Adultery तृप्ती

[Mr. Magnificent]

रोजप्रमाणे त्याचा पोफळीतल्या टपरीच्या बाजूला दोन स्टूल घेऊन चहा आणि सिगारेटचा कार्यक्रम चालू होता. शांत व स्वच्छ समुद्रकिनाऱ्यामुळे आणि घण्टेश्वराच्या टुमदार मंदिरामुळे गावात पर्यटकांची संख्या जरी वाढू लागली असली तरी तसं गाव मागासलेलंच होतं. शहरात मोठ्या हॉटेलांमध्ये लठ्ठ पगाराची नोकरी करून चांगला पैसा कमावून एक छोटेखानी पर्यटक निवास त्याने इथे चालू केला होता. उत्पन्न खूप नसले तरी त्याचं बरं चाललं होतं. तो गावात हळूहळू सुधारणाही करू लागला होता. सुशिक्षित, शहरात राहून आलेला आणि इतरांच्या मानाने बराच सधन असल्यामुळे गावात त्याला बऱ्यापैकी मान होता.

सकाळी सात वाजल्यापासून ते साडेदहा अकरा पर्यंत तिथे गावातल्या लोकांशी उगाच गप्पा मारायला बसत असे आणि चहा आणि सिगरेट ओढत असे. येणाऱ्या जाणाऱ्या पर्यटकांना जवळपास असणाऱ्या पण जास्त प्रसिद्ध नसणाऱ्या पर्यटन स्थळांची माहितीही देत असे. त्याच्या पेहराव व एकूणच व्यक्तीमत्वामुळे तो या गावातील नाही हे पाहताक्षणी कळायचं!आजही नेहमीप्रमाणे त्याचा सकाळचा कार्यक्रम चालू होता. तेवढ्यात एक मोठा टेम्पो येऊन टपरीसमोर थांबला. समोरून उतरून एक म्हातारे काका त्याच्याजवळ आले.
“भय्या!ते जेट्टीला जायचा रस्ता कोणता आहे? आम्ही दुरून आलोय. ड्राइवरला रस्ते माहीत नाहीत. रात्रभर जंगलातुन फिरतोय.” काका बोलले
“ह्या रस्त्याने पुढे गाव लागेपर्यंत सरळ जा, गावातल्या चौकातून डावीकडे वळा आणि खाडी ओलांडली की पुन्हा पहिल्या उजव्या रस्त्याने सरळ जा! जेट्टीला जातो तो रस्ता!” तो
“गावं खूप लहान आहेत इथली. इथे अंघोळी व नाश्त्याची सोय कुठे असेल?” काका
“हा बाबूस बनवून देईल नाश्ता तुम्हाला. तिकडे थोडं पुढे घंटेश्वराचं मन्दिर आहे, तिथे हवं तर आराम करू शकता. बाजूच्या कुंडात पुरुषांना अंघोळी करता येतील. साबण लावू नका फक्त.” तो
“लेडीजपण आहेत!” त्यांची काय सोय असं बहुधा त्यांना विचारायचं असावं.
“माझा यात्री निवास आहे तिथे पलीकडे मग सगळेच तिथे अंघोळी वगैरे करू शकता. नाश्ताही होऊ शकेल तिथेच. किनाऱ्यावर एक हॉल आहे. तुम्ही थकलेले दिसता. दुपारपर्यंत आराम करून पुढे निघालात तरी होईल! ड्रायव्हरलाही आराम हवा. रात्रभर गाडी चालवलीय म्हणताय तुम्ही.” तो
“एक मिनिट” म्हणून काका टेम्पोकडे गेले.
टेम्पोच्या मागे जाऊन त्यांनी आतमधील कुणालातरी काहीतरी विचारले.
“सगळेच खूप कंटाळलेत. सगळेच आराम करूच असं म्हणतायत. तुमचे चार्जेस कसे आहेत?” काकांनी परत येऊन त्याला विचारले.
“किती लोक आहात तुम्ही?” तो
“ड्राइवर धरून तेवीस जण आहोत. लहान मुलं सहा म्हणजे एकूण तीसेक जण!” काका
“अंघोळी वगैरेचे पैसे नाही घेणार, हॉलच भाडं तीनशे रुपये होईल उद्या सकाळपर्यंतचआणि नाश्त्याचे प्रतिमाणूस पंचवीस रुपये होतील. पुरीभाजी किंवा पोहे सांबार मिळेल!” तो
“एक मीनीट!” ते पुन्हा टेम्पोच्या मागे गेले.
आता एक तिशीतला तरुण उतरून त्यांच्यासोबत आला.
“नमस्ते! मी राजेंद्र शेट्ये!” तो तरुण म्हणाला
“नमस्ते” तो
“इथे आजूबाजूस काही पाहण्यासारखे आहे का? असतं तर मुक्कामच केला असता!” राजेंद्र
“आहे तिकडे लाईटहाऊस आहे, मंदिरात आज नेमकं शिमगोत्सव आहे पाहण्यासारखा असतो. किनाऱ्यावर पलीकडे शिवकालीन छुप्या गुहा आहेत. थोड्या वेळाने किनाऱ्यावर जेट स्की वगैरेही चालू होतं! दुपारपर्यंत आराम केलात तर रात्रीपर्यंत तुम्हाला बरंच काही पाहता येईल.” तो
“ठीक आहे मग आम्ही उद्या सकाळीच निघू” राजेंद्र
“नो प्रॉब्लेम पण हॉलचं भाडं हजार रुपये पडेल आणि एक वेळचं एका माणसाचं जेवण नव्वद रुपये.” तो
“एकूण किती होतात?” राजेंद्र
“दोन वेळचं जेवण एक नाश्ता आणि हॉलभाडे मिळून सात हजार शंभर होतात तीस जणांचे. एक हजार डिस्काउंट. सहा हजार होतील!” तो
“चालेल!” तो लगेच तयार झाला.
“चला ड्रायव्हरला माझे मागे यायला सांगा. रस्ता थोडा अरुंद आहे. सांभाळून!” असं म्हणत तो उठला. पायाखाली सिगारेट विझवत त्याने हेल्मेट चढवले.
“तुम्ही बसा माझ्या गाडीवरच!” राजेंद्रला सांगत तो त्याच्या बुलेटवर बसला.
काका टेम्पोत बसले. पुढे त्याची बुलेट आणि टेम्पो त्याच्यामागे निघाला. साळीच्या शेतांतून, पोफळी नारळीच्या बागांतून वळणावळणाच्या रस्त्याने ते समुद्रकिनाऱ्यावर असलेल्या त्याच्या पर्यटक निवासवर पोचले. ते पोचताच बापू त्याचा मॅनेजर कम कूक कम रिसेप्शनसिस्ट धावत आला.
“बापू तीस लोक आहेत. अंघोळी करायच्या आहेत कॉमन बाथरूमची कुलुपं काढ. त्यांच्या अंघोळी होईपर्यंत हॉल झाडून गाद्या टाक आणि पुरीभाजी किंवा पोहे सांबर करायला घे. पटापट उरक, सरुला हाक मर हवं तर! लवकर उरक!” तो
“मोटरची चावी द्या साहेब, टाकीत पाणी कमी आहे.” बापू
“लवकर! लवक्कर!!” तो त्याच्याकडे चावी फेकत बोलला.
चावी झेलून तो पळाला.
“राजेंद्रजी, उतरून येथे बसुद्यात सगळ्यांना! टाकी भरली की अंघोळी सुरु करा मग!” तो
“ओके!” म्हणून राजेंद्र टेम्पोजवळ गेला.
ड्रायव्हरला त्याने काहीतरी सांगितले व तो रिसेप्शनजवळच्या मोठ्या झोपडीत येऊन बसला. ड्रायव्हरने पुढून एक स्टूल काढला व टेम्पोचे फाळकं पाडलं आणि समोर स्टूल मांडला.
हा त्याच्यासाठी खास बनविलेल्या थोड्याश्या उंचावरील झोपडीत जाऊन बसला. ती झोपडी म्हणजे मचाणच होते चार दहा बारा फूट उंच खांबांवरती एक स्लॅब टाकून वर एक कुडाचे छप्पर टाकलेले होते, भिंती नव्हत्याच आणि जंगली लाकडाच्या ओंडक्यांपासून वर जायला पायऱ्या बनविल्या होत्या. चारही खांबांनाही डिझाईन काढून झाडाच्या खोडांसारखे केले होते. वरती एक मोठ्ठा सोफा एक आरामखुर्ची समोर टेबल आणि एक सिंगल बेड व एका कोपर्यात एक गिटार होता. एका खांबावर एक बंदूक अडकविलेली होती एकावर एक मोठी कुऱ्हाड! आजूबाजूला सुरुची दाट झाडी होती त्यामुळे तिथे त्याला मस्त एकांत मिळत असे.
समोरील चहाच्या माशीनमधून एक मोठ्ठा मग भरून चहा घेऊन त्याने सिगारेट शिलगावली. सिगारेटचे झुरके मारत एक एक घोट तो घेऊ लागला.
टेम्पोतून एक एक जण खाली उतरू लागला लहान मुलं धरून आणल्यासारखी एका बाजूला बसली. पुरुष मंडळी उतरून आळोखे पिळोखे देत गटागटात उभे राहिले. सगळ्यात शेवटी सात आठ बायका उतरल्या. त्या थेट राजेंद्र बसला होता तिथे जाऊन पायऱ्यांवर बसल्या. ड्रायव्हरने सगळ्यांच्या बॅग आणून ठेवल्या.
हा वर बसून सगळ्यांचे निरीक्षण करत होता. टेम्पोने फिरायला येणारे लोक खूप कमी असतात आणि तो खूप दिवसाने असं दृश्य पाहत होता. त्याला त्याचे लहानपणीचे दिवस आठवले. तोही घाटावरच्या खेडेगावातून आलेला. लहानपणी कुलदेवतेला जाताना किंवा कुठे लग्नाला जाताना अर्धा गाव असाच टेम्पोत कोंबून जायचा. त्याला हसू आलं.

तो एखाद्या मॉडेलसारखा राहत असे महागडे कपडे, नेहमी वेगवेगळ्या केशभूषा, डोळ्यावर कायम रे बन, आणि हातात कायम सिगारेट. दाढीची खुंटं मुद्दाम राखलेली. गोरापान, व्यायाम करून कमावलेले पिळदार शरीर! कुणाचंही लक्ष वेधून घेईल असंच व्यक्तिंमत्व होतं त्याचं! बोलण्या-वागण्यातही खूप वजनदार होता! खाली बसलेल्या बायकांमध्ये दोन तरुण मुली होत्या. कॉलेजात असाव्यात आणि आणखी एक पंचवीशीतली तरुणी पाठमोरी उभी होती. त्यांच्या एकंदरीत हावभावांवरून त्या त्याच्याबद्दलच बोलत होत्या असं वाटत होतं. त्याचं लक्ष त्या पंचवीशीतल्या तरुणीकडेच होतं.
गोरीपान, मध्यम बांधा, उंचीही फारशी नव्हती. ती सोनेरी तपकिरी रंगाची काठापदराची साडी नेसली होती, तिच्या ब्लाउजची पाठ जरा जास्तच रुंद व खोल होती. जणू फक्त ब्राच्या स्ट्रॅप्स झाकण्यापुरताच तो ब्लाउज शिवला होता. वरती दोन नाड्यांची नाजूक गाठ मारली होती. हात मागे बांधून ती उभी होती. मांसल दंडात तिचा ब्लाउज रुतला होता. अचानक त्याच्या लक्षात आलं व तो सावध झाला. त्याने मग उचलला आणि झुरके घेत घेत राजेंद्र बसला होता तिथे तो आला. जाताना तिच्या अगदी जवळून तो गेला. अत्तराचा सुगंध आणि घामाचा वास याच्या मिश्रणाचा एक वेगळाच उत्तेजक गंध तिच्या आजूबाजूस दरवळत होता. पण त्याने तिच्याकडे पाहण्याचे कटाक्षाने टाळले. पण तो जागेवर पोचेपर्यंत त्या तिघी त्याच्याकडे पाहत होत्या.
“सिगारेटचा त्रास नाही होणार मला वाटत!” त्याची स्टाईल खूपच वेगळी होती समोरचा त्याला कुठल्याही गोष्टीसाठी विरोध करणं दुरापास्त असे.
“छे छे! मला सवय आहे, सॉफ्टवेअर मध्ये आहे आमच्या लोकांचं पेट्रोल आहे ते.” राजेंद्र हसला.
“जिथे ताण तिथे हिला मान!” तो
“तुम्ही अगदी टेम्पोत? खूप दिवसांनी कुणाला असं प्रवास करताना पाहतोय तेही तुमच्यासारख्यांना! सुशिक्षित लोकांना ही घाटीगिरी वाटते.” तो पुढे बोलला.
“नवीन काहीतरी! आम्ही असे प्रयोग नेहमी करत असतो.” राजेंद्र हसला “पण हे खूप सोयीस्कर आहे. हा चढायला उतरायला त्रास होतो थोडा बट इट्स ओके. प्रवास अगदी मजेत जातो, सगळे एकत्र राहतात.”
“खरंच! मी खूप प्रवास केलाय असा लहानपणी!” तो
“तुमची फॅमिली इथेच असते?” राजेंद्र
“आय हॅव नो फॅमिली!” तो
“म्हणजे?” राजेंद्र
“मी दहावीत असताना आई गेली, बाबा दारू प्यायचे. छोटीमोठी कामं करून कशीबशी बारावी गावातच पूर्ण केली. बारावीच्या सुट्टीत एका ढाब्यावर कामाला लागलो. तिथे हॉटेलमध्ये इंटरेस्ट तयार झाला. मनोमन यात प्रशिक्षण घ्यायचं ठरवलं. अचानक एके दिवशी बाबा नशेत ट्रकला धडकले आणि गेले. गावात माझं कुणी उरलं नाही. थोडेफार पैसे जवळ होते. शेजारच्या काकांच्या मदतीने घर विकले आणि त्याचे पैसे घेऊन थेट दिल्ली गाठली. तिथेही एका हॉटेलात वर्षभर काम केलं आणि हॉटेल मॅनेजमेंट प्रवेश परीक्षेची तयारी केली. दिल्लीचं कॉलेज सर्वोत्तम आहे भारतात, पण तयारी कमी पडली. मला गोव्याला ऍडमिशन मिळालं. तिथे प्रवेश घेतला. जॉब करत करत कोर्स पूर्ण केला. दोन वर्ष फाईव्ह स्टारमध्ये काम केलं मग कंटाळलो. पैसा कमावणं ध्येय नव्हतं कधीच. फक्त डोक्याला टेन्शन नको होतं. जेवढे पैसे जमले होते ते आणि MTDC नी थोडं सहाय्य केलं आणि हे उभं राहिलं. पुढच्या महिन्यात वर्ष होईल. जास्त नाही पण दहा एक लाखांची कमाई झाली वर्षभरात!” तो बोलतच सुटला.
“इंटरेस्टिंग!” राजेंद्र खरंच इंप्रेस झाला होता.
“खरंच!” मागून आवाज आला.
त्याने मागे वळून पाहिलं. ती मगाशीची तरुणी त्याच्या मागे उभी होती.
“अरे! बरंका!…. सॉरी मी अजून तुमचं नाव नाही विचारलं!” राजेंद्र
“विशाल!” तो
“ओके विशाल!ही माझी बायको तृप्ती! दोन महिन्यांपूर्वी लग्न झालं आमचं! शिक्षिका आहे!” राजेंद्र
“नमस्ते!” सिगारेट एशट्रेमध्ये ठेवत त्याने हात जोडले.
“नमस्ते! तुम्ही खरंच ग्रेट आहात. आम्ही मगाशी तुम्हाला पाहिलं तेव्हा वाटलं तुम्ही एखाद्या श्रीमंत बापाची बिघडलेली औलाद असाल. आमची तीच चर्चा चालली होती. वाटलं हट्ट करून बांधायला लावलं असेल हे रिसॉर्ट आणि आता ऐश!” ती खुर्चीत बसत म्हणाली.
“लोकांना सुरवातीला असंच वाटतं. हे नवीन नाही मला! बरं टाकी भरली असेल अंघोळी करून घ्या तुम्ही!” तो
“तुम्हा बायकांना खूप वेळ लागतो तुमचं उरका आधी मग आम्ही करू!” राजेंद्र
“चला मी बाथरूम्स दाखवतो तुम्हाला!तीन तीन करून या. तीनच बाथरुम्स आहेत” त्याने पुन्हा एक झुरका घेतला
ती त्याच्या मागोमाग गेली व त्या दोन मुलींना सोबत घेतलं बॅगेतले कपडे टॉवेलमध्ये गुंडाळले आणि त्या तिघी त्याच्या मागे गेल्या. सोबत एक छोटा मुलगा पण आला. विशालने दुरूनच बाथरूम दाखवले आणि तिथे शेजारीच असणाऱ्या त्याच्या घरात तो निघून गेला.
त्या तिघींचं काहीतरी चाललं होतं. बहुतेक त्यांच्यातील एकीला तो आवडला होता. त्या तिघी अंघोळ करून आल्या तेव्हा नेमका हा त्याचे कपडे बदलून त्याच्या जर्मन शेफर्ड कुत्र्याला घेऊन बाहेर आला. हाफ पॅन्ट टी शर्ट, डोळ्यांवर गॉगल आणि हातात कॅमेरा. त्या दोन मुली पुन्हा आपसात काहीतरी कुजबुजल्या आणि खिदळत पळाल्या.
तृप्तीने अंघोळ केली पण ती मागशीच साडी नेसली होती. तिने केसांवर टॉवेल गुंडाळला होता. तरीही पाणी ठिबकून तिचा ब्लाउज ओला झाला होता पाणी झिरपून अगदी तिच्या पार्श्वभागापर्यंत ओघळले होते. टॉवेलमधील केस पिळून तिने उजव्या खांद्यावरून पुढे घेतले होते. तिचा चेहराही ओलाच होता. तिने त्याच्याकडे पाहून स्मितहास्य केलं. तोही हसला. ती निघून गेली. तोही किनाऱ्याकडील गेटच्या दिशेने निघून गेला. तास दीड तास तो किनाऱ्यावर कुत्र्यासोबत मनसोक्त खेळला, अनेक फोटो काढले. जेट स्की वाले यायला सुरवात झाली होती. तो त्यांच्याशी गप्पा मारत उभा होता. तेवढ्यात बापूचा फोन आला. “मालक सगळ्यांच्या अंघोळी व नाश्ता झाला. ते हॉलमध्ये झोपले आहेत त्यांच्यासाठी जेवण काय बनवायचं?”
“नेहमीचं शाकाहारी बनव!” तो
गप्पा मारून तो गेट उघडून आत आला या गेटच्या शेजारीच थोडी सुरुची झाडं ओलांडून गेलं की त्यांचा हॉल होता. हॉलमधून कसलाच आवाज येत नव्हता. त्याने जाऊन पहिले सगळे डाराडुर झोपले होते. पलीकडे बाहेर राजेंद्र कुणाशीतरी फोनवर बोलत होता. याने पुन्हा सिगारेट पेटवली. झुरके घेत त्याने कुत्र्याला त्याच्या जाळीत सोडून जाळी बंद करून घेतली आणि पुन्हा तो त्याच्या मचाणवजा झोपडीत येऊन चहा घेऊ लागला. काही मिनिटांत राजेंद्रही तेथे आला.
“फिरावं म्हणत होतो पण जाम कंटाळलोय. परवा सकाळपासून पाठ टेकली नाही बिलकुल! आंघोळ झाली आणि सगळे म्हणाले आज आरामच करू. संध्याकाळी थेट मंदिरात जाऊ!” राजेंद्र
“बरं बरं! तुम्हाला कंटाळा नाही आला का? घ्या झोपून तुम्हीही हवं तर!” तो
“मी आलो होतो तुमच्याकडे त्यासाठीच. मला इथे व्हिस्की मिळेल का? थोडा श्रमपरिहार!” राजेंद्र डोळे मिचकवीत बोलला.
“अहो! कोकण किनाऱ्यावर तुम्ही व्हिस्की कसली पिताय? माडी पिऊन बघा एकदा!” तो हसला
“माडी?”
“हो, १००% टक्के शुद्ध,नैसर्गिक आणि सुरक्षित! आणि हो कडक सुद्धा!” तो
“चालेल पण मला एखादी रूम मिळाली तर! कसं आहे आत्ता वाजतायत साडेनऊ. सकाळी सकाळी बसलेलो कळलं तर वडील इथे समाधी बांधतील.” राजेंद्र हसला.
“ठीक आहे बापूला सांगतो सगळी सोय करेल तो. पण मला किंवा बापूला विचारल्याशिवाय कुणाच्या नजरेस पडू नका! घोळ होईल!” तो
“ठीक आहे!” म्हणत त्याने कुणालातरी फोन लावला.
“मी जरा इथल्या तालुक्याला जाऊन येतो तुमचा आराम होईपर्यंत तेवढंच फिरणं होईल. जेवण अडीच वाजता सांगितलं आहे तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे!”
एवढं सांगून राजेंद्रने फोन बंद केला. विशालने तोपर्यंत बापूला मेसेज टाकला. बापु येऊन त्याला घेऊन गेला.

हा आपल्या मचाणावर सिगारेटी फ़ुकत निवांत पहुडला होता. काही वेळाने त्याला खाली खुसफुस आवाज ऐकू आला म्हणून त्याने वाकून खाली पाहिलं तर तृप्ती सोनचाफ्याची फुलं तोडण्याचा प्रयत्न करत होती.
“मॅडम, ती फुलं तोडायची नसतात, वेचायची असतात. आजची सरूने नेली, उद्याची तुमच्यासाठी ठेवायला सांगतो!” तो वरूनच बोलला.
वरून त्याला थेट तिच्या छातीवरची खोल घळई दिसली.
त्याचा आवाज ऐकून तिने वर पाहिले. त्याला आता तिच्या गोऱ्यापान छातीचेही दर्शन घडले. गडद रंगाच्या ब्लाउजमुळे तिचा गोरा रंग अधिकच उठावदार दिसत होता.
“हो का? ठीक आहे!” म्हणून ती झाडापासून बाजूला झाली.
तो पुन्हा जागेवर येऊन बसला. आणि झुरके घेऊ लागला. ती पायऱ्या चढून वर आली. “मी आले तर चालेल?” मागून आलेला तिचा आवाज ऐकून त्याने वळून पहिले.
“माझी प्रायव्हेट जागा आहे ही पण सुंदर व्यक्तींसाठी खुली आहे!” त्याने पुन्हा आपली मान वळविली आणि समुद्राकडे पाहत त्याने झुरका घेतला. या मचाणाची फक्त समुद्रकडील बाजू उघडी होती, बाकी तिन्ही बाजूंनी दाट सुरुचे बन होते.
“हो का? मग मी येऊ की नको!” तिनेही जोरदार प्रत्युत्तर दिले
“मी म्हणालो ना सुंदर व्यक्तींसाठी खुली आहे म्हणून!” तोही मुरलेला होता.
“छान मस्करी करता तुम्ही!” ती हसत पुढे आली
टेबलवर मृत्युन्जय, महानायक आणि सिडने शेल्डनची दोन तीन पुस्तकं पडली होती.
“म्हणजे वाचायचा ही छंद आहे तुम्हाला!” ती पुस्तकं चाळत बोलली.
“सुंदर माणसं खूप कमी वेळा येतात इथे, म्हणून सुंदर पुस्तकांची सोबत!” तो
तिने बाजूची प्लास्टिकची खुर्ची त्याच्याशेजारी मांडली.
“इथे बसलं तर प्रॉब्लेम नसावा तुम्हाला!” तिने त्याची स्टाईल मारली.
“छे छे अगदी निवांत बसा!” तो तिच्याकडे अजिबात पाहत नव्हता. बायकांना काय आवडतं आणि त्यांच्याशी कसं वागावं याचा ज्ञानकोशच होता तो.
“तुमचं व्यक्तिमत्त्व खूप वेगळं आहे. तुमच्याकडे पाहिलं की कुतूहल वाढतं!” ती
“म्हणजे?” तो
“तुमच्याविषयी जाणून घेण्याची इच्छा बळावते!” ती
“काय करणार माझ्याविषयी जाणून घेऊन. तसंही जाणून घेण्यासारखं काही नाही माझ्या आयुष्यात!” तो
“असेलही तसं पण अशी इच्छा होते ते सांगतेय मी!” ती
“असो! तुम्ही झोपला नाहीत? कंटाळा आला नाही का?” तो
“कंटाळा तर खूप आलाय पण झोपून कंटाळा जातो थोडीच?” ती.
त्याची छाती धडधडत होती. मन तिच्या शरीराकडे धाव घेत होतं, हात शिवशिवत होते. पण त्याने स्वतःवर नियंत्रण ठेवले होते.
“बाकीचे सगळे इतके गाढ झोपलेत. एकूणेक पुरुष घोरत आहेत. बायकाही कुणी उठायला तयार नाहीत. हे कुठे फिरायला गेलेत. मला बोर होत होतं खूप म्हणून आवारात फिरत होते. छान सजवलं आहे तुम्ही हे सगळं. खूप शांत आणि निवांत आहे. खरं तर दोघेच असायला पाहिजे इथे!”
ती आजूबाजूला न्याहाळत बोलली.
“दोघंच आहोत ना मं!” तो अवसान गोळा करू लागला होता
“हाहाहा तुमची विनोदबुद्धी अप्रतिम आहे हं!” तिलाही अंदाज येऊ लागला.
“धन्यवाद! पण तुम्ही येताना हॉलचा दरवाजा बंद केलात का? लहान मुलं सुमद्राकडे गेली तर प्रॉब्लेम व्हायचा!” तो
“अरे देवा! डोक्यात नाही आलं माझ्या!” तिने कपाळाला हात लावला.
“मी सांगतो बापूला!” तो
त्याने बापूला फोन करून सगळी फाटक आणि हॉलचा दरवाजा लाऊन घ्यायला सांगितले.
“तुम्हाला एकट्याला बोर नाही होत का होत इथे?” ती
“सवय आहे एकटेपणाची!” अस म्हणत तो खुर्चीतून उठला!
“तुम्हाला हवं असेल तर बसा इथे. पुस्तके आहेत, सीडीज आहेत. वाचा ऐका! मला जरा आंब्याच्या बागेत जायचं आहे. फळं धरायला लागलीय!” त्याने पायात चपला सरकवल्या!
“खूप दूर आहे का बाग?”
“नाही इथे मागेच आहे हाकेवर आहे!” तो
“मी येऊ का?” ती
“तुमच्या घरची मंडळी किंवा राजेंद्र आले तर शोधत बसतील तुम्हाला!”तो
“दोन अडीच तास वेळ आहे अजून! चला!” म्हणत तिनेही चपला पायात सरकवल्या.
दोघेही आंब्याच्या बागेत गेले. तो तिचे शरीर निरखून पाहत होता. मनातल्या मनात त्याने ना जाणे काय काय विचार केले. तिची गोरीपान पाठ पाहण्यासाठी तो मुद्दाम तिच्या मागे राहत होता.
“हे आंबे कधी होतील!” ती
“अजून गारवा आहे, फळही वाढली नाहीत अजून पूर्ण! हवा थोडी उबदार झाली की पाड धरतील!” तो तिच्या स्तनांच्या उभाराकडे एकटक पाहत झाडावरील एक कैरी कुरवाळत बोलला. तिच्या लक्षात आले. तिने छातीवरचा साडीचा पदर बळेच सारखा केला आणि मान फिरवली व चालू लागली. चालत बागेच्या मध्यावर ते आले. तिथे एक मोठी चिऱ्यांनी बांधलेली विहीर होती. आत पाणी भरपूर होतं.
“ही बाग तुम्ही स्वतः लावलीत?” ती
“नाही एका मालकाने नवीनच लावली होती काही दिवसांपूर्वी घेतली. सांभाळली त्याने पण आंबे खाणं माझ्या नशिबात होतं!” त्याची अशी प्रतिकात्मक उत्तरे ऐकून तिचा जीव घाबराघाबरा व्हायला लागला! छातीची धडधड वाढली,जीभ सुकू लागली, हात थरथरू लागले! ती जाऊन विहिरीच्या ओट्यावर बसली.
“विहीर खूप खोल आहे का?” ती काहीतरी बोलायचं म्हणून बोलली.
“माहिती नाही उतरलो नाही कधी पण फारशी खोल नसावी! आज उतरून पहावं म्हणतोय! चालेल?” तो तिच्या शरीराच्या एकएक वळणाला डोळ्यांत साठवू लागला होता. तिचे एकही वाक्य तो वाया जाऊ देत नव्हता! त्याला आता राहवत नव्हतं. त्याचे हात शिवशिवत होते!तिला काहीच कळत नव्हतं. त्याच्या मनात खरंच काही आहे की त्याने सहज दिलेल्या उत्तरांचा ती भलताच अर्थ लावत होती हे तिला समजेना.
तो तिच्या अगदी शेजारी येऊन बसला. अगदी जवळ. सकाळी आलेला तो मंद सुगन्ध पुन्हा त्याच्या डोक्यात घुमला. ती तिच्या इतक्या जवळ बसला की ती जरा जरी हलली तरी तिचा त्याच्या शरीराला स्पर्श व्हावा.
“इथे गरम खूप होतं नाही?” ती बळेच अवसान गोळा करून बोलली.
“नको असलेल्या गोष्टी अंगावर घेतल्या की त्रास होतोच!” असं म्हणत त्याने तिचा पदर तिच्या खांद्यावरून पाडला.
तिच्या छातीचा उभार उघडा पडला. क्षणभर तिला कळलेच नाही काय झालं. तिने झटकन तिथून बाजूला होत पदर सावरून आपली छाती पुन्हा झाकली.
तिला काहीच कळत नव्हते. ती कमालीची अस्वस्थ झाली होती. जर तिला काही व्हायला नको होते तर ती अजून तिथेच का थांबली होती? आणि जर तिला हेच हवे होते तर तिला कुणी बांधून ठेवले होते. तिला काहीच समजेना. आणि तिची ही मनःस्थिती त्याने अचूक ओळखली होती.
“प्रत्येक क्षण आपापलं नशीब घेऊन येतो. पण काय आहे ना त्याचं आयुष्य खूप छोटं असतं. जर योग्य-आयोग्याच्या जंजाळात आपण अडकलो तर त्याचं प्रारब्ध वाया जातं आणि तो क्षण आपल्याला पाश्चातापाचा श्राप देऊन नाहीसा होतो!” तो धीरगंभीर आवाजात शून्यात पाहत बोलला.
त्याचं एकेक वाक्य, त्याचं एकेक कृत्य खरं तर तिला त्याच्याकडे ओढत होतं. मोठ्या प्रयत्नांनी तिने स्वतःला सावरुन धरलं होतं. पण त्याच्यात असं काहीतरी होतं की तिला असं वाटत होतं की तिला कुणीतरी त्याच्याकडे ढकलतय.
“आणि योग्य अयोग्याचा गुंता न सोडवता निर्णय घेतले की जीवन पश्चातापाचीदेखील संधी देत नाही.” तीही तोडीस तोड होती.
“या जीवनात तुम्हाला कुणी काही देत नाही! जे काही मिळतं ते तुम्ही मिळवता. कधी प्रयत्नपूर्वक कधी नकळत! मला नकळत मिळवलेल्या गोष्टींपेक्षा प्रयत्न करून मिळवलेल्या गोष्टी जास्त आवडतात. कारण तेथे तुम्हाला चॉईस असते. आताही आहे! आपल्याला एखादी गोष्ट हवी आहे की नाही हे जेव्हा समजत नाही तेव्हा ती गोष्ट घेऊन टाकावी. जर ती नको असेल तर नंतर सोडून देता येते किंवा विसरता येते पण जर नंतर कळलं की ती आपल्याला हवी होती, तर आपण काहीही करू शकत नाही!” तो शब्दांची जाळी विणण्यात पटाईत होता अन तीही अलगद त्याच्या जाळ्यांमध्ये गुंतत चालली होती.
“क्षणापुरतं जगणारी जनावरं! माणसाला जनावरसारखं जगून नाही चालत.” तिला त्याच्यासोबतचा हा संवादही खुप आनंद देत होता. तिच्या रुक्ष यांत्रिक नवऱ्याशी असा संवाद या आयुष्याततरी होण्याची सुतराम शक्यता नव्हती.
“शेवटी माणूसही जनावरच! आपली गुप्तांगे झाकली म्हणून त्याला वासना झाकता येत नाहीत. उलट माणसापेक्षा जनावरे बरी. ती खरी असतात. त्यांची मनं झाकून ठेवत नाहीत ती. निर्मळ असतात जनावरं! माणसा सारखी गलिच्छ मनं नसतात त्यांची. एकमेकांशीच नव्हे तर स्वतःशीदेखील कमालीची प्रामाणिक असतात ती नाही का?” तो
“पण माणसांमध्ये जगायचं तर त्यांनी आखलेल्या रेषा पुसून कसं चालेल? नियम अटी पाळल्या गेल्या नाही तर जग चालेल असं वाटतं का तुम्हाला?” ती आता सावरली होती. त्याच्या बोलण्यावरून तो तिच्यावर जबरदस्ती करणार नाही एवढं तर तिला नक्की समजलं होतं. ती समोरच्या एका दगडावर बसली. तिला आता भीती वाटत नव्हती. होती फक्त उत्सुकता… एक अनामिक हुरहुर आणि कमालीची उत्कटता!
“कसले नियम कसल्या अटी? कुणी केले हे नियम? आणि हे नियम किती पाळले जातात? दर दुसऱ्या घरात कुणी नराधम चिमुरड्यांच्या अंगाला हात घालतो. चित्रपटातल्या कलाकारांकडे पाहून मनातल्या मनात जिभल्या चाटतो आणि कुणी बाहेर त्याच्या बायकोकडे कुणी पाहिलं तर तोंडातल्या तोंडात शिव्या देतो. जर हे नियम अस्तित्त्वात आहेत आणि पाळले जात आहेत तर तो त्या माणसाच्या कानाखाली जाळ काढण्याची हिम्मत का दाखवू शकत नाही?” तो अजूनही तिच्याकडे पाहत नव्हता.
“माणसाच्या नियमांचं ठीक आहे तुम्हाला नाहीत मान्य! पण स्वतः स्वतःसाठी नियम घालणे, स्वतःच्या मर्यादा निश्चित करणं आणि त्या पाळणं हे त्याच्या स्वाभिमानासाठी गरजेचं नाही?” ती त्याच्या युक्तिवादांवर खरं तर फिदा होत होती पण तिला आता हाव सुटली होती. तिला आणखी ऐकायचं होतं!
“का? मला हवं तसं आयुष्य मी का जगू नये? का म्हणून स्वतःला बांधून ठेऊ मी? मला अभिमान वाटेल जेव्हा जग म्हणेल बेट्याने सगळं धुडकावलं, स्वतःच्या मर्जीने जगला! स्वतःला मर्यादा तरी का घालतात माणसं? सगळ्यांनी त्याला चांगलं म्हणावं, त्याला नावजावं म्हणूनच ना? कुणी काहीही म्हणो, कितीही निस्वार्थी जगायचं म्हटलं तरी आपलं आयुष्य ‘स्व’ या दीड शब्दातच सुरु होतं आणि त्यातच संपतं!” तो
“जगात निस्वार्थीपणाची अनेक उदाहरणं आहेत. मी तुम्हाला सांगायला नकोत ती!” ती

 

[Mr. Magnificent]

“एकही नाही! माझ्यावर विश्वास ठेवा आणि बारकाईने विचार करा! असा एकही माणूस या जगात नाही ज्याला ‘स्व’ पासून मुक्ती मिळालीय” तो
“आणि हो हे सगळं मी बोलतोय ते तुम्हाला कशासाठीही कनव्हीन्स करण्यासाठी नाही. बऱ्याच दिवसांनी असं कुणीतरी भेटलंय ज्याला मी जे बोलतोय ते कळतंय म्हणून!” त्याने बऱ्याच वेळानंतर तिच्याकडे पहिले. अगदी तिच्या डोळ्यात. त्याची नजर तिच्या काळजाच्या आरपार गेली. तिच्या सर्वांगावर शहारा फुटला.
“जरी कन्विन्स करत असतात तरी मी ऐकलं असत सगळं! शेवटी माझ्यातही ‘स्व’ आहेच! फक्त त्याला मी कोंडून ठेवलंय एवढंच” तिच्याकडून त्याला पहिल्यांदा सूचक प्रतिसाद मिळाला.
“असं होत नसतं! त्याच्यावर तुमचा ताबा नाही. तुम्ही त्याच्या ताब्यात आहात! आजच्या घडीला लोक तुम्हाला काय म्हणतात, ते तुमच्याबद्दल काय विचार करतात हे तुमच्यासाठी महत्त्वाचं आहे. पण विचार करा ती ही तुमच्या ‘स्व’ चीच गरज आहे! नंतर हळूहळू त्याला याचा कंटाळा येईल मग लोकांनी तुमच्याबद्दल चांगलं बोलण्याची तुम्हाला सवय होऊन जाईल! नंतर तुमच्या ‘स्व’ ला दुसरं काहीतरी नवीन हवं असेल. म्हणून तर ठराविक वयानंतर माणूस लोक त्याच्याबद्दल काय बोलतात याची पर्वा करत नाहीत. कारण त्यांचा ‘स्व’ तेव्हा बदलेला असतो.” त्याचं स्वतःचं असं वेगळंच तत्वज्ञान होतं एकदम नवीन एकदम शुद्ध! आणि त्याचे विचार ही अगदी खणखणीत होते. बोलताना त्याला एक क्षणही विचार करावा लागत नव्हता. जीवनातल्या एकटेपणाचा त्याने पुरेपूर फायदा उठवला होता.
तिला त्याला बोलतं ठेवायचं होतं पण आता तिच्याकडचे प्रतिप्रश्न संपले होते. “बोलत रहा ना! खूप छान बोलता तुम्ही!” तिने शेवटी हार मानली
“चोपन्न पुस्तके लिहिली आहेत जेव्हा प्रकाशित करीन तेव्हा तुम्हाला नक्की पाठवीन. माझ्या कोणत्या बोलण्याचा किंवा कृत्याचा राग आला असेल तर विसरून जा!” त्याने माफीही त्याच्या अनोख्या पद्धतीनेच मागितली.
ती उठून त्याच्या जवळ आली. अगदी त्याच्या समोर तिने तिच्या हातांच्या नाजूक तळव्यामध्ये त्याचा चेहरा अलगद पकडला आणि तिचा चेहरा त्याच्या चेहऱ्यासमोर आणला! इतका जवळ की त्यांचे उच्छवास एकमेकांच्या चेहऱ्यावर धडकत होते. तिचा चेहरा लालबुंद झाला होता तिची कानशिलेही तापली होती. दोघेही एकमेकांच्या डोळ्यांत रोखून पाहत होते अगदी खोल…..तिने हळूच डोळे मिटले आणि तिचे नाजूक टपोरे ओठ त्याच्या ओठांवर अलगद टेकवले. त्यानेही तिच्या हातांवर हात ठेवत तिचा ओठ आपल्या ओठांमध्ये अलगद पकडला आणि अगदी हळुवारपणे आत ओढला. तिच्या कपाळावर आठ्यांचे जाळे पसरले. दोघांचे ओठ एकमेकांचा पूर्ण आस्वाद घेत होते. तिला त्याचे ओठ सोडवेनात! ती अजून उत्कटपणे त्याच्या ओठांना कुरवाळू लागली. उत्तेजना सहन न झाल्याने तिच्या हळुवार हातांची पकड हळूहळू एकदम घट्ट-घट्ट होऊ लागली. आवेगामध्ये तिच्या पदर खांद्यावरन सरकून तिच्या कोपऱ्यांत येऊन अडकला. पण तिला कशाचेच भान नव्हते. आपण कुठे आहोत, आपण कुणासोबत आहोत एवढंच नाही तर आपण आहोत की नाही हेही तिला समजत नव्हते! अशी उत्कटता आणि असं सुख यापूर्वी तिने कधी अनुभवलं नव्हतं! यौवनाचा उन्माद काय असतो याची ओळख आज तिला प्रथमच होत होती. काही मिनिटांनी त्याने स्वतःला सोडवलं आणि तिला दूर लोटत तो म्हणाला,
“तुमच्या ‘स्व’ चा लहरीपणा ओळखायला जोपर्यंत तुम्ही शिकत नाही तोपर्यन्त तुम्ही जगायला सुरवात करत नाही. तरीही हे सगळं तुमच्यासाठी खूप नवीन आहे पचायला वेळ लागेल. इथून गेल्यावर तुमच्या मनात सल राहू नये असं वाटतं. नीट विचार करा. तशी रात्री दहा साडेदहा नंतर माझी एक चक्कर असते इकडे.” अस म्हणून तो चालू लागला.
तिने स्वतःला सावरलं साडी नीट केली, केस पुन्हा बांधले आणि तीही चालू लागली. त्याने तिचा आयुष्याकडे पाहण्याचा दृष्टीकोनच बदलून टाकला होता. क्षणभरासाठी तिला वाटलं ‘हा आपला नवरा असता तर?’. तिच्या ‘स्व’ ला जे नवं काहीतरी आता हवं होतं ते तिला बहुधा कळायला सुरवात झाली होती.
तो गेटमधून आत आला आणि थेट मचाणावर गेला. गिटार घेऊन तो तारा छेडत बसला. ती आत येऊन हॉलच्या पायऱ्यांवर बसली. दुपारचे साडेबारा वाजत होते. ऊन मी म्हणत होतं. त्यांच्यापैकी काही लोक उठून इकडे तिकडे झाडांखाली बसून टाईमपास करत होते काही गप्पा मारत होते. दमट हवेमुळं घाम फुटत होता. कोकणातली दुपार म्हणजे बाहेरून आलेल्या लोकांसाठी अक्षरशः परीक्षेचा काळ असतो. सगळं चिकट चिकट वाटतं. वारंवार चेहरा धुवून किंवा अगदी अंघोळ करूनही घामापासून सुटका मिळवणं अशक्य असतं.
तो उठला आणि बाथरूम्सच्या समोरून सरळ जाणाऱ्या रस्त्याने आत गेला. तो रस्ता बाथरूम्स, त्याचं घर आणि तो हॉल यांना छेदून पुढे जात होता. तसं त्या हॉलवरून थेट या रस्त्याला यायचं म्हणजे मधील कुत्र्याची जाळी आणि काटेरी गुलाबाची बाग ओलांडून यावं लागे. तिने त्याला तिकडे जाताना पाहिलं. तिने मनोमन काहीतरी ठरवलं आणि ती त्या बागेतून येऊन त्या रस्त्याने त्याच्या मागोमाग जाऊ लागली. जेवणास आणखी चांगला दोन अडीच तास अवकाश होता. तो रस्ता एका आणखी एका मोठ्या हॉलला जाऊन मिळत होता. त्या हॉलच्या मोठ्या काचेच्या दरवाजातून तो आत शिरला. त्याच्यामगोमाग हीदेखील आत गेली.
या बाजूने जरी तो हॉल वाटत असला तरी तो हॉल नव्हता. तो स्वामींग पूल होता. त्याच्या तिन्ही बाजूंनी पंधरा ते वीस फूट उंच भिंती व भिंतीपलीकडे पुन्हा सुरु नारळ आणि पोफळी! समुद्रकडील बाजू उघडी. आत गेल्यावर डाव्या बाजूला काही छत्र्या व त्याखाली टेबल खुर्च्या आणि बीचवर असतात त्या प्रकारच्या खुर्च्या होत्या. उजव्या बाजूला दोन तीन खोल्या आणि पुढे काही शॉवर होते शॉवरच्या पलीकडे पुन्हा काही खोल्या होत्या.
ती आत येईपर्यंत तो कुठेतरी गायब झाला. ती त्याला इकडे तिकडे शोधू लागली पण तो तिला कुठेच दिसेना. शॉवरच्या पलीकडे असणाऱ्या एका खोलीतून तिला पाण्याचा आवाज आला. तिने आवाज न करता हळूच दार ढकललं. ती बहुधा स्त्रियांची शॉवररूम होती. आणि त्यातल्या एका शॉवरखाली तो डोळे मिटून स्तब्ध बसला होता. त्याने फक्त स्विमिंग शॉर्ट घातली होती.
त्याच्या सर्वांगावरून पाणी वाहत होते. त्याचे शरीर कपड्यातून जेवढं दिसतं त्यापेक्षा कितीतरीपट आकर्षक होतं. त्याचा प्रत्येक स्नायू जणू कोरून काढला होता. त्याचे खांदे, छाती, पोट, दंड सगळंच अगदी आखीव! त्याच्या पिळदार शरीरावर असणाऱ्या असंख्य वळणांवरून पाणी ओघळत होतं. क्षणभर तिचं भान हरपलं! पुढचे काही मिनिट ती त्याच्याकडे एकटक पाहत राहिली. त्याने अचानक डोळे उघडले. चेहऱ्यावर कसलेही हावभाव न दाखवता तो बोलला,
“तुम्ही इथे काय करताय?”
“काही नाही!” ती फक्त एवढंच बोलली.
तो तिथून उठला व तिच्या जवळ गेला तिला वाटलं आता तो पुन्हा लगट करणार. आतातर ती स्वतःहुन त्याच्या मागे आली होती. पण तो सरळ बाहेर गेला आणि त्याने जाऊन हॉलच्या मुख्य दरवाजाला कडी घातली.
“तुम्ही इथे यायला नको होतं. दोघेतिघे उठलेत आता.” तो
ती काहीच बोलली नाही. तो तिच्याकडे न जाता सरळ पूलच्या दिशेला गेला आणि त्याने पूलमध्ये उडी मारली. पूलच्या तीनचार चकरा न थांबता मारून तो बाहेर आला आणि बंद असलेल्या खोलीत गेला. ती पुन्हा त्याच्या मागे जाऊन रूमच्या दरात उभी राहिली. प्रत्येक वेळी तिला वाटे हा आता काहीतरी करेल पण तो तिच्याकडे दुर्लक्ष करत होता. कदाचित जाणूनबुजून!
रुममधील टॉवेल घेऊन त्याने अंग पुसले. आणि टॉवेल कमरेभोवती धरून त्याने त्याची शॉर्ट उतरवली आणि टॉवेल कमरेभोवती गुंडाळला. तिच्यासमोर! ती अजूनही एकटक त्याचाकडेच पाहत होती.
मगाशी त्याला विरोध केल्याचा तिला खरंच पश्चाताप होत होता. ती आत गेली. त्याच्याजवळ! खरंतर लग्नानंतर तिने कित्येकवेळा संभोग केला होता पण पहिल्या वेळी जी अस्वस्थता मनात दाटते तिचा अनुभव ती आत्ता घेत होती. तिला कशाचेही भान राहिले नव्हते. ती त्याच्या अगदी जवळ गेली. तो काही बोलणार इतक्यात तिने तिचे बोट त्याच्या ओठांवर ठेवले आणि त्याला शांत राहण्यास सांगितले. ती आता थेट त्याच्या डोळ्यात पाहत होती. शाब्दिक द्वंद्वात झालेल्या पराभवाचा वचपा काढण्यास जणू ती सज्ज झाली होती. तो मागे सरकत होता आणि ती आणखी पुढे! शेवटी तो नाईलाजाने मागे असणाऱ्या बेडवर बसला. ती मागे फिरली आणि तिने रूमचा दरवाजा बंद केला. कडी घातली व त्याच्याकडे तोंड फिरवले. सुरवातीच्या दोन तीनवेळा सोडल्या तर इतर वेळी बेडवर निपचित पडून तिच्या शरीरावर होणारे भावनाशून्य आघात तिला आठवले आणि आज तिला हवं असलेलं ओरबाडून घेण्याचा तिचा निश्चय आणखी दृढ झाला. हा विश्वास त्यानेच तर दिला होता तिला. आताही तिचा उर धडधडत होता पण भीतीने नव्हे. त्याच्याकडे पावलं टाकत टाकत तिने आपल्या साडीचा पदर अलगद खाली सोडून दिला. तिचे पोट अगदी सपाट होते, साडीच्या अगदी वर बेंबीची खळी खुलली होती. कमरेला गुंडाळलेल्या साडीवर किंचित पोट रुळले होते. तिचे नुकतेच स्फुरू लागलेले उरोज तिच्या ब्लाउजने अगदी घट्ट थोपवून धरले होते. उरोजांच्या मधली घळई ब्लाउजच्या दाबाने दाट झाली होती आणि तिच्या वर तिचे नाजूक काळ्या मण्यांचे मंगळसूत्र झुलत होते. तिने केस कसेबसे अस्ताव्यस्त गुंडाळून वर बांधले होते. डाव्या खांद्यावर ब्लाउजच्या खालून तिच्या गुलाबी रंगाच्या ब्राचा स्ट्रॅप बाहेर डोकावत होता. त्याच्याजवळ पोचेपर्यंत तिने ब्लाउजची वरची दोन हूकदेखील काढली. ती त्याच्या अगदी समोर येऊन उभी राहिली अन अचानक तिने कमरेवरून साडीत हात घालून पेटीकोटची गाठ सोडली. क्षणार्धात तिचा पेटीकोट तिच्या साडीह तिच्या पायात आला. आणखी पुढे होत तिने त्याचा उजवा हात अलगद हातात घेतला आणि स्वतःच्या डाव्या खांद्यावर ठेवला. तिचं सर्वांग मुसमुसलेलं होतं. कुठंही जास्तीच मांस किंवा चरबी नव्हती. मांड्या आणि नडग्या अगदी हव्या तिथे टच्च झाल्या होत्या. कमरेचं वळण तर अवर्णनीय असंच होतं. त्याच्या डोळ्यांत पाहत ती त्याच्या मांडीवर बसली. तिचे दोन्ही पाय त्याच्या अंगाभोवती लपेटून त्याच्यावर घट्ट पकड घेतली. एका हाताने त्याचा खांदा तिने घट्ट पकडला आणि दुसरा हात त्याच्या काखेतून मागे घालून पाठीवर धरला. त्याच्या टॉवेलला आलेला फुगवटा तिच्या मांड्यांना जाणवत होता. त्याने त्याचे दोन्ही हात तिच्या पाठीभोवती गुंडाळले होते. तिची छाती त्याच्या अगदी डोळ्यांसमोर होती. तिचे स्तन मध्यम आकाराचे होते. पण तिचा ब्लाउज एकदम परफेक्ट शिवलेला होता. तिच्या ब्लाउजचा गळा खूप खोल होता. तिचे मांसल मुलायम उरोज धडधडत होते. तिने दोन्ही हातांनी त्याचे केस घट्ट आवळून धरले आणि त्याच्या ओठांना ओठ भिडवले. ते दोघेही इतक्या उत्कटपणे एकमेकांच्या ओठांचा आस्वाद घेऊ लागले की असं वाटत होतं की दोघेही तोंडावाटे एकमेकांच्या शरिरातच घुसण्याचा प्रयत्न करत होते जणू. ती आवेगाने त्याचे केस ओढत होती आणि त्याचे हात कधी त्याच्या मांडीवर फिरत होते कधी कमरेवर तर कधी पाठीवर फिरत होते. बऱ्याच वेळ तिच्या नाजूक ओठांचा आस्वाद घेतल्यानंतर त्याने तिच्या ओठांतून स्वतःची सुटका करून घेतली. तिला तसेच धरून तो उभा राहिला. तिच्या पायांनी त्याच्या कमरेभोवती विळखा घेतला होता. एकमेकांच्या शरीराचा सुखद स्पर्श त्यांच्यात अंगार फुलवीत होता.
तिला उचलून तो भिंतीशी गेला. तिला तसेच कडेवर धरून त्याने तिची पाठ भिंतीशी टेकवली. आणि आपल्या शरीराचा दाब तिच्यावर टाकला. तिचे स्तन त्याच्या छातीने दाबले गेले. तिच्या ओठांवर, गालावर, मानेवर व छातीवर त्याने चुंबनांचा वर्षाव सुरु केला. उत्तेजनेने तिचा श्वास घुसमटू लागला. जोराच्या श्वासोछवासामुळे तिचे उरोज भराभर वर खाली होऊ लागले. चुंबने बरसवतच त्याने ब्लाउजचे उरलेले हूक काढले. तिच्या उरोजांवरचा दाब थोडा कमी झाला. एका झटक्यात तिने स्वतःच ब्लाउज उतरवून दूर भिरकावला. आणि पुन्हा त्याच्या ओठांना ताब्यात घेतलं. तिच्या मध्यम आकाराच्या स्तनावर त्याचा डावा हात अलगद स्थिरावला. तो हलके हलके तिच्या स्तनाला ब्रावरूनच कुरवाळू लागला. ती तिच्या पायांनी त्याच्या कमरेवर दाब टाकत त्याला स्वतःकडे खेचत होती. तिच्या ब्राच्या स्ट्रॅपशी तो जीभेने खेळू लागला. तिच्या स्ट्रॅप आणि शरीराच्या मध्ये आपली जीभ कोंबून तो गुदगुल्या करत होता. तिने तिचा चेहरा वर केला व छताकडे पाहत तिने आपली छाती त्याच्यासाठी खुली करून दिली. स्ट्रॅप मध्ये बोट घालत त्याने तो तिच्या खांद्यावरून उतरवून तिच्या कोपराशी सोडून दिला. तिचा घट्ट लोण्यासारखा मऊ आणि गुलाबी स्तन ब्राच्या कपमधून बाहेर बाहेर आला. बरोबर त्याच्या तळव्यात बसेल एवढासाच होता तो. त्यांची पूर्ण वाढ झालेलीच नव्हती. नुकतंच बाळसं धरू लागलेला तो आंबा त्याने आपल्या मुठीत धरून पिळला. तिने दीर्घ सुस्कारा सोडला. तिचे निपल्स गडद गुलाबी रंगाचे आणि अगदी एखाद्या मोठ्या मनुक्याएवढे होते. उत्तेजनेने ते फटफटत होते. अगदी अलगद त्याने ते दोन बोटांत पकडले आणि चिमटवले. “आssssssssss ह!” ती कण्हली!
तिच्या पाठीवर हात फिरवत त्याने तिच्या ब्राची हूक काढली आणि हळुवारपणे तिची ब्रा उतरवून टाकली. ब्राच्या दाबाने तिच्या खांद्यावर काखेत आणि दोन उरोजांच्या खाली पुढे पोटावर व्रण पडला होता. जीभेने तो अलगद ते व्रण असलेल्या जागा चाटू लागला. तिला काही कळत नव्हते. ती त्याला हवं ते करू देत होती. एवढ्या हावरटपणे तिच्या शरीरावर कधी कुणी तुटून पडले नव्हते. तिचे स्तन म्हणजे त्याच्यासाठी पर्वणीच होती. अगदी नवे कोरे, गोरे पान, मुलायम आणि एकदम जेवढे हवेत अगदी तेवढीच साईझ!
बराच वेळ त्याच्या कमरेस बसून तिची पाठ अवघडू लागली. तिने त्याच्या खांद्यांना दोन्ही हातांनी दूर ढकलले आणि पायांचा विळखा सैल केला. उतरून ती जमिनीवर उभी राहिली. दोघेही चुंबने घेऊनच दमले होते. दोघांचाही श्वास जोरात चालत होता. कपाळांवर घर्मबिंदू जमा झाले होते. तो तिच्या शरीराला नजरेने पिऊन टाकत होता.

एव्हाना तिचे बांधलेले केस मोकळे झाले होते. तिचे स्तन अगदी किंचित जमिनीकडे झुकले होते. तिचे सर्वांग लालभडक झाले होते. त्याचे हात अलगद तिच्या कमरेवर स्थिरावले आणि त्याने तिला पुन्हा त्याचा मिठीत ओढले. तिने पुन्हा मान उंचावत स्वतःला त्याच्या स्वाधीन केले. त्याने पुन्हा आपले डोके तिच्या मानेत घुसवले आणि तिची नितळ त्वचा चाटू लागला चोखु लागला. शृंगाराच्या उसळत्या समुद्रात त्यांची शरीरे आणि मनेही मनसोक्त डुंबत होती. डुंबत कसली, बुडून गेली होती. तिचा नवराही कधी तिच्या शरीराशी एवढा खेळला नव्हता. खरा शृंगार काय असतो हे तिला आत्ता कळत होतं. तिचं रोम रोम फुलत चाललं होतं. एका क्षणासाठी तिला तिने तिच्या नवऱ्याबरोबर घालवलेल्या रात्री आठवल्या. मोजके अपवाद सोडले तर स्वतः सगळे कपडे काढून त्याच्या शेजारी पडायचं आणि त्याने तिच्या स्रीत्वासोबत संवेदनाहीन संभोग करायचा आणि कंटाळलोय म्हणून तोंड फिरवून झोपून जायचं. छताला फिरणाऱ्या पंख्याकडे पाहत हिने रात्रभर पडून रहायचं डोळ्याची पापणीही न लववता. तिच्यासाठी हाच शृंगार होता. हे असंच असतं असंच तिला आत्तापर्यंत वाटायचं. तिला अचानक त्या सगळ्याची किळस आली आणि तिने तो विचार मनातून झटकून टाकला.
तिला ओढत तो बेडजवळ घेऊन गेला आणि तिला त्याने बेडवर बसवले. तिच्यासमोर उभे राहत त्याने कमरेभोतीचा टॉवेल काढला. त्याचे थाठरून फडफडत असलेले शिश्न तिच्यासमोर मोकळे झाले. इतक्या वेळ आपल्याला लाज कशी वाटली नाही याचं तिला खरोखरच आश्चर्य वाटलं आणि ती लाजेने चुर झाली तिने आपल्या तळाव्यांमध्ये आपला चेहरा लपविला. त्याने एका हाताने तिचा एक हात घट्ट धरला आणि तिच्या चेहऱ्यापासून दूर केला. तिने मान खाली घातली आणि डोळे गच्च मिटले. तिने दोन्ही हातांनी बेडच्या कडा घट्ट आवळल्या होत्या. त्याने तिचे दोनही खांदे हातांनी घट्ट पकडले आणि तिला जवळ ओढले. तिला पुन्हा तिच्या नवऱ्याची आठवण झाली. त्याने कित्येकदा तिला यासाठी बळजबरी केली होती. पण तिने आजपर्यंत कधीही हे केलेलं नव्हतं आणि त्यामुळे तिला कितीतरीवेळा इच्छा असूनही काही न करता झोपावं लागलं होतं. त्याच्या कडक झालेल्या शिश्नाचा अलगद स्पर्श तिच्या ओठांवर झाला आणि तिची तंद्री भंग पावली. तिने मन वर करून त्याच्याकडे पाहिलं आणि म्हणाली, “हे नको! प्लीज!” पहिल्यांदा शांततेचाही भंग होत होता.
“घे!” त्याच्या आवाजात जरब होती की प्रेम होतं की आणखी काय हे तिला कळलं नाही पण तिने आपले दोन्ही हात त्याच्या शिश्नाभोवती गुंफले आणि आपले टपोरे ओठ अलगद त्याच्या टोकावर टेकवले. त्याने त्याचा एक हात तिच्या खांद्यावर आणि एक डोक्याच्या मागे धरला. तिला कसेसेच वाटत होते. पराकोटीची उत्तेजनाही आता तिला सहन होत नव्हती. तिने आपला हात आपल्या पॅंटीत कोंबून स्वतःच योनीशी खेळण्यास सुरवात केली आणि एका हाताने त्याचे शिश्न घट्ट धरले. जेवढे तिच्या मुठीत होते तेवढेच आणखी तिच्या मुठीच्या बाहेर होते. तिने डोळे गच्चं मिटले आणि तो गरम झालेला पोलादी भाला आत घेतला… इतका आत की त्याचे टोक तिच्या घश्यात पोचले. तिचा श्वास कोंडला आणि एक जोरदार उबळ आली. झटक्यात तिने ते बाहेर काढलं आणि जोरजोरात खोकू लागली.
“राहू देत! तुला जमणार नाही. सराव लागतो त्यासाठी. तू अगदीच नवखी आहेस.” तिला जणू तो आव्हान देत होता.
तिने नकारार्थी मान हलवत त्याचे लिंग पुन्हा दोन्ही हातांत घट्ट धरले आणि त्याचे फक्त पुढचे टोक ओठांनी अलगद कुरवाळू लागली. तिच्या ओठांतून जणू वीजेचा प्रवाह त्याच्या सर्वांगात सळसळला. त्याने तिचे केस गच्च पकडले. थोडं थोडं करून तिने अर्ध्याहून अधिक लिंग तिच्या तोंडात घेतलं होतं. आतल्या आत तिची जीभ त्याच्या एकएका शिरेला उत्तेजित करत होती. डोळे मिटून ती त्याच्यावर तुटून पडली. सुरवातीला तिला कसंसंच वाटलं पण आता तिलाही मजा येऊ लागली होती. तिच्या जिभेला होणारा तो नवीनच स्पर्श तिला आवडू लागला होता. ती आता अधाशीपणे चोखू लागली. तिच्या लाळेचे ओघळ त्याच्या अगदी मांड्यांपर्यंत आले होते. तिच्या हनुवटीवरून लाळ ठिबकत होती. पण ती थांबायला तयार नव्हती. डोके जोरात पुढे मागे करून ती त्याच्या लिंगाचे दणके स्वतःच्या घशावर घेत होती. अचानक त्याने तिचे केस ओढून तिला थांबवले व तिला उभे केले.
तिने आपल्या दंडाला आपली हनुवटी पुसली. तो तिला तिच्या पाठीमागून बिलगला. आणि तिच्या पोटांवर अलगद हात फिरवू लागला. आपलं तोंड त्याने तिच्या दाट काळ्याशार केसांत घुसवला. तो गंध त्याला वेड लावीत होता. तिच्या मानेवर खांद्यावर आणि पाठीवर त्याने चुंबनांनाचा वर्षाव सुरु केला. मध्येच तो तिचा कान चावत होता. आता आवेगामुळे तो तिच्या मांसल शरीरावर त्याचे दात रुतवू लागला. ती विव्हळत कण्हत त्या उन्मादाचा आनंद उपभोगत होती. पोटावरून सरकत सरकत त्याचा हात तिच्या स्तनांवर पोचला. चेंडू तळव्यात धरावा तसे त्याने त्याचे हात तिच्या स्तनांखाली अलगद धरले आणि तो तिचे स्तन अगदी हळुवारपणे कुरवाळू लागला. चाटून चोखून आता त्याने तिची पाठही लालबुंद करून टाकली होती. मध्येच तो तिचे स्तनाग्र बोटांत धरून पिरगळत होता. तिने डोळे गच्च मिटले होते आणि मान मागे त्याच्या खांद्यावर सोडून दिली होती. त्याच्या एकेका स्पर्शाबरोबर तिचे शरीर शाहारत होतं. तिच्या स्तनांबरोबर मनसोक्त खेळल्यानंतर त्याने तिला फिरवले. तिने बहुधा आता डोळे उघडायचेच नाहीत असंच ठरवलं होतं.
दोन्ही हातांची बोटे त्याने तिच्या कमरेवरील पँटीत घुसवली आणि खाली बसत त्याने तिची पँटी तिच्या घोट्यांपर्यंत खाली घेतली. उतरवताना त्याची बोटे तिच्या पूर्ण पायावरून फिरली. ती शहारून बेडवर बसली आणि शरीर मागे झोकून देत तिने भिंतीला पाठ टेकली. त्याने तिचा डावा पाय अलगद आपल्या हातात धरून उचलला. आपले ओठ तिच्या घोट्याजवळ टेकवले. ती वळवळत सुस्कारे सोडू लागली. चाटत चोखत तो तिच्या गुडघ्यांपर्यंत आला. जेव्हा त्याच्या ओठांनी तिच्या मांडीला स्पर्श केला तेव्हा ती अक्षरशः थरथरली. त्याने तिच्या दोन्ही गुडघ्यांना धरून तिचे पाय फाकवले. तिची योनी लालभडक होती हलकी काळसर सोनेरी लव सर्वत्र फुलली हाती. एवढी उजळ योनी त्याने कधीच पहिली नव्हती. काय होत होतं, काय होणार होतं हे तिला काहीच समजत नव्हतं! त्याने आपल्या हाताच्या बोटांनी एकमेकांना बिलगलेले ती तिच्या योनिद्वाराचे पडदे अलगद वेगळे केले. एखाद्या नव्या खेळाडूला जणू कपिल देव गोलंदाजी करायला मैदानावर उतरत होता. त्याने आपले जीभ बाहेर काढली आणि तिच्या योनी द्वारावर टेकवली!
“आssssssssss ह्ह! मंssssss!” तिला आता आवाज दाबणे अशक्य होऊ लागलं होतं.
एक दोनवेळा जीभ वर खाली फिरवल्यांनंतर त्याने अलगद तिच्या योनीत शक्य तेवढ्या आत घुसवली. ती आनंदाने वेडी झाली. तिने स्वतःचे स्तन जोरजोरात पिळायला सुरवात केली. दोन तीन वेळा आत बाहेर करून तो बाजूला झाला. तिची छोटीशी योनी पाझरू लागली होती. त्याने त्याचे मधलं बोट अलगद आत सरकवले.
“आsss!” तिने सुस्कारा सोडला
“सॉफ्टवेअर म्हणजे मूर्खपणा! जीवन जगणं यांना माहीत नाहीत. यांच्या रात्री कॉम्पुटरशी खेळण्यातच जातात. गैबाने कुठचे साले!” तो स्वतःशीच पुटपुटला.
तिची योनी अगदी रसरशीत होती. टच्च फुगलेल्या फुग्यावर जणू मध्ये दाब देऊन रेष आखली होती.
“कितीवेळा अनुभव घेतलाय?” तो तिची योनी कुरवाळत बोलला.
“आज वाटतंय अजून मला काही माहितच नाहीये!” ती उसासे टाकत बोलली.
“बोला ना!” तो
“दहा बारा वेळा! तूम्ही नका ना आठवण काढू!” ती काकुळतीला आली.
“हं” म्हणत तो उभा राहिला आणि वाकून तिच्या मांड्यांना विळखा घालत तिला त्याने भिंतीकडून स्वतःकडे ओढलं. तिची कंबर बेडच्या अगदी कडेवर आणली. तिचे नितंब हवेत होते. तिच्या गुडघ्यांखाली धरून त्याने तिला उचलून धरले होते तिचे पाय त्याच्या कोपऱ्यांवर स्थिरावले होते.
एका हाताने आपली तापलेली पोलादी पहार धरून त्याने तिचे टोक तिच्या योनीवर टेकवले. तिने श्वास भरून घेतला डोळे आणखी गच्च मिटले. त्या स्पर्शाने तिच्या सर्वांगात जणू असंख्य वीजा सळसळत असल्याचा भास तिला झाला. तिने आपल्या मुठी गच्च आवळल्या. हाताने धरून दोन तीन वेळा त्याने त्याचे लिंग दोन तीन वेळा त्या फटीत वरपासून खालपर्यंत फिरवले. तिच्या अंगावर शहारे फुटले. मनातल्या मनात ती घाबरली पण या भीतीतही एक वेगळाच आनंद होता. शेवटी अंदाज घेत त्याने आपले लिंग स्थिरावले आणि दोन्ही हातांनी पायांची पकड घेत त्याने अगदी हळूच त्याचे भलंमोठं लिंग तिच्यात घुसवलं. इतके हळू की ते आत घुसताना त्याचा प्रत्येक रोमारोमाला होणारा स्पर्श दोघांनाही जाणवला.
“स्सssssssss!” वेदनेची कळ शिरशिरत तिच्या डोक्यापर्यंत गेली. वेदनाही किती सुख देऊ शकतात याचा अनुभव तिला आज प्रथमच मिळत होता. एक क्षण थांबून त्याने पुन्हा जोर लावला आणखी आत घुसण्याचा प्रयत्न करू लागला.
“आssssss उच! हळूsssss!” ती विव्हळत होती.
त्यामानाने नवीच असल्याने तिच्यासाठी हे तितकंसं सोपं नव्हतं. हळूवरपणा काम करत नाहीये हे लक्षात आल्यावर त्याने कंबर किंचित मागे घेत श्वास भरला आणि तिच्या पायांवरील हातांची पकड आणखी घट्ट करत एक जोरदार दणका दिला आणि एका झटक्यात तो अर्ध्याहून अधिक आत घुसला.
“आssssss याssssss ईsssss!” ती चित्कारली.
तो पुन्हा अगदी हळुवारपणे आत बाहेर करू लागला. त्याच्या दणक्यांच्या तालावर ती विव्हळू लागली. आत घुसताना ती मोठ्यांदा कण्हत होती आणि बाहेर येताना सुस्कारे सोडत होती. तिचे स्तन उसळ्या मारत होते. वेदने आणि उत्तेजनेने ती बेजार झाली होती. तो जाणीवपूर्वक त्याचा वेग वाढवत नव्हता. तिने तिची कंबर उचलून धरली होती. तिची योनी इतकी अरुंद होती की त्याच लिंग कुणीतरी मुठीत अगदी घट्ट पकडलं होतं असं त्याला वाटत होतं.
तिने अचानक तिचे पाय त्याच्या छातीवर टेकवले आणि त्याला जोराचा धक्का दिला. त्याची पकड सुटली आणि तो जरासा मागे सरकला. तिला काय हवं होतं हे त्याला कळत होतं. त्याने तिला उलटं फिरवलं आणि तिचे हात बेडवर टेकवून ती ओणवी उभी राहिली. तिचे नितंब अगदी घट्ट होते. ओणवे उभी राहिल्यामुळे ते आणखी मोठे दिसू लागले. कमरेची वळणे अधिकच वक्र झाली. तिने पाय फाकवून त्याला रस्ता दाखवला. एका हाताने तिच्या कमरेवर घट्ट पकड घेत दुसऱ्या हाताने त्याने आपल्या लिंगाला योग्य जागी टेकविले व फटीत पुन्हा तो त्याचे लिंग वर खाली घासु लागला. ती पुन्हा सुस्कारे सोडू लागली. तिची पाठ अगदी आकर्षक दिसत होती. तिचे केस खांद्यांवरून पुढे रुळत होते. त्याने तिच्या कमरेची वळणे आपल्या दोन्ही हातांनी घट्ट पकडली आणि पुन्हा सावकाश आत प्रवेश केला.

तिने आपले पोट खाली दाबले आणि आपले नितंब आणखी मागे ढकलले. तसेच तिने तिची छाती पुढे बाहेर काढुन मान वर केली. तिच्या पाठीची कमान झाली होती. कमरेची पकड मजबूत करत त्याने अगदी वेगाने तिच्यावर आघात करण्यास सुरवात केली.
“आsss आsss आsss! आईs हं sss हंsss! ती प्रत्येक ठोक्याबरोबर विव्हळत होती. त्याचा वेग हळूहळू वाढत चालला होता आणि तिच्या वेदनाही! तिच्या विव्हळण्याचा आवाजही वाढत चालला होता.
दोघांच्याही मांड्या ओल्या झाल्या होत्या त्याच्या दणक्यांबरोबर थप्प थप्प असा आवाज खोलीत घुमत होता. पराकोटीच्या वेदना आणि असिमीत आनंद याचा यापूर्वी कधीही न घेतलेला अनुभव ती घेत होती. तिचे स्तन जोरजोरात उसळ्या मारत होते. हळुहळू तिला त्या परमोच्च क्षणाची चाहूल लागू लागली होती.
“अजून… जोरात… आss ह!”
“हंsssssss!”
“आई..आई..आssssss इ”
“स्सssss.. हंss!”
उत्तेजनेच्या भरात तिच्या तोंडून असे वेगवेगळे चित्कार फुटत होते. आणि हे आवाज त्याला आणखी चेतवत होते. तो ही आता संपत आला होता. अचानक दोघांच्या अंगातूनही ती शिरशिरी सर्रर्रकन वाहिली. त्याच्या गरम वीर्याचा जोरदार फवारा तिच्यात उडाला. तिला आतून त्याचा गरमपणा जाणवला आणि तिला सुख म्हणजे काय असतं हे त्या क्षणाला कळलं. आणखी दोन तीन वेळा आत बाहेर करून तो कोसळला!. आणि ती ही! दोघेही धापा टाकत होते. दोघांचीही शरीरे घामाने चिंब भिजली होती.
काही न बोलता उठला आणि बाहेर निघून गेला.

त्याच्यासोबत सकाळपासून घालवलेले सगळे क्षण न क्षण तिच्या डोळ्यांसमोर झरझर सरकून गेले. एका सेकंदासाठी आपण हे काय केलं याची तिला शिसरीही आली. पण त्याचा आवाज तिच्या कानात घुमला.
‘जीवन प्रत्येक क्षणाला नवीन आहे!आपल्याला एखादी गोष्ट हवी आहे की नाही हे जेव्हा समजत नाही तेव्हा ती गोष्ट घेऊन टाकावी. जर ती नको असेल तर नंतर सोडून देता येते किंवा विसरता येते पण जर नंतर कळलं की ती आपल्याला हवी होती तर आपण काहीही करू शकत नाही!’
आज जो आनंद तिला मिळाला होता तो तिच्यासोबत शेवटपर्यंत राहील असं तिला मनोमन वाटलं आणि आपला निर्णय योग्यच होता असं तिनं स्वतःला बजावून सांगितलं. कुठलीही अपराधीपणाची भावना मनात न ठेवता तिने आपले कपडे घातले आणि केस सारखे करत ती खोलीच्या बाहेर आली. बाहेर येताच ती भानावर आली. त्याला शोधण्याचा प्रयत्नही न करता ती हॉलच्या दिशेने धावली. हॉलमध्ये कुणीच नव्हतं. बहुधा सगळे जेवायला गेले होते. तिने समोरच्या आरशात स्वतःला पहिले. तिच्या डाव्या खांद्यावर त्याच्या दातांचे व्रण पडले होते. केस मोकळे करून खांद्यावरून पुढे घेत तिने ते झाकले. तिचे डोळे लकाकत होते. आणि चेहऱ्यावर गोड स्मित पसरले होते.

“ताई! जीजू कुठंयत?” तिच्या बहिणीच्या आवाजाने ती दचकली!”
“मला महिती नाही. मी तर…” तिला कारण सुचेना.
“आम्हाला वाटलं तुम्ही एकत्र आहात!”
“बाईसाहेब! मगाशी तुम्ही आलात तेव्हा तुमचा फोन विसरला बघा तिथे. हा घ्या!” सरू तिथे आली होती.
एका क्षणासाठी ती तिला देवदूतासारखी वाटली.
“अच्छा म्हणजे तू यांच्यासोबत होतीस तर! आम्हाला वाटलं कपल गेलं रोमान्स करायला!” तिची बहीण तिला छेडत म्हणाली.
“चावटपणा वाढायला लागलाय हं तुझा! चल जेवायला” ती.
“जीजू?”
“ते येतील नंतर!” ती
त्या तिघी जेवणाच्या हॉलकडे निघाल्या.
“यार कसला हँडसम आहे ना! किसच करू वाटतं त्याला पाहिलं की!” तिची बहीण मचाणाकडे पाहत बोलली. तो तिथे बसून सिगारेट ओढत होता.
“अनुजा!” तिने तिच्याकडे पाहून डोळे वटारले
“तुला का त्रास होतोय? मी काही जीजूंना किस करावं वाटतंय असं थोडी बोलले!” अनुजा
“शहाणपणा बस्स झाला हं!” तिच्या आवाजाची धार वाढली.
“सॉरी सॉरी!” अनुजाने जीभ चावली.

तो तिचा होता! तिच्या स्वतःपुरता तरी तो आता तिचा होता!
तिच्या नावाला खऱ्या अर्थाने जगायला आता ती शिकली होती.
end.