मेरो नाम नवीन हो, आवश्यक पर्दा म आफ्नो सम्पूर्ण परिचय पनि दिनेछु । यो मेरो जिवनमा घटेको रोमाञ्चक घट्ना हो, केही फरक अनि केही असामान्य पनि । म काठमाण्डौ चावहिलमा बस्दछु र मेरो सानो भिडियो सप छ, छोरी जन्मेकै वर्ष मैले यो व्यवसाय सुरु गरेको हुँ त्यसैले मेरो कारोबार पनि आज सत्र वर्षमा पुगेको हो । विशेष काम पर्दाबाहेक मेरी छोरी लीला पसलमा आउँदैन थिई तर श्रीमति भने बिहान सि.डी. फिर्ता लिने समयमा बस्दथी अनि दिउँसो खाना खानको लागि म निस्कँदा र केहि कामले बाहिर जाँदा पनि श्रीमतिकै पालो रहन्थ्यो । अनि साँझको साढे पाँचतिरबाट सधैंको मेरो भागमा कुर्ने हुन्थ्यो । ब्लु-फिल्म बेलुकाको टाइममा जाने भएकोले पनि म नै बस्नुपर्ने बाध्यता थियो । छोरी लीलाले पनि भर्खरै १२ कक्षाको परीक्षा दिन बसेकी हुनाले खाली नै थिई, उसलाई पढ्नको लागि टेन्सन् थिएन मेरै दाईको कलेज भएकोले लीलाले पास मात्र गर्नुपर्थ्यो । जुनकुरा लीलाले गर्छे भन्ने हामीलाई आत्मविश्वास थियो । मेरी छोरी लीला सुन्दरतामा नमुना थिई, च्याट्ट मिलेको जिउडाल अनि आकर्षक स्तनको उचाइले उसलाई झनै सेक्सी बनाएको थियो । उसो त लीलाकी आमा शीला पनि कमकी थिईन, चालिसको उमेर आसपास पुग्दा पनि २०-२१ की तरुनी माल जस्ती देखिन्थी: सलक्क परेको केस, मृग नयनी आँखा, गोलो गोरो अनुहार, सेता टम्म मिलेका दाँत, हिमाल को चुचुरा जस्तै मिलेको छाती, पातलो कम्मर, प्वाट्ट परेर पछाडी निस्केको चाक अनी गोरा पिडौंला, जवानीले भरीपूर्ण भएको समाउँसमाउँ लाग्ने समाएर म्वाईं खाईहालुँ लाग्ने शरीर वास्तवमा भन्दा बर्णन गर्नै नसकिने सुन्दरता र जवानीको स्तम्भ । शीला र मेरो यौन जिवन राम्रैसँग चलिरहेको थियो । अचानक २०७२ साल बैसाख १२ गतेको भुकम्प आयो जुनबेला म खाना खानको लागि घरमा थिएं, शीला पसलमा बसिरहेकी थिई । बाह्र बज्नै लाग्दा म खाइवरी सुस्ताएर टेलिभिजन हेरिरहेको थिएं, लीला सोफामा मेरै छेउमा बसेर टेलिभिजन हेरिरहेकी थिई । अचानकै टेलिभिजन खस्लाजस्तैगरि हल्लिन थाल्यो, लीलाले “बाबा ! भुईचालो आयो ! भुईचालो...” भन्दै मेरो हात समातेर तानी । बाहिर निस्कन नसकिने गरि घरै हल्लिरहेको थियो, मैले लीलालाई समाएर ढोकाको चौकोस मुनि बसें, लीला मसँग च्याप्याक्कै परेर टाँसिएर बसेकी थिई । डेढ मिनेटको त्यो कम्पनपछी मेरो र लीलाको समेत खुट्टा काँपीरहेको थियो, हामी निस्केर आँगनमा आयौं र शीलालाई फोन गर्न थाल्यौं, शीलाको फोन लागिरहेको थिएन । मैले पसलमा जाने निर्णय लिएं, लीला पनि मसँगै जानका लागि जिद्दी गरिरही उसको कुरा पनि ठिकै थियो “बाबा ! फर्किन्छ रे के मलाई डर लाग्छ ?” त्यसपछी घरको ढोकामा ताल्चा लाईवरी लीला र म पसलतिर लाग्यौं, पसल आईपुग्न अझै पाँचमिनेट जति बाँकी थियो, पून: भुकम्पले हाम्रो जमिन हल्लायो, लीला सर्लक्कै मेरो छातीमा टाँसिई । अघिल्लो पटक मलाई त्यस्तो केही फिल भएन तर यो पटक भने मैले लीलाको जवानीका उतारचढाव स्पष्ट महशुस गरें, मेरो कमरमुनिको वस्तुपनि आफ्नो आकार लिने क्रममा अगाडी बढ्न खोज्दैथियो, शायद: लीलाले पनि त्यो अनुभव गरि र मसँगबाट छुट्टिई । केहिबेरमै हामी पसलमा पुग्यौं, पसल वरपरका निकै घरहरु ढलिसकेका थिए । मेरो पसलमा पनि सबै सामानहरु भुईमा खसेका थिए, कम्प्युटर स्क्रिन भुईमा खसेर झर्याम्मै भएको थियो भने र्याक भुईमा ध्वस्तै भएर ढलेको थियो, नढलोस् पनि किन ? पसल खोल्दाका ताका बनाएको फर्निचर थियो । शीला घाइते अवस्थामा बाहिर सडकमा रोइरहेकी थिई, हामीले हतारहतार शीलालाई ओम अस्पताल पुर्यायौं । पसल तत्कालै खोल्न सक्ने कुनै छाँटकाँट थिएन त्यसमाथी त्यो विपत्तीको बेलामा फिल्म् – ब्लु-फिल्म कसले हेर्ने । हामी पाँच दिनसम्म घरबाटै बाहिर पालमा बस्यौं, अरु कुनै उपाय पनि थिएन, सबै जना त पालमै बसिरहेका थियौं । यी बिचमा हरेक दिन छिनछिनमा भुकम्पले झकझक्याइरहेको थियो । बाहिर बजारमा निस्कँदा संक्रमण फैलिन्छ भन्ने हल्ला थियो । पाचौं दिनको दिन हामी आफ्नै घरमा बस्न सुरु गर्यौं, भुकम्पका सानातिना झट्का आइरहेका थिए, हरेक पटक अलि ठूलै कम्पन हुँदा लीला मसँग टाँसिन आइपुग्थी । काठमाण्डौमा बैसाख ३० गतेसम्म शैक्षिक विदा घोषणा गरिएको थियो, आसन्न १२ को परीक्षा स्थगीत भई कुन मितिमा हुने भन्ने टुङ्गो लागेको थिएन । छैटौं दिनमा स्कुलबाट खबर आयो, बैसाख २० गतेको परीक्षा जेष्ठको ३-४ गतेबाट हुने सम्भावना छ तर त्यो कुरा पनि अन्यौलमै थियो । हामीले पसलबाट सम्पूर्ण सामग्री घरमा ल्याएर थुपारेका थियौं । कुन हिन्दी फिल्म, कुन नेपाली, कुन ईंग्लिस फिल्म, कुन ब्लु-फिल्म कुनै मतलब नराखि हामीले एकैठाउँमा राखेका थियौं, फेरी पसल खोल्ने हुँदा ति सि.डी. डी.भी.डी. छुट्याउन दिनभर लाग्ने निश्चित नै थियो । ब्लु-फिल्म छुट्याउन चाँही सजिलो थियो, किनभने त्यसमा प्रिन्ट, कभर केही हुँदैनथ्यो मात्र संकेतको रुपमा नम्बर र केही चिन्ह हुन्थ्यो ।
१८): लीलाको क्लासमेट
