ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਮਨਜੋਤ ਸਿੰਘ (ਮਨੀ) ਹੈ ਤੇ ਉਮਰ 32 ਸਾਲ ਹੈ. ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਮਿੰਦਰ ਕੌਰ ਹੈ (28 ਸਾਲ) ਤੇ ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਟੀਚਰ ਹੈ . ਮੇਰਾ ਇਕ 4 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਦਿਲਰਾਜ ਹੈ. ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ ਮੋਗੇ ਜਿਲੇ ਵਿਚ ਹੈ.
ਅਸੀਂ 3 ਭੈਣ ਭਰਾ ਹਾਂ. ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਕੁਲਦੀਪ (41 ਸਾਲ ) ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ. ਵਿਆਹ ਨੂੰ 15 ਸਾਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਓਹਦੇ ਕੋਈ ਜਵਾਕ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਸੁਖਜੀਤ ਸੁੱਖੀ (38 ਸਾਲ) ਲੁਧਿਆਣੇ ਵਿਆਹੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹਦੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਇਕ ਕੁੜੀ ਮਨਰੀਤ ਸੀ. ਸੁਖਜੀਤ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ. ਓਹਦੇ ਘਰਵਾਲਾ MBBS ਡਾਕਟਰ ਸੀ. ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਸੀ. ਮੇਰਾ ਕੱਦ 6 ਫੁੱਟ 3 ਇੰਚ ਹੈ ਤੇ ਭਾਰ 98 ਕਿੱਲੋ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਮੋਨਾ ਹੀ ਹਾਂ.
ਮੇਰੇ ਪਿਓ ਦੀ ਮੌਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਣ ਨਾਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ. ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਮਜੀਤ ਕੌਰ (ਪੰਮੀ) ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ ਲਗਭਗ 60 ਸਾਲ ਸੀ. ਉਹ ਬਹੁਤ ਧਾਰਮਿਕ ਜਨਾਨੀ ਸੀ ਤੇ ਜਿਆਦਾ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਏਨੀ ਉਮਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਹ ਬਣ-ਠਣ ਕੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਵਧੀਆ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ. ਸਲਵਾਰ ਥੱਲੋਂ ਉਹ ਘਰੇ ਸਿਓਂਤੀ ਕੱਛੀ ਹੀ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ. ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਲਾ ਲਓ ਕਿ ਉਹ ਘਰੇ ਸਿਓਂਤੀ ਕੱਛੀ ਕਿਉਂ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ.
ਸਾਡੇ ਕੋਲ 35 ਕਿੱਲੇ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ. 12 ਕਿੱਲਿਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਮੈਂ ਆਪ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਠੇਕੇ ਤੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਇਹ 12 ਕਿੱਲੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੀ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਘਰ ਢਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰੇ ਤਾਏ ਦਾ ਘਰ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਘਰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਬਾਹਰ ਸਨ.
ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੈਂ ਆਪ ਹੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਸੀਜ਼ਨ ਵੇਲੇ ਇਕ ਦਿਹਾਡੀਆ ਰੱਖ ਲੈਂਦੇ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਮੱਝਾਂ ਵੀ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ. ਮੱਝਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੈਂ ਤੇ ਮੰਮੀ ਹੀ ਕਰਦੇ ਸੀ. ਪਰਮਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗੋਹੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਫਰਤ ਸੀ . ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਤਾਂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਿਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਸੀ. ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਵਾੜਾ ਬਨਾਯਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਗੋਹਾ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਲਾਈ ਸੀ ਜੋ ਵਾੜੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਰੂੜੀ ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ. ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਪੱਠੇ ਬੀਜੇ ਹੋਏ ਸਨ. ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੱਠੇ ਵੱਢਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ.
ਮੈਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦਸ ਦੇਵਾਂ. ਸਾਡਾ ਘਰ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਸੀ. ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਵੇਹੜਾ ਤੇ ਕਮਰੇ. ਸਾਡਾ ਕਮਰਾ ਮੰਮੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾਲ ਸੀ. ਲਾਬੀ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵੱਡੀ ਸੀ. ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਟਾਈਲਾਂ ਲੱਗਿਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ. ਲੌਬੀ ਦਾ ਗੇਟ ਖੋਲ ਕੇ ਹੀ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਅਸੀਂ ਲੌਬੀ ਦਾ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਕੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਘਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਖੁਲਦਾ ਸੀ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਵੀ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਵੇਹੜਾ ਸੀ ਜਿਸ ਤੇ ਗੇਟ ਲੱਗਾ ਸੀ. ਇਸ ਗੇਟ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਲੇ ਵਾੜੇ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਸੀ.
ਮੰਮੀ ਦੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਬਣਦੀ ਸੀ. ਉਹ ਥੋੜੀ ਬਹੁਤ ਖੁੱਲੀ ਗੱਲ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਓਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਦਾਦੀ ਬਣਾ ਦੇ, ਐਵੇਂ ਬਹੂ ਨੂੰ ਗੋਲੀਆਂ ਨਾ ਖਵਾਈ ਜਾਈਂ. ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਕਿਹੜੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਸੀ. ਰੱਬ ਦੀ ਇਹੋ ਜੀ ਮੇਹਰ ਹੋਈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ 9 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਮੁੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ.
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਤੇ ਪਰਮਿੰਦਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ "ਪੁੱਤ, ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰੱਖੀਦਾ ਹੁੰਦਾ. ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਜਨਾਨੀ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਆ. ਐਵੇਂ ਬਾਹਲਾ ਧੱਕਾ ਨੀ ਕਰੀਦਾ ਹੁੰਦਾ" . ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦਾ.
ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਖੇਤ ਵਿਚ ਪੱਠੇ ਵੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜੀ ਸੀ. ਖੜੀ ਖੜੀ ਕਹਿੰਦੀ "ਕੰਜਰਾ, ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪ ਸੌਨੇ ਆਂ ਤੇ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਸੌਣ ਦਿੰਨੇ ਆਂ. ਜਿਹੜਾ ਕੁਸ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰੋ. ਆਵਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਮੰਨ ਲਿਆ ਕਰੋ ਵੀ ਉਹ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪਈ ਕੀ ਸੋਚੂਗੀ."
"ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਧਿਆਨ ਰੱਖਾਂਗੇ ਮੰਮੀ" ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਗੱਲ ਟਾਲ ਦਿੱਤੀ ਸੀ.
ਦਿਲਰਾਜ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਹੀ ਸੌਂਦਾ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੌਂਦਾ ਸੀ. ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਪਰਮਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. ਇਹ ਗੱਲ ਮੰਮੀ ਵੀ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਇਸ ਲਯੀ ਉਹ ਦਿਲਰਾਜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਵਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ.
ਹੁਣ ਅਸਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜੰਮਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸੁੱਖ ਸੁਖੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਮੁੰਡਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਆਵਾਂਗੇ. ਪਰ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਉਲਝਣਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੰਮੀ ਦੀ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਵੀ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਸਕੀਮ ਬਣਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਅੜਚਨ ਪੈ ਜਾਂਦੀ. ਮੰਮੀ ਵੀ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਚੁਹੰਦੀ ਸੀ. ਇੰਝ ਹੀ ਕਯੀ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ. ਫੇਰ 2018 ਆ ਗਯਾ. ਮੰਮੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰੀ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਜੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਜਾਣਾ ਹੀ ਜਾਣਾ. ਸੋਚਣ ਵਿਚਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫੈਸਲਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਊਂਗਾ. ਜਾਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਤਾਂ ਪਰਮਿੰਦਰ ਦਾ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਛੁਟੀਆਂ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕੀਆਂ. 5 ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਟਿਕਟਾਂ ਬੁਕ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀਆਂ. ਅਗਸਤ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ.
ਮੈਂ ਸੁੱਖੀ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਵੀ ਫੋਨ ਕਰ ਕੇ ਸੱਦ ਲਿਆ. ਸਾਡੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤਕ ਸੁੱਖੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਸੀ. ਮੈਨੂੰ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਜਾਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਹੀ ਸੀ.
ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਸਮਾਨ ਪੈਕ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤਾਏ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਆਯਾ. ਗੱਡੀ ਨੇ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ. ਸਾਡਾ ਸਫਰ ਵਧੀਆ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚ ਗਏ.
ਸਾਡਾ 4-5 ਦਿਨ ਰੁਕਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਕਮਰਾ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ . ਪਰ ਸੰਗਤ ਕਾਫੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਓਥੇ ਕਮਰਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ. ਅਸੀਂ ਲਾਗੇ ਹੀ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਵੀ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਪਰ ਹੋਟਲ ਵੀ ਸਭ ਬੁਕ ਸਨ. ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਟੈਕਸੀ ਲੈ ਕੇ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਤਕ ਹੋਟਲਾਂ ਵਿਚ ਪਤਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ. ਫੇਰ ਇਕ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਕਮਰਾ ਮਿਲ ਗਯਾ. ਹੋਟਲ ਕਾਫੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੀ ਤੇ ਕਾਫੀ ਮਹਿੰਗਾ ਵੀ ਸੀ. ਇਕ ਰਾਤ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਹੀ 4 ਹਜ਼ਾਰ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਤਾਂ ਏਨੇ ਮਹਿੰਗੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਚੋਹਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੰਨ ਗਈ.
ਮੌਸਮ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵਧੀਆ ਸੀ . ਨਾ ਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਠੰਡ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਰਮੀ ਸੀ. ਦਿਨੇ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਗਏ. ਮੈਂ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਗਯਾ ਤਾਂ ਬਾਥਰੂਮ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਯਾ. ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਟੱਬ ਸੀ. ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੀ ਕੰਧ ਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੀ. ਇਹ ਸਭ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਦੇਖਿਆ ਸੀ. ਮੈਂ ਨੰਗਾ ਹੋ ਕੇ ਟੱਬ ਵਿਚ ਵੜ ਗਯਾ . ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਨਜਾਰੇ ਨਾਲ ਨਹਾਤਾ ਤੇ ਕੱਛਾ ਤੇ t -shirt ਪਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਯਾ. ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਾਲਟੀ ਨਾਲ ਨਹਾਉਣ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ. ਮੈਂ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਟੱਬ ਵਿਚ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਨਹਾਉਣਾ ਹੈ. ਪਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਯਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਵਰ ਚਲਾ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ. ਮੰਮੀ ਸ਼ਾਵਰ ਨਾਲ ਵੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਨਹਾਤੀ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਵੀ ਬਹੁਤ ਅਜੀਬ ਲਗਦਾ ਸੀ. ਪਰ ਨਹਾਉਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਓਥੇ ਕੋਈ ਬਾਲਟੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਯਾ ਤੇ ਮੰਮੀ ਨਹਾਉਣ ਲਗ ਗਈ. ਮੈਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ.
10 ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਮੰਮੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ. ਮੈਂ ਕੋਲ ਗਯਾ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਨੇ ਤੌਲੀਆ ਫੜਾਉਣ ਲਯੀ ਕਿਹਾ. ਮੰਮੀ ਤੌਲੀਆ ਅੰਦਰ ਲਿਜਾਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ. ਮੈਂ ਤੌਲੀਆ ਚੱਕ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕੋਲ ਗਯਾ ਤੇ ਦਰਵਾਜਾ ਖੜਕਾਇਆ. ਮੰਮੀ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲ ਕੇ ਹੱਥ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਦਿਮਾਗ ਹੀ ਘੁੰਮ ਗਯਾ.
ਅਸੀਂ 3 ਭੈਣ ਭਰਾ ਹਾਂ. ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਕੁਲਦੀਪ (41 ਸਾਲ ) ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ. ਵਿਆਹ ਨੂੰ 15 ਸਾਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਓਹਦੇ ਕੋਈ ਜਵਾਕ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਸੁਖਜੀਤ ਸੁੱਖੀ (38 ਸਾਲ) ਲੁਧਿਆਣੇ ਵਿਆਹੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹਦੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਇਕ ਕੁੜੀ ਮਨਰੀਤ ਸੀ. ਸੁਖਜੀਤ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ. ਓਹਦੇ ਘਰਵਾਲਾ MBBS ਡਾਕਟਰ ਸੀ. ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਸੀ. ਮੇਰਾ ਕੱਦ 6 ਫੁੱਟ 3 ਇੰਚ ਹੈ ਤੇ ਭਾਰ 98 ਕਿੱਲੋ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਮੋਨਾ ਹੀ ਹਾਂ.
ਮੇਰੇ ਪਿਓ ਦੀ ਮੌਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਣ ਨਾਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ. ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਮਜੀਤ ਕੌਰ (ਪੰਮੀ) ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ ਲਗਭਗ 60 ਸਾਲ ਸੀ. ਉਹ ਬਹੁਤ ਧਾਰਮਿਕ ਜਨਾਨੀ ਸੀ ਤੇ ਜਿਆਦਾ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਏਨੀ ਉਮਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਹ ਬਣ-ਠਣ ਕੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਵਧੀਆ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ. ਸਲਵਾਰ ਥੱਲੋਂ ਉਹ ਘਰੇ ਸਿਓਂਤੀ ਕੱਛੀ ਹੀ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ. ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਲਾ ਲਓ ਕਿ ਉਹ ਘਰੇ ਸਿਓਂਤੀ ਕੱਛੀ ਕਿਉਂ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ.
ਸਾਡੇ ਕੋਲ 35 ਕਿੱਲੇ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ. 12 ਕਿੱਲਿਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਮੈਂ ਆਪ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਠੇਕੇ ਤੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਇਹ 12 ਕਿੱਲੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੀ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਘਰ ਢਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰੇ ਤਾਏ ਦਾ ਘਰ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਘਰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਬਾਹਰ ਸਨ.
ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੈਂ ਆਪ ਹੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਸੀਜ਼ਨ ਵੇਲੇ ਇਕ ਦਿਹਾਡੀਆ ਰੱਖ ਲੈਂਦੇ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਮੱਝਾਂ ਵੀ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ. ਮੱਝਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੈਂ ਤੇ ਮੰਮੀ ਹੀ ਕਰਦੇ ਸੀ. ਪਰਮਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗੋਹੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਫਰਤ ਸੀ . ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਤਾਂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਿਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਸੀ. ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਵਾੜਾ ਬਨਾਯਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਗੋਹਾ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਲਾਈ ਸੀ ਜੋ ਵਾੜੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਰੂੜੀ ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ. ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਪੱਠੇ ਬੀਜੇ ਹੋਏ ਸਨ. ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੱਠੇ ਵੱਢਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ.
ਮੈਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦਸ ਦੇਵਾਂ. ਸਾਡਾ ਘਰ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਸੀ. ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਵੇਹੜਾ ਤੇ ਕਮਰੇ. ਸਾਡਾ ਕਮਰਾ ਮੰਮੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾਲ ਸੀ. ਲਾਬੀ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵੱਡੀ ਸੀ. ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਟਾਈਲਾਂ ਲੱਗਿਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ. ਲੌਬੀ ਦਾ ਗੇਟ ਖੋਲ ਕੇ ਹੀ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਅਸੀਂ ਲੌਬੀ ਦਾ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਕੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਘਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਖੁਲਦਾ ਸੀ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਵੀ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਵੇਹੜਾ ਸੀ ਜਿਸ ਤੇ ਗੇਟ ਲੱਗਾ ਸੀ. ਇਸ ਗੇਟ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਲੇ ਵਾੜੇ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਸੀ.
ਮੰਮੀ ਦੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਬਣਦੀ ਸੀ. ਉਹ ਥੋੜੀ ਬਹੁਤ ਖੁੱਲੀ ਗੱਲ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਓਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਦਾਦੀ ਬਣਾ ਦੇ, ਐਵੇਂ ਬਹੂ ਨੂੰ ਗੋਲੀਆਂ ਨਾ ਖਵਾਈ ਜਾਈਂ. ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਕਿਹੜੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਸੀ. ਰੱਬ ਦੀ ਇਹੋ ਜੀ ਮੇਹਰ ਹੋਈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ 9 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਮੁੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ.
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਤੇ ਪਰਮਿੰਦਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ "ਪੁੱਤ, ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰੱਖੀਦਾ ਹੁੰਦਾ. ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਜਨਾਨੀ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਆ. ਐਵੇਂ ਬਾਹਲਾ ਧੱਕਾ ਨੀ ਕਰੀਦਾ ਹੁੰਦਾ" . ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦਾ.
ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਖੇਤ ਵਿਚ ਪੱਠੇ ਵੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜੀ ਸੀ. ਖੜੀ ਖੜੀ ਕਹਿੰਦੀ "ਕੰਜਰਾ, ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪ ਸੌਨੇ ਆਂ ਤੇ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਸੌਣ ਦਿੰਨੇ ਆਂ. ਜਿਹੜਾ ਕੁਸ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰੋ. ਆਵਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਮੰਨ ਲਿਆ ਕਰੋ ਵੀ ਉਹ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪਈ ਕੀ ਸੋਚੂਗੀ."
"ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਧਿਆਨ ਰੱਖਾਂਗੇ ਮੰਮੀ" ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਗੱਲ ਟਾਲ ਦਿੱਤੀ ਸੀ.
ਦਿਲਰਾਜ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਹੀ ਸੌਂਦਾ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੌਂਦਾ ਸੀ. ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਪਰਮਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. ਇਹ ਗੱਲ ਮੰਮੀ ਵੀ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਇਸ ਲਯੀ ਉਹ ਦਿਲਰਾਜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਵਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ.
ਹੁਣ ਅਸਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜੰਮਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸੁੱਖ ਸੁਖੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਮੁੰਡਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਆਵਾਂਗੇ. ਪਰ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਉਲਝਣਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੰਮੀ ਦੀ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਵੀ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਸਕੀਮ ਬਣਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਅੜਚਨ ਪੈ ਜਾਂਦੀ. ਮੰਮੀ ਵੀ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਚੁਹੰਦੀ ਸੀ. ਇੰਝ ਹੀ ਕਯੀ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ. ਫੇਰ 2018 ਆ ਗਯਾ. ਮੰਮੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰੀ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਜੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਜਾਣਾ ਹੀ ਜਾਣਾ. ਸੋਚਣ ਵਿਚਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫੈਸਲਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਊਂਗਾ. ਜਾਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਤਾਂ ਪਰਮਿੰਦਰ ਦਾ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਛੁਟੀਆਂ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕੀਆਂ. 5 ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਟਿਕਟਾਂ ਬੁਕ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀਆਂ. ਅਗਸਤ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ.
ਮੈਂ ਸੁੱਖੀ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਵੀ ਫੋਨ ਕਰ ਕੇ ਸੱਦ ਲਿਆ. ਸਾਡੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤਕ ਸੁੱਖੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਸੀ. ਮੈਨੂੰ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਜਾਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਹੀ ਸੀ.
ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਸਮਾਨ ਪੈਕ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤਾਏ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਆਯਾ. ਗੱਡੀ ਨੇ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ. ਸਾਡਾ ਸਫਰ ਵਧੀਆ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚ ਗਏ.
ਸਾਡਾ 4-5 ਦਿਨ ਰੁਕਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਸੀ. ਅਸੀਂ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਕਮਰਾ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ . ਪਰ ਸੰਗਤ ਕਾਫੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਓਥੇ ਕਮਰਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ. ਅਸੀਂ ਲਾਗੇ ਹੀ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਵੀ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਪਰ ਹੋਟਲ ਵੀ ਸਭ ਬੁਕ ਸਨ. ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਟੈਕਸੀ ਲੈ ਕੇ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਤਕ ਹੋਟਲਾਂ ਵਿਚ ਪਤਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ. ਫੇਰ ਇਕ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਕਮਰਾ ਮਿਲ ਗਯਾ. ਹੋਟਲ ਕਾਫੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੀ ਤੇ ਕਾਫੀ ਮਹਿੰਗਾ ਵੀ ਸੀ. ਇਕ ਰਾਤ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਹੀ 4 ਹਜ਼ਾਰ ਸੀ. ਮੰਮੀ ਤਾਂ ਏਨੇ ਮਹਿੰਗੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਚੋਹਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੰਨ ਗਈ.
ਮੌਸਮ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵਧੀਆ ਸੀ . ਨਾ ਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਠੰਡ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਰਮੀ ਸੀ. ਦਿਨੇ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਗਏ. ਮੈਂ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਗਯਾ ਤਾਂ ਬਾਥਰੂਮ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਯਾ. ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਟੱਬ ਸੀ. ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੀ ਕੰਧ ਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੀ. ਇਹ ਸਭ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਦੇਖਿਆ ਸੀ. ਮੈਂ ਨੰਗਾ ਹੋ ਕੇ ਟੱਬ ਵਿਚ ਵੜ ਗਯਾ . ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਨਜਾਰੇ ਨਾਲ ਨਹਾਤਾ ਤੇ ਕੱਛਾ ਤੇ t -shirt ਪਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਯਾ. ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਾਲਟੀ ਨਾਲ ਨਹਾਉਣ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ. ਮੈਂ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਟੱਬ ਵਿਚ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਨਹਾਉਣਾ ਹੈ. ਪਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਯਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਵਰ ਚਲਾ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ. ਮੰਮੀ ਸ਼ਾਵਰ ਨਾਲ ਵੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਨਹਾਤੀ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਵੀ ਬਹੁਤ ਅਜੀਬ ਲਗਦਾ ਸੀ. ਪਰ ਨਹਾਉਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਓਥੇ ਕੋਈ ਬਾਲਟੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਯਾ ਤੇ ਮੰਮੀ ਨਹਾਉਣ ਲਗ ਗਈ. ਮੈਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ.
10 ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਮੰਮੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ. ਮੈਂ ਕੋਲ ਗਯਾ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਨੇ ਤੌਲੀਆ ਫੜਾਉਣ ਲਯੀ ਕਿਹਾ. ਮੰਮੀ ਤੌਲੀਆ ਅੰਦਰ ਲਿਜਾਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ. ਮੈਂ ਤੌਲੀਆ ਚੱਕ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕੋਲ ਗਯਾ ਤੇ ਦਰਵਾਜਾ ਖੜਕਾਇਆ. ਮੰਮੀ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲ ਕੇ ਹੱਥ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਦਿਮਾਗ ਹੀ ਘੁੰਮ ਗਯਾ.
Last edited by a moderator:
