ਅਪਡੇਟ # 1
ਸਰਦੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ, ਦਿਸੰਬਰ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਕੜਾਕੇ ਦੀ ਠੰਢ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ, ਪੋਹ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਇਹ ਇਕ ਸਰਦ ਰਾਤ ਸੀ। ਸਮਾਂ ਰਾਤ ਦੇ ਕੋਈ 9 ਵੱਜ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਮਿੱਡੂਖੇੜਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਘੂਕ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸਨ। ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਹਨੇਰੇ ਅਤੇ ਧੁੰਦ ਦੀ ਸੰਘਣੀ ਚਾਦਰ ਹੇਠ ਲੁਕਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਸੁੰਨ ਸਰਾਂ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਹਨੇਰਾ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਘਰ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਬੱਤੀ ਹਜੇ ਵੀ ਜਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਐਦਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉੱਥੇ ਹਜੇ ਵੀ ਕੋਈ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਘਰ ਸੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਸਰਪੰਚ ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦਾ ਅਤੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਜੀ ਦਾ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਜਵਾਈ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ ਉਰਫ਼ ਜੀਵਨ ਸਨ੍ਹੀਲ ਦੀ ਰਜਾਈ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ ਪ੍ਬਜੀ ਗੇਮ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਗੇਮ ਖੇਡਦੇ ਖੇਡਦੇ ਜਦ ਰਣਜੀਤ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਧ ਤੇ ਲੱਗੀ ਘੜੀ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ,
ਰਣਜੀਤ - ਓ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਨੂੰ, ਸਵਾ ਨੌ ਹੋਗੇ! ਇਹ ਹਜੇ ਤੱਕ ਆਈ ਨਹੀਂ! ਮੈਂਨੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਦੇ ਸੌਂਦਿਆਂ ਹੀ ਆਜੂੰ, ਹਜੇ ਤੱਕ ਆਈ ਨਹੀਂ, ਕਿਤੇ ਸੌਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ! ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਨੂੰ ਪਾਲੇ ਮਾਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਹੋਵੇ, ਪੁੱਛ ਕੇ ਵੇਖਾਂ!
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਰਣਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ ਵ੍ਹਟਸਐਪ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਹੀਰ ਸਲੇਟੀ ਨਾਮ ਦੀ ਆਈਡੀ ਤੇ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਿਆ। ਮੈਸੇਜ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ,
ਰਣਜੀਤ - ਓ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਕਾਟੋ, ਕਿੱਥੇ ਰਹਿਗੀ! ਆਈ ਕਾਹਤੋਂ ਨਹੀਂ?
ਮੈਸੇਜ ਜਾ ਕੇ ਥੱਲੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਜਾਈ ਵਿੱਚ ਪਈ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਹੇਡਫੋਨ ਲਾਕੇ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮ ਮੇਲ ਕਰਾਦੇ ਰੱਬਾ ਵੇਖਦੀ ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਧੀ ਸਿਮਰਨਜੋਤ ਕੌਰ ਬਰਾੜ ਉਰਫ਼ ਸਿਮਰ ਦੇ ਵ੍ਹਟਸਐਪ ਤੇ ਰਾਂਝਣ ਯਾਰ ਨਾਂ ਦੀ ਆਈਡੀ ਤੋਂ ਰਿਸੀਵ ਹੋਇਆ। ਸਿਮਰ ਦੇ ਵ੍ਹਟਸਐਪ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰਾਂਝਣ ਯਾਰ ਨਾਂ ਦੀ ਆਈਡੀ ਤੋਂ ਮੈਸੇਜ ਰਿਸੀਵ ਹੋਇਆ ਉਸਨੇ ਝੱਟ ਫਿਲਮ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਵ੍ਹਟਸਐਪ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਮੈਸੇਜ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗੀ। ਮੈਸੇਜ ਪੜ੍ਹਕੇ ਸਿਮਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਸੈਕਸੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ,
ਸਿਮਰ - ਕੀ ਗੱਲ ਜਨਾਬ ਹਜੇ ਸੁੱਤੇ ਨਹੀਂ ਤੂਸੀਂ!
ਅੱਗਿਓਂ ਰਣਜੀਤ ਦਾ ਜਵਾਬ ਆਉਂਦਾ ਹੈ,
ਰਣਜੀਤ - ਲੈ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਸੌਣ ਆਇਆਂ ਭਲਾਂ!
ਸਿਮਰ ਨੇ ਜਵਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ,
ਸਿਮਰ - ਤੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕਰਨ ਆਏ ਓਂ?
ਰਣਜੀਤ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ,
ਰਣਜੀਤ - ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲੈਣ ਆਇਆਂ।
ਸਿਮਰ - ਨਜ਼ਾਰੇ! ਕਿਹੜੇ ਨਜ਼ਾਰੇ? ਮੈਂਨੂੰ ਤਾਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਓ!
ਰਣਜੀਤ - ਮਿਲਣ ਈ ਤਾਂ ਆਇਆਂ, ਤਾਹੀਂਓ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਦੋਂ ਆਓਣਾ?
ਸਿਮਰ - ਕਿਉਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਕਰਾਉਣਾ ਤੁਸੀਂ?
ਰਣਜੀਤ - ਓਹੀ ਜੋ ਹਰ ਵਾਰੀ ਕਰੀਦਾ, ਚੱਲ ਹੁਣ ਛੇਤੀ ਆ, ਕਿ ਹੁਣ ਪ੍ਰੌਹਣਾ ਪਾਲੇ ਮਾਰਨਾ!
ਏਸ ਮੈਸੇਜ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸਿਮਰ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ, ਉਸਨੇ ਜਿੰਵੇ ਕਿੰਵੇਂ ਆਪਣੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਕੰਟ੍ਰੋਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ,
ਸਿਮਰ - ਲੈ ਐਡੀ ਮੋਟੀ ਸਨ੍ਹੀਲ ਦੀ ਰਜਾਈ ਦਿੱਤੀ ਆ, ਹਜੇ ਵੀ ਥੋਨੂੰ ਠੰਢ ਲਗਦੀ ਆ!
ਰਣਜੀਤ ਦਾ ਜਵਾਬ ਆਉਂਦਾ ਹੈ,
ਰਣਜੀਤ - ਲੈ ਕੱਲੀ ਰਜਾਈ ਭਲਾਂ ਕੀ ਖੋਂਹਦੀ ਆ, ਕੋਈ ਰਜਾਈ ਗਰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਵੀ ਤਾਂ ਚਾਹੀਦੀ ਆ।
ਇਹ ਪੜ੍ਹਕੇ ਸਿਮਰ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੀ ਹੈ,
ਸਿਮਰ - ਲੈ ਰਜਾਈ ਵੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਦੇਵਾਂ!
ਰਣਜੀਤ - ਤੇ ਹੋਰ ਕੌਣ ਕਰੇ, ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਹੈਣੀ।
ਸਿਮਰ - ਲੈ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਲਿਉਣੀ ਸੀ ਨਾ ਨਾਲ! ਥੋਨੂੰ ਪਤਾ ਕਿ ਠੰਢ ਚ ਰਜਾਈ ਗਰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦੀ ਲੋੜ ਤਾਂ ਪੈਂਦੀਓ ਈ ਆ।
ਰਣਜੀਤ - ਲੈ ਉਹ ਤਾਂ ਕਰਦੀਓ ਈ ਰਹਿੰਦੀ ਆ, ਇੱਥੇ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਆ।
ਸਿਮਰ - ਅੱਛਾ ਜੀ!
ਰਣਜੀਤ - ਹਾਂਜੀ। ਚੱਲ ਹੁਣ ਛੇਤੀ ਆਜਾ, ਮੈਨੂੰ ਪਾਲਾ ਲੱਗੀ ਜਾਂਦਾ।
ਸਿਮਰ - ਲੈ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਪਾਲਾ ਨਾ ਲੱਗੂਗਾ!
ਰਣਜੀਤ - ਓ ਤੇਰਾ ਪਾਲਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਲਾਹ ਦੂੰਗਾ, ਤੂੰ ਆ ਤਾਂ ਸਹੀ!
ਸਿਮਰ ਇਹ ਪੜ੍ਹਕੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੀ ਹੈ,
ਸਿਮਰ - ਨਾ ਜੀ ਨਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ, ਤੁਸੀਂ ਤੰਗ ਕਰੋਂਗੇ।
ਰਣਜੀਤ - ਲੈ ਅੱਗੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਕਦੇ?
ਸਿਮਰ - ਬਹੁਤ, ਥੋਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ! ਮੈਂਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਦੇਖੋ, ਪੂਰੇ ਦੋ ਦਿਨ ਮੇਰਾ ਲੱਕ ਸਿੱਧਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਨਸੀਬੋ ਭੈਣ (ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਤੀਸਰੀ ਧੀ, ਸਿਮਰਨਜੋਤ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਅਤੇ ਰਣਜੀਤ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ) ਕਿੰਵੇਂ ਸਹਾਰਦੀ ਆ!
ਇਹ ਪੜ੍ਹਕੇ ਰਣਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮੁੱਛ ਨੂੰ ਸਵਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ,
ਰਣਜੀਤ - ਓਏ ਓਹਨੂੰ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਆ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਪੈਜੂਗੀ। ਨਾਲੇ ਕੱਲੀ ਤੰਗੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਨਜ਼ਾਰਾ ਵੀ ਤਾਂ ਆਉਂਦਾ ਤੈਨੂੰ! ਚੱਲ ਹੁਣ ਬਹਾਨੇ ਨਾ ਬਣਾ, ਛੇਤੀ ਆਜਾ, ਐਧਰ ਮੇਰਾ ਲੰਨ ਰਜਾਈ ਚ ਤੰਬੂ ਬਣਾਈ ਖੜ੍ਹਾ।
ਇਹ ਪੜ੍ਹਕੇ ਸਿਮਰ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਕੰਬਣੀ ਛਿੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੀ ਹੈ ਕਿ,
ਸਿਮਰ - ਸ਼ਰਮ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਥੋਨੂੰ, ਬੇਸ਼ਰਮ ਜੇ!
ਰਣਜੀਤ - ਲੈ ਇਹਦੇ ਚ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ! ਜੇ ਕਹਿੰਨੀ ਐਂ ਤਾਂ ਫ਼ੋਟੋ ਭੇਜ ਦਿੰਨਾਂ।
ਸਿਮਰ - ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣੀ।
ਰਣਜੀਤ - ਫਿਰ ਆਜਾ।
ਸਿਮਰ - ਨਹੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗੋ, ਮੈਂ ਥੋਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਗੰਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਵਰਤਣੇ।
ਰਣਜੀਤ - ਅੱਛਾ ਬਾਬਾ ਮਾਫ਼ ਕਰਦੇ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਜਾ!
ਸਿਮਰ - ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸੋ ਓਹਨੂੰ ਕੀ ਕਹਿਣਾ?
ਰਣਜੀਤ - ਕੀਹਨੂੰ?
ਸਿਮਰ - ਥੋਡੇ ਤੰਬੂ ਨੂੰ।
ਰਣਜੀਤ - ਅੱਛਾ…. ਹਾਹਾਹਹਾਹਾ…. ਲੈ ਉਹਦਾ ਕਿਹੜਾ ਇੱਕ ਨਾਮ ਆ! ਕਦੇ ਓਹਨੂੰ ਲੰਬੂ ਕਹਿੰਨੀ ਐਂ, ਕਦੇ ਛੋਟਾ ਡੌਨ, ਕਦੇ ਬਬਲੂ ਤੇ ਕਦੇ ਮਿੱਠਾ ਮੇਮਣਾ। ਕਿੰਨੇ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਤੂੰ ਨਾਂ ਬਦਲਦੀ ਐਂ। ਹੁਣ ਮੈਂਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਕਿ ਇਹਦਾ ਅਸਲ ਨਾਂ ਕੀ ਆ?
ਸਿਮਰ - ਹਾਹਾਹਹਾਹਾਹਾ…. ਇਹ ਤਾਂ ਹੈ, ਨਾਂ ਤਾਂ ਇਹਦੇ ਅਕਸਰ ਬਦਲਦੇ ਈ ਰਹਿੰਦੇ ਆ।
ਰਣਜੀਤ - ਵੈਸੇ ਇਹਦਾ ਅਸਲ ਨਾਂ ਕੀ ਆ?
ਸਿਮਰ - ਝੰਡਾ ਅਮਲੀ।
ਰਣਜੀਤ - ਹੈਂ! ਝੰਡਾ ਅਮਲੀ! ਇਹ ਕਿਉਂ?
ਸਿਮਰ - ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਵੇਖੋ ਇਹ ਅਮਲੀਆਂ ਆਂਗੂੰ ਝੂਲਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਏ, ਨਾ ਕਦੇ ਅੱਕੇ ਤੇ ਨਾ ਥੱਕੇ।
ਰਣਜੀਤ - ਚੱਲ ਫ਼ਿਰ ਐਦੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਤੇਰੇ ਅਮਲੀ ਦਾ ਅਮਲ ਟੁੱਟੇ ਛੇਤੀ ਆਜਾ।
ਸਿਮਰ - ਬਸ 5 ਮਿੰਟ ਚ ਆਗੀ।
ਇਹ ਲਿਖਕੇ ਸਿਮਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੋਂ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਛੌਲ਼ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਕੇ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਜਾਕੇ ਜਦ ਸਿਮਰ ਨੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤਾਂ ਰਣਜੀਤ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸਿਮਰ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਗਈ। ਸਿਮਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜਨ ਮਗਰੋਂ
ਰਣਜੀਤ ਨੇ ਬੂਹਾ ਅੰਦਰੋਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮਗਰ ਮੁੜਕੇ ਬੈਡ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਆਪਣੀ ਸਾਲੀ ਸਿਮਰ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾਕੇ ਬੈਡ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।