਕ ਵੀ ਹੈ, ਅੱਜ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਮੇਕਅੱਪ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੂੰ ਕੁਝ ਕਹੇਂਗਾ ਜਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਹੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ ਸੋਹਣੀ।
ਰਮਨ: ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੈਂਕਯੂ, ਚੱਲ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਐਨਕਾਂ ਨਹੀਂ ਪਾਈਆਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਐਨਕਾਂ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਨਮਦਿਨ ਤੇ ਤੋਹਫ਼ਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਦੋਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੈਕੇਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਓ, ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ। ਹੁੇਣ ਦੇਖਗੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਮੇਰਾ ਤੋਹਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਪੁੱਤ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਹ ਪੈਕੇਟ ਲੱਭਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਐਨਕਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਕੀ ਮੰਮੀ
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗੂਗਾ।
ਰਮਨ: ਇਹ ਚੰਗਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗੂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ।
ਰਮਨ: ਓਹੋ ਮੰਮੀ, ਐਨਕ ਲਗਾਓ ਜਲਦੀ ਕਰੋ, ਆਪਾਂ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਪਾਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਚਲੋ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰਮਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਆਪਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮਲਟੀਪਲੈਕਸ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਹਾਏ ਰੱਬਾ, ਰਮਨ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਲਿਆਇਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਚਲੋ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੱਲ ਪੁੱਤ।
ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਲਮ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਫਿਲਮ ਖਤਮ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਭੀੜ ਇਕੱਠੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਰਮਨ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਰਨਾਮ ਨਾਲ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਆਈ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਵਾਰ ਵੀ ਇਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਰਮਨ ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੈ। ਹਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਆਈ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਦੱਸ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਫਿਰ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਘਰ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ।
ਦੋਵੇਂ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਖਾਣਾ ਆਰਡਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਇਕੱਠੇ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
