- 626
- 4,357
- 124
घर दहा वर्ष दूर
भाग १
तिथ आल्यावर समोरील रस्ता पाहून विचित्र वाटत होत. मागच्या दहा वर्षांपासून इथ नसल्याची जाणीव होत नव्हती. सीट वर करून थोडी पाठ मी मोकळी केली, खूप मोठया प्रवासानंतर माझी पाठ अकडून गेली होती.
मोठा श्वास घेऊन, मी इकडे तिकडे पाहिले. दहा वर्ष झाले पण तरीही काहीच बदललं नाही सगळ काही जस कालच झाल्यासारखं वाटत होत. गाडीचा दरवाजा उघडून मी मोकळ्या हवेला आलिंगन दिल.उन्हाळा होता आता विदर्भ तसा ही उन्हं न पाण्यासाठी बदनाम आहे. पण मला इतक्या दिवसाने इथची मोकळी उन घेऊन बर वाटल.मोठ मोठ्या इमारतींनी कोंडलेली ती उन इथल्या मोकळ्या वातावरणाची कधीच बरोबरी करू शकत नाही.
कारच्या जवळपास थोड चालून, लंबा श्वास घेऊन.
"चल!" मी स्वतःला म्हणालो. "होऊन जाऊदे एकदाच"
मी समोरचा दरवाजा वाजवल्यावर कोणाचं तरी पायांचा आवाज दरवाज्याकडे येत होता.
आईने दरवाजा उघडल्यावर मला पाहून आश्चर्य व्यक्त केल. डोळे एकदम फुलून गेले.
" बाळा ,तू?" तिच्या चेहऱ्यावर भाव पाहण्यासारखा होता.
"हो मीच"
आईने वेळ न घालवता लगेच मला मिठी दिली माझा गालांवर हाथ ठेवून ती ओल्या डोळ्याने बोलली.
"किती दिवस झाले रे? वाट पाहून थकली होती रे पवण्या" हे बोलताच माझी आई रडायला लागली. माझ्या वडिलांना मरून सहा महिने झाले. त्यांनंतर तिला नक्कीच माझी आठवण आली असणार आता घरच्यांशी कॉन्टॅक्ट नसल्याने, मला ही गोष्ट काल कळाली. ती कळताच मी सगळे विचार बाजूला ठेवून घरी आलो.
तिचे हुंदके माझ्या छाती वर जाणवल्यावर तिला वेगळ करून , तिचे मी डोळे पुसले .
तिने अंदर घेऊन माझ्यावर प्रश्न ओतणे चालू केले.
" कुठ होतास तू? आणि अचानक कसा आला, मी मेल्यावर आला असता तरी चाललं असत, तसाही तू विसरलाच होता की आपली 'आई' सुध्दा आहे." हे बोलताना तिच्या डोळ्यातले अश्रू पुन्हा अनावर झाले. मी त्या डोळ्यात ते दुःख पाहत होतो जे मी या माझ्या मायमाऊलीला दिलं.
" आई खर सांगू तर मी येणार नव्हतो, जेव्हा तूम्ही सगळ्यांनी 'प्रगती'ची बाजू घेतली ,खास करून 'तू' तेव्हा कळलं की या घरात माझं कोणी नाही " हे बोलता बोलता माझ्या डोळ्यातून अश्रू अनावर झाले.
" आई , तुझी खूप आठवण आलति गं, इतके दिवस तुमचा राग मनात ठेवून जगलो, पण मला आता बाबाच कळल्या वर" यापुढे मी बोलू शकलो नाही घसा अचानक बंद होत गेला.
या वेळेस आईने रडता रडता मला मिठीत घेतलं.
थोड्या वेळाने शांत होऊन , ती म्हणाले.
" हात पाय धू , मी जेवायला लावते तुझी ताई आणि जावई इथेच आहे."
थोड्या वेळाने हात पाय धुवून मी हॉल मध्ये आलो. माझ्या ताईच लग्न मी इथे होतो तेव्हाच झालं होत. ताई माझ्या पेक्षा मोठी होती तरी पण माझं लग्न तिच्या आधी झालं.
कारण काय तर, माझं आणि प्रगती च लव्ह मॅरज होत.
प्रगती ही माझ्या ताईची लहानपणीची मैत्रीनं, म्हणून ती रोज माझ्या घरी येत, माझ्या पेक्षा दोन वर्षाने मोठी असून ही माझं पाहिलं प्रेम तिच्यावरच होत.
रोज मी तिला पाहण्यासाठी शाळेत लेट जायचो, त्यांची शाळा सकाळची होती आणि त्या 11.30 ला घरी येत आणि माझी शाळा 11 ला सकाळी चालू होत होती. फक्त माझ्या ताईसोबत घरा पर्यंत येताना तिला पाहण्यासाठी मी शाळेत मार खाणे साधारण गोष्ट झाली. मी पूर्णतः तिच्या मागे वेडा होतो. इंग्रजीत त्याला आपण ओबस्सेस म्हणू शकतो. पण मग मी ओव्हरओबसेस होतो अस समजावं, माझ्या वहीचे पान तिच्या नावाने भरलेली, स्वप्नात ती दिसल्यावर सकाळ काकडार्तीला जाण्यापेक्षा जास्त उत्साहित आणि आनंदित व्हायची.तिचे निळे घार्सर डोळे, त्यातही तिचा रंग सोन्याचा.
बाहेर मी खूपदा खेळनं सोडून त्यांच्या गोष्टी ऐकायचो. माझी बहिण शिव्या द्यायची की, 'मला दुसर काम नाही का?' 'बाई सारखा घरघुसे पणा करतो', पण त्याच अनुषंगाने काही दिवसांनी माझी आणि प्रगतीची ही मैत्री झाली.या मैत्रीत माझी तीच्याबद्दलची काळजी तिला दिसून आली.तिची एवढी काळजी कोणी केली नसेल.
मैत्रीचं प्रेम ही तिच्या मनात ही लवकरच झालं. माझ्या बहिणीला हे सर्व पटल नाही पण तिने प्रगतीच्या खातिर या गोष्टीला होकार दिला. आणि घरच्यान पासून लपवण्यात मदत ही केली. पण माझी आणि प्रगतीची पदवी पूर्ण झाल्यावर मी घरच्यांना सांगून दिलं. कारण माझ्या मनात काही ही शंका नव्हती, ती माझं पहिलं 'प्रेम' आणि मी तिच्या शिवाय आयुष्याचा विचार ही करू शकत नव्हतो.
तिच्या आईनेही स्वतः एकटी पालक असल्यामुळे या गोष्टीला होकार देऊन दिला.
माझ्या लग्नानंतर वडीलांची तब्येत खराब झाली. म्हणून ताईचं ही लग्न लाऊन देण्यात आल. त्यांना बाळ लग्नाच्या पहिल्याच वर्षी झालं. मी आणि प्रगतिने या बाबतीत एवढी घाई नाही केली. प्रगती कामात खूप व्यस्त असायची मग तो मुलाचा विचार पुढे धकलण्यात आला.
पण ती किती मोठी चूक होती ते मला काही महिन्यानेच कळल.
मी प्रगती साठी तिच्या पासून दूर जायचं काम पडू नये म्हणून CA सोडून बी.कॉम केलं. क्लासेस तेव्हा आमच्या शहरात CA चे नव्हते. तिथे मास्टर करून मी कॉलेज ला अकाउंट्स शिकवायला लागलो त्याच कॉलेज ला प्रगती मराठी शिकवत होती.आमची दोघांची ही मैत्री तिथे साहिल नावाच्या व्यक्ती सोबत झाली. लगेच तिथल वातावरण दोघांना जमायला लागलं.
खुणा तेव्हा ही होत्या अस नव्हत पण, मी तिच्या प्रेमात खूप वेडा होतो म्हणून तिची चिडचिड सगळी सहन केली. आमच्यात थोड बोलण कमी झालं, दुरावा येत गेला.
पण मला वाटल हा फेज आहे, निघून जाईल जेव्हा आम्हाला बाळ होइल तेव्हा सर्व मार्गी लागेल.
काही दिवसाने ती खूप खुश खुश राहायला लागली. आमच्यातला दुरावा कमी होत गेला.
घरी येऊन " I love you" चा वर्षाव होत गेला.
एक दिवस, कॉलेज मध्ये संध्याकाळचा स्टुडंट्स चा प्रोग्राम होता. प्रगती ला बर नसल्यामुळे ती त्यादिवशी आली नाही.
माझ्या नंतर क्लासमध्ये साहिल च लेक्चर होत आणि नंतर हॉल मध्ये प्रोग्राम . तेव्हा तो मला क्लास क्या बाहेर भेटला.
"पवन, मला आज लवकर घरी जावं लागेल. आज माझं लेक्चर तूच घे." हे म्हणत तो निघून घेला. आज टीचर्स मधे फक्त ते दोघच अब्सेंट होते.
माझं ही मन त्या प्रोग्राम मधे लागत नव्हत.
मी मग अर्ध्या मधातून घरी चाललो गेलो.
घरी गेल्यावर जे दिसल त्याने माझं जीवन नष्ट करून टाकल. आमच्या बेडरूम मधे साहिल आणि प्रगती एकमेकात लोळले होते.
मी हा सगळा विचार करत होतो ,तेव्हा माझी नजर माझ्या बेडरूमध्ये गेली. हाच तो बेड होता ज्याच महत्त्व माझ्या साठी खूप होत पण आता मला ती रूम पाहून चीड येत होती.
काही वेळाने सर्वजण जेवायला बसले, जेवताना हॉल मध्ये जशी नजर माझ्यावर माझ्या बहिणीची पडली.अपेक्षा होती की तिच्या डोळ्यातून अश्रू येईल.
पण ती रागात बोलली.
" आई, हा आला या घरात कसा?" मी अशी प्रतिक्रिया पाहून उदास झालो मला वाटल होत की माझी बहिण लगेच मला मिठी घेईल खुश होईल, पण अस पाहून माझ्या लक्षात आलं की आपण चूक केली येऊन. मी उठणार होतो तेव्हा माझ्याकडे आई रडक्या नजरेने पाहत होती.
" पायल, चूप बस इतक्या दिवसान माय पोरग आल आणि तू , बस कर आता?" माझ्या आईला अस रडताना पाहून बेमणाने पायल खाली बसली. दोन मुलं आणि एक मुलगी.
मी ' सुयोग' ला ओळखलं तो आता खूप मोठा झाला होता.
" काय मग ' सुयोग ' ओळखलं का?"
मी हसत त्याला प्रश्न विचारला त्यावर तो 'न' मधे मान फिरवत नाही म्हणाला. आता दहा वर्ष झाली होती मला पाहून कसा ओळखेल तो.
"अरे मी तुझा 'पवन' मामा आहे ."
ऐकल्यावर थोडा खुश होऊन , "खरंच, 'आजी'?." माझ्या आईकडे इशारा केला. आईने 'हो' मधे मान फिरवली.
" मला तर आठवत नाही पण आजी सांगत होती, की लहान पणी मला तुम्ही खूप आवडायचे, मी नुसता तुमच्या काकितच फिरायचो." त्याचा त्या चिमुकल्या तोंडातून हे शब्द येत होते.
सुयोग च बोलण पाहून मला राहवलं नाही गेलं आणि त्याचा डोक्यावरून हात फिरवला. तो हसत खुश झाला आणि शेजारी बसलेल्या मुलाला बोलला.
"प्रणव!" पुढे काही बोलत होताच की तेव्हाच त्याची आई बोलली.
" सुयोग, तुझ्या मामाला विचार इतके दिवस कुठे होता." सुयोग काही तरी बोलत होता हे माझ्या लक्षात आलं, त्याला यावर बाजूला घेऊन माझ्या आईने टोकल.
"ताई मी मुंबईत होतो मी तिथे CA कंप्लीट केल, आता जॉब तिथेच करत असतो."
" होक मग आता कसं काय आला? काय काम आहे." ताई च अस वागणं पाहून मला खूप चिडचिड होत होत . चूक माझी तशी नव्हतीच पण सर्वांनी प्रगतीची बाजू घेतली म्हणून मला घर सोडावं लागलं. पण मला भांडण ही आज करायचे नव्हते.
" मी आईले भेटायला आलो, बाबाच जस माहित झालं तस आलो."
तेव्हाच मधात 'जावई' बोलले.
" बरं , झालं आला तू ,मामी ला कोणी नव्हत जशे मामा गेले तसे, आता तू इथच रहा कुठ जाऊ नको." बाप्पुच्या बोलण्यावरून माझ्या ताईने त्यांना डोळे दाखवले.
" त्याची काही गरज नाही, मी आईला माझ्या सोबतच मुंबई घेऊन जातो. तशीही इथे ती एकटी कशी राहणं." मी नकार देत बोललो
" नाही, मी नाही जात अमरावती सोडून , अन काय आल्या आल्या जाच्या गोष्टी सुचू रायल्या तूले."
मी आज यावर काहीच बोलायचं नाही ठरवून उद्या परवा गोष्ट काढता येते या आशेने गोष्ट बंद केली.
"बर या दोन बाळाच नाव काय आहे ,तुझ प्रणव आणि तुझ " मी त्या दोघांकडे बोट दाखवून विचारलं.
" मी श्रेया सुयोग दादा ची भहिण "
" भहिन होय का तू, सुयोग ची न हे 'महाराज' कोण आहे"
" महाराज?" सुयोग न श्रेया म्हणत हसायला लागले.
प्रणव काहीच बोलला नाही.
" तो प्रणव, शरमते बिचारा जास्त बोलत नाही तो." माझी आई बोलली.
" कौन शरमतो हा, येची माय तर लयच बडबड करते." ताई न माझं बोलण ऐकून मधात बोलण्याचा प्रयत्न केला. तिला मी हे खूपदा चिडवायचो तिच्या बाळतपानाच्या वेळी तिचा कल्ला आमच्या घरात चालूच राहयचा.
प्रणव ने स्वतःबद्दल हे ऐकून ने डोळे वर केले काही तरी बोलण्या साठी ,पण तेव्हा अचानक आई बोलली.
" सुयोग, प्रणव आणि श्रेयाला बाहेर घेऊन जा खेळायला."
मला यांना हे अचानक बाहेर का पाठवलं कडल नाही.जसी ती मूल बाहेर गेली आई बोलली.
"प्रणव तुझाच मुलगा आहे , तुझा आणि प्रगतीचं," हे ऐकून मला सगळ कळायला 2 सेकंद च्या वर लागले. याचा झटका मला सर्वात जास्त लागला.
" काय? माझं मुल , आनी कस काय?"
" ते तुला प्रगतीला विचाराव लागण."
"पण आई, ते माझं कसं असू शकते."
तेव्हाच मधात माझी ताई बोलली.
"बघ आई , म्हटलं होत न जबाबदारी घ्यायची शून्य भर बिन हिम्मत नाही."
"ताई तूझ खूपचं झालं बर, माझा मुलगा कसा असेल तो? मी दहा वर्षापासून इथ आलोच नाही एवढं नाही समजत का तुले" मी चिडून बोललो.
"पण बाळा, प्रगतीला तू सोडून गेला तेव्हा ती प्रेग्नंट होती."आई मधात बोलली.
"होक पण हे भुलत आहात तुम्ही, की मी हे घर का सोडून गेलो? त्याच कारण ही प्रगतीच होती."
"पवन, मी त्यावर काही बोलत नाही ,पण तुला या बद्दल प्रगतीशीच बोलावं लागणं."
" आई कसं काय पण , मला वाटलं होत काही तरी बदलल असणं, पण नाही तू अजून हि तेच करत आहे जे दहा वर्षाआधी केलं होत."
" पवन मी तुला प्रगतीला माफ कर व तिला वापस बायको बनव अस म्हणत नाही पण एकदा तू तिच्याशी बोलून घे."
"आणि यात साहिलला काहीही आपत्ती नाही?,प्रणव इथ येतो म्हणून."
" मी म्हटलं ना हे सगळं तुला प्रगतीशी बोलावं लागल, मी यात काही ही बोलत नाही, तुला वाटायला नको की मी पुन्हा जुळून देण्याचा प्रयत्न करते, मला पुन्हा हरवयाच नाही. तुम्हा दोघांचं जे ही आहे त्यात मी काही ही दखल देनार नाही."
पुढील भाग लवकर येईल ......
तुमच्या प्रतिक्रिये ची वाट बघत आहो.
Last edited:
