अल्लादिन आणि जादूचा दिवा - भाग ३
अल्लादिनच्या आठवणीत नूरबानूचे दिवस आणि रात्र असेच जात होते.
कधी-कधी तर आपला दाणा फळवून घ्यायला नूरबानूला काकडी, दुधी भोपळा याचा पण आधार घ्यावा लागायचा.
म्हातारी नूरबानू आपल्याच हाताने, आपले अम्मे कुरवाळत, गांडीवर चापटी मारून घेऊन तर कधी अल्लादिनचे नाव घेत तळमळत असायची.
तिलाही आता या गोष्टीचा कंटाळा येऊ लागला होता.
या भल्या मोठ्या राजमहालात एवढे दास दासी असून सुद्धा, तिला आपल्या कामतृप्ती साठी कुणी उपयोगाचं नव्हतं.
तसा, एकदा-दोनदा आयेशा नावाच्या दासीने तिच्या सोबत लगट करण्याचा प्रयत्न केला होता पण, नुरबानूचा भोसडा एका मर्दानी लवड्यासाठी भुकेला होता. म्हणून तिने आयेशाला दूरच ठेवले होते. (आयेशा ची गोष्ट पुढील भागात).
एका रात्री अल्लादिनचे नाव घेत, म्हातारी नुरबानू पचा-पच झडली. आपल्या भल्या मोठ्या गांडीच्या भोकातून काकडी बाहेर काढत नुरबानू उसासे टाकत होती. थोडा वेळ तसेच पडून राहिल्यानंतर ती
पलंगावरून उठून, न्हानीघरात पळाली.
हात-पाय धूवून परत पलांगवर बसली.
पलंगावरचे कापड नुरबानूच्या चिकाने ओले झाले होते. तिने ते कापड बदलले आणि ती पलंगावर आडवी पडून राहिली.
अल्लादिनच्या आठवणीने नुरबानूच्या डोळ्यात अश्रु तरळले. तिला या सगळ्याचा उबग आला होता, तिने स्वतःशी निश्चय केला की, जो पर्यंत अल्लादिन परत येतं नाही तो पर्यंत ती आपल्या भोसड्याला हात लावणार नाही.
या विचारातच नुरबानू झोपी गेली.
दोन-चार दिवस असेच गेले.
नुरबानू रात्री लवकर झोपायची, आणि प्रयत्न करायची की जेणे करून तिला अल्लादिनची आठवण येणार नाही. काही दिवस तिचा हा प्रकार नीट चालू होता.
बघता-बघता आठ दिवस झाले, नुरबानूच्या भोसड्याला खाज सुटू लागली होती. एका रात्री तर नुरबानू झोपेतच आपला दाणा रगडत होती, पण जसं तिला लक्षात आलं तसं नुरबानूने पटकन् हा प्रकार थांबवला आणि झोपायचा प्रयत्न करू लागली.
सकाळी उठल्यावर तिला जाणवलं की, तिची सलवार भोका जवळ थोडी ओली झाली आहे.
रात्रीत अचानक झालेल्या प्रकाराने कदाचित ती थोडीशी झडली होती.
नुरबानू पटकन् अंघोळीला गेली,
आयेशा ने गरम पाणी अगोदरच आणून ठेवले होते. नुरबानूने आपले कपडे उतरवून न्हानी घरात अडकवले. न्हाणीघरातल्या आरशात नुरबानू आपले रूप न्याहाळू लागली. खरबूजा एवढे मोठे स्तन त्या वरचे जांभळा एवढे मनुके, भरगच्च मांसल मांड्या, टरटरीत फुगलेली गांड, चरबीयुक्त सुटलेले पोट. या सगळ्यात नुरबानूचा सुकलेला चेहरा कसातरीच वाटत होता. नुरबानूला जाणवले की, ती जेव्हा जेव्हा रात्रीत झडायची तेव्हा तिच्या चेहरा एकदम उठून दीसायचा पण गेले आठ दिवस काही झालं नसल्यामुळे तिच्या चेहऱ्याचे तेज गायाब झाले होते.
कसाबसा हा विचार झटकून नुरबानूने आपली भली मोठी गांड त्या पाटावर टेकवली आणि आपल्या अंगावर गरम पाणी, तांब्याने घेऊ लागली. का कुणास ठावूक आज तिचा भोसडा जरा जास्तच वळवळ करत होता.
नुरबानूच्या गरगरीत अंगावरून ओघळणारे गरम पाणी, तिच्या अम्म्याच्या घळीतून जात पोटावरून तिच्या फोद्याच्या पाकळ्यावर जाऊन तिला गुदगुल्या करत होते.
नकळत तिचा हात अम्म्यावर फिरत होता, आणि ती आपल्या मांड्या फाकवून अंगावर पाणी घेत होती, इतक्यात तिला मुतायची तीव्र इच्छा झाली, आणि मग तिने आपल्या मांड्या अजून फाकवल्या आणि भोसड्याच्या पाकळ्या अलग करून त्यातून फस्स फस्स करत गरम मुताची पिवळी पांढरी धार सोडली. अगोदर इतके दिवस आपला भोसडा कुरवळला नसल्याने तिच्या बोगद्यात खळबळ माजली होती. तरी तिने स्वतला सावरत अंघोळ उरकली. आपले अंग पुसून घेऊन नुरबानू कपडे घालून न्हाणीघरातून बाहेर आली. केस धुतल्यामुळे ती, डोक्यावरचे केस मोकळे सोडून पुसत सोफ्यात उभी होती.
इतक्यात बाहेर कसलातरी गोंधळ चालू असल्याचं तिला लक्षात आलं, म्हणून ती खिडकीतून डोकावून बाहेर बघू लागली, बाहेर कोणतरी दोन पुरुष कोणासोबत तरी भांडत उभे होते. तिच्या राज महालाच्या दरवाज्यात हा सगळा गोंधळ चालु होता, त्या दोघांपैकी एक पन्नशितला गृहस्थ होता तर दुसरा पंधरा-सोळा वर्षांचा तरुण होता.ती थोडा वेळ टक लावून पाहू लागली. तेवढ्यात तिला लक्षात आलं की, ते दोन पुरुष दुसरे कोणी नसून तिचा मावस भाऊ वाहिद आणि त्याचा मुलगा शोएब होता. ती पळतच राजमहालच्या दरवाज्या कडे गेली. तिला बघताच दरवान बाजूला झाला, आणि तिने जाऊन वाहिद आणि शोएबला मिठीच मारली.
वाहिद त्या दरवानाला सांगू लागला, ' बघ, मी म्हणालो होतो ना.. माझी नूरबानू इकडेच राहते म्हणुन'.
असे म्हणत तो नूरबानूकडे दरवानाची तक्रार करू लागला. नूरबानुने दरवानाला चांगलेच खडसावले आनी ती त्या दोघांना घेऊन आत आली. इतर दास-दासी त्यांचं सामान उचलून वाहिद आणि शोएब च्या राहण्याची सोय महालात करू लागले.
नूरबानूने त्या दोघांसोबत जेवणं वैगेरे केलं आणि आता ते तिघेही गप्पा मारत बसले.
नुरबानू विचारू लागली,' वाहिद भाई, कसे आहेत घरी सगळे. भाभी कशी आहे.?'
वाहिद थोडा तोंड पाडूनच बोलला,'नुरआपा, काय सांगू तुला.. काही वर्षांपूर्वी खजुराचा धंदा चालू केला होता..तो बंद पडला.. धंद्यात खूप नुकसान झालं. घरी खायचे पण हाल आहेत. म्हणुन शोएब ला म्हणलो, चल आपल्या नुर आपा कडे जाऊ..काही मदत झाली तर बघू. म्हणुन आलो आपा तुमच्या कडे. खोटं नाही सांगणार, पण जे आहे ते तुमच्या समोर आहे.'
असं म्हणुन वाहिद डोळे पुसायला लागला.
तसं नुरबानूला त्या दोघांचे कपडे बघून शंका आली होती.
तेवढ्यात शोएब म्हणाला, ' खाला.. खरं तर अब्बु नको म्हणत होते, पण मी आणि अम्मी ने त्यांना भाग पाडलं इकडे यायला.'
नुरबानूला त्या दोघांवर दया आली, ती म्हणाली, ' वाहिद भाई असा रडू नको.. तुझी आपा जो पर्यंत जिवंत आहे तो पर्यंत तुझ्यावर वाईट वेळ येऊ देणार नाही..मी तुला इकडे एक चांगला धंदा काढून देते, तुम्ही दोघे इकडेच रहा. तसाही अल्लादिन घरातून गेल्या पासून इकडे मी एकटीच माझं जीवन जगत आहे.. तुम्ही दोघे इकडे राहिलात की, मलाही थोडा आधार मिळेल.'
वाहिद डोळे पुसत म्हणाला, ' आपा, तुझे हे उपकार मी कसे फेडू मलाच नाही समजत.'
नुरबानू म्हणाली, ' वाहिद भाई, उपकार वैगेरे काही नाहीत.. आपण एकत्र लहानाचे मोठे झालो, सोबत खेळलो, आपण एक परिवार आहोत. त्यामुळे तुम्ही दोघे निर्धास्त रहा इकडे.
शोएब सुद्धा आता मोठा झालाय ना, त्यामुळे त्याचाही आधार होईल या म्हातारीला.'
असे म्हणत तिघेही काही वेळ तिथेच गप्पा मारत बसले, आणि काही वेळाने दोघेजण आराम करायला आपल्या खोलीत गेले.
वाहिद आणि शोएब मुळे नुरबानूला थोडा धीर आला होता. नाहीतर तसाही या एवढ्या मोठ्या महालात ती आणि तिचे दास-दासी या शिवाय कुणी राहत नव्हतं.
नुरबानू देखील आपल्या खोलीत जाऊन, थोडा आराम करायला गेली.
दुपारचं जेवण चांगलं झाल्यामुळे, तिला देखील सुस्ती आली होती.
नुरबानूला चांगलीच झोप लागली,काही वेळातच तिला एक स्वप्न पडले.
स्वप्नात नुरबानू आणि अल्लादिन दोघे नागडे होऊन झवत होते. नुरबानू कुत्र्या सारखं उत्ताने पडून पलंगावर अल्लादिन कडून कचा कच उडवून घेत होती.
अल्लादिनचा सोट ती तोंडात घेऊन गपा-गपा चोकत होती.
एवढ्यात तिला दचकून जागी झाली. पलंगावरून उठून थोडं पाणी प्यायली तेव्हा कुठे नुरबानूला हायसं वाटलं. तिने हाताने आपली कमीज तपासली, तिच्या भोसड्यातून येणाऱ्या चिकामुळे तिची कमीज थोडी ओली झाली होती.
नुरबानूला आता या गोष्टीचा कंटाळा आला होता, एकतर इतके दिवस भोकात कुणाचा लंड गेला नव्हता, त्यात स्वतः बोटं घालून ती शांत व्ह्यायची, तो पण प्रकार बंद झालेला.
ती वैतागूनच उठली आणि न्हाणी घराकडे कपडे बदलायला म्हणुन गेली.
नुरबानू न्हाणीच्या दारात पोचली असेल, तेवढ्यात तिला आतून कुणाचा तरी आवाज आला, तिने हळूच आत डोकावून पाहिले.
तिला दिसले की शोएब तिरका उभा राहून, आपला सोट हातात पकडुन मुतत होता.
शोएब वयाने पंधरा-सोळा वर्षांचा असेल पण त्याचा बुल्ला चांगलाच मोठा आणि ताठरलेला होता. त्यातून निघणारा मुताचा फवारा लांब पर्यंत जात होता. हा सगळा नजारा नुरबानू आपल्या डोळ्यात साठवून घेत होती.
तिचा कामाग्नी चांगलाच भडकत होता.
एवढ्यात शोएबचं मुतून झालं होतं, त्याने हात पाय धुवून घेतले आणि ओले झालेले हात पुसायला म्हणून तो काहीतरी कापड शोधू लागला. त्याला काही मिळाले नाही, म्हणून त्याने खुंटीवर अडकवलेला नुरबानूचा कमीज घेतला आणि त्याने आपले हात-पाय पुसू लागला. पुसुन झाल्यावर शोएब ने केलेला प्रकार बघून नुरबानू अवाक् झाली.
हात-पाय पुसून झाल्यावर शोएबने, कमीजच्या मधल्या भागात आपले नाक खुपसून एक दिर्घ श्वास घेतला, आणि नुरबानूचा भोसडा कमीज मध्ये ज्या ठिकाणी असतो तो भाग तोंडात घेऊन शोएब चोखू लागला. काही वेळ असं करून त्याने नुरबानूची कमीज आहे त्या ठिकाणी अडकवून ठेवली.
लवड्यासाठी हपापलेल्या झवाड्या नुरबानूचे डोळे आता चमकले. तिच्या डोक्यात विचार चक्र चालू झाले.
कुणीतरी बाहेर उभं असल्याची चाहूल शोएबला लागली असावी म्हणुन तो पटकन् न्हाणी घरातुन बाहेर येऊ लागला, नुरबानूही इतक्यात थोडं सावध होऊन उभी राहिली.
शोएब बाहेर आला, नुरबानूला बघून तो थोडासा घाबरला आणि म्हणाला,
' खाला, तु कधी आलीस.. मला माहित नव्हतं की न्हाणीघर कुठे आहे, आणि मला खूप जोराची लागली होती म्हणून मी इकडे आलो.'
नुरबानू: त्यात काय एवढं बेटा, हे सगळं तुझंच तर आहे. चल, तुझे अब्बू उठले का बघं. आपण सगळेजण मिळून चहा घेऊ आणि बाजारपेठेत एक चक्कर टाकून येऊ.
शोएब: हो खाला.
असं म्हणून शोएब तिथून निघून गेला.
नुरबानूच्या डोक्यात आता विचार पेटू लागले.
शोएबचा कडक, दमदार लंड बघून तिचा
भोसडा तर पाणीदार झाला होताच. आता ती फक्त संधीची वाट बघत होती.
नुरबानू, वाहिद आणि शोएब चहा घेऊन बाजारपेठेत फेरफटका मारायला निघून गेले.
बाजारपेठ जवळच असल्यामुळे ते तिघे चालतच निघाले. शोएब पुढे चालत होता, त्याच्या मागे नुरबानू आणि वाहिद चर्चा करत चालले होते.
नुरबानू: वाहिद भाई, शोएब आता मोठा वयात आला आहे, त्याच्या निकाहाच काही बघत आहेस की नाही.?
वाहिद: होय आपा, पोरगं वयात तर आलं आहे. पण कमवत काही नाही, म्हणून बात पुढे जातच नाही.
नुरबानू: होय..खर आहे हे. पण आता इकडे तुम्ही दोघे कमवायला लागलात की बघ, मुलींची रांग लागेल. शरीराने तर हट्टा-कट्टा आहेच तो.
वाहिद: बरोबर. तूच आता त्याला कोणतरी चांगली मुलगी शोध म्हणजे त्याचा संसार चालू होईल.
नुरबानू: हो, मीच शोधेन त्याच्यासाठी दुल्हन.
बरं, तु सांग तुझा आणि रुबिनाचा संसार कसा चालू आहे.
वाहिद: आपा, खर सांगू तर, आमच्यामध्ये खूप भांडण होतात. अल्लाहतलाच्या मर्जीने सगळं काही नीट चालू होतं पण गेल्या काही वर्षंपासून रुबिना पूर्णपणे बदलली आहे.
नेहमी मला सोडून जायच्या गोष्टी करते.
नुरबानू: या अल्लाह.. हे मी काय ऐकत आहे भाई! संसार आहे तर भांडण हे होणारच, पण त्या साठी घर का सोडून जायचं.
अल्लाहतलाने सोन्या सारखी मुलं दिली आहेत ते सोडून कुठे जाणार आहे ती.
वाहिद: काय सांगू तुला आपा. मला सांगायला सुध्दा कसतरी होतं आहे पण, तरी पण सांगतो. रूबिना आणि मी गेले वर्षभर एकत्र झोपलो सुद्धा नाही.
नुरबानू: भाई, तुमची हालत मी समजू शकते. वाहिद: इतके दिवस मी कसा राहतो आहे हे मलाच माहिती आपा.
हे सगळं बोलणं चालू असताना, ते तिघेजण बाजारपेठेत पोचले. आज बाजारात गर्दी दिसत होती. पेठेत आत जाताच, माणसांची गर्दीच गर्दी दिसत होती. आता एक माणूस जाईल एवढीच जागा होती, त्यातून वाट काढत एका पाठीमागे हे तिघेजण जात होते.
पुढे शोएब, मध्ये नुरबानू आणि पाठीमागे वाहिद. पुढे जाईल तसे गर्दी वाढतच होती, नुरबानूला एका व्यापाऱ्याकडे या दोघांना घेऊन जायचं होतं. त्याच्या दुकानात मालाची देवाण घेवाण आणि इतर बोलणी होणार होती.
त्या व्यापाराचे दुकान अजून थोडे दूर होते.
हे तिघेजण वाट काढत तिकडे जाऊ लागले.
गर्दीमुळे वाहिदचा धक्का नुरबानूला बसत होता, आणि नुरबानूसुध्दा शोएब वर पाठीमगुन धडकत होती.
नुरबानूला असं वाटलं की, पाठीमागून तिच्या गांडीवर काहीतरी टोचत आहे. तिला वाटलं कदाचित गर्दीमुळे वाहिद कडून चुकून झालं असेल. पण जसं गर्दी पुढं सरकत होती, तसा वाहिदचा लंड अजून जोरात आणि अजून मोठा होतं तिला टोचत होता. नुरबानू आता समजून चुकली की, वाहिद हे सगळं मुद्दाम करतोय. काही वेळा पूर्वीच त्यानं सांगितलं होतं, की रुबिना सोबत त्यांचे संबंध चांगेल नव्हते, त्यात गेले वर्षभर त्याला स्त्री सहवास मिळाला नव्हता. त्यामुळेच तो मुद्दाम आपल्याला उकसवत आहे.
पण आता नुरबानूची बुद्धी तिरक्या चालीने चालू लागली, तिला आयतीच संधी मिळाली होती. इतके दिवस ती एकटी होती, तिला पण आपला भोसडा रगडून घ्यायचा होताच.
तिला वाटलं जणू अल्लाहतलाने या दोघांना पाठवलं आहे, आपली शरीराची भूक भागावण्यासाठी.
आता नुरबानू सुद्धा मुद्दाम आपली गांड मागे करून वाहिदला प्रतिसाद देऊ लागली.
नुरबानू कडून मिळणारा प्रतिसाद बघून इकडे वाहिद चमकला,तो मनातल्या मनात विचार करू लागला.
' या अल्लाह.. मी तर फक्त प्रयत्न करून बघत होतो, पण बहूतेक नुर आपा सुध्दा शरीराची भुकेली आहे.'
वाहिदला ही संधी सोडायची नव्हती म्हणून तो सुद्धा, आता एका हाताने हळूच नुरबानूची गांड चोळू लागला.
पुढे जाईल तसे गर्दी अजून वाढत होती, एवढ्यात नुरबानूने हळुच मागे वळुन वाहिदकडे पाहून गालातल्या गालात हसली.
वाहिद समजायचे ते समजला.
नुरबानूच्या मनात अजून एक विचार घोळू लागला, ' या गर्दीत मी पण आपला फायदा करून घेतला तर..'. असे म्हणत नुरबानूने हळुच आपले गुबगुबित अम्मे शोएबच्या पाठीवर टिकवू लागली.
पुढे असलेल्या शोएबने पहिल्यांदा तिकडे दुर्लक्ष केले, पण काही वेळाने परत नुरबानुने तसे केल्यावर शोएब मागे वळून म्हणाला,
' नूर खाला, गर्दी खूपच आहे आज. आपण परत घरी जावूयात का. गर्दी कमी झाल्यावर येऊ जमलं तर.'
नुरबानू: नको बेटा, आता जवळ आलोच आहोत. पोहोचू आपण.
असे म्हणून ते परत गर्दीतून वाट काढत चालू लागले.
एकदा तर गर्दीचा फायदा घेऊन नुरबानूने शोएबच्या बोच्याला चिमटा काढला.
इकडे शोएब पण तापत होता, त्याने हळुच आपला एक हात मागे घेत नुरबानूच्या मांडीवर दाबू लागला.
या तिघांचे हे चाळे कुणाला लक्षात येत नव्हते.
फक्त नुरबानू पुढून आणि मागून मजा घेत होती.
काही वेळात गर्दीतून वाट काढत हे तिघे त्या व्यापाऱ्याच्या दुकानाजवळ पोचले आणि कामाच्या गोष्टी करून तिथून एक-दोन तासांनी बाहेर पडले. रात्र बरीच झाली होती आणि आता गर्दी पण ओसरली होती.
पण या तिघांच्या मनात एक मेकांबद्दल आकर्षण निर्माण झालं होतं.
तिघांच्याही मनात आता हवस जागी झाली होती पण लाजे-काजेस्तव सरळ बोलू शकत नव्हते.
नुरबानू, वाहिद आणि शोएब आता आपल्या घराकडे परत जाऊ लागले.
नुरबानू आणि वाहिद पुढे चालत होते आणि शोएब त्या दोघांच्या मागे येतं होता.
तिघेही शांतपणे जात होते,
वाहिदच धाडस करून म्हणाला,
' आपा, आज खूपच गर्दी होती ना. किती धक्के खात होतो आपण. मला तर काही सुचतच नव्हत'
नुरबानू : होय भाई, केवढी ती गर्दी.. या अल्लाह.. एवढं खेटून चालत जावं लागत होतं की, मला तर वाटतं होतं की पाठीमागून काहीतरी सारखं टोचत आहे.
वाहिद ( गडबडून ): अ..अं ..जी आपा.. ती थोडी गडबडच झाली. पाठीमागून लोक खूप ढकलत होते त्या मुळे थोडं...
नुरबानूने पाठीमागे बघून थोडा अंदाज घेतला, शोएब थोडा मागे होता.
नुरबानू ( हसत ) : भाई, त्यात काय एवढं.
मी समजू शकते, इतके दिवसांनी एखाद्या स्त्रीचा स्पर्श झाला होता ना तुम्हाला म्हणुन असेल कदाचित.
नुरबानूचा मोकळा स्वभाव बघून वाहिदची भीती थोडी कमी झाली, तो म्हणाला:
होय आपा.. आणि त्यातपण तुमच्या सारख्या एखाद्या भरगच्च देहाच्या स्त्रीचा स्पर्श म्हणजे काही विचारू नका..
अजून थोडा वेळ तसच चालू राहील असतं तर मला सहन झालं नसतं आणि माझी धोती ओलीच झाली असती..
असे म्हणून वाहिद ओशाळून हसू लागला.
नुरबानू: अम.. अम्म... ही ही..हो भाई, माझी पण कमीज.. तशीच झाली असती..
या वाक्याने वाहिदने चमकून नुरबानूकडे बघितले.
आता दोघे एकमेकांकडे टक लावून पाहू लागले.
दोन्ही बाजूने ठिणगी पडली होती.
एवढ्यात ते घराजवळ पोचले होते.
वाहिद आणि नुरबानू काही न बोलता घरात जाऊन, आवरायला आपल्या खोलीत निघून गेले.
शोएब सुद्धा त्यांच्या मागे घरी आला आणि आवरायला निघून गेला.
घरी पोहचताच, नुरबानू लगेच न्हाणी घरात पळाली. सलवार कमीज काढून ठेवत ती लगेच खाली बसून तिने आपल्या मांड्या फाकवल्या.
तिच्या बुळबुळीत झालेल्या भोसड्याच्या पाकळ्यातून, इतका वेळ साठवून ठेवलेलं मुत फळा फळा बाहेर पडू लागलं.
फस..फसस्स.. असा आवाज करत नुरबानू मुतू लागली, पण मुतत असताना तिला सारखं वाहिदचा कडक दांड्याचा स्पर्श पाठीमागे जाणवत होता, त्यात शोएबचा तरणा ताठा सोटा बघून तर ती वेडावूनच गेली होती.
गर्दीत झालेल्या प्रकाराने नुरबानूचा बोगदा चांगलाच चिकट झाला होता.
त्यात फस-फसणाऱ्या मुतात तिचा चिक मिसळून एक उग्र असा वास न्हाणीघरात दरवळत होता.
अल्लादिनच्या आठवणीत नूरबानूचे दिवस आणि रात्र असेच जात होते.
कधी-कधी तर आपला दाणा फळवून घ्यायला नूरबानूला काकडी, दुधी भोपळा याचा पण आधार घ्यावा लागायचा.
म्हातारी नूरबानू आपल्याच हाताने, आपले अम्मे कुरवाळत, गांडीवर चापटी मारून घेऊन तर कधी अल्लादिनचे नाव घेत तळमळत असायची.
तिलाही आता या गोष्टीचा कंटाळा येऊ लागला होता.
या भल्या मोठ्या राजमहालात एवढे दास दासी असून सुद्धा, तिला आपल्या कामतृप्ती साठी कुणी उपयोगाचं नव्हतं.
तसा, एकदा-दोनदा आयेशा नावाच्या दासीने तिच्या सोबत लगट करण्याचा प्रयत्न केला होता पण, नुरबानूचा भोसडा एका मर्दानी लवड्यासाठी भुकेला होता. म्हणून तिने आयेशाला दूरच ठेवले होते. (आयेशा ची गोष्ट पुढील भागात).
एका रात्री अल्लादिनचे नाव घेत, म्हातारी नुरबानू पचा-पच झडली. आपल्या भल्या मोठ्या गांडीच्या भोकातून काकडी बाहेर काढत नुरबानू उसासे टाकत होती. थोडा वेळ तसेच पडून राहिल्यानंतर ती
पलंगावरून उठून, न्हानीघरात पळाली.
हात-पाय धूवून परत पलांगवर बसली.
पलंगावरचे कापड नुरबानूच्या चिकाने ओले झाले होते. तिने ते कापड बदलले आणि ती पलंगावर आडवी पडून राहिली.
अल्लादिनच्या आठवणीने नुरबानूच्या डोळ्यात अश्रु तरळले. तिला या सगळ्याचा उबग आला होता, तिने स्वतःशी निश्चय केला की, जो पर्यंत अल्लादिन परत येतं नाही तो पर्यंत ती आपल्या भोसड्याला हात लावणार नाही.
या विचारातच नुरबानू झोपी गेली.
दोन-चार दिवस असेच गेले.
नुरबानू रात्री लवकर झोपायची, आणि प्रयत्न करायची की जेणे करून तिला अल्लादिनची आठवण येणार नाही. काही दिवस तिचा हा प्रकार नीट चालू होता.
बघता-बघता आठ दिवस झाले, नुरबानूच्या भोसड्याला खाज सुटू लागली होती. एका रात्री तर नुरबानू झोपेतच आपला दाणा रगडत होती, पण जसं तिला लक्षात आलं तसं नुरबानूने पटकन् हा प्रकार थांबवला आणि झोपायचा प्रयत्न करू लागली.
सकाळी उठल्यावर तिला जाणवलं की, तिची सलवार भोका जवळ थोडी ओली झाली आहे.
रात्रीत अचानक झालेल्या प्रकाराने कदाचित ती थोडीशी झडली होती.
नुरबानू पटकन् अंघोळीला गेली,
आयेशा ने गरम पाणी अगोदरच आणून ठेवले होते. नुरबानूने आपले कपडे उतरवून न्हानी घरात अडकवले. न्हाणीघरातल्या आरशात नुरबानू आपले रूप न्याहाळू लागली. खरबूजा एवढे मोठे स्तन त्या वरचे जांभळा एवढे मनुके, भरगच्च मांसल मांड्या, टरटरीत फुगलेली गांड, चरबीयुक्त सुटलेले पोट. या सगळ्यात नुरबानूचा सुकलेला चेहरा कसातरीच वाटत होता. नुरबानूला जाणवले की, ती जेव्हा जेव्हा रात्रीत झडायची तेव्हा तिच्या चेहरा एकदम उठून दीसायचा पण गेले आठ दिवस काही झालं नसल्यामुळे तिच्या चेहऱ्याचे तेज गायाब झाले होते.
कसाबसा हा विचार झटकून नुरबानूने आपली भली मोठी गांड त्या पाटावर टेकवली आणि आपल्या अंगावर गरम पाणी, तांब्याने घेऊ लागली. का कुणास ठावूक आज तिचा भोसडा जरा जास्तच वळवळ करत होता.
नुरबानूच्या गरगरीत अंगावरून ओघळणारे गरम पाणी, तिच्या अम्म्याच्या घळीतून जात पोटावरून तिच्या फोद्याच्या पाकळ्यावर जाऊन तिला गुदगुल्या करत होते.
नकळत तिचा हात अम्म्यावर फिरत होता, आणि ती आपल्या मांड्या फाकवून अंगावर पाणी घेत होती, इतक्यात तिला मुतायची तीव्र इच्छा झाली, आणि मग तिने आपल्या मांड्या अजून फाकवल्या आणि भोसड्याच्या पाकळ्या अलग करून त्यातून फस्स फस्स करत गरम मुताची पिवळी पांढरी धार सोडली. अगोदर इतके दिवस आपला भोसडा कुरवळला नसल्याने तिच्या बोगद्यात खळबळ माजली होती. तरी तिने स्वतला सावरत अंघोळ उरकली. आपले अंग पुसून घेऊन नुरबानू कपडे घालून न्हाणीघरातून बाहेर आली. केस धुतल्यामुळे ती, डोक्यावरचे केस मोकळे सोडून पुसत सोफ्यात उभी होती.
इतक्यात बाहेर कसलातरी गोंधळ चालू असल्याचं तिला लक्षात आलं, म्हणून ती खिडकीतून डोकावून बाहेर बघू लागली, बाहेर कोणतरी दोन पुरुष कोणासोबत तरी भांडत उभे होते. तिच्या राज महालाच्या दरवाज्यात हा सगळा गोंधळ चालु होता, त्या दोघांपैकी एक पन्नशितला गृहस्थ होता तर दुसरा पंधरा-सोळा वर्षांचा तरुण होता.ती थोडा वेळ टक लावून पाहू लागली. तेवढ्यात तिला लक्षात आलं की, ते दोन पुरुष दुसरे कोणी नसून तिचा मावस भाऊ वाहिद आणि त्याचा मुलगा शोएब होता. ती पळतच राजमहालच्या दरवाज्या कडे गेली. तिला बघताच दरवान बाजूला झाला, आणि तिने जाऊन वाहिद आणि शोएबला मिठीच मारली.
वाहिद त्या दरवानाला सांगू लागला, ' बघ, मी म्हणालो होतो ना.. माझी नूरबानू इकडेच राहते म्हणुन'.
असे म्हणत तो नूरबानूकडे दरवानाची तक्रार करू लागला. नूरबानुने दरवानाला चांगलेच खडसावले आनी ती त्या दोघांना घेऊन आत आली. इतर दास-दासी त्यांचं सामान उचलून वाहिद आणि शोएब च्या राहण्याची सोय महालात करू लागले.
नूरबानूने त्या दोघांसोबत जेवणं वैगेरे केलं आणि आता ते तिघेही गप्पा मारत बसले.
नुरबानू विचारू लागली,' वाहिद भाई, कसे आहेत घरी सगळे. भाभी कशी आहे.?'
वाहिद थोडा तोंड पाडूनच बोलला,'नुरआपा, काय सांगू तुला.. काही वर्षांपूर्वी खजुराचा धंदा चालू केला होता..तो बंद पडला.. धंद्यात खूप नुकसान झालं. घरी खायचे पण हाल आहेत. म्हणुन शोएब ला म्हणलो, चल आपल्या नुर आपा कडे जाऊ..काही मदत झाली तर बघू. म्हणुन आलो आपा तुमच्या कडे. खोटं नाही सांगणार, पण जे आहे ते तुमच्या समोर आहे.'
असं म्हणुन वाहिद डोळे पुसायला लागला.
तसं नुरबानूला त्या दोघांचे कपडे बघून शंका आली होती.
तेवढ्यात शोएब म्हणाला, ' खाला.. खरं तर अब्बु नको म्हणत होते, पण मी आणि अम्मी ने त्यांना भाग पाडलं इकडे यायला.'
नुरबानूला त्या दोघांवर दया आली, ती म्हणाली, ' वाहिद भाई असा रडू नको.. तुझी आपा जो पर्यंत जिवंत आहे तो पर्यंत तुझ्यावर वाईट वेळ येऊ देणार नाही..मी तुला इकडे एक चांगला धंदा काढून देते, तुम्ही दोघे इकडेच रहा. तसाही अल्लादिन घरातून गेल्या पासून इकडे मी एकटीच माझं जीवन जगत आहे.. तुम्ही दोघे इकडे राहिलात की, मलाही थोडा आधार मिळेल.'
वाहिद डोळे पुसत म्हणाला, ' आपा, तुझे हे उपकार मी कसे फेडू मलाच नाही समजत.'
नुरबानू म्हणाली, ' वाहिद भाई, उपकार वैगेरे काही नाहीत.. आपण एकत्र लहानाचे मोठे झालो, सोबत खेळलो, आपण एक परिवार आहोत. त्यामुळे तुम्ही दोघे निर्धास्त रहा इकडे.
शोएब सुद्धा आता मोठा झालाय ना, त्यामुळे त्याचाही आधार होईल या म्हातारीला.'
असे म्हणत तिघेही काही वेळ तिथेच गप्पा मारत बसले, आणि काही वेळाने दोघेजण आराम करायला आपल्या खोलीत गेले.
वाहिद आणि शोएब मुळे नुरबानूला थोडा धीर आला होता. नाहीतर तसाही या एवढ्या मोठ्या महालात ती आणि तिचे दास-दासी या शिवाय कुणी राहत नव्हतं.
नुरबानू देखील आपल्या खोलीत जाऊन, थोडा आराम करायला गेली.
दुपारचं जेवण चांगलं झाल्यामुळे, तिला देखील सुस्ती आली होती.
नुरबानूला चांगलीच झोप लागली,काही वेळातच तिला एक स्वप्न पडले.
स्वप्नात नुरबानू आणि अल्लादिन दोघे नागडे होऊन झवत होते. नुरबानू कुत्र्या सारखं उत्ताने पडून पलंगावर अल्लादिन कडून कचा कच उडवून घेत होती.
अल्लादिनचा सोट ती तोंडात घेऊन गपा-गपा चोकत होती.
एवढ्यात तिला दचकून जागी झाली. पलंगावरून उठून थोडं पाणी प्यायली तेव्हा कुठे नुरबानूला हायसं वाटलं. तिने हाताने आपली कमीज तपासली, तिच्या भोसड्यातून येणाऱ्या चिकामुळे तिची कमीज थोडी ओली झाली होती.
नुरबानूला आता या गोष्टीचा कंटाळा आला होता, एकतर इतके दिवस भोकात कुणाचा लंड गेला नव्हता, त्यात स्वतः बोटं घालून ती शांत व्ह्यायची, तो पण प्रकार बंद झालेला.
ती वैतागूनच उठली आणि न्हाणी घराकडे कपडे बदलायला म्हणुन गेली.
नुरबानू न्हाणीच्या दारात पोचली असेल, तेवढ्यात तिला आतून कुणाचा तरी आवाज आला, तिने हळूच आत डोकावून पाहिले.
तिला दिसले की शोएब तिरका उभा राहून, आपला सोट हातात पकडुन मुतत होता.
शोएब वयाने पंधरा-सोळा वर्षांचा असेल पण त्याचा बुल्ला चांगलाच मोठा आणि ताठरलेला होता. त्यातून निघणारा मुताचा फवारा लांब पर्यंत जात होता. हा सगळा नजारा नुरबानू आपल्या डोळ्यात साठवून घेत होती.
तिचा कामाग्नी चांगलाच भडकत होता.
एवढ्यात शोएबचं मुतून झालं होतं, त्याने हात पाय धुवून घेतले आणि ओले झालेले हात पुसायला म्हणून तो काहीतरी कापड शोधू लागला. त्याला काही मिळाले नाही, म्हणून त्याने खुंटीवर अडकवलेला नुरबानूचा कमीज घेतला आणि त्याने आपले हात-पाय पुसू लागला. पुसुन झाल्यावर शोएब ने केलेला प्रकार बघून नुरबानू अवाक् झाली.
हात-पाय पुसून झाल्यावर शोएबने, कमीजच्या मधल्या भागात आपले नाक खुपसून एक दिर्घ श्वास घेतला, आणि नुरबानूचा भोसडा कमीज मध्ये ज्या ठिकाणी असतो तो भाग तोंडात घेऊन शोएब चोखू लागला. काही वेळ असं करून त्याने नुरबानूची कमीज आहे त्या ठिकाणी अडकवून ठेवली.
लवड्यासाठी हपापलेल्या झवाड्या नुरबानूचे डोळे आता चमकले. तिच्या डोक्यात विचार चक्र चालू झाले.
कुणीतरी बाहेर उभं असल्याची चाहूल शोएबला लागली असावी म्हणुन तो पटकन् न्हाणी घरातुन बाहेर येऊ लागला, नुरबानूही इतक्यात थोडं सावध होऊन उभी राहिली.
शोएब बाहेर आला, नुरबानूला बघून तो थोडासा घाबरला आणि म्हणाला,
' खाला, तु कधी आलीस.. मला माहित नव्हतं की न्हाणीघर कुठे आहे, आणि मला खूप जोराची लागली होती म्हणून मी इकडे आलो.'
नुरबानू: त्यात काय एवढं बेटा, हे सगळं तुझंच तर आहे. चल, तुझे अब्बू उठले का बघं. आपण सगळेजण मिळून चहा घेऊ आणि बाजारपेठेत एक चक्कर टाकून येऊ.
शोएब: हो खाला.
असं म्हणून शोएब तिथून निघून गेला.
नुरबानूच्या डोक्यात आता विचार पेटू लागले.
शोएबचा कडक, दमदार लंड बघून तिचा
भोसडा तर पाणीदार झाला होताच. आता ती फक्त संधीची वाट बघत होती.
नुरबानू, वाहिद आणि शोएब चहा घेऊन बाजारपेठेत फेरफटका मारायला निघून गेले.
बाजारपेठ जवळच असल्यामुळे ते तिघे चालतच निघाले. शोएब पुढे चालत होता, त्याच्या मागे नुरबानू आणि वाहिद चर्चा करत चालले होते.
नुरबानू: वाहिद भाई, शोएब आता मोठा वयात आला आहे, त्याच्या निकाहाच काही बघत आहेस की नाही.?
वाहिद: होय आपा, पोरगं वयात तर आलं आहे. पण कमवत काही नाही, म्हणून बात पुढे जातच नाही.
नुरबानू: होय..खर आहे हे. पण आता इकडे तुम्ही दोघे कमवायला लागलात की बघ, मुलींची रांग लागेल. शरीराने तर हट्टा-कट्टा आहेच तो.
वाहिद: बरोबर. तूच आता त्याला कोणतरी चांगली मुलगी शोध म्हणजे त्याचा संसार चालू होईल.
नुरबानू: हो, मीच शोधेन त्याच्यासाठी दुल्हन.
बरं, तु सांग तुझा आणि रुबिनाचा संसार कसा चालू आहे.
वाहिद: आपा, खर सांगू तर, आमच्यामध्ये खूप भांडण होतात. अल्लाहतलाच्या मर्जीने सगळं काही नीट चालू होतं पण गेल्या काही वर्षंपासून रुबिना पूर्णपणे बदलली आहे.
नेहमी मला सोडून जायच्या गोष्टी करते.
नुरबानू: या अल्लाह.. हे मी काय ऐकत आहे भाई! संसार आहे तर भांडण हे होणारच, पण त्या साठी घर का सोडून जायचं.
अल्लाहतलाने सोन्या सारखी मुलं दिली आहेत ते सोडून कुठे जाणार आहे ती.
वाहिद: काय सांगू तुला आपा. मला सांगायला सुध्दा कसतरी होतं आहे पण, तरी पण सांगतो. रूबिना आणि मी गेले वर्षभर एकत्र झोपलो सुद्धा नाही.
नुरबानू: भाई, तुमची हालत मी समजू शकते. वाहिद: इतके दिवस मी कसा राहतो आहे हे मलाच माहिती आपा.
हे सगळं बोलणं चालू असताना, ते तिघेजण बाजारपेठेत पोचले. आज बाजारात गर्दी दिसत होती. पेठेत आत जाताच, माणसांची गर्दीच गर्दी दिसत होती. आता एक माणूस जाईल एवढीच जागा होती, त्यातून वाट काढत एका पाठीमागे हे तिघेजण जात होते.
पुढे शोएब, मध्ये नुरबानू आणि पाठीमागे वाहिद. पुढे जाईल तसे गर्दी वाढतच होती, नुरबानूला एका व्यापाऱ्याकडे या दोघांना घेऊन जायचं होतं. त्याच्या दुकानात मालाची देवाण घेवाण आणि इतर बोलणी होणार होती.
त्या व्यापाराचे दुकान अजून थोडे दूर होते.
हे तिघेजण वाट काढत तिकडे जाऊ लागले.
गर्दीमुळे वाहिदचा धक्का नुरबानूला बसत होता, आणि नुरबानूसुध्दा शोएब वर पाठीमगुन धडकत होती.
नुरबानूला असं वाटलं की, पाठीमागून तिच्या गांडीवर काहीतरी टोचत आहे. तिला वाटलं कदाचित गर्दीमुळे वाहिद कडून चुकून झालं असेल. पण जसं गर्दी पुढं सरकत होती, तसा वाहिदचा लंड अजून जोरात आणि अजून मोठा होतं तिला टोचत होता. नुरबानू आता समजून चुकली की, वाहिद हे सगळं मुद्दाम करतोय. काही वेळा पूर्वीच त्यानं सांगितलं होतं, की रुबिना सोबत त्यांचे संबंध चांगेल नव्हते, त्यात गेले वर्षभर त्याला स्त्री सहवास मिळाला नव्हता. त्यामुळेच तो मुद्दाम आपल्याला उकसवत आहे.
पण आता नुरबानूची बुद्धी तिरक्या चालीने चालू लागली, तिला आयतीच संधी मिळाली होती. इतके दिवस ती एकटी होती, तिला पण आपला भोसडा रगडून घ्यायचा होताच.
तिला वाटलं जणू अल्लाहतलाने या दोघांना पाठवलं आहे, आपली शरीराची भूक भागावण्यासाठी.
आता नुरबानू सुद्धा मुद्दाम आपली गांड मागे करून वाहिदला प्रतिसाद देऊ लागली.
नुरबानू कडून मिळणारा प्रतिसाद बघून इकडे वाहिद चमकला,तो मनातल्या मनात विचार करू लागला.
' या अल्लाह.. मी तर फक्त प्रयत्न करून बघत होतो, पण बहूतेक नुर आपा सुध्दा शरीराची भुकेली आहे.'
वाहिदला ही संधी सोडायची नव्हती म्हणून तो सुद्धा, आता एका हाताने हळूच नुरबानूची गांड चोळू लागला.
पुढे जाईल तसे गर्दी अजून वाढत होती, एवढ्यात नुरबानूने हळुच मागे वळुन वाहिदकडे पाहून गालातल्या गालात हसली.
वाहिद समजायचे ते समजला.
नुरबानूच्या मनात अजून एक विचार घोळू लागला, ' या गर्दीत मी पण आपला फायदा करून घेतला तर..'. असे म्हणत नुरबानूने हळुच आपले गुबगुबित अम्मे शोएबच्या पाठीवर टिकवू लागली.
पुढे असलेल्या शोएबने पहिल्यांदा तिकडे दुर्लक्ष केले, पण काही वेळाने परत नुरबानुने तसे केल्यावर शोएब मागे वळून म्हणाला,
' नूर खाला, गर्दी खूपच आहे आज. आपण परत घरी जावूयात का. गर्दी कमी झाल्यावर येऊ जमलं तर.'
नुरबानू: नको बेटा, आता जवळ आलोच आहोत. पोहोचू आपण.
असे म्हणून ते परत गर्दीतून वाट काढत चालू लागले.
एकदा तर गर्दीचा फायदा घेऊन नुरबानूने शोएबच्या बोच्याला चिमटा काढला.
इकडे शोएब पण तापत होता, त्याने हळुच आपला एक हात मागे घेत नुरबानूच्या मांडीवर दाबू लागला.
या तिघांचे हे चाळे कुणाला लक्षात येत नव्हते.
फक्त नुरबानू पुढून आणि मागून मजा घेत होती.
काही वेळात गर्दीतून वाट काढत हे तिघे त्या व्यापाऱ्याच्या दुकानाजवळ पोचले आणि कामाच्या गोष्टी करून तिथून एक-दोन तासांनी बाहेर पडले. रात्र बरीच झाली होती आणि आता गर्दी पण ओसरली होती.
पण या तिघांच्या मनात एक मेकांबद्दल आकर्षण निर्माण झालं होतं.
तिघांच्याही मनात आता हवस जागी झाली होती पण लाजे-काजेस्तव सरळ बोलू शकत नव्हते.
नुरबानू, वाहिद आणि शोएब आता आपल्या घराकडे परत जाऊ लागले.
नुरबानू आणि वाहिद पुढे चालत होते आणि शोएब त्या दोघांच्या मागे येतं होता.
तिघेही शांतपणे जात होते,
वाहिदच धाडस करून म्हणाला,
' आपा, आज खूपच गर्दी होती ना. किती धक्के खात होतो आपण. मला तर काही सुचतच नव्हत'
नुरबानू : होय भाई, केवढी ती गर्दी.. या अल्लाह.. एवढं खेटून चालत जावं लागत होतं की, मला तर वाटतं होतं की पाठीमागून काहीतरी सारखं टोचत आहे.
वाहिद ( गडबडून ): अ..अं ..जी आपा.. ती थोडी गडबडच झाली. पाठीमागून लोक खूप ढकलत होते त्या मुळे थोडं...
नुरबानूने पाठीमागे बघून थोडा अंदाज घेतला, शोएब थोडा मागे होता.
नुरबानू ( हसत ) : भाई, त्यात काय एवढं.
मी समजू शकते, इतके दिवसांनी एखाद्या स्त्रीचा स्पर्श झाला होता ना तुम्हाला म्हणुन असेल कदाचित.
नुरबानूचा मोकळा स्वभाव बघून वाहिदची भीती थोडी कमी झाली, तो म्हणाला:
होय आपा.. आणि त्यातपण तुमच्या सारख्या एखाद्या भरगच्च देहाच्या स्त्रीचा स्पर्श म्हणजे काही विचारू नका..
अजून थोडा वेळ तसच चालू राहील असतं तर मला सहन झालं नसतं आणि माझी धोती ओलीच झाली असती..
असे म्हणून वाहिद ओशाळून हसू लागला.
नुरबानू: अम.. अम्म... ही ही..हो भाई, माझी पण कमीज.. तशीच झाली असती..
या वाक्याने वाहिदने चमकून नुरबानूकडे बघितले.
आता दोघे एकमेकांकडे टक लावून पाहू लागले.
दोन्ही बाजूने ठिणगी पडली होती.
एवढ्यात ते घराजवळ पोचले होते.
वाहिद आणि नुरबानू काही न बोलता घरात जाऊन, आवरायला आपल्या खोलीत निघून गेले.
शोएब सुद्धा त्यांच्या मागे घरी आला आणि आवरायला निघून गेला.
घरी पोहचताच, नुरबानू लगेच न्हाणी घरात पळाली. सलवार कमीज काढून ठेवत ती लगेच खाली बसून तिने आपल्या मांड्या फाकवल्या.
तिच्या बुळबुळीत झालेल्या भोसड्याच्या पाकळ्यातून, इतका वेळ साठवून ठेवलेलं मुत फळा फळा बाहेर पडू लागलं.
फस..फसस्स.. असा आवाज करत नुरबानू मुतू लागली, पण मुतत असताना तिला सारखं वाहिदचा कडक दांड्याचा स्पर्श पाठीमागे जाणवत होता, त्यात शोएबचा तरणा ताठा सोटा बघून तर ती वेडावूनच गेली होती.
गर्दीत झालेल्या प्रकाराने नुरबानूचा बोगदा चांगलाच चिकट झाला होता.
त्यात फस-फसणाऱ्या मुतात तिचा चिक मिसळून एक उग्र असा वास न्हाणीघरात दरवळत होता.
Last edited:
Award + 5000 Likes + 30 days sticky Thread (Stories)
Award + 3000 Likes + 15 day Sticky thread (Stories)
Award + 1000 Likes
200 Likes for each report