ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਪਰ ਨਰਮ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਆਹਿਸਤਾ ਆਹਿਸਤਾ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪੀ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹਵਾ ਦੀ ਹਲਕੀ ਸੀ ਸੀਟੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਭੱਠੇ ਵਾਲਾ ਇਹ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਕਮਰਾ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਬਾਂਸ ਦਾ ਮੰਜਾ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕੰਧਾਂ ਤੇ ਧੂੜ ਜੰਮੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਅੱਜ ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਮਿਲਨ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਭੋਲੇਪਣ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਝਿਜਕ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਲ ਉਸ ਦੀ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤੜਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਤੇ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਡੂੰਘੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਅਦਬ ਵੀ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ, ਬੱਸ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਗਲੇ ਤੇ ਚੁੰਮੀ ਲਈ, ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮ ਸਾਹ ਛੱਡ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹਵਾ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੰਮੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਏ। ਉਹ ਗੋਲ ਅਤੇ ਨਰਮ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਭਰੇ ਹੋਏ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਦਬਾਇਆ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਢੀ ਨਾਲ ਛੂਹਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਪਰਸ਼ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਫਾਰੁਖ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਪਲ, ਪਰ ਅੱਜ ਇਹ ਅਲੱਗ ਸੀ – ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ, ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਖੇਡ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਸਲੀਮ ਦੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਰੱਖੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰੀ, ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਨਾਡੇ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੰਗੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਚਮੜੀ, ਲੰਬੇ ਕੱਦ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਮੂਰਤੀ ਵਾਂਗ ਤਰਾਸੇ ਹੋਏ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਔਰਤ ਉਸ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਤੇ ਫੇਰੇ – ਉਹ ਨਰਮ ਅਤੇ ਗੋਲ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰੂ ਵਰਗੇ ਪੋਲੇ। ਇਸ ਸਪਰਸ਼ ਨਾਲ ਸਲੀਮ ਦਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਲੰਨ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੋਟਾ ਅਤੇ ਸਖ਼ਤ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤੇਜਨਾ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇਰੀ ਦੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਆਹਿਸਤਾ ਆਹਿਸਤਾ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਫਿਰਦੀ ਰਹੀ, ਫਿਰ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਤੂਫ਼ਾਨ ਆ ਗਿਆ – ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਮੰਜੇ ਦੇ ਚਾਦਰ ਨੂੰ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਏ ਅਤੇ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਭਰਨ ਲੱਗੀ। "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ," ਉਸ ਨੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੰਦ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੋਡੇ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਾ ਕੇ ਘੁੰਮ ਗਈ। ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਸਲੀਮ ਵੱਲ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੁਭਵ ਨਵਾਂ ਸੀ – ਫਾਰੁਖ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹ ਇੰਨੀ ਡੂੰਘੀ ਨਹੀਂ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਹਿਲਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਲਗਭਗ 5 ਮਿੰਟ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਿਆ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫਿਰ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ।
ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਠੱਪ ਥੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ, ਉਸ ਦਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਹਾਂ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ," ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ – ਉਹ ਤੜਫ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਅਨੰਦ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨਹੀਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਹ ਹੋਰ 10 ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਭੁੱਤੀ ਵਾਂਗ ਲੈਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਵੱਖ ਵੱਖ ਪੋਜ਼ ਵਿੱਚ – ਕਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਬਿਠਾ ਕੇ, ਕਦੇ ਪਿੱਛੋਂ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਲਗਭਗ 20 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਨੰਗੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਏ ਰਹੇ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਰੀ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਭ ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਤੜਫ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ – ਨਹੀਂ ਤੜਪ, ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਅਸਹਿਜਤਾ। ਉਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਠੀ, ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਰਾਤ ਦਾ ਅੰਧੇਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ, ਮਨ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚਾਰ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ। "ਮੈਂ ਕੀ ਕੀਤਾ? ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ?" ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਕੂਨ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ, ਨਹਾਇਆ ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਈ, ਪਰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਉਹ ਰਾਤ ਭਰ ਤੜਫਦੀ ਰਹੀ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਰਜੀਆ ਆਮ ਵਾਂਗ ਉੱਠੀ। ਉਸ ਨੇ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਸਹੁਰਾ ਆਮ ਵਾਂਗ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਫਾਤਿਮਾ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਕਿਵੇਂ ਗੁਜ਼ਰੀ? ਸਲੀਮ ਨੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਣੀ ਏ ਨਾ?" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਲਾਕੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਤੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੁਣ ਲਿਆ ਤਾਂ?" ਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਰੇ ਪੁੱਤ, ਡਰ ਨਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਆਂ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲੀ ਕਿ ਨਹੀਂ। ਸਲੀਮ ਤਾਂ ਬੜਾ ਮਾਹਿਰ ਏ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਜ਼ਮਾਇਆ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਲਾਲ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ ਖਾਲਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਏ। ਜੇ ਫਾਰੁਖ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ? ਜਾਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਫੈਲ ਗਈ ਤਾਂ?" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ, "ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ, ਸਲੀਮ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਤਾਲਾ ਏ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗਾ। ਅਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਾ ਕਰ। ਜੇ ਚਾਹੇਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਜਾ।"
ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਗੁਪਤ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੁਣ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਯਾਦ ਵਾਂਗ ਬੱਸ ਗਈ ਸੀ। ਹਰ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਛਾ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਕੀ ਮੈਂਬਰ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਉਸ ਪਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਘੰਟੇ – ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ – ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੰਦਾ। ਰਜੀਆ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਅਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਜਨਾਨੀ ਵਾਂਗ ਜੀਵਨ ਜੀ ਰਹੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਇੰਨੀ ਭੜਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਰਗੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਇਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਸਥਾਈ ਹੁੰਦੀ – ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਫਿਰ ਉਹੀ ਤੜਪ। ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਰੁਖ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਉਂਦੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਉਸ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਲੀਮ ਦੀ ਛਾਇਆ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਗਲਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ?" ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ, ਪਰ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੀ ਮਿਲਦੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ। "ਖਾਲਾ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਰਹੀ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ। ਕੀ ਮੈਂ ਫਿਰ ਮਿਲਾਂ ਉਸ ਨੂੰ?" ਰਜੀਆ ਨੇ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਪੁਰਾਣੀ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵੀ ਔਰਤ ਸੀ, ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਅੱਗ ਨੂੰ। ਜਵਾਨੀ ਏਨੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਠੀਕ ਏ, ਮੈਂ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ, ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸਲੀਮ ਭੋਲਾ ਏ, ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹੇਗਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਲੀਮ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਗੁਪਤ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸੀ ਦਿਨ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। "ਸਲੀਮ, ਰਜੀਆ ਫਿਰ ਆਵੇਗੀ। ਤੂੰ ਤਿਆਰ ਰਹੀਂ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖ, ਇਹ ਰਾਜ਼ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਏ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਉਹ ਭੋਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਵਰਗੀ ਸੋਹਣੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਣ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੀ ਇਸ ਰਸਤੇ ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰਾਤ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਸੌਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰਾ ਘਿਰ ਆਇਆ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕੀ ਰਹੇ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਡਰ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਤੇਜਨਾ ਵੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ। "ਜਾ ਪੁੱਤ, ਅੰਦਰ ਜਾ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ, ਕੋਈ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦੇਵਾਂਗੀ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ।
ਭੱਠੇ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ – ਛੋਟਾ, ਗੰਦਾ, ਪਰ ਗੁਪਤ। ਸਲੀਮ ਉੱਥੇ ਬੈਠਾ ਉਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਆਈ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ।" ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ, ਬੱਸ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਉਸ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖੇ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਝਿਜਕ ਘੱਟ ਸੀ – ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਗਲੇ ਤੇ ਚੁੰਮੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗਾ, ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮ ਸਾਹ ਛੱਡ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਸਲੀਮ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ... ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਏ ਅੱਜ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੰਮੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਏ। ਉਹ ਗੋਲ ਅਤੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਗੋਰੇ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਨਰਮ। ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਢੀ ਨਾਲ ਖੇਡਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹਾਂ..." ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਫੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ – ਪਹਿਲਾਂ ਕਮੀਜ਼, ਫਿਰ ਬ੍ਰਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ। ਰਜੀਆ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਉੱਚੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗੀ। "ਹਾਂ... ਚੱਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ... ਆਹ..."
ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਫੈਲਾਏ ਅਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੰਦ ਨਵਾਂ ਸੀ, ਉਹ ਤੜਫ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਦਬਾਇਆ। ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਿਆ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨਹੀਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਰ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ – ਠੱਪ ਥੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ... ਚੋਦ ਮੈਨੂੰ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਰਜੀਆ ਨੇ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਕੇ ਰੈਸਟ ਕੀਤਾ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਬਿਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਚੋਦਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਹਿਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਦੋ ਵਾਰ ਫੁੱਦੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਜੀਆ ਸਲੀਮ ਦੀ ਮਸ਼ੂਕ ਬਣ ਗਈ। ਉਹ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਸਲੀਮ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਏਂ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਸੁਬਹਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਜੀਆ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਾਇਆ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਖੁਸ਼ ਰਹੇਂਗੀ। ਪਰ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੀਂ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆ ਗਈਆਂ
ਰਜੀਆ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਦੂਜੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਦਾ ਅਤੇ ਭੋਲਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ, ਹੁਣ ਰਜੀਆ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਅੱਗੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਸਿਰਫ਼ ਰਜੀਆ ਦਾ ਗੋਰਾ ਚਿੱਟਾ ਸਰੀਰ, ਉਸ ਦੇ ਗੋਲ ਚਿੱਤੜ ਅਤੇ ਨਰਮ ਮੰਮੇ ਹੀ ਘੁੰਮਦੇ ਸਨ। ਹਰ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਲੰਮਾ ਪੈਂਦਾ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਯਾਦ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ – ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦਾ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਜੀਆ ਦਾ ਆਸ਼ਕ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਲੈਣਾ। ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ ਸੀ – ਉਹ ਨਰਮੀ, ਉਹ ਗਰਮੀ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ। ਉਸ ਦਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਹਰ ਵਾਰ ਇਸ ਸੋਚ ਨਾਲ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ।
ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਡਰ ਵੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਔਰਤ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਇਹ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਤਬਾਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਸਹਾਰੀ ਸੀ ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਗੁਪਤ ਯਾਰੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, 50 ਸਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਅਨੁਭਵੀ ਔਰਤ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰਾਜ਼ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਫਾਤਿਮਾ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ, ਉਹ ਜਿਆਦਾਤਰ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਬੁੰਡ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਗੋਲਾਈ, ਉਸ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਵੀ ਭੜਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਅਨੁਭਵ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਸਵਾਦ ਜ਼ਰੂਰ ਪਸੰਦ ਆਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਫੈਨ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਪਲ ਸੋਚਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਫਾਰੁਖ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤੜਪ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਠੀਕ ਏ, ਖਾਲਾ। ਪਰ ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ, "ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖ, ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਸਭ ਸੰਭਾਲ ਲਵਾਂਗੀ।"
ਰਾਤ ਦੇ 11 ਵਜੇ, ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਸੌਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰਾ ਘਿਰ ਆਇਆ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਦੁਪੱਟਾ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਢਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ। "ਜਾ ਪੁੱਤ, ਅੰਦਰ ਜਾ। ਸਲੀਮ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।" ਫਾ�ਤਿਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ।
ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਰਤ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ – ਉਤੇਜਨਾ, ਡਰ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਲੈਣ ਦੀ ਚਾਹਤ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ – ਪਹਿਲਾਂ ਗਲੇ ਤੇ, ਫਿਰ ਮੰਮਿਆਂ ਤੇ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰੀ, ਫਿਰ ਬ੍ਰਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ। ਰਜੀਆ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..."
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਅੰਦਰ-ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਨੂੰ ਫੈਲਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਅਨੰਦਮਈ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। "ਸਲੀਮ... ਹੋਰ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਗੋਡਿਆਂ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਾਰਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਥੋੜੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੀ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ। "ਹੌਲੀ, ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..." ਰਜੀਆ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ, ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਠੱਪ-ਠੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੁਣ ਅਨੰਦ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈਆਂ। "ਹਾਂ... ਸਲੀਮ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਦੋਵੇਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਏ ਰਹੇ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਅਨੰਦਮਈ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਅਸਹਿਜਤਾ ਵੀ ਸੀ। "ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ?" ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਪਰ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਦਿੱਤਾ। ਸੁਬਹਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਗਈ।
ਪਰ ਹੁਣ ਹਾਲਾਤ ਬਦਲ ਗਏ ਸਨ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ, ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਹੁਰਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਬੁਢਾਪੇ ਕਰਕੇ ਕੰਮ ਘੱਟ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਕਸਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉੱਠਦਾ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਲੀਮ ਦੇ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਰਾਤ ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਦਬਾਉਂਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ, ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀਆਂ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਹਾਰੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜਲੀ ਸਾਥੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾਉਂਦੀਆਂ, ਸਾਫ਼-ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਦੀਆਂ, ਅਤੇ ਗੁਪਤ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ। ਰਜੀਆ ਹਰ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਦਾ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੀ। "ਖਾਲਾ, ਸਲੀਮ ਕੀ ਕਰਦਾ ਏ? ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਏ?" ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਤੜਪ ਹੁੰਦੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ, "ਪੁੱਤ, ਸਲੀਮ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਪਾਗਲ ਏ। ਉਹ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਏ। ਪਰ ਹੁਣ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਕਲ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਘੱਟਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਵਧਦੀ।
ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਾੜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਖੜੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਦੁਪੱਟੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੋਈ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਲੀਮ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲਵੇ, ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟੇ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਚੂਸੇ। ਪਰ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਇੱਕ ਵਾਰ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਲੈ ਕੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਗਈ, ਉਸ ਨੇ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਵਾਏ। ਸਲੀਮ ਦਾ ਲੰਨ ਉਸ ਦੀ ਪਟਿਆਲੀ ਸਲਵਾਰ ਵਿੱਚ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਪਾਣੀ ਦੇ ਦਿਓ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਤੇ ਅਟਕ ਗਈਆਂ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਗਲਾਸ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਚਲੀ ਗਈ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਰ ਵਧ ਗਈ।
ਰਾਤ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਗਏ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਗਲਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਪਰ ਮੇਰੀ ਇਹ ਤੜਪ... ਮੈਂ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਸਕੂਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੂਰਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਮਿਲੀ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਕੱਲ੍ਹ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕੀ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਧੀਰਜ ਰੱਖ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਜਰੂਰ ਲੱਭਾਂਗੇ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਤੜਪ ਹੁਣ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਨੇ ਘਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ ਸੀ, ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਧੱਕਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਨੰਦ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੀ, ਪਰ ਇਹ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ – ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ, ਉਸ ਦੀ ਤਾਕਤ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਚੁੱਪ। ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਤੜਪ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਯੋਜਨਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਲਾਲਾ ਨੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਵੰਡ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੌਕਾ ਹੈ ਆਪਣੀ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦਾ। "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਚੋਰੀ-ਚਰਾਕੀ ਹੋ ਰਹੀ ਏ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨੇ ਔਰਤਾਂ ਇਕੱਲੀਆਂ ਰਹਿ ਜਾਂਵਾਂਗੀਆਂ। ਸਾਨੂੰ ਇਕੱਲੀਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਸਕਦੀ ਏ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਡਰੀ ਹੋਵੇ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੋਰੀਆਂ ਵਧ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਲੀਆਂ ਛੱਡਣਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। "ਤੂੰ ਸਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ, ਫਾਤਿਮਾ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਜਾਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ। ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ?" ਉਸ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਅਗਲੀ ਚਾਲ ਚੱਲੀ। "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹੁਕਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਸੀਰੀ-ਸਾਂਝੀ ਨੂੰ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੁਕਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿਓ। ਉਹ ਘਰ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ ਲਵੇਗਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਸਲਾਹ ਹੋਵੇ। ਲਾਲਾ ਫਿਰ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਰਾਖੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ, ਪਰ ਕਿਸ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ? "ਫਾਤਿਮਾ, ਕਿਸ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੀਏ? ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਰੋਸੇ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ।" ਉਸ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੇ ਹੀ ਸਹਿਜ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹੁਕਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਭੋਲਾ ਭਾਲਾ ਆਦਮੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ – ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਬੋਲ ਦਿਓ। ਉਹ ਘਰ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ ਲਵੇਗਾ।"
ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੋਚਿਆ। ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਭੋਲਾ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਨਾ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਕੰਮਕਾਜੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। "ਠੀਕ ਏ, ਫਾਤਿਮਾ। ਤੂੰ ਸਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ। ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।" ਲਾਲਾ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੁਣ ਕੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਹ ਨੇੜੇ ਖੜੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸੁਣ ਲਈ ਏ। ਹੁਣ ਸਲੀਮ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹੇਗਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਸਕੇਗੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਲੁਕਾਇਆ ਅਤੇ ਆਮ ਵਾਂਗ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਕਰਾਚੀ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਸਿਰਫ਼ ਰਜੀਆ, ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਸਨ। ਸਲੀਮ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਤੇ ਗਿਆ, ਪਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਰਾਤ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲੇ। ਪਰ ਰਾਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਹ ਰੋਟੀ ਬਹਾਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਚਲੀ ਗਈ।
ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਤੇ ਟਿਕਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਹਲਕੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਪਰ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਅੱਧਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ, "ਰਜੀਆ, ਕਿੱਥੇ ਏਂ?" ਰਜੀਆ ਨੇ ਡਰ ਕੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦਾ ਲੰਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਪਹਿਨ ਲਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਚੁੰਮੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਰੋਕ ਜਾ, ਥੋੜ੍ਹਾ ਟਾਈਮ ਰੁਕ ਜਾ। ਅੱਜ ਰਾਤ ਮੈਂ ਆਵਾਂਗੀ। ਜਿੰਨਾ ਤੇਰਾ ਜੀ ਏ, ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਬੁੰਡ ਲੈ ਕੇ ਖੁੱਲੀ ਕਰ ਦੇਵੀਂ।" ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਰਾਤ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੌਲੀ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਪਤਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜੋ ਢਿੱਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਉਤਾਰੀ ਜਾ ਸਕੇ। ਉਸ ਦੇ ਦੁਪੱਟੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਢਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਸੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਤੇ ਚੱਲਦੀ ਹੋਈ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘੀ ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਬਾੜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ। ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਅੰਧੇਰਾ ਅਤੇ ਚੁੱਪੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਸਲੀਮ... ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਏਂ?"
ਸਲੀਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਤੜਪ ਸੀ ਜੋ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਚੰਦ ਦੀ ਹਲਕੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ... ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਤੇਜਨਾ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਮੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆ। ਉਹ ਨਰਮ ਅਤੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਮਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..." ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਫੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਤੇੜ ਵਿੱਚ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੰਦਰ-ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ। "ਸਲੀਮ... ਆਹ... ਹੋਰ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਚੌੜੇ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੁਣ ਚੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈਆਂ। "ਸਲੀਮ... ਆਹ... ਜਾਨ ਬਣਦੀ ਏ... ਚੱਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵੀ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ।
ਰਾਤ ਭਰ ਉਹ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮਿਲੇ। ਹਰ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲਈ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਚੂਸਿਆ, ਸਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਮੋਰੀਆਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਅੱਗ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ। ਸੁਬਹ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਦੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ – ਸਲੀਮ ਦੀ ਜੀਭ, ਉਸ ਦਾ ਲੰਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ। ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੇ-ਸੋਚਦੇ ਉਹ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੌ ਗਈ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਡੂੰਘੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਅਦਬ ਵੀ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ, ਬੱਸ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਗਲੇ ਤੇ ਚੁੰਮੀ ਲਈ, ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮ ਸਾਹ ਛੱਡ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹਵਾ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੰਮੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਏ। ਉਹ ਗੋਲ ਅਤੇ ਨਰਮ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਭਰੇ ਹੋਏ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਦਬਾਇਆ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਢੀ ਨਾਲ ਛੂਹਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਪਰਸ਼ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਫਾਰੁਖ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਪਲ, ਪਰ ਅੱਜ ਇਹ ਅਲੱਗ ਸੀ – ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ, ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਖੇਡ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਸਲੀਮ ਦੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਰੱਖੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰੀ, ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਨਾਡੇ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੰਗੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਚਮੜੀ, ਲੰਬੇ ਕੱਦ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਮੂਰਤੀ ਵਾਂਗ ਤਰਾਸੇ ਹੋਏ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਔਰਤ ਉਸ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਤੇ ਫੇਰੇ – ਉਹ ਨਰਮ ਅਤੇ ਗੋਲ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰੂ ਵਰਗੇ ਪੋਲੇ। ਇਸ ਸਪਰਸ਼ ਨਾਲ ਸਲੀਮ ਦਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਲੰਨ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੋਟਾ ਅਤੇ ਸਖ਼ਤ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤੇਜਨਾ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇਰੀ ਦੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਆਹਿਸਤਾ ਆਹਿਸਤਾ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਫਿਰਦੀ ਰਹੀ, ਫਿਰ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਤੂਫ਼ਾਨ ਆ ਗਿਆ – ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਮੰਜੇ ਦੇ ਚਾਦਰ ਨੂੰ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਏ ਅਤੇ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਭਰਨ ਲੱਗੀ। "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ," ਉਸ ਨੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੰਦ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੋਡੇ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਾ ਕੇ ਘੁੰਮ ਗਈ। ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਸਲੀਮ ਵੱਲ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੁਭਵ ਨਵਾਂ ਸੀ – ਫਾਰੁਖ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹ ਇੰਨੀ ਡੂੰਘੀ ਨਹੀਂ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਹਿਲਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਲਗਭਗ 5 ਮਿੰਟ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਿਆ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫਿਰ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ।
ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਠੱਪ ਥੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ, ਉਸ ਦਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਹਾਂ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ," ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ – ਉਹ ਤੜਫ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਅਨੰਦ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨਹੀਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਹ ਹੋਰ 10 ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਭੁੱਤੀ ਵਾਂਗ ਲੈਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਵੱਖ ਵੱਖ ਪੋਜ਼ ਵਿੱਚ – ਕਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਬਿਠਾ ਕੇ, ਕਦੇ ਪਿੱਛੋਂ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਲਗਭਗ 20 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਨੰਗੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਏ ਰਹੇ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਰੀ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਭ ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਤੜਫ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ – ਨਹੀਂ ਤੜਪ, ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਅਸਹਿਜਤਾ। ਉਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਠੀ, ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਰਾਤ ਦਾ ਅੰਧੇਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ, ਮਨ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚਾਰ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸਨ। "ਮੈਂ ਕੀ ਕੀਤਾ? ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ?" ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਕੂਨ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ, ਨਹਾਇਆ ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਈ, ਪਰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਉਹ ਰਾਤ ਭਰ ਤੜਫਦੀ ਰਹੀ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਰਜੀਆ ਆਮ ਵਾਂਗ ਉੱਠੀ। ਉਸ ਨੇ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਸਹੁਰਾ ਆਮ ਵਾਂਗ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਫਾਤਿਮਾ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਕਿਵੇਂ ਗੁਜ਼ਰੀ? ਸਲੀਮ ਨੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਣੀ ਏ ਨਾ?" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਲਾਕੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਤੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੁਣ ਲਿਆ ਤਾਂ?" ਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਰੇ ਪੁੱਤ, ਡਰ ਨਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਆਂ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲੀ ਕਿ ਨਹੀਂ। ਸਲੀਮ ਤਾਂ ਬੜਾ ਮਾਹਿਰ ਏ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਜ਼ਮਾਇਆ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਲਾਲ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ ਖਾਲਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਏ। ਜੇ ਫਾਰੁਖ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ? ਜਾਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਫੈਲ ਗਈ ਤਾਂ?" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ, "ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ, ਸਲੀਮ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਤਾਲਾ ਏ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗਾ। ਅਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਾ ਕਰ। ਜੇ ਚਾਹੇਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਜਾ।"
ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਗੁਪਤ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੁਣ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਯਾਦ ਵਾਂਗ ਬੱਸ ਗਈ ਸੀ। ਹਰ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਛਾ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਕੀ ਮੈਂਬਰ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਉਸ ਪਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਘੰਟੇ – ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ – ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੰਦਾ। ਰਜੀਆ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਅਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਜਨਾਨੀ ਵਾਂਗ ਜੀਵਨ ਜੀ ਰਹੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਇੰਨੀ ਭੜਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਰਗੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਇਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਸਥਾਈ ਹੁੰਦੀ – ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਫਿਰ ਉਹੀ ਤੜਪ। ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਰੁਖ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਉਂਦੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਉਸ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਲੀਮ ਦੀ ਛਾਇਆ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਗਲਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ?" ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ, ਪਰ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੀ ਮਿਲਦੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ। "ਖਾਲਾ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਰਹੀ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ। ਕੀ ਮੈਂ ਫਿਰ ਮਿਲਾਂ ਉਸ ਨੂੰ?" ਰਜੀਆ ਨੇ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਪੁਰਾਣੀ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵੀ ਔਰਤ ਸੀ, ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਅੱਗ ਨੂੰ। ਜਵਾਨੀ ਏਨੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਠੀਕ ਏ, ਮੈਂ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ, ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸਲੀਮ ਭੋਲਾ ਏ, ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹੇਗਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਲੀਮ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਗੁਪਤ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸੀ ਦਿਨ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। "ਸਲੀਮ, ਰਜੀਆ ਫਿਰ ਆਵੇਗੀ। ਤੂੰ ਤਿਆਰ ਰਹੀਂ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖ, ਇਹ ਰਾਜ਼ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਏ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਉਹ ਭੋਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਵਰਗੀ ਸੋਹਣੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਣ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੀ ਇਸ ਰਸਤੇ ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰਾਤ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਸੌਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰਾ ਘਿਰ ਆਇਆ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕੀ ਰਹੇ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ – ਡਰ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਤੇਜਨਾ ਵੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ। "ਜਾ ਪੁੱਤ, ਅੰਦਰ ਜਾ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ, ਕੋਈ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦੇਵਾਂਗੀ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ।
ਭੱਠੇ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ – ਛੋਟਾ, ਗੰਦਾ, ਪਰ ਗੁਪਤ। ਸਲੀਮ ਉੱਥੇ ਬੈਠਾ ਉਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਆਈ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ।" ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ, ਬੱਸ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਉਸ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖੇ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਝਿਜਕ ਘੱਟ ਸੀ – ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਗਲੇ ਤੇ ਚੁੰਮੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗਾ, ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮ ਸਾਹ ਛੱਡ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਸਲੀਮ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ... ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਏ ਅੱਜ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੰਮੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਏ। ਉਹ ਗੋਲ ਅਤੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਗੋਰੇ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਨਰਮ। ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰਢੀ ਨਾਲ ਖੇਡਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹਾਂ..." ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਫੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ – ਪਹਿਲਾਂ ਕਮੀਜ਼, ਫਿਰ ਬ੍ਰਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ। ਰਜੀਆ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਉੱਚੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗੀ। "ਹਾਂ... ਚੱਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ... ਆਹ..."
ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਫੈਲਾਏ ਅਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੰਦ ਨਵਾਂ ਸੀ, ਉਹ ਤੜਫ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਦਬਾਇਆ। ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਿਆ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨਹੀਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਰ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ – ਠੱਪ ਥੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ... ਚੋਦ ਮੈਨੂੰ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਰਜੀਆ ਨੇ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਕੇ ਰੈਸਟ ਕੀਤਾ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਬਿਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਚੋਦਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਹਿਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਦੋ ਵਾਰ ਫੁੱਦੀ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਜੀਆ ਸਲੀਮ ਦੀ ਮਸ਼ੂਕ ਬਣ ਗਈ। ਉਹ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਸਲੀਮ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਏਂ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਸੁਬਹਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਜੀਆ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਾਇਆ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਖੁਸ਼ ਰਹੇਂਗੀ। ਪਰ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੀਂ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆ ਗਈਆਂ
ਰਜੀਆ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਦੂਜੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਦਾ ਅਤੇ ਭੋਲਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ, ਹੁਣ ਰਜੀਆ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਅੱਗੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਸਿਰਫ਼ ਰਜੀਆ ਦਾ ਗੋਰਾ ਚਿੱਟਾ ਸਰੀਰ, ਉਸ ਦੇ ਗੋਲ ਚਿੱਤੜ ਅਤੇ ਨਰਮ ਮੰਮੇ ਹੀ ਘੁੰਮਦੇ ਸਨ। ਹਰ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਲੰਮਾ ਪੈਂਦਾ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਯਾਦ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ – ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦਾ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਜੀਆ ਦਾ ਆਸ਼ਕ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਲੈਣਾ। ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ ਸੀ – ਉਹ ਨਰਮੀ, ਉਹ ਗਰਮੀ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ। ਉਸ ਦਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਹਰ ਵਾਰ ਇਸ ਸੋਚ ਨਾਲ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ।
ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਡਰ ਵੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਔਰਤ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਇਹ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਤਬਾਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਸਹਾਰੀ ਸੀ ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਗੁਪਤ ਯਾਰੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, 50 ਸਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਅਨੁਭਵੀ ਔਰਤ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰਾਜ਼ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਫਾਤਿਮਾ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ, ਉਹ ਜਿਆਦਾਤਰ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਬੁੰਡ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਗੋਲਾਈ, ਉਸ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਸਲੀਮ ਦੀ ਇੱਛਾ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਆਈ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ। "ਫਾਤਿਮਾ, ਮੈਂ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਏ ਕਿ ਕਿਤੇ ਉਹ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨ ਜਾਵੇ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। "ਸਲੀਮ, ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ। ਮੈਂ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਉਹ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ। ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੀ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਮੌਕਾ ਜਰੂਰ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੀਂ, ਇਹ ਰਾਜ਼ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਏ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਫਾਤਿਮਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਵੀ ਭੜਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਅਨੁਭਵ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਸਵਾਦ ਜ਼ਰੂਰ ਪਸੰਦ ਆਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਫੈਨ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਯੋਜਨਾ
ਇੱਕ ਸਵੇਰ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੌਕਾ ਵੇਖ ਕੇ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਤੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਮਿਲੀ ਸੀ ਨਾ? ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਮਜ਼ਾ ਆਇਆ?" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਲਾਲ ਹੋ ਕੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ ਖਾਲਾ, ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾ ਆਇਆ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਰਾਤ ਉਹ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਏ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਫੇਰ ਪੁੱਤ, ਇਸ ਵਾਰ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਟਰਾਈ ਕਰ ਲੈ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਤੇਰੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਸਵਾਰ ਦੇ ਦੇ। ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸਵਾਦ ਮਿਲੇਗਾ, ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਵੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਪਾਗਲ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਝਿਜਕਿਆ, ਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਉਤਸੁਕਤਾ ਜਗਾ ਦਿੱਤੀ। "ਖਾਲਾ, ਪਰ ਇਹ... ਮਤਲਬ... ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ?" ਉਸ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਰੇ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਵੀ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਇਹ ਸਵਾਦ ਲਿਆ ਏ। ਤੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਟਰਾਈ ਕਰ। ਜੇ ਨਾ ਪਸੰਦ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਏ, ਤੈਨੂੰ ਮਜ਼ਾ ਆਵੇਗਾ।"ਰਜੀਆ ਨੇ ਕੁਝ ਪਲ ਸੋਚਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਫਾਰੁਖ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤੜਪ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਠੀਕ ਏ, ਖਾਲਾ। ਪਰ ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ, "ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖ, ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਸਭ ਸੰਭਾਲ ਲਵਾਂਗੀ।"
ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੀ ਰਾਤ
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ ਲਈ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਰਜੀਆ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਵੇਗੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਾਫ਼ ਕੀਤਾ, ਚਾਦਰ ਬਦਲੀ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।ਰਾਤ ਦੇ 11 ਵਜੇ, ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਸੌਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰਾ ਘਿਰ ਆਇਆ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਦੁਪੱਟਾ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਢਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਕੇ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ। "ਜਾ ਪੁੱਤ, ਅੰਦਰ ਜਾ। ਸਲੀਮ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।" ਫਾ�ਤਿਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ।
ਰਜੀਆ ਅੰਦਰ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਰਤ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ – ਉਤੇਜਨਾ, ਡਰ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਲੈਣ ਦੀ ਚਾਹਤ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ – ਪਹਿਲਾਂ ਗਲੇ ਤੇ, ਫਿਰ ਮੰਮਿਆਂ ਤੇ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰੀ, ਫਿਰ ਬ੍ਰਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ। ਰਜੀਆ ਨੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..."
ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚੱਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਅੰਦਰ-ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਨੂੰ ਫੈਲਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਅਨੰਦਮਈ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। "ਸਲੀਮ... ਹੋਰ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਗੋਡਿਆਂ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਾਰਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਥੋੜੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਪਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੀ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ। "ਹੌਲੀ, ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..." ਰਜੀਆ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ, ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਠੱਪ-ਠੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੁਣ ਅਨੰਦ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈਆਂ। "ਹਾਂ... ਸਲੀਮ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਦੋਵੇਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਏ ਰਹੇ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਅਨੰਦਮਈ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਅਸਹਿਜਤਾ ਵੀ ਸੀ। "ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ?" ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਪਰ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਦਿੱਤਾ। ਸੁਬਹਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਗਈ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀਆਂ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਹੋਇਆ ਪੁੱਤ? ਨਵਾਂ ਸਵਾਦ ਕਿਵੇਂ ਸੀ?" ਰਜੀਆ ਨੇ ਲਾਲ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਤੂੰ ਸਹੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਮਜ਼ਾ ਆਇਆ, ਪਰ ਥੋੜਾ ਅਜੀਬ ਵੀ ਲੱਗਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਰੇ ਪੁੱਤ, ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਲੈ। ਸਲੀਮ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਗੁਲਾਮ ਬਣ ਗਿਆ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆ ਗਈਆਂ।ਬਦਲਦੇ ਹਾਲਾਤ
ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਗੁਪਤ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਈ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਪਰ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਲ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸਨ। ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਘੰਟੇ, ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਵੀ ਤੀਬਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲਈ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਚਸਕਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੀ ਬੈਠੀ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਅਤੇ ਬੁੰਡ ਦੀ ਤੜਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਇਹ ਅਸਥਾਈ ਸਕੂਨ ਸੀ – ਅਸਲ ਸਕੂਨ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ।ਪਰ ਹੁਣ ਹਾਲਾਤ ਬਦਲ ਗਏ ਸਨ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ, ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਹੁਰਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਬੁਢਾਪੇ ਕਰਕੇ ਕੰਮ ਘੱਟ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਕਸਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉੱਠਦਾ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਲੀਮ ਦੇ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਰਾਤ ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਦਬਾਉਂਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ, ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀਆਂ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਹਾਰੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜਲੀ ਸਾਥੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾਉਂਦੀਆਂ, ਸਾਫ਼-ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਦੀਆਂ, ਅਤੇ ਗੁਪਤ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ। ਰਜੀਆ ਹਰ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਦਾ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੀ। "ਖਾਲਾ, ਸਲੀਮ ਕੀ ਕਰਦਾ ਏ? ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਏ?" ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਤੜਪ ਹੁੰਦੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ, "ਪੁੱਤ, ਸਲੀਮ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਪਾਗਲ ਏ। ਉਹ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਏ। ਪਰ ਹੁਣ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਕਲ ਏ।" ਰਜੀਆ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਘੱਟਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਵਧਦੀ।
ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੇਵਸੀ
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਰਜੀਆ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਅਤੇ ਬੁੰਡ ਦੀ ਤੜਪ ਹੁਣ ਅਸਹਿਣਯੋਗ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਚੂਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਮਿਲਣਾ ਏ। ਕੋਈ ਵੀ ਤਰੀਕਾ ਲੱਭ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੜਪ ਵੇਖੀ ਅਤੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। "ਠੀਕ ਏ, ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।"ਯੋਜਨਾ
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਇੱਕ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕ ਬਹਾਨਾ ਸੋਚਿਆ – ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਦੀ ਸਾਫ਼-ਸਫ਼ਾਈ। ਬਾੜਾ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਾਫ਼-ਸਫ਼ਾਈ ਲਈ ਕਿਸੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਆਦਮੀ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕਿ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਸੱਦਣ, ਬਾੜੇ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਲਈ। ਅਸੀਂ ਮੌਕਾ ਵੇਖ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਮਿਲਵਾ ਦੇਵਾਂਗੇ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਬਾਪੂ ਜੀ, ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਗੰਦ ਏ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਸੱਦ ਲਵੋ, ਉਹ ਸਾਫ਼-ਸਫ਼ਾਈ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।" ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ, ਜੋ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਭੋਲੇ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਮੁੰਡੇ ਵਜੋਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਤੁਰੰਤ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। "ਠੀਕ ਏ, ਨੂੰਹ। ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।"ਸਲੀਮ ਦਾ ਆਉਣਾ
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਸਲੀਮ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਧਾਰਨ ਸੰਦ ਲਿਆਂਦੇ – ਝਾੜੂ, ਫਾਵੜਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਬੋਰੀ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਸਮਝਾਇਆ, "ਸਲੀਮ, ਇਹ ਬਾੜਾ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਦੇ। ਡੰਗਰਾਂ ਦੀ ਗੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਅਤੇ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਜੁਟ ਗਿਆ।ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਾੜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਖੜੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਦੁਪੱਟੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੋਈ। ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਲੀਮ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ ਲਵੇ, ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟੇ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਚੂਸੇ। ਪਰ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸਲੀਮ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਗੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਦਾ, ਚਾਰਾ ਇਕੱਤਰ ਕਰਦਾ, ਅਤੇ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਸੁਥਰਾ ਕਰਦਾ। ਰਜੀਆ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ। ਕਦੇ ਉਹ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ, ਕਦੇ ਚਾਰੇ ਦੀ ਗੰਢ ਲੈ ਕੇ। ਹਰ ਵਾਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਮਟਕਾਉਂਦੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਸਲੀਮ ਦਾ ਧਿਆਨ ਉਸ ਵੱਲ ਜਾਵੇ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਤੰਗ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਸਾਫ਼ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਸੀ। ਪਰ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਇੱਕ ਵਾਰ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਲੈ ਕੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਗਈ, ਉਸ ਨੇ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਵਾਏ। ਸਲੀਮ ਦਾ ਲੰਨ ਉਸ ਦੀ ਪਟਿਆਲੀ ਸਲਵਾਰ ਵਿੱਚ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਪਾਣੀ ਦੇ ਦਿਓ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਤੇ ਅਟਕ ਗਈਆਂ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਗਲਾਸ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਚਲੀ ਗਈ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਰ ਵਧ ਗਈ।
ਨਿਰਾਸ਼ਾ
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਇੰਜ ਹੀ ਬੀਤ ਗਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਰਾਤ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਗਏ, ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਗਲਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਪਰ ਮੇਰੀ ਇਹ ਤੜਪ... ਮੈਂ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਸਕੂਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੂਰਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਮਿਲੀ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਕੱਲ੍ਹ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕੀ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਧੀਰਜ ਰੱਖ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਜਰੂਰ ਲੱਭਾਂਗੇ।" ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਤੜਪ ਹੁਣ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ।
ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਈ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਲ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸਨ – ਸਲੀਮ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਨਰਮੀ, ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਗਰਮੀ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਤੇ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੀ ਬੈਠੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਅਤੇ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਜਾਂਦੀ। ਪਰ ਹਾਲਾਤ ਅਜਿਹੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਲਾਲਾ ਅਕਸਰ ਉੱਠਦਾ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਜੀਆ ਦਾ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਜਾਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਬੇਵਸ ਹੋ ਕੇ ਫਾਤਿਮਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ, ਪਰ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਅੱਗ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਾਫੀ ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੀਬਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਫਾਤਿਮਾ ਤੋਂ ਸਲੀਮ ਦਾ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੀ, ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇਗਾ।ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਨੇ ਘਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ ਸੀ, ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਧੱਕਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਨੰਦ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੀ, ਪਰ ਇਹ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ – ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ, ਉਸ ਦੀ ਤਾਕਤ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਚੁੱਪ। ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਤੜਪ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਯੋਜਨਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਅਚਾਨਕ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੂੰ ਕਰਾਚੀ ਜਾਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਸੀ – ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮਾਮਲਾ – ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਲਗਭਗ 10 ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਕਰਾਚੀ ਲੈ ਜਾਂਦਾ। ਲਾਲਾ ਨੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਨੂੰ ਇਹ ਖਬਰ ਸੁਣਾਈ। "ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕਰਾਚੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। 10 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲੋ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਨੂੰਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਬਾਹਰੋਂ ਚੁੱਪ ਰਹੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਮੌਕਾ ਹੈ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ। ਪਰ ਲਾਲਾ ਦੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਤਿੰਨ ਔਰਤਾਂ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਨ – ਰਜੀਆ, ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ, ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ।ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਲਾਲਾ ਨੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਵੰਡ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੌਕਾ ਹੈ ਆਪਣੀ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦਾ। "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਚੋਰੀ-ਚਰਾਕੀ ਹੋ ਰਹੀ ਏ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨੇ ਔਰਤਾਂ ਇਕੱਲੀਆਂ ਰਹਿ ਜਾਂਵਾਂਗੀਆਂ। ਸਾਨੂੰ ਇਕੱਲੀਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਸਕਦੀ ਏ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਡਰੀ ਹੋਵੇ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੋਰੀਆਂ ਵਧ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਲੀਆਂ ਛੱਡਣਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। "ਤੂੰ ਸਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ, ਫਾਤਿਮਾ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਜਾਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ। ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ?" ਉਸ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਅਗਲੀ ਚਾਲ ਚੱਲੀ। "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹੁਕਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਸੀਰੀ-ਸਾਂਝੀ ਨੂੰ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੁਕਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿਓ। ਉਹ ਘਰ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ ਲਵੇਗਾ।" ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਆਹਿਸਤਾ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਸਲਾਹ ਹੋਵੇ। ਲਾਲਾ ਫਿਰ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਰਾਖੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ, ਪਰ ਕਿਸ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ? "ਫਾਤਿਮਾ, ਕਿਸ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੀਏ? ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਰੋਸੇ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ।" ਉਸ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਬੜੇ ਹੀ ਸਹਿਜ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹੁਕਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਭੋਲਾ ਭਾਲਾ ਆਦਮੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ – ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਬੋਲ ਦਿਓ। ਉਹ ਘਰ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ ਲਵੇਗਾ।"
ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੋਚਿਆ। ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਭੋਲਾ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਨਾ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਕੰਮਕਾਜੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। "ਠੀਕ ਏ, ਫਾਤਿਮਾ। ਤੂੰ ਸਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ। ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।" ਲਾਲਾ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੁਣ ਕੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਹ ਨੇੜੇ ਖੜੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸੁਣ ਲਈ ਏ। ਹੁਣ ਸਲੀਮ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹੇਗਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਸਕੇਗੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਲੁਕਾਇਆ ਅਤੇ ਆਮ ਵਾਂਗ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ।
ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਨੇ ਉਸੀ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਭੇਜ ਕੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਸਲੀਮ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਲਾਲਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਅਤੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। "ਸਲੀਮ, ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਕਰਾਚੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। 10 ਦਿਨਾਂ ਲਈ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਇਕੱਲੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ। ਤੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਘਰ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ।" ਲਾਲਾ ਨੇ ਹੁਕਮ ਵਾਂਗ ਕਿਹਾ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਭੋਲੇਪਣ ਨਾਲ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। "ਜੀ ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਖੋ। ਮੈਂ ਰਾਖੀ ਕਰ ਲਵਾਂਗਾ।" ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਵੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕੇਗਾ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲੁਕਾਇਆ। ਲਾਲਾ ਨੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਲਈ ਮੰਜਾ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਮੰਜਾ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ, ਅਤੇ ਚਾਦਰ ਬਿਛਾਈ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਰਾਤ ਉਹ ਇਸ ਮੰਜੇ ਤੇ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗੀ।ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਕਰਾਚੀ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਸਿਰਫ਼ ਰਜੀਆ, ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਸਨ। ਸਲੀਮ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਤੇ ਗਿਆ, ਪਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਰਾਤ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲੇ। ਪਰ ਰਾਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਹ ਰੋਟੀ ਬਹਾਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਚਲੀ ਗਈ।
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪੀ ਛਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਚਲ ਪਈ। ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਅਜੇ ਜਾਗ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਸਹੀ, ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਮਿਲ ਲਵੇਗੀ। ਬਾੜੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ, "ਸਲੀਮ, ਰੋਟੀ ਲੈ ਲੈ।" ਸਲੀਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਆ ਗਈ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਪਲੇਟ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਬੜੀ ਬੇਵਸੀ ਨਾਲ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਸਲੀਮ ਵੀ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਏ, ਅਤੇ ਉਹ ਡੂੰਘੀਆਂ ਚੁੰਮੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗੇ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਭੜਕ ਗਈ। ਉਹ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੁੱਲ ਚੂਸਦੇ ਹੋਏ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕੋਡੀ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਉਤਾਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਬੇਝਿਜਕ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਅਤੇ ਕੋਡੀ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਉਤਾਰ ਲਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਗੋਲ ਚਿੱਤੜ ਨੰਗੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਜੋ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਗੋਰੇ ਅਤੇ ਨਰਮ ਸਨ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੇ ਅਦਬ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਚੌੜੇ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਾਲੀ ਮੋਰੀ ਤੇ ਇੱਕ ਚੁੰਮੀ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਫੇਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ... ਚੱਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ..." ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਹਿਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਲਗਭਗ 5 ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਚੂਸਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਤੇ ਟਿਕਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ। ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਹਲਕੀ ਪੀੜ ਹੋਈ, ਪਰ ਉਹ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਅੱਧਾ ਲੰਨ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ, "ਰਜੀਆ, ਕਿੱਥੇ ਏਂ?" ਰਜੀਆ ਨੇ ਡਰ ਕੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦਾ ਲੰਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਪਹਿਨ ਲਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਚੁੰਮੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਰੋਕ ਜਾ, ਥੋੜ੍ਹਾ ਟਾਈਮ ਰੁਕ ਜਾ। ਅੱਜ ਰਾਤ ਮੈਂ ਆਵਾਂਗੀ। ਜਿੰਨਾ ਤੇਰਾ ਜੀ ਏ, ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਬੁੰਡ ਲੈ ਕੇ ਖੁੱਲੀ ਕਰ ਦੇਵੀਂ।" ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਬਾੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਰਾਤ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਦੇ 11 ਵਜੇ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਚੰਦ ਦੀ ਹਲਕੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਖਾਮੋਸ਼ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ, ਜੋ ਬੁਢਾਪੇ ਕਰਕੇ ਜਲਦੀ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਨੇ ਘਰ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਅਤੇ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅੱਗ ਸੀ, ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਦੇ ਕਰਾਚੀ ਜਾਣ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦੇਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਹੋਰ ਭੜਕ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਸੱਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਧੂਰਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ, ਰਾਤ ਦੀ ਇਸ ਚੁੱਪੀ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਤੜਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ।ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੌਲੀ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਪਤਲੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜੋ ਢਿੱਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਉਤਾਰੀ ਜਾ ਸਕੇ। ਉਸ ਦੇ ਦੁਪੱਟੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਢਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਸੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਤੇ ਚੱਲਦੀ ਹੋਈ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘੀ ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾੜੇ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਬਾੜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ। ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਅੰਧੇਰਾ ਅਤੇ ਚੁੱਪੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਸਲੀਮ... ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਏਂ?"
ਸਲੀਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਤੜਪ ਸੀ ਜੋ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਚੰਦ ਦੀ ਹਲਕੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਰਜੀਆ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਿਆ। "ਭਾਬੀ ਜੀ... ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਤੇਜਨਾ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਸਲੀਮ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਫਿਰੇ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ ਸਲੀਮ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਡੂੰਘੀਆਂ ਚੁੰਮੀਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜੀਭਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਭੜਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਬੜੀ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰੀ, ਫਿਰ ਬ੍ਰਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਲਵਾਰ। ਰਜੀਆ ਨੰਗੀ ਖੜੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਦ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਮੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆ। ਉਹ ਨਰਮ ਅਤੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਮਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ – "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਹੌਲੀ..." ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਫੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਖਿੱਚਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਤੇੜ ਵਿੱਚ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੰਦਰ-ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ। "ਸਲੀਮ... ਆਹ... ਹੋਰ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਪਜਾਮੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਲੀਮ ਦਾ 8 ਇੰਚ ਲੰਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਾਡ ਵਰਗਾ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸਲਵਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਭਾਰ ਸਾਫ਼ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਦੀਆਂ ਸਾਹਾਂ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਬੜੀ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਚੂਸਿਆ। ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਚੱਟਿਆ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। "ਆਹ... ਸਲੀਮ... ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ..." ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਕਮਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਹਿਲ ਰਹੀ ਸੀ।ਫਿਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁਮਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਚੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਚੌੜੇ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਲੱਗਾ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਹੁਣ ਚੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈਆਂ। "ਸਲੀਮ... ਆਹ... ਜਾਨ ਬਣਦੀ ਏ... ਚੱਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵੀ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ।
ਬੁੰਡ ਚਟਵਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਥੱਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਗੌਰ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ 8 ਇੰਚ ਦਾ ਸੀ, ਸਖ਼ਤ ਅਤੇ ਗਰਮ। ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੀਆਂ ਟੱਟੀਆਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਲੀਮ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ। "ਭਾਬੀ ਜੀ... ਆਹ..." ਉਸ ਨੇ ਸਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚੂਸਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੀਭ ਉਸ ਦੇ ਸੁਪੜੇ ਤੇ ਫਿਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੀ ਉਤੇਜਨਾ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ।
ਦੋਵੇਂ ਮੰਜੇ ਤੇ ਆ ਗਏ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਠੱਪ-ਠੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। "ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ... ਸਲੀਮ... ਚੋਦ ਮੈਨੂੰ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਸਲੀਮ ਨਹੀਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਗੋਡਿਆਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਵਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੰਨ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਤੇ ਟਿਕਾਇਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੰਦਰ ਧੱਕਿਆ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਤੰਗ ਮੋਰੀ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਧੱਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਉਤੇਜਨਾ ਇੰਨੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ 5 ਮਿੰਟ ਵੀ ਨਾ ਟਿਕ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਕੂਨ ਸੀ।
ਦੋਵੇਂ ਨੰਗੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੰਮੇ ਪਏ ਰਹੇ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਸਲੀਮ, ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਬਣਦੀ ਏ।" ਸਲੀਮ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਏ।" ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ, ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਦਗੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਹੱਸਾਇਆ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਸਲੀਮ ਦਾ ਲੰਨ ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਗੋਡਿਆਂ ਤੇ ਟੇਕ ਲਗਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਲੰਨ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਟਿਕਿਆ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਮਾਰੇ। ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀਆਂ। "ਸਲੀਮ... ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ... ਮੇਰੀ ਬੁੰਡ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇ..." ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।ਰਾਤ ਭਰ ਉਹ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮਿਲੇ। ਹਰ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲਈ, ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਚੂਸਿਆ, ਸਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਿਆ। ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਮੋਰੀਆਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਅੱਗ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ। ਸੁਬਹ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਰਜੀਆ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਦੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ – ਸਲੀਮ ਦੀ ਜੀਭ, ਉਸ ਦਾ ਲੰਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ। ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੇ-ਸੋਚਦੇ ਉਹ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੌ ਗਈ।
