Incest ਚਾਚੇ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਨਜਾਰੇ(Complete)

[Incestmaabhenlover]

Bhot kaint update c yaar maza aa gya read karke
Waise muskan di fudi cha vi pra da lun jana chaida aggo Teri marji bro apne hisab nal likh

 

[Tony269]

Bhot kaint update c yaar maza aa gya read karke
Waise muskan di fudi cha vi pra da lun jana chaida aggo Teri marji bro apne hisab nal likh

Bilkul jauga muskan ch v, par aje ni.. muskan da v sochya hoya sabb

 

[kamal1239]

Bilkul jauga muskan ch v, par aje ni.. muskan da v sochya hoya sabb

next update kdo tak???

 

[Tony269]

next update kdo tak???

Aje likhni v shuru ni kiti.. kall krni shuru

 

[Tony269]

Update 14

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਤਾਂ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਖਰਕਾਰ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕਰ ਹੀ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵੀ ਹੋਈ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਕਿ ਮੁਸਕਾਨ ਐਵੀਂ ਆ ਗਈ ਸੀ ਘਰ। ਜੇ ਹੋਰ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਦੁਬਾਰਾ ਲੈ ਲੈਣੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਕੇ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮਾਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਛੁਟਾਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਪਰੈਗਨੈਂਟ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦਰਦ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਰੋਕਣ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਲੈਣੀ ਪੈਣੀ ਆ ਤਾਂ ਜੋ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਦਾ ਖਤਰਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਕਿਤੇ ਪਰੈਗਨੈਂਟ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਬੁੰਡ ਪੰਗਾ ਪੈ ਜਾਣਾ। ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਾਈਡ ਤੇ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝਾਈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਤੇ ਹੁਣ ਦਵਾਈ ਚਾਹੀਦੀ ਆ ਦਰਦ ਲਈ ਤੇ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਲਈ। ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਗੋਲੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਇੱਕ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਲਈ, ਬਾਕੀ ਦਰਦ ਦੀ ਤੇ infection ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ infection ਨਾ ਹੋਵੇ ਖੂਨ ਵਗਣ ਕਰਕੇ। ਪਰੈਗਨੈਸੀ ਰੋਕਣ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ emergency ਪਿਲ ਸੀ, ਜੋ ਸੈਕਸ ਹੋਣ ਤੋਂ 2 ਦਿਨ ਅੰਦਰ ਖਾਣੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਦਵਾਈ ਫੜੀ ਤੇ ਚਾਚੀ ਕੇ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ।

ਚਾਚੀ ਕੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਚਾਚੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਸੀ।
"ਹਾਂਜੀ ਚਾਚੀ। ਬਾਹਰ ਬੈਠੇ ਤੁਸੀਂ?" ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।
ਚਾਚੀ- ਹਾਂ ਧੁੱਪ ਸੇਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਠੰਡ ਲਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਘੜੀ ਧੁੱਪੇ ਬੈਠ ਜਾਨੇ ਆ।
ਮੈਂ- ਕਿਰਨ ਨੀ ਬੈਠੀ ਬਾਹਰ? ਉਹ ਅੰਦਰ ਬੈਠੀ ਠੰਡ ਚ?
ਚਾਚੀ- ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਹਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਦੀ ਤੁਹਾਡਿਉਂ ਆਈ ਆ ਉਦੋਂ ਦੀ ਅੰਦਰ ਕੰਬਲ ਲੈਕੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਆ ਕਹਿੰਦੀ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਮੇਰਾ।
ਮੈਂ- ਅੱਛਾ। ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਜਦੋ ਸਾਡੇ ਆਈ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਮੇਰਾ। ਮੈਂ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਲ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਵੀ ਲਿਆਂਦੀ ਆ ਦਵਾਈ।
ਚਾਚੀ- ਅੱਛਾ। ਹਾਂ ਦੇਦੇ ਉਹਨੂੰ ਫਿਰ ਜਾਕੇ। ਅੰਦਰ ਈ ਪਈ ਆ ਲੰਮੇ।

ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਲ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਬੈੱਡ ਤੇ ਕੰਬਲ ਲਈ ਆਪਣੀ ਖੱਬੀ ਸਾਈਡ ਤੇ ਕੱਠੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਆਉਂਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਨਜਰਾਂ ਥੱਲੇ ਕਰ ਲਈਆਂ।
"ਦਰਦ ਕਿੱਦਾਂ ਹੁਣ"? ਮੈਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਕੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਹੀ ਬੈਠਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ।
"ਬੋਲਦੀ ਨੀ ਜਾਨ" ਮੈਂ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ।
ਉਹ ਫਿਰ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਮੈਂ 2-3 ਵਾਰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਪਰੇ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਅਜੇ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ ਇਹ, ਅਜੇ ਨੀ ਬੁਲਾਉਣਾ ਇਹਨੇ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਚਾਚੀ ਤਾਂ ਨੀ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਦਵਾਈ ਕੱਢਕੇ ਬਾਹਰ ਰੱਖੀ।
"ਆਹ ਦੇਖਲਾ ਇਧਰ, ਦਵਾਈ ਲਿਆਂਦੀ ਆ ਦਰਦ ਦੀ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਇਧਰ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਦਵਾਈ ਦੇ ਦੇ ਕਾਗਜ ਵਲ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਕੱਲੀ ਕੱਲੀ ਗੋਲੀ ਹੱਥ ਚ ਫੜਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਕੇ ਕਿਹਾ

"ਆਹ ਦਰਦ ਤੇ infection ਦੀ ਆ। ਹੁਣ ਖਾ ਲਵੀਂ। ਹੋਰ ਵੀ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਦਰਦ ਦੀਆਂ। ਜੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦਰਦ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਖਾ ਲਵੀਂ। ਤੇ ਆਹ ਗੋਲੀ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਰੋਕਣ ਦੀ ਆ, ਇਹ ਖਾਣੀ ਜਰੂਰੀ ਆ ਤੇਰੇ ਲਈ। ਭਵਾਂ ਹੁਣ ਖਾ ਲਾ, ਭਵਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾ ਲਵੀਂ ਪਰ ਖਾਵੀਂ ਜਰੂਰ।

ਕਿਰਨ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਦਵਾਈ ਫੜ ਲਈ ਪਰ ਬੋਲੀ ਕੁਝ ਨਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਫਟਾਫਟ ਉੱਠੀ ਤੇ ਕੋਲ ਮੇਜ ਤੇ ਪਿਆ ਪਾਣੀ ਦਾ ਜੱਗ ਤੇ ਗਿਲਾਸ ਫੜਕੇ, ਪਾਣੀ ਭਰਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਗੋਲੀਆਂ ਮੂੰਹ ਚ ਪਾਈਆਂ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਪਾਣੀ ਪੀ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ ਖਾਂਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਥੋੜਾ ਚੈਨ ਆਇਆ। ਦਵਾਈ ਖਾਕੇ ਉਸਨੇ ਬਾਕੀ ਗੋਲੀਆਂ ਬੈੱਡ ਦੇ ਗੱਦੇ ਥੱਲੇ ਰੱਖਕੇ ਲੁਕੋ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਕੰਬਲ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਪਾਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਲੰਮੇ ਪੈ ਗਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕੱਲ ਇਹਦਾ ਗੁੱਸਾ ਠੰਡਾ ਹੋਣ ਤੇ ਈ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੂੰਗਾ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ "ਚਲ ਚੰਗਾ ਚਲਦਾ ਮੈਂ"। ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਅਵਾਜ ਨਾ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਚੁਪਚਾਪ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ।

ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬੈੱਡ ਤੇ ਜਾਕੇ ਲੰਮਾ ਪੈ ਗਿਆ ਤੇ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਦ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ। ਨਸ਼ੇ ਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਰਾਤ ਤਕ ਸੁੱਤਾ ਰਿਹਾ। ਰਾਤ 9 ਕੁ ਵਜੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਕੇ ਮੈਂ ਫਿਰ ਸੋਂ ਗਿਆ।

---11 ਤਰੀਕ---

ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਖੁੱਲੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਥੋੜਾ ਭਾਰੀ ਸੀ ਕੱਲ ਦੀ ਪੀਤੀ ਕਰਕੇ, ਪਰ ਨਸ਼ਾ ਹੁਣ ਉੱਤਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਕਦਮ ਹੀ ਕੱਲ ਦੁਪਹਿਰੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਕਾਂਡ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਯਾਰ ਕੱਲ ਕੀ ਕਰਤਾ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨਾਲ। ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਤੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ, ਗੱਲਾਂ, ਧੌਣ ਤੇ ਮੰਮੇ ਤੇ ਦੰਦੀਆਂ ਵੀ ਵੱਢੀਆਂ ਸੀ ਜੋਰ ਜੋਰ ਨਾਲ। ਉਸਦਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦਰਦ ਦੇ ਦੇਕੇ ਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੈ ਵੀ ਅਜੇ ਉਹ ਹਲਕੀ ਉਮਰ ਦੀ ਸੀ, ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੇ ਨਖਰੇ ਕਰਨੇ ਉਹਨੇ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਸੋਫੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਕੱਲ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ ਨੂੰ ਸੋਚਕੇ ਥੋੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਕੱਲ ਦੇ ਸੀਨ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਜਾ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਲਨ ਵੀ ਪੂਰਾ ਆਕੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ ਜੋ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਹੋ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਦੀ ਸੋਚਦਾ ਆਂ। ਹੁਣ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਆ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਉੱਠਿਆ, ਨਹਾ ਕੇ ਰੋਟੀ ਵਗੈਰਾ ਖਾਧੀ ਤੇ ਬਾਹਰ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਵਲ ਚਲਿਆ ਗਿਆ।

ਦੁਪਹਿਰੇ ਮੈਂ ਘਰ ਸੀ ਤਾਂ ਮੁਸਕਾਨ ਚਾਚੀ ਘਰੋਂ ਹੋ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।
ਮੁਸਕਾਨ- ਉਧਰ ਕਿਰਨ ਬੀਮਾਰ ਹੋਈ ਪਈ ਆ। ਅੱਜ ਸਕੂਲ ਵੀ ਨੀ ਗਈ। ਤੁਰਿਆ ਨੀ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਬੁਖਾਰ ਨਾਲ। ਡਾਕਟਰ ਘਰੇ ਸੱਦਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਦਵਾਈ ਵਗੈਰਾ ਦੇਕੇ ਗਿਆ ਸਵੇਰੇ।
ਮੰਮੀ- ਅੱਛਾ? ਮੈਂ ਪਤਾ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੀ ਆ ਠਹਿਰਕੇ।
"ਕਿੱਦਾਂ ਚੜਿਆ ਬੁਖਾਰ"? ਮੈਂ ਵਿਚੇ ਹੀ ਬੋਲ ਪਿਆ।
ਮੁਸਕਾਨ- ਪਤਾ ਨੀ। ਕੱਲ ਕਹਿੰਦੀ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਦੁਖ ਰਿਹਾ। ਉਦੋਂ ਦਵਾਈ ਨੀ ਲਈ ਹੁਣੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਜਿਆਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੁਣਾ।
"ਹਮਮ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ।

ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ ਦੇਖਕੇ ਆਉਂਦਾ ਉਹਨੂੰ ਕਿ ਕੀ ਹਾਲ ਚਾਲ ਆ ਉਸਦਾ, ਕਿਤੇ ਸਾਲਾ ਜਿਆਦਾ ਈ ਪੰਗਾ ਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਚਾਚੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਵਿਹੜੇ ਚ ਬੈਠੀ ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਕਿਰਨ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਕੇ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੰਬਲ ਮੂੰਹ ਉਪਰ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਕੰਬਲ ਫੜਕੇ ਪਰੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨੰਗਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਇਕਦਮ ਹੀ ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਲਈਆਂ।
"ਹੁਣ ਬੁਖਾਰ ਕਿੱਦਾਂ ਤੇਰਾ" ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ (ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਪਰੇ ਹਟਾਕੇ)- Touch ਨਾ ਕਰੋ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਹਮਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। (ਮੈਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸ ਵਲ ਦੇਖਕੇ ਕਿਹਾ)
ਮੈਂ- ਦਰਦ ਤਾਂ ਨੀ ਹੁੰਦੀ ਪਈ ਹੁਣ?
ਕਿਰਨ- ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ? ਜਾਉ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈਂ- ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰ। ਤੇਰੀ ਫਿਕਰ ਆ ਤਾਂ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾਂ। ਤੂੰ ਅੱਗੋਂ ਇਦਾਂ ਬੋਲ ਰਹੀ ਆਂ।
ਕਿਰਨ- ਕੋਈ ਲੋੜ ਨੀ ਆ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਦੀ। ਮੇਰੇ ਘਰਦੇ ਹੈ ਆ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਲਈ। ਤੁਹਾਡੀ ਲੋੜ ਨੀ ਆ ਮੈਨੂੰ। ਫਿਕਰ ਕੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਟੈਂਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਦੀ।
ਕਿਰਨ ਬੁਖਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੌਲੀ ਅਵਾਜ ਚ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਮੈਂ- ਲੈ ਦਸ ਯਾਰ। ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਤੂੰ।
ਕਿਰਨ- ਮੈਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਨਾ ਬੁਲਾਉ। ਅੱਗੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੋਲਿਆ ਨੀ ਜਾਂਦਾ। ਜਾਉ ਤੁਸੀਂ, ਮੈਂ ਨੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ। ਕੱਲ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਬੁਲਾਇਉ ਨਾ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਨਾ ਬੁਲਾਵੀਂ ਪਰ ਦਸ ਤਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਦਰਦ ਵਗੈਰਾ ਤਾਂ ਨੀ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ।
"ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਉ ਬਸ" ਕਹਿਕੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮੂੰਹ ਕੰਬਲ ਚ ਦੇ ਲਿਆ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਬਥੇਰਾ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਨਕਾਮ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਉਠਕੇ ਵਾਪਸ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਚਾਚੀ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਫਰਕ ਆ, ਬੁਖਾਰ ਵੀ ਉਤਰ ਗਿਆ ਹੁਣ। ਥੋੜੀ ਕਮਜੋਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਆ ਬਸ। ਮੈਂ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਰੱਫੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ 1-2 ਦਿਨ ਠਹਿਰਕੇ ਹੀ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਜਾਊਂਗਾ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਭੜਕੀ ਹੋਈ ਆ। ਬੁਖਾਰ ਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਦਰਦ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਸਮਝ ਰਹੀ ਆ, ਜੋ ਕਿ ਸਹੀ ਵੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ ਆ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਉਸਦੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੱਕ ਘਰ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਸਹੀ ਸਮਝਿਆ।

---12 ਤਰੀਕ---

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਨੀ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਅਜੇ ਨੀ ਫਾਇਦਾ ਜਾਣ ਦਾ। ਨਾ ਈ ਮੈਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਬੁਲਾਉਣਾ ਉਸਨੇ। ਰਾਤੀਂ ਚਾਚੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿੱਦਾਂ ਕਿਰਨ। ਚਾਚੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਠੀਕ ਆ, ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਜਾਊਗੀ ਹੁਣ। ਮੈਂ ਵੀ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ ਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਇਕ ਅਮਲੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਨਸ਼ਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲ ਬਹੁਤ rough ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸੀਲ ਤੋੜੀ ਸੀ ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। 2 ਦਿਨ ਹਸਪਤਾਲ ਰਹੀ ਸੀ ਘਰਦੀ ਉਸਦੀ। ਇਹ ਵੀ ਸ਼ੁਕਰ ਆ ਕਿ ਮੁਸਕਾਨ ਉਸ ਵੇਲੇ ਘਰ ਆ ਗਈ ਸੀ, ਨਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਸ਼ੇ ਚ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਾਜੁਕ ਸੀ, ਉਸਤੋਂ ਤਾਂ ਇਸਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸਹਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ।

---13 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਕਿਰਨ ਸਕੂਲ ਹੋ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 2 ਵਜੇ ਛੁੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਸਕੂਲ ਤੋਂ। ਮੈਂ 3 ਕੁ ਵਜੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਚਾਚੀ ਘਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਚਾਚੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਰਸੋਈ ਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਚਾਹ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਅਦਰਕ ਵਗੈਰਾ ਕੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ ਚਾਹ ਚ ਪਾਉਣ ਲਈ।

"ਕਿੱਦਾਂ ਸਿਹਤ ਹੁਣ ਤੇਰੀ?" ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਚ ਵੜਦਿਆਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਕੇ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮੂੰਹ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ।
ਮੈਂ- ਜਾਨ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਮੈਂ
ਕਿਰਨ ਇਕਦਮ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜੀ ਤੇ ਬੋਲੀ।
ਕਿਰਨ- ਜਾਨ ਨੀ ਆ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ। ਕਿਰਨ ਨਾਮ ਆ ਮੇਰਾ।
ਮੈਂ- ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਆ ਤੂੰ।
ਕਿਰਨ- ਪਰ ਮੈਂ ਨੀ ਕਰਦੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਵਿਆਰ।
ਮੈਂ- ਅੱਛਾ? ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤੇ ਕਿਸ ਕਿਉਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਫਿਰ ਤੂੰ?
ਕਿਰਨ- ਉਹ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆਂ ਮੈਂ। ਨਾਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਬੁਲਾਇਆ ਕਰੋ। ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਆ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਬੁਲਾਉਣਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ਆਂ। ਇੰਨਾ ਕੀ ਗਲਤ ਕਰ ਦਿਤਾ ਮੈਂ।
ਕਿਰਨ- ਤੁਹਾਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਕੀ ਗਲਤ ਕੀਤਾ?
ਮੈਂ- ਹਾਂ ਤੇ ਪਿਆਰ ਈ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ।

"ਉਹ ਪਿਆਰ ਨੀ ਸੀ। ਜਬਰਦਸਤੀ ਸੀ, ਜਬਰਦਸਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ" ਕਿਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੋਟੀ ਦੇ ਕਾਲਰ ਨੂੰ ਪਰੇ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪਏ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਧੌਣ ਤੋਂ ਕੋਟੀ ਪਰੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਨੰਗੀ ਧੌਣ ਦਿਖੀ ਜਿਸਤੇ ਮੇਰੇ ਦੰਦੀਆਂ ਵੱਢਣ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨ ਪਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕੋਟੀ ਦੇ ਦੋ ਬਟਨ ਖੋਲੇ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਕਮੀਜ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਥੱਲੇ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਮੰਮਾ ਅੱਧਾ ਨੰਗਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮੰਮੇ ਉਪਰ ਬਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਾਏ। ਮੰਮਾ ਅੱਧਾ ਨੰਗਾ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਸੀਰੀਅਸ ਹਾਲਾਤ ਚ ਵੀ ਮੈਂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿਰਨ ਮੰਮਾ ਪੂਰਾ ਨੰਗਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਿੱਪਲਾਂ ਵੀ ਦਿਖਾਵੇ।

"ਚਲ ਸੌਰੀ ਯਾਰ, ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਨੀ ਕਰਦਾਂ ਇਦਾਂ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਸ ਵਲ ਵਧਿਆ।
ਕਿਰਨ- ਲਾਗੇ ਨਾ ਆਇਉ ਮੇਰੇ। ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਈ ਗੱਲ ਕਰੋ।
ਮੈਂ- ਯਾਰ ਕਿਉਂ ਗੁੱਸਾ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਆਂ, ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਨੀ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਇਦਾਂ।
ਕਿਰਨ- ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਕੁਛ ਵੀ। ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਬੁਲਾਉਣਾ ਆ ਤੇ ਨਾ ਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆ ਹੁਣ।
ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਮਨਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨਾਉਂਦਿਆਂ ਮਨਾਉਂਦਿਆਂ ਈ ਚਾਚੀ ਘਰ ਆ ਗਈ। ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕਿਰਨ ਰਸੋਈ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਦ ਚਾਚੀ ਨਾਲ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਮੈਂ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਇਕ ਗਲਤੀ ਕਰਕੇ ਕਿਰਨ ਵਾਲੀ ਪਟੋਲਾ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੋਂ ਗਵਾ ਤਾਂ ਨੀ ਲਿਆ। ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਰਨ ਸੱਚੀਂ ਕਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ। ਹੁਣ ਮੈਂਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੰਨਾ ਫੁੱਦੂ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਠਹਿਰ ਨੀ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਮਨ ਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਕਿਰਨ ਹੁਣ ਨਾ ਮੰਨੀ ਤਾਂ ਘਰੇ ਬੈਠਕੇ ਮੁੱਠ ਹੀ ਮਾਰਨੀ ਪਿਆ ਕਰਨੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੋਂ ਨੀ ਹਟਣਾ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆਰ ਨਾਲ, ਜਦ ਤਕ ਉਹ ਮੰਨਦੀ ਨਹੀਂ। ਨਾਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਝੁਕਣਾ ਈ ਪੈਂਦਾ।

ਮੈਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਵੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਕਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤੇ। ਮੈਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ "sorry" ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਦਾ ਰਿਹਾ। ਹਰ ਘੰਟੇ ਬਾਦ ਉਸਨੂੰ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ" ਲਿਖਕੇ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਸੇਜ seen ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਰਿਪਲਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਬਲੋਕ ਵੀ ਨੀ ਸੀ ਕੀਤਾ ਉਸਨੇ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਉਮੀਦ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਰੀ।

---14 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨੀ ਸੀ ਦਿੰਦੀ। ਜਦੋਂ ਮੁਸਕਾਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ, ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਤਾਂਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ show ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਦੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਜਾਨ ਬੁਝਕੇ ਮੁਸਕਾਨ ਤੇ ਮੰਮੀ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ। ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਬਾਹਲਾ ਗੁੱਸਾ ਆ ਯਾਰ ਇਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਇਹ। ਪਰ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।

---15 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਮੈਂ 2 ਵਜੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਬਾਈਕ ਲੈਕੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਬਾਈਕ ਖਲਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ "ਬਹਿਜਾ ਕਿਰਨ, ਲੈਣ ਆਇਆਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ"।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਥੋੜੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਸਹੇਲੀਆਂ ਅੱਗੇ ਕੁਛ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਚੁਪਚਾਪ ਬਾਈਕ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੋਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਾਈਕ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਦ ਉਸਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਆਪਸ ਵਿਚ ਮਿਲੀਆਂ ਪਰ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਈ ਨਜਰਾਂ ਪਰੇ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਸਗੋਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ, ਬਸ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ।

ਦੁਪਿਹਰ ਤੋਂ ਬਾਦ ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ, ਮੰਨਜਾ ਹੁਣ" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ ਪਰ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਰਿਪਲਾਈ ਨਾ ਆਇਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ "ਗੁੱਡਨਾਈਟ ਜਾਨ" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ।

---16 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਕੇ ਸਕੂਲ ਵਲ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਮੈਂ ਇਕ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਉਥੋਂ 250 ਰੁਪਏ ਵਾਲੀ ਚਾਕਲੇਟ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੈਕੇਟ ਵਿਚ ਰੱਖੀ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਸਕੂਲ ਦੇ ਗੇਟ ਕੋਲ ਜਾਕੇ ਬਾਈਕ ਖਲਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਤੇ ਕਿਰਨ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਅਵਾਜ ਮਾਰਕੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਾਈਕ ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਕਿਰਨ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੀ ਹੋਕੇ ਬਾਈਕ ਤੇ ਸੀਰੀਅਸ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਆਏ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਚੋਂ ਇਕ ਕਾਗਜ ਕੱਢਿਆ, ਜਿਸਤੇ "ਸੋਰੀ ਜਾਨ i love you" ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ ਈ ਚਾਕਲੇਟ ਜੈਕੇਟ ਚੋਂ ਕੱਢੀ ਤੇ ਬੈਗ ਦੇ ਨਾਲ ਈ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚਾਕਲੇਟ ਤੇ ਕਾਗਜ ਰੱਖਦੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਚੁਪਚਾਪ ਬੈੱਡ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਂ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਵਾਪਸ ਘਰ ਆ ਗਿਆ।

ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਵੀ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹਰ 1 ਘੰਟੇ ਬਾਦ ਮੈਸੇਜ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ i love you", "i love you ਮੰਨਜਾ ਹੁਣ"। ਰਾਤ ਨੂੰ ਫਿਰ ਮੈਂ "ਗੁਡਨਾਈਟ ਜਾਨ i love you" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦੀ ਆਸ਼ਕਬਾਜੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸਭ ਆਸ਼ਕਾਂ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਸ ਉਸਦਾ ਨਰਮ ਸਰੀਰ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਇਹ ਮੰਨ ਗਈ ਤਾਂ ਰੱਜਕੇ ਫੁੱਦੀ ਲਿਆ ਕਰੂ ਮੈਂ ਇਸਦੀ। ਮੈਂ ਤੇ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਜਦ ਤਕ ਇਹ ਮੰਨਦੀ ਨੀਂ। ਇਦਾਂ ਦੀ ਕੱਚੀ ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਹੱਥੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਮੈਂ।

 

[Bholukaka2]

Nice update

 

[Blank]

very well define every point . Waiting for Next part .. well written

 

[Deep5911]

ਕੋਕਾ

 

[Incestmaabhenlover]

Kait update brother bhot vadia explain kita har ik scene nu . Bas ik suggestion aa thode emotions vi add Karo karan nu just body na matlab na hove .

 

[Deepgill1313]

Update 14

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਤਾਂ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਖਰਕਾਰ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕਰ ਹੀ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵੀ ਹੋਈ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਕਿ ਮੁਸਕਾਨ ਐਵੀਂ ਆ ਗਈ ਸੀ ਘਰ। ਜੇ ਹੋਰ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਦੁਬਾਰਾ ਲੈ ਲੈਣੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਕੇ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮਾਲ ਕਿਰਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਛੁਟਾਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਪਰੈਗਨੈਂਟ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦਰਦ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਰੋਕਣ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਲੈਣੀ ਪੈਣੀ ਆ ਤਾਂ ਜੋ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਦਾ ਖਤਰਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਕਿਤੇ ਪਰੈਗਨੈਂਟ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਬੁੰਡ ਪੰਗਾ ਪੈ ਜਾਣਾ। ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਾਈਡ ਤੇ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝਾਈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਤੇ ਹੁਣ ਦਵਾਈ ਚਾਹੀਦੀ ਆ ਦਰਦ ਲਈ ਤੇ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਲਈ। ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਗੋਲੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਇੱਕ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਲਈ, ਬਾਕੀ ਦਰਦ ਦੀ ਤੇ infection ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ infection ਨਾ ਹੋਵੇ ਖੂਨ ਵਗਣ ਕਰਕੇ। ਪਰੈਗਨੈਸੀ ਰੋਕਣ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ emergency ਪਿਲ ਸੀ, ਜੋ ਸੈਕਸ ਹੋਣ ਤੋਂ 2 ਦਿਨ ਅੰਦਰ ਖਾਣੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਦਵਾਈ ਫੜੀ ਤੇ ਚਾਚੀ ਕੇ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ।

ਚਾਚੀ ਕੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਚਾਚੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਸੀ।
"ਹਾਂਜੀ ਚਾਚੀ। ਬਾਹਰ ਬੈਠੇ ਤੁਸੀਂ?" ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।
ਚਾਚੀ- ਹਾਂ ਧੁੱਪ ਸੇਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਠੰਡ ਲਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਘੜੀ ਧੁੱਪੇ ਬੈਠ ਜਾਨੇ ਆ।
ਮੈਂ- ਕਿਰਨ ਨੀ ਬੈਠੀ ਬਾਹਰ? ਉਹ ਅੰਦਰ ਬੈਠੀ ਠੰਡ ਚ?
ਚਾਚੀ- ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਹਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਦੀ ਤੁਹਾਡਿਉਂ ਆਈ ਆ ਉਦੋਂ ਦੀ ਅੰਦਰ ਕੰਬਲ ਲੈਕੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਆ ਕਹਿੰਦੀ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਮੇਰਾ।
ਮੈਂ- ਅੱਛਾ। ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਜਦੋ ਸਾਡੇ ਆਈ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਮੇਰਾ। ਮੈਂ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਲ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਵੀ ਲਿਆਂਦੀ ਆ ਦਵਾਈ।
ਚਾਚੀ- ਅੱਛਾ। ਹਾਂ ਦੇਦੇ ਉਹਨੂੰ ਫਿਰ ਜਾਕੇ। ਅੰਦਰ ਈ ਪਈ ਆ ਲੰਮੇ।

ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਲ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਬੈੱਡ ਤੇ ਕੰਬਲ ਲਈ ਆਪਣੀ ਖੱਬੀ ਸਾਈਡ ਤੇ ਕੱਠੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਆਉਂਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਨਜਰਾਂ ਥੱਲੇ ਕਰ ਲਈਆਂ।
"ਦਰਦ ਕਿੱਦਾਂ ਹੁਣ"? ਮੈਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਕੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਹੀ ਬੈਠਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ।
"ਬੋਲਦੀ ਨੀ ਜਾਨ" ਮੈਂ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ।
ਉਹ ਫਿਰ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਮੈਂ 2-3 ਵਾਰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਪਰੇ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਅਜੇ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ ਇਹ, ਅਜੇ ਨੀ ਬੁਲਾਉਣਾ ਇਹਨੇ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਚਾਚੀ ਤਾਂ ਨੀ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਦਵਾਈ ਕੱਢਕੇ ਬਾਹਰ ਰੱਖੀ।
"ਆਹ ਦੇਖਲਾ ਇਧਰ, ਦਵਾਈ ਲਿਆਂਦੀ ਆ ਦਰਦ ਦੀ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਇਧਰ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਦਵਾਈ ਦੇ ਦੇ ਕਾਗਜ ਵਲ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਕੱਲੀ ਕੱਲੀ ਗੋਲੀ ਹੱਥ ਚ ਫੜਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਕੇ ਕਿਹਾ

"ਆਹ ਦਰਦ ਤੇ infection ਦੀ ਆ। ਹੁਣ ਖਾ ਲਵੀਂ। ਹੋਰ ਵੀ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਦਰਦ ਦੀਆਂ। ਜੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦਰਦ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਖਾ ਲਵੀਂ। ਤੇ ਆਹ ਗੋਲੀ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਰੋਕਣ ਦੀ ਆ, ਇਹ ਖਾਣੀ ਜਰੂਰੀ ਆ ਤੇਰੇ ਲਈ। ਭਵਾਂ ਹੁਣ ਖਾ ਲਾ, ਭਵਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾ ਲਵੀਂ ਪਰ ਖਾਵੀਂ ਜਰੂਰ।

ਕਿਰਨ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਦਵਾਈ ਫੜ ਲਈ ਪਰ ਬੋਲੀ ਕੁਝ ਨਾ। ਫਿਰ ਉਹ ਫਟਾਫਟ ਉੱਠੀ ਤੇ ਕੋਲ ਮੇਜ ਤੇ ਪਿਆ ਪਾਣੀ ਦਾ ਜੱਗ ਤੇ ਗਿਲਾਸ ਫੜਕੇ, ਪਾਣੀ ਭਰਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਗੋਲੀਆਂ ਮੂੰਹ ਚ ਪਾਈਆਂ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਪਾਣੀ ਪੀ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਪਰੈਗਨੈਂਸੀ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ ਖਾਂਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਥੋੜਾ ਚੈਨ ਆਇਆ। ਦਵਾਈ ਖਾਕੇ ਉਸਨੇ ਬਾਕੀ ਗੋਲੀਆਂ ਬੈੱਡ ਦੇ ਗੱਦੇ ਥੱਲੇ ਰੱਖਕੇ ਲੁਕੋ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਕੰਬਲ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਪਾਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਲੰਮੇ ਪੈ ਗਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕੱਲ ਇਹਦਾ ਗੁੱਸਾ ਠੰਡਾ ਹੋਣ ਤੇ ਈ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੂੰਗਾ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ "ਚਲ ਚੰਗਾ ਚਲਦਾ ਮੈਂ"। ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਅਵਾਜ ਨਾ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਚੁਪਚਾਪ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ।

ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬੈੱਡ ਤੇ ਜਾਕੇ ਲੰਮਾ ਪੈ ਗਿਆ ਤੇ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਦ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ। ਨਸ਼ੇ ਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਰਾਤ ਤਕ ਸੁੱਤਾ ਰਿਹਾ। ਰਾਤ 9 ਕੁ ਵਜੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਕੇ ਮੈਂ ਫਿਰ ਸੋਂ ਗਿਆ।

---11 ਤਰੀਕ---

ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਖੁੱਲੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਥੋੜਾ ਭਾਰੀ ਸੀ ਕੱਲ ਦੀ ਪੀਤੀ ਕਰਕੇ, ਪਰ ਨਸ਼ਾ ਹੁਣ ਉੱਤਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਕਦਮ ਹੀ ਕੱਲ ਦੁਪਹਿਰੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਕਾਂਡ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਯਾਰ ਕੱਲ ਕੀ ਕਰਤਾ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨਾਲ। ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਤੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ, ਗੱਲਾਂ, ਧੌਣ ਤੇ ਮੰਮੇ ਤੇ ਦੰਦੀਆਂ ਵੀ ਵੱਢੀਆਂ ਸੀ ਜੋਰ ਜੋਰ ਨਾਲ। ਉਸਦਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦਰਦ ਦੇ ਦੇਕੇ ਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੈ ਵੀ ਅਜੇ ਉਹ ਹਲਕੀ ਉਮਰ ਦੀ ਸੀ, ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੇ ਨਖਰੇ ਕਰਨੇ ਉਹਨੇ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਸੋਫੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਕੱਲ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ ਨੂੰ ਸੋਚਕੇ ਥੋੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਕੱਲ ਦੇ ਸੀਨ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਜਾ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਲਨ ਵੀ ਪੂਰਾ ਆਕੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ ਜੋ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਹੋ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਦੀ ਸੋਚਦਾ ਆਂ। ਹੁਣ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਆ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਉੱਠਿਆ, ਨਹਾ ਕੇ ਰੋਟੀ ਵਗੈਰਾ ਖਾਧੀ ਤੇ ਬਾਹਰ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਵਲ ਚਲਿਆ ਗਿਆ।

ਦੁਪਹਿਰੇ ਮੈਂ ਘਰ ਸੀ ਤਾਂ ਮੁਸਕਾਨ ਚਾਚੀ ਘਰੋਂ ਹੋ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।
ਮੁਸਕਾਨ- ਉਧਰ ਕਿਰਨ ਬੀਮਾਰ ਹੋਈ ਪਈ ਆ। ਅੱਜ ਸਕੂਲ ਵੀ ਨੀ ਗਈ। ਤੁਰਿਆ ਨੀ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਬੁਖਾਰ ਨਾਲ। ਡਾਕਟਰ ਘਰੇ ਸੱਦਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਦਵਾਈ ਵਗੈਰਾ ਦੇਕੇ ਗਿਆ ਸਵੇਰੇ।
ਮੰਮੀ- ਅੱਛਾ? ਮੈਂ ਪਤਾ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੀ ਆ ਠਹਿਰਕੇ।
"ਕਿੱਦਾਂ ਚੜਿਆ ਬੁਖਾਰ"? ਮੈਂ ਵਿਚੇ ਹੀ ਬੋਲ ਪਿਆ।
ਮੁਸਕਾਨ- ਪਤਾ ਨੀ। ਕੱਲ ਕਹਿੰਦੀ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਦੁਖ ਰਿਹਾ। ਉਦੋਂ ਦਵਾਈ ਨੀ ਲਈ ਹੁਣੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਜਿਆਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੁਣਾ।
"ਹਮਮ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ।

ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ ਦੇਖਕੇ ਆਉਂਦਾ ਉਹਨੂੰ ਕਿ ਕੀ ਹਾਲ ਚਾਲ ਆ ਉਸਦਾ, ਕਿਤੇ ਸਾਲਾ ਜਿਆਦਾ ਈ ਪੰਗਾ ਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਚਾਚੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਵਿਹੜੇ ਚ ਬੈਠੀ ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਕਿਰਨ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਕੇ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਕੰਬਲ ਮੂੰਹ ਉਪਰ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਕੰਬਲ ਫੜਕੇ ਪਰੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨੰਗਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਇਕਦਮ ਹੀ ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਲਈਆਂ।
"ਹੁਣ ਬੁਖਾਰ ਕਿੱਦਾਂ ਤੇਰਾ" ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਕਿਰਨ (ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਪਰੇ ਹਟਾਕੇ)- Touch ਨਾ ਕਰੋ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਹਮਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। (ਮੈਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸ ਵਲ ਦੇਖਕੇ ਕਿਹਾ)
ਮੈਂ- ਦਰਦ ਤਾਂ ਨੀ ਹੁੰਦੀ ਪਈ ਹੁਣ?
ਕਿਰਨ- ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ? ਜਾਉ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈਂ- ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਰ। ਤੇਰੀ ਫਿਕਰ ਆ ਤਾਂ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾਂ। ਤੂੰ ਅੱਗੋਂ ਇਦਾਂ ਬੋਲ ਰਹੀ ਆਂ।
ਕਿਰਨ- ਕੋਈ ਲੋੜ ਨੀ ਆ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਦੀ। ਮੇਰੇ ਘਰਦੇ ਹੈ ਆ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਲਈ। ਤੁਹਾਡੀ ਲੋੜ ਨੀ ਆ ਮੈਨੂੰ। ਫਿਕਰ ਕੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਟੈਂਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਦੀ।
ਕਿਰਨ ਬੁਖਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੌਲੀ ਅਵਾਜ ਚ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਮੈਂ- ਲੈ ਦਸ ਯਾਰ। ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਤੂੰ।
ਕਿਰਨ- ਮੈਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਨਾ ਬੁਲਾਉ। ਅੱਗੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੋਲਿਆ ਨੀ ਜਾਂਦਾ। ਜਾਉ ਤੁਸੀਂ, ਮੈਂ ਨੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ। ਕੱਲ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਬੁਲਾਇਉ ਨਾ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਨਾ ਬੁਲਾਵੀਂ ਪਰ ਦਸ ਤਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਦਰਦ ਵਗੈਰਾ ਤਾਂ ਨੀ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ।
"ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਉ ਬਸ" ਕਹਿਕੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮੂੰਹ ਕੰਬਲ ਚ ਦੇ ਲਿਆ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪਈ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਬਥੇਰਾ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਨਕਾਮ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਉਠਕੇ ਵਾਪਸ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਚਾਚੀ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਫਰਕ ਆ, ਬੁਖਾਰ ਵੀ ਉਤਰ ਗਿਆ ਹੁਣ। ਥੋੜੀ ਕਮਜੋਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਆ ਬਸ। ਮੈਂ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਰੱਫੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣ 1-2 ਦਿਨ ਠਹਿਰਕੇ ਹੀ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਜਾਊਂਗਾ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਭੜਕੀ ਹੋਈ ਆ। ਬੁਖਾਰ ਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਦਰਦ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਸਮਝ ਰਹੀ ਆ, ਜੋ ਕਿ ਸਹੀ ਵੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ ਆ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਉਸਦੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੱਕ ਘਰ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਸਹੀ ਸਮਝਿਆ।

---12 ਤਰੀਕ---

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਕੋਲ ਨੀ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਅਜੇ ਨੀ ਫਾਇਦਾ ਜਾਣ ਦਾ। ਨਾ ਈ ਮੈਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਬੁਲਾਉਣਾ ਉਸਨੇ। ਰਾਤੀਂ ਚਾਚੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿੱਦਾਂ ਕਿਰਨ। ਚਾਚੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਠੀਕ ਆ, ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਜਾਊਗੀ ਹੁਣ। ਮੈਂ ਵੀ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ ਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਇਕ ਅਮਲੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਨਸ਼ਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲ ਬਹੁਤ rough ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸੀਲ ਤੋੜੀ ਸੀ ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। 2 ਦਿਨ ਹਸਪਤਾਲ ਰਹੀ ਸੀ ਘਰਦੀ ਉਸਦੀ। ਇਹ ਵੀ ਸ਼ੁਕਰ ਆ ਕਿ ਮੁਸਕਾਨ ਉਸ ਵੇਲੇ ਘਰ ਆ ਗਈ ਸੀ, ਨਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਸ਼ੇ ਚ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਾਜੁਕ ਸੀ, ਉਸਤੋਂ ਤਾਂ ਇਸਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸਹਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ।

---13 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਕਿਰਨ ਸਕੂਲ ਹੋ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 2 ਵਜੇ ਛੁੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਸਕੂਲ ਤੋਂ। ਮੈਂ 3 ਕੁ ਵਜੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਚਾਚੀ ਘਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਚਾਚੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਰਸੋਈ ਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਚਾਹ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਅਦਰਕ ਵਗੈਰਾ ਕੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ ਚਾਹ ਚ ਪਾਉਣ ਲਈ।

"ਕਿੱਦਾਂ ਸਿਹਤ ਹੁਣ ਤੇਰੀ?" ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਚ ਵੜਦਿਆਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਕੇ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮੂੰਹ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ।
ਮੈਂ- ਜਾਨ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਮੈਂ
ਕਿਰਨ ਇਕਦਮ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜੀ ਤੇ ਬੋਲੀ।
ਕਿਰਨ- ਜਾਨ ਨੀ ਆ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ। ਕਿਰਨ ਨਾਮ ਆ ਮੇਰਾ।
ਮੈਂ- ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਆ ਤੂੰ।
ਕਿਰਨ- ਪਰ ਮੈਂ ਨੀ ਕਰਦੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਵਿਆਰ।
ਮੈਂ- ਅੱਛਾ? ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤੇ ਕਿਸ ਕਿਉਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਫਿਰ ਤੂੰ?
ਕਿਰਨ- ਉਹ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆਂ ਮੈਂ। ਨਾਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਬੁਲਾਇਆ ਕਰੋ। ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਆ ਮੈਨੂੰ।
ਮੈਂ- ਬੁਲਾਉਣਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ਆਂ। ਇੰਨਾ ਕੀ ਗਲਤ ਕਰ ਦਿਤਾ ਮੈਂ।
ਕਿਰਨ- ਤੁਹਾਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਕੀ ਗਲਤ ਕੀਤਾ?
ਮੈਂ- ਹਾਂ ਤੇ ਪਿਆਰ ਈ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ।

"ਉਹ ਪਿਆਰ ਨੀ ਸੀ। ਜਬਰਦਸਤੀ ਸੀ, ਜਬਰਦਸਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ" ਕਿਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੋਟੀ ਦੇ ਕਾਲਰ ਨੂੰ ਪਰੇ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪਏ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਧੌਣ ਤੋਂ ਕੋਟੀ ਪਰੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਨੰਗੀ ਧੌਣ ਦਿਖੀ ਜਿਸਤੇ ਮੇਰੇ ਦੰਦੀਆਂ ਵੱਢਣ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨ ਪਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕੋਟੀ ਦੇ ਦੋ ਬਟਨ ਖੋਲੇ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਕਮੀਜ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਥੱਲੇ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਮੰਮਾ ਅੱਧਾ ਨੰਗਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮੰਮੇ ਉਪਰ ਬਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਾਏ। ਮੰਮਾ ਅੱਧਾ ਨੰਗਾ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਸੀਰੀਅਸ ਹਾਲਾਤ ਚ ਵੀ ਮੈਂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿਰਨ ਮੰਮਾ ਪੂਰਾ ਨੰਗਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਿੱਪਲਾਂ ਵੀ ਦਿਖਾਵੇ।

"ਚਲ ਸੌਰੀ ਯਾਰ, ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਨੀ ਕਰਦਾਂ ਇਦਾਂ" ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਸ ਵਲ ਵਧਿਆ।
ਕਿਰਨ- ਲਾਗੇ ਨਾ ਆਇਉ ਮੇਰੇ। ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਈ ਗੱਲ ਕਰੋ।
ਮੈਂ- ਯਾਰ ਕਿਉਂ ਗੁੱਸਾ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਆਂ, ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਨੀ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਇਦਾਂ।
ਕਿਰਨ- ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਕੁਛ ਵੀ। ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਬੁਲਾਉਣਾ ਆ ਤੇ ਨਾ ਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆ ਹੁਣ।
ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਮਨਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨਾਉਂਦਿਆਂ ਮਨਾਉਂਦਿਆਂ ਈ ਚਾਚੀ ਘਰ ਆ ਗਈ। ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕਿਰਨ ਰਸੋਈ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਦ ਚਾਚੀ ਨਾਲ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਘਰ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਮੈਂ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਇਕ ਗਲਤੀ ਕਰਕੇ ਕਿਰਨ ਵਾਲੀ ਪਟੋਲਾ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੋਂ ਗਵਾ ਤਾਂ ਨੀ ਲਿਆ। ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਰਨ ਸੱਚੀਂ ਕਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ। ਹੁਣ ਮੈਂਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੰਨਾ ਫੁੱਦੂ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਠਹਿਰ ਨੀ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਮਨ ਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਕਿਰਨ ਹੁਣ ਨਾ ਮੰਨੀ ਤਾਂ ਘਰੇ ਬੈਠਕੇ ਮੁੱਠ ਹੀ ਮਾਰਨੀ ਪਿਆ ਕਰਨੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੋਂ ਨੀ ਹਟਣਾ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆਰ ਨਾਲ, ਜਦ ਤਕ ਉਹ ਮੰਨਦੀ ਨਹੀਂ। ਨਾਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਝੁਕਣਾ ਈ ਪੈਂਦਾ।

ਮੈਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਵੀ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਕਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤੇ। ਮੈਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ "sorry" ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਦਾ ਰਿਹਾ। ਹਰ ਘੰਟੇ ਬਾਦ ਉਸਨੂੰ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ" ਲਿਖਕੇ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਸੇਜ seen ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਰਿਪਲਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਬਲੋਕ ਵੀ ਨੀ ਸੀ ਕੀਤਾ ਉਸਨੇ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਉਮੀਦ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਰੀ।

---14 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਦੇਖਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨੀ ਸੀ ਦਿੰਦੀ। ਜਦੋਂ ਮੁਸਕਾਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ, ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਤਾਂਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ show ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਦੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਜਾਨ ਬੁਝਕੇ ਮੁਸਕਾਨ ਤੇ ਮੰਮੀ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ। ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਬਾਹਲਾ ਗੁੱਸਾ ਆ ਯਾਰ ਇਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਇਹ। ਪਰ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।

---15 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਮੈਂ 2 ਵਜੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਬਾਈਕ ਲੈਕੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਬਾਈਕ ਖਲਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ "ਬਹਿਜਾ ਕਿਰਨ, ਲੈਣ ਆਇਆਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ"।
ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਲ ਥੋੜੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਸਹੇਲੀਆਂ ਅੱਗੇ ਕੁਛ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਚੁਪਚਾਪ ਬਾਈਕ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੋਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਾਈਕ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਦ ਉਸਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਆਪਸ ਵਿਚ ਮਿਲੀਆਂ ਪਰ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਈ ਨਜਰਾਂ ਪਰੇ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਸਗੋਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ, ਬਸ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ।

ਦੁਪਿਹਰ ਤੋਂ ਬਾਦ ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ, ਮੰਨਜਾ ਹੁਣ" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ ਪਰ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਰਿਪਲਾਈ ਨਾ ਆਇਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ "ਗੁੱਡਨਾਈਟ ਜਾਨ" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ।

---16 ਤਰੀਕ---

ਅੱਜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਕੇ ਸਕੂਲ ਵਲ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਰਾਹ ਚ ਮੈਂ ਇਕ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਉਥੋਂ 250 ਰੁਪਏ ਵਾਲੀ ਚਾਕਲੇਟ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੈਕੇਟ ਵਿਚ ਰੱਖੀ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਸਕੂਲ ਦੇ ਗੇਟ ਕੋਲ ਜਾਕੇ ਬਾਈਕ ਖਲਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਤੇ ਕਿਰਨ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਅਵਾਜ ਮਾਰਕੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਬਾਈਕ ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਕਿਰਨ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੀ ਹੋਕੇ ਬਾਈਕ ਤੇ ਸੀਰੀਅਸ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਆਏ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਚੋਂ ਇਕ ਕਾਗਜ ਕੱਢਿਆ, ਜਿਸਤੇ "ਸੋਰੀ ਜਾਨ i love you" ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ ਈ ਚਾਕਲੇਟ ਜੈਕੇਟ ਚੋਂ ਕੱਢੀ ਤੇ ਬੈਗ ਦੇ ਨਾਲ ਈ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਕਿਰਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚਾਕਲੇਟ ਤੇ ਕਾਗਜ ਰੱਖਦੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਚੁਪਚਾਪ ਬੈੱਡ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਂ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਵਾਪਸ ਘਰ ਆ ਗਿਆ।

ਘਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਵੀ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹਰ 1 ਘੰਟੇ ਬਾਦ ਮੈਸੇਜ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ "ਸੌਰੀ ਜਾਨ i love you", "i love you ਮੰਨਜਾ ਹੁਣ"। ਰਾਤ ਨੂੰ ਫਿਰ ਮੈਂ "ਗੁਡਨਾਈਟ ਜਾਨ i love you" ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਲਿਖਕੇ ਭੇਜਿਆ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦੀ ਆਸ਼ਕਬਾਜੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੈਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸਭ ਆਸ਼ਕਾਂ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਸ ਉਸਦਾ ਨਰਮ ਸਰੀਰ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਇਹ ਮੰਨ ਗਈ ਤਾਂ ਰੱਜਕੇ ਫੁੱਦੀ ਲਿਆ ਕਰੂ ਮੈਂ ਇਸਦੀ। ਮੈਂ ਤੇ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਜਦ ਤਕ ਇਹ ਮੰਨਦੀ ਨੀਂ। ਇਦਾਂ ਦੀ ਕੱਚੀ ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਹੱਥੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਮੈਂ।

Waiting for next part