ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮਾਣੇ ਨੇ ਅਮਨ ਨੂੰ ਢੋਲਕੀ ਵਾਂਗ ਵਜਾਇਆ। ਸਵੇਰ ਤੱਕ ਫੁੱਦੀ ਮਰਵਾ ਕੇ ਅਮਨ ਦੀ ਬੱਸ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ। 2 ਵਾਰ ਮਾਣੇ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਲੰਨ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪਿਆਇਆ। ਅਮਨ ਨੂੰ ਚੋਦ ਚੋਦ ਕੇ ਹਲੇ ਵੀ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਭਰਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਸਵੇਰੇ ਗੁਰੂਘਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਪਾਠੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਅਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਪਾਰਲਰ ਛੱਡ ਆ। ਐਵੇਂ ਕੋਈ ਦੇਖ ਨਾ ਲਵੇ" ਮਾਣੇ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਈ ਅਮਨ ਨੂੰ ਫੇਰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿਚ ਬੁੱਲ ਪਾ ਲਏ। ਅਮਨ ਵੀ ਉਹਦਾ ਸਾਥ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਮ ਅਮਨ ਨੇ ਛੁੱਟਦੇ ਆਖਿਆ ਚਲ ਬੱਸ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਚ ਤੇਰਾ ਜੀਅ ਨੀ ਭਰਿਆ?
ਮਾਣੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸਾਲੀਏ ਤੇਰੇ ਵਰਗੀ ਗਰਮ ਰੰਨ ਤੋਂ ਕਦੇ ਦਿਲ ਨੀ ਭਰ ਸਕਦਾ। ਦੁਬਾਰਾ ਦੱਸ ਕਦੋ ਮਿਲੇਂਗੀ?
ਅਮਨ ਆਵਦੀ ਤਰੀਫ ਸੁਣ ਅੰਦਰੋ ਖੁਸ਼ ਹੋਈ ਤੇ ਬੋਲੀ ਦੇਖਲੂੰਗੀ ਕਦੇ ਟਾਈਮ ਹੋਇਆ ਤਾਂ। ਚਲ ਹੁਣ ਗੱਲਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਛੇਤੀ ਛੱਡ ਆ ਮੈਨੂੰ। ਮਾਣੇ ਨੇ ਕਾਰ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤੀ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਤੋਰ ਲਈ। ਅਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪਾਰਲਰ ਲਾਹ ਕੇ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਅਮਨ ਨੇ ਪਾਰਲਰ ਦੀ ਪਾਰਟਨਰ ਜੱਸੀ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਚਾਬੀ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਲੈ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਅਮਨ ਪਾਰਲਰ ਦੇ ਉਪਰ ਬਣੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਬੈਡ ਤੇ ਪੈ ਗਈ। ਥੱਕੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜਲਦੀ ਘੂਕ ਸੋਂ ਗਈ।
ਅਮਨ ਚੰਗੇ ਘਰ ਦੀ ਜੱਟਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉਹਦਾ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਪਾਰਲਰ ਸੀ। ਓਹਦੇ ਪਿਓ ਜਗਸੀਰ ਸਿੰਘ ਕੋਲ 20 ਕਿੱਲੇ ਜਮੀਨ ਸੀ।ਜਗਸੀਰ ਸਿੰਘ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਢਾਣੀ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰੀਕੇ ਦੇ ਹੀ 3.4 ਘਰ ਸੀ। ਜਗਸੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ 3 ਜਵਾਕ ਸੀ। ਅਮਨ ਤੋਂ 4 ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਮਨਦੀਪ ਮੋਹਾਲੀ ਸਰਕਾਰੀ ਜੌਬ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੀ ਸਿੰਮੀ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਜੌਬ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮਨਦੀਪ ਤੇ ਸਿੰਮੀ ਦੋਵੇਂ ਮੁਹਾਲੀ ਫਲੈਟ ਲੈਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਮਨ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ। ਅਮਨ ਤੋਂ 3 ਸਾਲ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਰਣਦੀਪ ਦਿੱਲੀ ਕਿਸੇ ਮਲਟੀਨੈਸ਼ਨਲ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਜਗਸੀਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਤਿੰਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾ ਕੇ ਵਧੀਆ ਨੌਕਰੀਆਂ ਤੇ ਸੈੱਟ ਕਰਾਉਣਾ ਹੈ। ਮਨਦੀਪ ਤੇ ਰਣਦੀਪ ਨੇ ਉਹਦਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਅਮਨ ਪੁੱਠੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚੱਲ ਪਈ। ਸਕੂਲ ਟਾਇਮ ਅਮਨ ਵੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ ਪਰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹਦਾ ਗੁੰਦਵਾ ਸ਼ਰੀਰ ਮਾਸਟਰਾਂ ਤੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਹਰਾਮ ਕਰੀ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਸੋਹਣੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਓਹਦੇ ਵਿੱਚ ਨਖਰਾ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਨਾਰਮਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਵੀ ਅਗਲੇ ਦਾ ਲੰਨ ਖੜਾ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਦਸਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਅਮਨ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਆਇਆ ਸੀ। ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਮੀਤ ਅਮਨ ਦੇ ਪਿੰਡ ਸੁਨਿਆਰਿਆਂ ਦਾ ਦੋਹਤਾ ਸੀ ਤੇ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਨਾਲ ਕਈ ਵਾਰੀ ਘਰ ਆਇਆ ਸੀ। ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਤੇ ਬਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੇ ਮੀਤ ਨੂੰ ਘਰ ਆਇਆ ਦੇਖ ਅਮਨ ਦਾ ਨਖਰਾ ਵਧ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਹ ਘੋੜੀ ਵਾਂਗੂ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਟੱਪ ਦੀ ਫਿਰਦੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੀਤ ਨੇ ਅਮਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਜੀਭ ਫੇਰੀ, ਅੱਗੋਂ ਅਮਨ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਲਿਆ। ਮੀਤ ਨੂੰ ਹਰੀ ਝੰਡੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਹੁਣ ਮੀਤ ਅਮਨ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹ ਉਹਨੂੰ ਦੇਖਦਾ, ਅਮਨ ਹੱਸ ਕੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀ। ਮੀਤ ਤੇ ਅਮਨ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ। ਅੱਗ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੂਨ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲ ਬੰਦ ਸੀ। ਅਮਨ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਦੇ ਘਰ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੀਤ ਨੇ ਵਿੜਕ ਰੱਖੀ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੁੰਨੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਅਮਨ ਦਾ ਸਾਇਕਲ ਰੋਕ ਲਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕਰਤਾ। ਅਮਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿੰਨਾ ਸੋਹਣਾ ਮੁੰਡਾ, ਨਾਲ਼ੇ ਘਰ ਵੀ ਆਉਂਦਾ। ਝੱਟ ਪੱਟ ਉਹਨੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਿਓ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੀਤ ਨੇ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਤੇ ਕਿਹਾ ”ਪ੍ਰੋਮਿਸ ਜਾਨ" ਤੇ ਅਮਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਰਮ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਚ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਮੀਤ ਨੇ ਹੱਥ ਫੜਕੇ ਆਸਾਂ ਪਾਸਾ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਅਮਨ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਕਿੱਸ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਅਮਨ ਅਚਾਨਕ ਕੰਬ ਗਈ। ਮੀਤ ਨੇ ਜੱਫੀ ਪਾਕੇ ਇੱਕ ਕਿੱਸ ਹੋਰ ਕੀਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ "I love u aman" ਅਮਨ ਉਹਨੂੰ bye ਕਰਕੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਘਰ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਮੜਕ ਹੋਰ ਵਧ ਗਈ। ਹੁਣ ਜਦੋ ਵੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਮੀਤ ਅਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਵਿਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਰੀਝ ਨਾਲ ਚੂਸਦਾ। ਅਮਨ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀ। ਹੁਣ ਮੀਤ ਮੌਕਾ ਲੱਭਦਾ ਸੀ ਕਦੋ ਉਹ ਅਮਨ ਦੀ ਕੁਆਰੀ ਫੁੱਦੀ ਦਾ ਸਵਾਦ ਲਊਗਾ।