भाग 31
वाट बघता बघता शनिवार आला. शुक्रवारी रात्री मी रुपालीला झवलो नाही,फक्त वर वर हात लावून चांगली गरम केली होती. त्यामुळे शनिवारी दिवसभर तिची पुची पाझरत राहील याची मला खात्री होती.आमच्या दोघांच्या मनात खूप विचार चालू होते,पण नेमके कुणी बोलावे,काय बोलावे हे उमगत नव्हते,त्यामुळे विचित्र शांततेत आमची सकाळची कामे सुरू होती. पण काही झाले तरी आज तिला एकदम फ्रेश ठेवणे माझ्यासाठी महत्वाचे होते.त्यामुळे मी हळुहळू बोलणे सुरू केले. ती पण बोलणे सुरू व्हायची वाटच पाहत होती. अकरा वाजले तरी तिने अजून अंघोळ केलेली नव्हती, म्हणून मी सहजच तिला बोललो की अंघोळ करून घे ना लवकर. लगेच ती चमकली, मोठ्याने ओरडत ती बोलली इतक्या लवकर तयार व्हायचे आहे का ?मी घाईघाईने नाही बोललो. पण आज मी तुला अंघोळ घालणार आहे माझ्या हाताने, म्हणून म्हणतोय. असं बोलल्यावर ती एकदम खुलली. आणि गडबडून गेली. खरतर ती आज बावरून गेली होती. तिला नेमके काय करावे याची कल्पनाच येत नव्हती.ती खरोखरच सैरभर झाली होती. त्यामुळे तिला आज दिवसभर काहीही करून तिचा मूड सांभाळणे आवश्यक होते. तिच्या मनात काय चालू असेल ते मला समजत होते. आज आपल्याला झवण्यासाठी कोणीतरी मुलगा येणार आहे. आणि तो आपल्याला नवर्याच्या समोर झवनार आहे या कल्पनेनेच ती बावरून गेली होती. मग मीच तिला बाथरूम मध्ये घेवून गेलो. दोन बादल्या गरम पाणी घेतले. ती नेहमी पूर्ण नागडी होवून अंघोळ करते ते मला माहित होते. शहरात सगळ्यांकडे बंद दरवाजाचे बाथरूम असल्यामुळे बहुतेक बाया पूर्ण नागड्या होवूनच अंघोळ करतात. पण गावाकडे मात्र अशी सोय नसल्याने तिकडच्या बाया पोरींना कसतरी अंग लपवत, चोरून घाईघाईने अंघोळ उरकून घ्यावी लागते.इथे मात्र रुपाली शरीर आणि मन दोन्ही कडून पूर्ण नागडी होवून मनाने आणि शरीराने पण स्वच्छ होत असे. मी अगोदर रूपाली चे केस शाम्पू करून घेतले आणि मान , बॉल, पोट , ओटीपोट, जांघा, मांड्या, पोटऱ्या, पाय, तळपाय साबण लावून अगदी चोळून चोळून घेतले. नंतर पाठ आणि ढुंगण बराच वेळ चोळले. पुचीवरचे केस अगदी थोडे वाढले होते पण ते पण तिने काढायला लावले. मग मी तिची काख आणि पुची दोन्ही पण गुळगुळीत करून घेतल्या. बायकांना पाण्याचे खूप वेड असते. त्यांना पाण्यात मस्ती करायला खूप आवडते.जर शक्य झाले तर मी रुपाली साठी बाथ टब ची सोय करून घेणार आहे. अशी मस्त अंघोळ घालून नवीन टॉवेल ने अंग कोरडे करून दिले . यामुळे ती शरीराने आणि मनाने पण एकदम फ्रेश झाली. तिला चड्डी आणि ब्रा काढून दिले. एक नवीन गाऊन घालायला दिला.
देवाशपथ सांगतो, एवढी राणी सारखी बडदास्त ठेवली जात असेल तर कोणतीच बाई झवायला नाही म्हणणार नाही.सेवा करून घ्यायची ,वरून एकदम खास पद्धतीने झवून पण घ्यायचं. कोण नाही म्हणेल ?असो.
एवढे करता करता दुपार झाली. मग घाई घाईने स्वयंपाक केला. हुशारीने तिने दोन्ही वेळचा स्वयंपाक बनवला होता. जेवण करून मी तिला झोप घ्यायला सांगितले. ती रिलॅक्स होवून झोपी गेली. मी मग त्याला मेसेज केला. तो ऑनलाईनच होता. परत त्याची येण्याची खात्री करून घेतली. तो तर लगेच येवू का बोलला. खरंच पोरं किती उपाशी असतात ना. मला त्याचं हसू आले आणि कीव पण वाटली. पोरांना पोटाची भूक शमवता येते पण ची चोटाची भूक शमवने खूप अवघड आहे.लग्न झालेल्या प्रत्येक जोडप्याने असा किमान एक पोरगा दत्तक घेवून त्याच्या चोटाची भूक मिटवली पाहिजे असे माझे मत आहे . तुमचे लग्न झाल्यावर तुम्ही नक्की माझा सल्ला अमलात आणाल याची मला पूर्ण खात्री आहे.असो.
त्याला परत एकदा निघताना मेसेज टाकण्याची आठवण करून दिली. बस ने कोठे उतरायचे ते समजावून सांगितले. मग निश्चिंत होवून मी पण झोपी गेलो.
संध्याकाळी थेट साडेपाच सहालाच जाग आली. उशीर झाला की काय असं वाटून मी थोडा भांबावलो. पण अजून त्याला यायला खूप वेळ होता. मग आम्ही चहा घेवून बाहेर फिरायला आलो.तिथे तिने काय काय करायचं, काय करायचं नाही याच्या सविस्तर सूचना दिल्या. आता लवकरच प्रत्यक्ष युद्धाला सुरुवात होणार होती. त्यामुळे तिने त्या लक्ष देवून ऐकल्या. एके ठिकाणी कपाळावर लावायच्या टिकल्या, बांगड्याच्या पिन आणि केसांचे क्लिप घेण्यात तिने एक तास घालवला. पण त्यामुळे स्वस्तात तिचा मूड अजूनच फ्रेश झाला. तेवढ्यात तो निघाला असा मेसेज आला. लगेच आम्ही परत फिरलो. घरी येवून ती बेडरूम मध्ये तयारीला लागली तर मी टीव्ही वर टाईमपास करत होतो. पण माझे लक्ष पुढच्या मेसेज कडे होते. तो पर्यंत मी पण पुन्हा फ्रेश झालो, कपडे बदलून पुढच्या मेसेज ची वाट बघत बसलो. साधारण जेवढा वेळ लागायचा पाहिजे होता, त्यापेक्षा अर्धा तास जास्त वेळ झाला. मी आतुरतेने मेसेज ची वाट पाहत होतो. शेवटी "मी बस स्टॉप वर पोहोचलो ." असा त्याच्या मेसेज स्क्रीन वर आला आणि मी निःश्वास टाकला. आलोच असा त्याला रिप्लाय दिला . बेडरूममध्ये येवून मी त्याला घ्यायला जातोय असे रुपालीला सांगितले. तिने शांतपणे विचारले,"आलाय का तो?" मी हो बोललो आणि तिची काय प्रतिक्रिया येतेय का ते पाहत राहिलो. पण ती कमालीची शांत वाटली. अजिबात विचलित झाली नाही. तीच मन स्थिर झालं होते, पण माझे मन आता जरा अस्थिर होवू लागले होते. तरी पण मी चेहऱ्यावर तसे काही दिसणार नाही याची काळजी घेत होतो. शांतपणे रुपालीने मला त्याला घेवून यायला सांगितले. मी गाडीची चावी घेतली. कुलूप घेतले. दाराला बाहेरून कुलूप लावून घेतले. पुन्हा एकदा मोबाईल चेक केला. खाली येवून गाडी घेवून निघालो.
बस स्टॉप पासून काही अंतरावर गाडी लावली आणि सांगितलेल्या मेडिकल कडे गेलो. तर तो तिथे उभा होताच. मला पाहताच तो प्रसन्न हसला. मी पण हसलो. "आलास व्यवस्थित?"
"हो" तो बोलला.
मी एकदा त्याला पूर्ण पाहून घेतले. माझी निवड चांगली आहे याची मला पुन्हा खात्री पटली. त्याचे कडे छोटी handbag होती. त्याला चल असे बोललो आणि तो माझ्या मागून येवू लागला. गाडीजवळ आल्यावर त्याने विचारले, उशीर तर नाही ना झाला?
त्याचा हा प्रश्न साधा सरळ असला तरी त्यात खूप गहन अर्थ दडले होते. अप्रत्यक्षपणे त्याला असं विचारायचं होते की रुपाली नागडी होवून झवून घेण्यासाठी माझी वाट पाहत आहे का? तरी पण मी सहजपणे बोललो की उशीर नाही झाला, एवढा वेळ लागतोच यायला. गाडीवर बसता बसता त्याने विचारले की कोणत्या बाजूला जायचे आहे? पण मी काहीच बोललो नाही. घराच्या उलट्या दिशेचा रस्ता पकडून मी निघालो .वाटेत तो काहीतरी बोलत होता पण वाऱ्यामुळे मला काहीच ऐकू येत नव्हते. मी फक्त हा, हो एवढेच बोलत होतो. पण माझ्या लक्षात आले की मुलगा सरळ स्वभावाचा आणि मनमोकळे बोलणारा आहे. त्यामुळे मी किंचित सुखावलो. कारण रुपाली पण गप्पिष्ट स्वभावाची आहे. असा विचार करत उलट सुलट फिरून आमच्या बिल्डिंग मध्ये आलो. गाडी पार्क करून त्याला लिफ्टकडे घेवून आलो . मनात विचारांचे काहूर माजले होते. त्या विचारातच लिफ्ट ने आमच्या मजल्यावर आलो , फ्लॅट समोर आलो. तो इकडे तिकडे न पाहता सरळ माझ्या मागे येत होता. दरवाजाला कुलूप पाहून तो चकित झाला आहे असे वाटले, पण तो पर्यंत मी खिशातून चावी काढून कुलूप उघडले, कडी सरकवली,पण दरवाजा उघडला नाही, कारण तो आतून पण बंद होता. मी किंचित विचलित झालो आणि बेल वाजवली. पण दार उघडले गेले नाही. पुन्हा दोनदा बेल वाजवली आणि दार उघडण्याची वाट पाहत राहिलो. पाच सात सेकंदात आतून पावलांचा आणि पायातील पैंजनांचा आवाज ऐकू आला. रुपालीने कडी सरकवून दरवाजा किंचित उघडला, तिच्या अंगावर साधा गाऊन होता, चेहरा, हात आणि छाती ओढणीने पूर्ण झाकून घेतलेली होती.दरवाजा उघडून आमच्या कडे न पाहता ती झपाट्याने परत बेडरूम कडे पळाली.केवळ तीन चार सेकंद ओझरते दर्शन देवून ती दिसेनाशी झाली. मी आमच्या पाहुण्याला आत घेवून आलो आणि त्याला सोफ्यावर बसवले.
भाग 31 समाप्त.
वाट बघता बघता शनिवार आला. शुक्रवारी रात्री मी रुपालीला झवलो नाही,फक्त वर वर हात लावून चांगली गरम केली होती. त्यामुळे शनिवारी दिवसभर तिची पुची पाझरत राहील याची मला खात्री होती.आमच्या दोघांच्या मनात खूप विचार चालू होते,पण नेमके कुणी बोलावे,काय बोलावे हे उमगत नव्हते,त्यामुळे विचित्र शांततेत आमची सकाळची कामे सुरू होती. पण काही झाले तरी आज तिला एकदम फ्रेश ठेवणे माझ्यासाठी महत्वाचे होते.त्यामुळे मी हळुहळू बोलणे सुरू केले. ती पण बोलणे सुरू व्हायची वाटच पाहत होती. अकरा वाजले तरी तिने अजून अंघोळ केलेली नव्हती, म्हणून मी सहजच तिला बोललो की अंघोळ करून घे ना लवकर. लगेच ती चमकली, मोठ्याने ओरडत ती बोलली इतक्या लवकर तयार व्हायचे आहे का ?मी घाईघाईने नाही बोललो. पण आज मी तुला अंघोळ घालणार आहे माझ्या हाताने, म्हणून म्हणतोय. असं बोलल्यावर ती एकदम खुलली. आणि गडबडून गेली. खरतर ती आज बावरून गेली होती. तिला नेमके काय करावे याची कल्पनाच येत नव्हती.ती खरोखरच सैरभर झाली होती. त्यामुळे तिला आज दिवसभर काहीही करून तिचा मूड सांभाळणे आवश्यक होते. तिच्या मनात काय चालू असेल ते मला समजत होते. आज आपल्याला झवण्यासाठी कोणीतरी मुलगा येणार आहे. आणि तो आपल्याला नवर्याच्या समोर झवनार आहे या कल्पनेनेच ती बावरून गेली होती. मग मीच तिला बाथरूम मध्ये घेवून गेलो. दोन बादल्या गरम पाणी घेतले. ती नेहमी पूर्ण नागडी होवून अंघोळ करते ते मला माहित होते. शहरात सगळ्यांकडे बंद दरवाजाचे बाथरूम असल्यामुळे बहुतेक बाया पूर्ण नागड्या होवूनच अंघोळ करतात. पण गावाकडे मात्र अशी सोय नसल्याने तिकडच्या बाया पोरींना कसतरी अंग लपवत, चोरून घाईघाईने अंघोळ उरकून घ्यावी लागते.इथे मात्र रुपाली शरीर आणि मन दोन्ही कडून पूर्ण नागडी होवून मनाने आणि शरीराने पण स्वच्छ होत असे. मी अगोदर रूपाली चे केस शाम्पू करून घेतले आणि मान , बॉल, पोट , ओटीपोट, जांघा, मांड्या, पोटऱ्या, पाय, तळपाय साबण लावून अगदी चोळून चोळून घेतले. नंतर पाठ आणि ढुंगण बराच वेळ चोळले. पुचीवरचे केस अगदी थोडे वाढले होते पण ते पण तिने काढायला लावले. मग मी तिची काख आणि पुची दोन्ही पण गुळगुळीत करून घेतल्या. बायकांना पाण्याचे खूप वेड असते. त्यांना पाण्यात मस्ती करायला खूप आवडते.जर शक्य झाले तर मी रुपाली साठी बाथ टब ची सोय करून घेणार आहे. अशी मस्त अंघोळ घालून नवीन टॉवेल ने अंग कोरडे करून दिले . यामुळे ती शरीराने आणि मनाने पण एकदम फ्रेश झाली. तिला चड्डी आणि ब्रा काढून दिले. एक नवीन गाऊन घालायला दिला.
देवाशपथ सांगतो, एवढी राणी सारखी बडदास्त ठेवली जात असेल तर कोणतीच बाई झवायला नाही म्हणणार नाही.सेवा करून घ्यायची ,वरून एकदम खास पद्धतीने झवून पण घ्यायचं. कोण नाही म्हणेल ?असो.
एवढे करता करता दुपार झाली. मग घाई घाईने स्वयंपाक केला. हुशारीने तिने दोन्ही वेळचा स्वयंपाक बनवला होता. जेवण करून मी तिला झोप घ्यायला सांगितले. ती रिलॅक्स होवून झोपी गेली. मी मग त्याला मेसेज केला. तो ऑनलाईनच होता. परत त्याची येण्याची खात्री करून घेतली. तो तर लगेच येवू का बोलला. खरंच पोरं किती उपाशी असतात ना. मला त्याचं हसू आले आणि कीव पण वाटली. पोरांना पोटाची भूक शमवता येते पण ची चोटाची भूक शमवने खूप अवघड आहे.लग्न झालेल्या प्रत्येक जोडप्याने असा किमान एक पोरगा दत्तक घेवून त्याच्या चोटाची भूक मिटवली पाहिजे असे माझे मत आहे . तुमचे लग्न झाल्यावर तुम्ही नक्की माझा सल्ला अमलात आणाल याची मला पूर्ण खात्री आहे.असो.
त्याला परत एकदा निघताना मेसेज टाकण्याची आठवण करून दिली. बस ने कोठे उतरायचे ते समजावून सांगितले. मग निश्चिंत होवून मी पण झोपी गेलो.
संध्याकाळी थेट साडेपाच सहालाच जाग आली. उशीर झाला की काय असं वाटून मी थोडा भांबावलो. पण अजून त्याला यायला खूप वेळ होता. मग आम्ही चहा घेवून बाहेर फिरायला आलो.तिथे तिने काय काय करायचं, काय करायचं नाही याच्या सविस्तर सूचना दिल्या. आता लवकरच प्रत्यक्ष युद्धाला सुरुवात होणार होती. त्यामुळे तिने त्या लक्ष देवून ऐकल्या. एके ठिकाणी कपाळावर लावायच्या टिकल्या, बांगड्याच्या पिन आणि केसांचे क्लिप घेण्यात तिने एक तास घालवला. पण त्यामुळे स्वस्तात तिचा मूड अजूनच फ्रेश झाला. तेवढ्यात तो निघाला असा मेसेज आला. लगेच आम्ही परत फिरलो. घरी येवून ती बेडरूम मध्ये तयारीला लागली तर मी टीव्ही वर टाईमपास करत होतो. पण माझे लक्ष पुढच्या मेसेज कडे होते. तो पर्यंत मी पण पुन्हा फ्रेश झालो, कपडे बदलून पुढच्या मेसेज ची वाट बघत बसलो. साधारण जेवढा वेळ लागायचा पाहिजे होता, त्यापेक्षा अर्धा तास जास्त वेळ झाला. मी आतुरतेने मेसेज ची वाट पाहत होतो. शेवटी "मी बस स्टॉप वर पोहोचलो ." असा त्याच्या मेसेज स्क्रीन वर आला आणि मी निःश्वास टाकला. आलोच असा त्याला रिप्लाय दिला . बेडरूममध्ये येवून मी त्याला घ्यायला जातोय असे रुपालीला सांगितले. तिने शांतपणे विचारले,"आलाय का तो?" मी हो बोललो आणि तिची काय प्रतिक्रिया येतेय का ते पाहत राहिलो. पण ती कमालीची शांत वाटली. अजिबात विचलित झाली नाही. तीच मन स्थिर झालं होते, पण माझे मन आता जरा अस्थिर होवू लागले होते. तरी पण मी चेहऱ्यावर तसे काही दिसणार नाही याची काळजी घेत होतो. शांतपणे रुपालीने मला त्याला घेवून यायला सांगितले. मी गाडीची चावी घेतली. कुलूप घेतले. दाराला बाहेरून कुलूप लावून घेतले. पुन्हा एकदा मोबाईल चेक केला. खाली येवून गाडी घेवून निघालो.
बस स्टॉप पासून काही अंतरावर गाडी लावली आणि सांगितलेल्या मेडिकल कडे गेलो. तर तो तिथे उभा होताच. मला पाहताच तो प्रसन्न हसला. मी पण हसलो. "आलास व्यवस्थित?"
"हो" तो बोलला.
मी एकदा त्याला पूर्ण पाहून घेतले. माझी निवड चांगली आहे याची मला पुन्हा खात्री पटली. त्याचे कडे छोटी handbag होती. त्याला चल असे बोललो आणि तो माझ्या मागून येवू लागला. गाडीजवळ आल्यावर त्याने विचारले, उशीर तर नाही ना झाला?
त्याचा हा प्रश्न साधा सरळ असला तरी त्यात खूप गहन अर्थ दडले होते. अप्रत्यक्षपणे त्याला असं विचारायचं होते की रुपाली नागडी होवून झवून घेण्यासाठी माझी वाट पाहत आहे का? तरी पण मी सहजपणे बोललो की उशीर नाही झाला, एवढा वेळ लागतोच यायला. गाडीवर बसता बसता त्याने विचारले की कोणत्या बाजूला जायचे आहे? पण मी काहीच बोललो नाही. घराच्या उलट्या दिशेचा रस्ता पकडून मी निघालो .वाटेत तो काहीतरी बोलत होता पण वाऱ्यामुळे मला काहीच ऐकू येत नव्हते. मी फक्त हा, हो एवढेच बोलत होतो. पण माझ्या लक्षात आले की मुलगा सरळ स्वभावाचा आणि मनमोकळे बोलणारा आहे. त्यामुळे मी किंचित सुखावलो. कारण रुपाली पण गप्पिष्ट स्वभावाची आहे. असा विचार करत उलट सुलट फिरून आमच्या बिल्डिंग मध्ये आलो. गाडी पार्क करून त्याला लिफ्टकडे घेवून आलो . मनात विचारांचे काहूर माजले होते. त्या विचारातच लिफ्ट ने आमच्या मजल्यावर आलो , फ्लॅट समोर आलो. तो इकडे तिकडे न पाहता सरळ माझ्या मागे येत होता. दरवाजाला कुलूप पाहून तो चकित झाला आहे असे वाटले, पण तो पर्यंत मी खिशातून चावी काढून कुलूप उघडले, कडी सरकवली,पण दरवाजा उघडला नाही, कारण तो आतून पण बंद होता. मी किंचित विचलित झालो आणि बेल वाजवली. पण दार उघडले गेले नाही. पुन्हा दोनदा बेल वाजवली आणि दार उघडण्याची वाट पाहत राहिलो. पाच सात सेकंदात आतून पावलांचा आणि पायातील पैंजनांचा आवाज ऐकू आला. रुपालीने कडी सरकवून दरवाजा किंचित उघडला, तिच्या अंगावर साधा गाऊन होता, चेहरा, हात आणि छाती ओढणीने पूर्ण झाकून घेतलेली होती.दरवाजा उघडून आमच्या कडे न पाहता ती झपाट्याने परत बेडरूम कडे पळाली.केवळ तीन चार सेकंद ओझरते दर्शन देवून ती दिसेनाशी झाली. मी आमच्या पाहुण्याला आत घेवून आलो आणि त्याला सोफ्यावर बसवले.
भाग 31 समाप्त.
Last edited:
story