आमा गाँउ गएको झण्डै दुई महिना भइसकेको थियो, दशैं नजिकिदै थियो । म पनि एउटा कम्पनीमा सुचना प्रविधी अफिसरको रुपमा काम गर्न थालिसकेको थिएं । दिदी र मैले घर जाने बिषयमा सल्लाह गरेर केहि सपिङ्ग गरिसकेका थियौं । दिदीको त्यति धेरै विदा लिन नमिल्ने अवस्था थियो भने मेरो घटस्थापना देखिनै विदा लिने गरि कुरा मिलिसकेको थियो । घटस्थापनाको अघिल्लो दिन म गाउँतिर लागें, निकै समयपछी घर जाँदै थिएं भने झोलामा सामान पनि निकै थियो । घर जान गाडीबाट उत्रेर झण्डै एकघण्टा हिंड्नुपर्ने थियो, मैले सामान बिसाएर भरिया खोज्न थालें । गाउँकै एकजना तल्लो जातका दाइले ३०० रुपियामा मेरो सामान लिएर जान तयार भए अनि बिस्तारै हामी घरतिर लाग्यौं । बाटोमा कुरा गर्दै जाँदा एक ठाउँमा जहाँ आराम गर्न बिसाउने गर्थ्यौं, हामी बस्यौं र भोक पनि हल्का लागेको हुनाले खाजा पनि खाउँ भनेर तयार भयौं । गफैगफमा त्यहाँ मैले बियर पिउन थालें, ती भरिया दाईलाई पनि बियर पिलाइदिएं, बियरको हल्का नशामा हामी फेरी बाटो लाग्यौं । घरमा पुग्दा आमा बारीमा काँक्रा टिप्दै हुनुहुन्थ्यो, भरिया दाईलाई भारी बिसाउन लगाएर मैले उनको पारिश्रमिक दिएर विदा गरें । अनि आमालाई बोलाएं, आमा दुवै हातमा काँक्रा लिएर म छेउ आइपुग्नुभयो । आमाले बिना ब्रा कालो टि-शर्ट लगाएकी हुनुहुन्थ्यो भने कमरमुनि बुट्टेदार लुङ्गी लगाउनुभएको थियो । आमाले मलाई सोध्नुभयो “काँक्रा खान्छस् ?” मैले पनि मौकामै भनिदिएं “यो ज्यानलाई काँक्राको भन्दा चोसे लाउने रहर छ...!” “आउन पा’को छैन चोसे... तलाँई... म भागेर जान्छु र कतै...?” “अनि सुनीता खै त ?” “माथी स्कुलमा गएकी छे, मार्कसिट कि के आको छ रे स्कुलमा... त्यही लिन गा’की छे...! खै के पढाउने हो अब त्यसलाई...?” “के पढ्छु भनेकी छे नि उसले ?” “बि.बि.ए. हो कि के जाति पढ्ने भन्दै थिई... कहाँ पढाउने हो फेरी...” “त्यो पछी सल्लाह गरौंला जाउँ भित्र पहिला... सुनीता आउनुभन्दा अगाडीनै एक बाजी चिक्छु तपाईको पुतीमा...” “छ्या ! के भन्छ यो ? बाहिर बसेर कसैले सुन्यो भने के भन्लान् ?” मैले आमालाई तानेर भित्र लिएर गएं अनि ढोकाबाट छिर्नासाथ आमाको टि-शर्टभित्र हात छिराएर पोका समाउदैं खेल्न थालें । “ढोका त लाउन दे पहिला...” “छोड्देउ न गोमा... ढोका नलगाई चिकेको झन मजा आउँछ क्या...!” अनि गोमाको लुङ्गीको गाँठो खोलिदिएर चाकका पुठ्ठा मुसार्न थालें । आमाको पुती छोप्ने सानो रातो पेन्टीको साईडबाट औंला छिराएर पुती चलाउँदै मैले अर्को हातले आफ्नो पेन्टको जिपर खोल्न थालें । आमाको पुती रसाईसकेको थियो भने मैले आमाको चाकतिरबाटै लाँडो पुतीमा छिराएर चिक्न सुरु गरें, आमाले पनि ढोकातिर हेर्दै मलाई साथ दिइरहनुभयो । निकैबेर उठेरै चाकतिरबाट चिकेपछी मैले आमालाई लिस्नुमुनिको मुदुसमा बसाएँ र अगाडीबाट आमाको पुतीमा लाँडो ठेल्दै र आमाको मुखमा किस गर्दै चुस्न थालें । बेला-बेलामा मैले आमाको पोका पनि समाएर अँठ्याइरहेको थिएं । निकैबेरसम्म मैले आमालाई चिक्दै रहें, आमाले छिटो छिटो गर सुनीता जुनै पनि बेला आउन सक्छे भन्दै पुती थापीरहनुभएको थियो । मैले आमालाई मुदुसमाथी सुताइदिए र आमाको मुखमा लाँडो छिराईदिएं, आमाले केही नबोली मेरो लाँडो चुसिरहनुभयो । केहिबेर लाँडो चुसाएपछी म मुदुसमाथी नै आमामाथी चढेर पुतीमा लाँडो छिराएर मच्चिन थालें । अब भने आमा मलाई अतिनै उत्तेजक रुपमा साथ दिदैं मलाई गतिशील चिकाईका लागि अनुरोध गर्दैहुनुहुन्थ्यो । अन्तमा जब मेरो लाँडोले फुसी छोड्ने बेला भयो, मैले आमाको पुतीबाट लाँडो निकालें र आमालाई भुईमा बसाउँदै मुख अगाडी लाँडो तेर्साएं । आमाले मेरो मनसाय बुझेर लाँडो मुखमा छिराएर चुस्न थाल्नुभयो, छिनमै मेरो लाँडोले आमाको अनुहारमा फुसी ओकल्यो, आमाले फुसी झरेर मुर्झाउन लागेको मेरो लाँडो फेरी मुखमा राखेर चुस्न थाल्नुभयो । मेरो लाँडो मुखमै थियो, झोला बाहिर पिढीमै थियो, आवाज आयो “आमा....!” सुनीताले आमालाई बोलाएकी थिई । हामी एकापसमा छुट्टिएर हतार हतार आफ्ना कपडा लगायौं, त्यो हतारमा आमाले अनुहारको नाक र गालामा लागेको फुसी पुछ्न भ्याउनु भएको थिएन । तर त्यतिकै बाहिर निस्कनुभयो र भन्नुभयो “के भयो ? किन हस्याङ्फस्याङ् गरेकी ?” सुनीताले एकछिन सास रोकेर निहुरिंदै भनी “तल्लाखेतमा गोरु पसेर सबै खाईसकेछ, मैले बल्ल बल्ल धपाएर आएं ।“ अनि आमाको मुखतिर हेरि, आमाको अनुहारमा लागेको फुसी देखेर सोधी “के लागेको तपाईको अनुहारमा सेतो सेतो... अनि यो कसको झोला हो... दाई आउनुभा’को हो ।“ “अँ हो !” भन्दै म पनि बाहिर निस्किएं र आमाको अनुहारमा लागेको फुसी हातले पुछ्दै भने “के लागेछ, जे पायो त्यही अनुहारमा पर्यो भने घाउ-खटिरा आउँछ भन्ने था’छैन हजुरलाई...” आमाले पनि “जानी जानी दलेको हो र कहाँबाट के लागेछ कुन्नी ?” भन्नुभयो, अनि मतिर फर्केर मुस्काउँदै भन्नुभयो “तैले लखेटीहालिछेस् गोरुलाई भोली दाई र तँ गएर पर्खाल अलि राम्रोसँग मिलाएर आओ... तेरो दाईलाई भोक लाग्यो होला... म खाजा बनाउँछु, तँ पनि त खाना खाएर गएकी भोक लाग्यो होला नि ?” अनि भित्र छिर्नुभयो, सुनीताले आफ्नो ट्रान्सक्रिप्ट राख्न जान्छु भनेर माथी बार्दलीमा चढी । म आमाको पछाडी पछाडी लागें, आमा अँगेनोमा बसेर आगो फुक्दै हुनुहुन्थ्यो । यो हस्याङ्गफस्याङ्गमा मैले सुनीतालाई राम्ररी हेर्न पनि भ्याएको थिईन, गएर अँगेनामा आमाको छेउमा बसें अनि आमालाई घरि चाकमा हातले मुसारेर त घरि पोका समाएर जिस्क्याउन थालें । आमाले “धेरै नजिस्कि त ऐले.... बहिनी आउदैछे... देखेभने के भन्ली...!” “त्यसले के थाहा पाउँछे र ? दाई आमासँग जिस्किदैं छ भन्छे नि...” “आमासँग कोही यसरी जिस्किन्छन् त ?” मैले आमाको पोका च्याप्प समाएर आफूतिर तानें अनि मुखमा मुख जोडेर टङ्ग किस लिंन सुरु गरें, आमा छटपटाउँदै हुनुहुन्थ्यो, मैले लगातार डेढ मिनेटसम्म आमालाई टङ्ग किस दिन भ्याएँ, लिस्नुमा सुनीताको खुट्टाको आवाज सुनेपछी मात्र मैले आमालाई छोडें, आमाले मेरो कान नजिकै खुसुक्क भन्नुभयो “नकच्चरो जाँठो... जतिखेर जहाँपनि सुरु हुन्छ...थपक्कन ज्ञानी भएर बस्” “त्यसोभे साँझ खाना खाएपछी है त...?” “ल ल !” त्यतिबेलासम्म सुनीता हामी भएठाउँ आईपुगेकी थिई, भित्र त्यति उज्यालो नभएकोले मैले सुनीतालाई यतिखेर पनि राम्ररी हेर्न पाईन ।
म- “(सुनीता मेरो छेउमा आएर टाँसिएर बसी, मैले सुनीतालाई अँगालोमा बेर्दै भनें ) अब १२ पनि पास भईस केटी ! के पढ्ने बिचार छ त ?”
सु.- “मैले त बि.बि.ए. पढ्ने भनेको दाई ! बरु कहाँ पो पढ्ने हो...?”
म- “बि.बि.ए. त कि कि चितवन कि काठमाण्डौ नभए पोखरामा पढ्ने हो । राम्रो त काठमाण्डौंमै हुन्छ तर तेत्रो सहरमा एक्लै बसेर कसरी पढ्लिस खै ?“
गो.- “मैले पनि त्यही भनेको !”
सु.- “एकपटक बिजय दाईसँग पनि सल्लाह गर्ने हो कि त !”
म- “अब तँ पनि चितवन वा काठमाण्डौ जाने भएपछी यहाँ आमा एक्लै पर्नुहुन्छ... बिनीताको जब छ छोड्न मिलेन मेरो पनि भर्खर जब लागेको छ कसरी छोड्नु ?”
सु.- “दाईले अलिअलि पैसा पठाईदिन्छु, चितवनतिरै कतै एउटा सानो सानो घर हेरेर किन्नु पर्छ कि भन्दै हुनुहुन्थ्यो... बरु सबैजना उतै सर्ने हो की ?”
म- “कति पठाउँछ रे दाईले पैसा ? केही भन्थ्यो र?”
गो.- “चालिस लाखजति अहिले पठाईदेको छ, चालिस लाख पुषतिर पठाईदिन्छु भनेको छ ? महङ्गो होला चितवनतिर घर-जग्गा ?”
म- “महङ्गो त छ नि ! अब महङ्गो भयो मात्रै भयो त आफूलाई सजिलो हुने पनि हेर्नुपरो नि ?”
गो.- “त्यो त हो ! फेरी मलाई बसिबियाँलो हुनेगरि अलिकति जग्गा भएदेखि यसो तरकारी सरकारी लगाएर एउटा भैंसीसम्म पाल्न पाए हुन्थ्यो... ओलनको लागि दु:ख पनि हुन्नथ्यो, तिमरलाई पनि सजिलो त हुन्थ्यो, फेरी यो पुर्ख्यौली कहाँ छोडेर जाने हो ?”
म- म पहिला बिजय दाइसँग कुरा गर्छु, पुषमा पैसा पक्कै आउँछ भने दुई कठ्ठाजति जग्गामा बनेको घर कसो लिन नसकिएला र... एउटा घरसम्म लिन पाइयो भने पछी यतै बस्ने भइएछ भनेपनि भाडामा दिएर छोड्न मिलिहाल्छ...”
गो.- “तिमरु सल्लाह गर, अब मैले त तिमरले जे भन्छौ त्यही गर्ने हो... जिन्दगी तिमरको हो ! जसो ठिक लाग्छ तेसै गर...”
सु.- “त्यसोभए म चितवनमै पढ्ने त होला नि ?”
म- “(मैले सुनीताको कमरभन्दा माथी पेटमा हातले बेरेर च्याप्प समाएर भनें) अब त्यसमा कुनै शंका रह्यो र ?”
केहिबेरमा हामीले भुटेको मकै र मोहि खानथाल्यौं ।
म- “तर आमा ! खाजा त यही मिठो... व्हाँ त म:म:, तास, चाउमिन भन्यो पैसो सक्यो दुध पनि न गतिलो पाईन्छ, हेरक चिजमा व्यापारीकरण भएर उधुम छ...”
गो.- “राम्रो जागिर र अवसर यस्ता गाउँमै हुनेभए किन जानुपर्थ्यो र सहर ? अब तिमरुजस्ता पढेलेखेका जवानहरुलाई यहाँ के गरेर बस भन्नु... सबैका छोराछोरी सहरमै छन् व्यवसाय गरेका छन् यहाँ गाउँमा बुढाबुढी मात्रै, धेरैका खेत-बारी बाँझै छन्... उही दशैं लाग्दा बिशेष औसर पर्दामात्र गाउँमा आउने त हुन् नि ! हुने खाने सहरैं घर ठड्याएर बसेका छन्... हामी जस्ता त बाँकि हम नि...?”
म- “ल आमा त्यसोभे चितवन जानासाथ म घर-घडेरी खोज्छु र राम्रो लाग्यो भने तपैंलाई बोलाउँछु पास गर्नको लागि...”
सु.- “अनि दाई ! दिदी कहिले आउनुहुन्छ त ?”
म- “तेरो दिदीको जागिरमा कहाँ फुर्सद मिल्छ र ? मिलेसम्म आउली नि फुलपाती सम्म... टिकाको भोलीपल्टनै फर्कनुपर्छ डिउटी राख्द्या छ भन्थी... गाह्रो छ त्यसलाई पनि... मेरो पनि कम्पनीमा यतिखेर त्यति काम छैन र हो नत्र म पनि कहाँ यति छिटै आउन पाउँथे र ?”
गो.- “ओहो पाँच बज्न थालिसकेछ, जा छोरी, बारिबाट तरकारी टिपेर आइज म खाना बसाल्ने तयारी गर्छु ।“
सु.- “हस् ! (सुनीता बाहिर निस्किई)”
म फेरी आमालाई च्याप्प समाएर आमाको टाउको आफ्नो काखनेर ल्याएर मुखमा किस गर्न थालें, आमाले “छोड् ! ध्याउन्नै त्यतिमा मात्र छ ... !” भन्नुभयो, मैले पनि आमाको पोका जोडले अठ्याउँदै भनें “सबैका आमा तपैजस्ता सेक्सी कहाँ हुन्छन् र ? मिल्ने भए त म तपैलाई बिहे नै गरेर बसिदिन्थें नि...” “नचाहिने कुरो गर्छ... लोक-लाजले के भन्छन्... अलिकति पनि बुध्दी छैन...” “त्यही भएर त मलाई पीडा भा’छ नि... बिनीता र सुनीताको बिहेपछी तपाई र म त हो नि... अनि त्यसपछी म देखाउँछु नि... कसरी बनाउँछु मेरो बिस्तराको रानी...” “बिस्तराको रानी त कुन्नी रण्डी त बनाइसकिस् नि मलाई...” “रण्डी बनाएको भए त हाटमा लगेर मोलमोलाई गर्थे होला नि... तपाईं त मेरो प्यारो आमा पो त !” “अनि आमालाई पनि कहीं चिक्छन् त ?” “मैले आमालाई चिकें भनेर गाउँभरी कटुवाल घोकाउँदै हिडेको छ र ? धेरैका छोराले आमालाई चिक्छन् नि... भन्दैनन् र पो... विदेशमा त यस्तो सामान्य नै हो क्यार...” “ल ल भै’गो... धेरै होईन पाँचै बर्षमा थाहा हुन्छ... तेरो नियत... पचास नाघेपछी कसले पो हेर्ला र मलाई फर्केर ?”
म- “(सुनीता मेरो छेउमा आएर टाँसिएर बसी, मैले सुनीतालाई अँगालोमा बेर्दै भनें ) अब १२ पनि पास भईस केटी ! के पढ्ने बिचार छ त ?”
सु.- “मैले त बि.बि.ए. पढ्ने भनेको दाई ! बरु कहाँ पो पढ्ने हो...?”
म- “बि.बि.ए. त कि कि चितवन कि काठमाण्डौ नभए पोखरामा पढ्ने हो । राम्रो त काठमाण्डौंमै हुन्छ तर तेत्रो सहरमा एक्लै बसेर कसरी पढ्लिस खै ?“
गो.- “मैले पनि त्यही भनेको !”
सु.- “एकपटक बिजय दाईसँग पनि सल्लाह गर्ने हो कि त !”
म- “अब तँ पनि चितवन वा काठमाण्डौ जाने भएपछी यहाँ आमा एक्लै पर्नुहुन्छ... बिनीताको जब छ छोड्न मिलेन मेरो पनि भर्खर जब लागेको छ कसरी छोड्नु ?”
सु.- “दाईले अलिअलि पैसा पठाईदिन्छु, चितवनतिरै कतै एउटा सानो सानो घर हेरेर किन्नु पर्छ कि भन्दै हुनुहुन्थ्यो... बरु सबैजना उतै सर्ने हो की ?”
म- “कति पठाउँछ रे दाईले पैसा ? केही भन्थ्यो र?”
गो.- “चालिस लाखजति अहिले पठाईदेको छ, चालिस लाख पुषतिर पठाईदिन्छु भनेको छ ? महङ्गो होला चितवनतिर घर-जग्गा ?”
म- “महङ्गो त छ नि ! अब महङ्गो भयो मात्रै भयो त आफूलाई सजिलो हुने पनि हेर्नुपरो नि ?”
गो.- “त्यो त हो ! फेरी मलाई बसिबियाँलो हुनेगरि अलिकति जग्गा भएदेखि यसो तरकारी सरकारी लगाएर एउटा भैंसीसम्म पाल्न पाए हुन्थ्यो... ओलनको लागि दु:ख पनि हुन्नथ्यो, तिमरलाई पनि सजिलो त हुन्थ्यो, फेरी यो पुर्ख्यौली कहाँ छोडेर जाने हो ?”
म- म पहिला बिजय दाइसँग कुरा गर्छु, पुषमा पैसा पक्कै आउँछ भने दुई कठ्ठाजति जग्गामा बनेको घर कसो लिन नसकिएला र... एउटा घरसम्म लिन पाइयो भने पछी यतै बस्ने भइएछ भनेपनि भाडामा दिएर छोड्न मिलिहाल्छ...”
गो.- “तिमरु सल्लाह गर, अब मैले त तिमरले जे भन्छौ त्यही गर्ने हो... जिन्दगी तिमरको हो ! जसो ठिक लाग्छ तेसै गर...”
सु.- “त्यसोभए म चितवनमै पढ्ने त होला नि ?”
म- “(मैले सुनीताको कमरभन्दा माथी पेटमा हातले बेरेर च्याप्प समाएर भनें) अब त्यसमा कुनै शंका रह्यो र ?”
केहिबेरमा हामीले भुटेको मकै र मोहि खानथाल्यौं ।
म- “तर आमा ! खाजा त यही मिठो... व्हाँ त म:म:, तास, चाउमिन भन्यो पैसो सक्यो दुध पनि न गतिलो पाईन्छ, हेरक चिजमा व्यापारीकरण भएर उधुम छ...”
गो.- “राम्रो जागिर र अवसर यस्ता गाउँमै हुनेभए किन जानुपर्थ्यो र सहर ? अब तिमरुजस्ता पढेलेखेका जवानहरुलाई यहाँ के गरेर बस भन्नु... सबैका छोराछोरी सहरमै छन् व्यवसाय गरेका छन् यहाँ गाउँमा बुढाबुढी मात्रै, धेरैका खेत-बारी बाँझै छन्... उही दशैं लाग्दा बिशेष औसर पर्दामात्र गाउँमा आउने त हुन् नि ! हुने खाने सहरैं घर ठड्याएर बसेका छन्... हामी जस्ता त बाँकि हम नि...?”
म- “ल आमा त्यसोभे चितवन जानासाथ म घर-घडेरी खोज्छु र राम्रो लाग्यो भने तपैंलाई बोलाउँछु पास गर्नको लागि...”
सु.- “अनि दाई ! दिदी कहिले आउनुहुन्छ त ?”
म- “तेरो दिदीको जागिरमा कहाँ फुर्सद मिल्छ र ? मिलेसम्म आउली नि फुलपाती सम्म... टिकाको भोलीपल्टनै फर्कनुपर्छ डिउटी राख्द्या छ भन्थी... गाह्रो छ त्यसलाई पनि... मेरो पनि कम्पनीमा यतिखेर त्यति काम छैन र हो नत्र म पनि कहाँ यति छिटै आउन पाउँथे र ?”
गो.- “ओहो पाँच बज्न थालिसकेछ, जा छोरी, बारिबाट तरकारी टिपेर आइज म खाना बसाल्ने तयारी गर्छु ।“
सु.- “हस् ! (सुनीता बाहिर निस्किई)”
म फेरी आमालाई च्याप्प समाएर आमाको टाउको आफ्नो काखनेर ल्याएर मुखमा किस गर्न थालें, आमाले “छोड् ! ध्याउन्नै त्यतिमा मात्र छ ... !” भन्नुभयो, मैले पनि आमाको पोका जोडले अठ्याउँदै भनें “सबैका आमा तपैजस्ता सेक्सी कहाँ हुन्छन् र ? मिल्ने भए त म तपैलाई बिहे नै गरेर बसिदिन्थें नि...” “नचाहिने कुरो गर्छ... लोक-लाजले के भन्छन्... अलिकति पनि बुध्दी छैन...” “त्यही भएर त मलाई पीडा भा’छ नि... बिनीता र सुनीताको बिहेपछी तपाई र म त हो नि... अनि त्यसपछी म देखाउँछु नि... कसरी बनाउँछु मेरो बिस्तराको रानी...” “बिस्तराको रानी त कुन्नी रण्डी त बनाइसकिस् नि मलाई...” “रण्डी बनाएको भए त हाटमा लगेर मोलमोलाई गर्थे होला नि... तपाईं त मेरो प्यारो आमा पो त !” “अनि आमालाई पनि कहीं चिक्छन् त ?” “मैले आमालाई चिकें भनेर गाउँभरी कटुवाल घोकाउँदै हिडेको छ र ? धेरैका छोराले आमालाई चिक्छन् नि... भन्दैनन् र पो... विदेशमा त यस्तो सामान्य नै हो क्यार...” “ल ल भै’गो... धेरै होईन पाँचै बर्षमा थाहा हुन्छ... तेरो नियत... पचास नाघेपछी कसले पो हेर्ला र मलाई फर्केर ?”