- 5,946
- 7,051
- 144
ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁੱਠਲਬਾਜਾਂ ਲਈ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂ ਸੋ ਕਾਫ਼ੀ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੇਸ਼ ਏ ਇੱਕ ਰੰਗਾਂ ਰੰਗ ਕਹਾਣੀ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਏ।
ਬੈਠ ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਸੈਰ ਕਰਾਵਾਂ ਨੀ!
( ਜੇ ਕਹਾਣੀ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਮੈਂਟ ਕਰਕੇ ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾਈ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਜੋ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਇਸਦਾ Next Update ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਸਕਾਂ। )
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਲੋਕੀਂ ਟਾਂਗੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਗੱਡੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਖ਼ੋਜ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਟਾਂਗਾ ਹੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸਾਧਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਵਾਰੀਆਂ ਢੋਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਏ ਪੁਰਾਣੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਇੱਕ ਬੁੜੇ ਦੀ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਸੀ ਕੈਲਾ ਸਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।
(ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ)
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਟਾਂਗਾ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦਾ ਦੇਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਵੀ ਨੀ ਸੀ ਨਸੀਬ ਹੋਈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਮੁੱਠ ਮਾਰਦਾ। ਮੁੱਠਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸੰਦ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਹ ਖੱਚਰਾਂ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਲੰਨ ਧੱਕਦਾ ਸੀ। ਜੋ ਖੱਚਰ ਉਸਨੇ ਟਾਂਗਾ ਚਲਾਉਣ ਨੂੰ ਰੱਖੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਬਾਰ ਉਸਨੂੰ ਲੰਨ ਧੱਕਦੇ ਨੂੰ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਨੇ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਕਿਉ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਰਾਤ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਸੈਰ ਕਰਨ ਬਹਾਰ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਖੱਚਰਾਂ ਦੇ ਚੀਕਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।ਦੇਖਾਂ ਦਾਦੇ ਮਗੋਨੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਾਉਂਦੇ ਕਿਉ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਜਦ ਉਹ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਤਬੀਲੇ ਵੱਲ ਵਧੀ ਉਹ ਕੇਲੈ ਬੁੜੇ ਨੂੰ ਖੱਚਰਾਂ ਦੇ ਲੰਨ ਧੱਕਦਾ ਦੇਖ ਹੱਕੀ ਬੱਕੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਨੀ ਹਾਏ ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਸੋਚਾਂ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਖੱਚਰ ਚੀਕਾਂ ਕਿਉ ਮਾਰਦੇ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਲੰਨ ਦੇਖ ਕੇ ਸਲਵਾਰ ਉਪਰੋਂ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਖੁਰਚਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਤੱਕਣੀ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਲਈ ਹਵਸ ਭਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਇੱਕ ਰਾਂਡ ਸੀ ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਮਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਮਰਦ ਦਾ ਲੁੱਲਾ ਨੀ ਸੀ ਲਿਆ।
(ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ)
ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕਦੀ ਕੀਤੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਕੱਲ ਉਸਨੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਟਾਂਕੀਆ ਵਾਲਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਜੈਂਪਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਵਰਗੀ ਪਤਲੀ ਜਹੀ ਸੁਥਣ ਪਾ ਕੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਕੇਲਾ ਬੁੜਾ ਝੂਆਂ ਮੁੰਨ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਹੋਈਆ ਸੀ। ਉਸ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਪਾਜਮੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਲੁੱਲਾ ਮਾੜਾ ਮਾੜਾ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਤੇ ਖੱਚਰਾਂ ਨੂੰ ਡੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਗੇ ਵਦਿਆਂ ਅੱਗੇ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਖੜੀ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਤੇ ਮੰਮੇ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੇ ਤੇ ਚੁੰਗਣ ਯੋਗ ਸਨ। ਛੜਿਆ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਓਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭਾਅ ਨੀ ਸੀ ਦਿੰਦੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਸੰਦ ਤੇ ਸੀ ਜਿਉ ਜਿਉ ਟਾਂਗਾ ਚੱਲਦਾ ਸੀ ਓਵੇ ਓਵੇਂ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਲੰਨ ਡੁਲੱਕਦਾ ਸੀ। ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਟਾਂਗਾ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਹਾਂ ਮਿੰਦੋ ਜਾਣਾ ਕੀਤੇ! ਵੇ ਆਹੋ ਕੈਲਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਦੀ ਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਸੀ ਅੱਜ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ (ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜੋ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।)
ਕੈਲਾ ਚੱਲ ਬਹਿ ਜਾ ਭਾਈ! ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੈਲੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਦੇ ਚੜ ਗਈ। ਕੈਲੇ ਨੇ ਟਾਂਗਾ ਤੋਰ ਲਿਆ। ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਨੇ ਅੱਜ ਟਾਂਗਾ ਦੂਜੇ ਰਸਤੇ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਵੇ ਕੈਲਿਆਂ ਅੱਜ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਤੋਰੀ ਫਿਰਦਾ? ਕੈਲਾ ਇਹ ਸ਼ੋਟ ਕੱਟ ਰਸਤਾ ਆ ਮਿੰਦੋ ਏਧਰੋਂ ਆਪਾਂ ਜਲਦੀ ਸ਼ਹਿਰ ਪੁੰਹਚ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਕੈਲਾ ਉਸ ਰਸਤੇ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਰਸਤਾ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਹਜ਼ੋਕੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਅੱਜ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਚ ਅੱਜ ਬ੍ਰਾ ਪਾਉਣਾ ਭੁੱਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਉਸਦੇ ਮੰਮੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੇ ਸਨ। ਅੱਜ ਬ੍ਰਾ ਨਾ ਪਾਉਣ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਜਾਣ ਜਾਣ ਕੇ ਚੁੰਨੀ ਖਿਸਕਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋ ਕੋਈ ਹਜ਼ੋਕਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮੰਮੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਝੂਲ ਉੱਠਦੇ। ਉਹ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਕੈਲਾ ਬੁੜੇ ਮੋਹਰੇ ਬੈਠਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ ਕੇ ਛੱਡੇ ਚੋੜੇ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਤਾਂ ਜੋ ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ ਉਸਦਾ ਤਪਦਾ ਫੁੱਦਾ ਵੇਖ ਸਕੇ। ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਨੂੰ ਵੇਖ ਆਕੜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕਦੀ ਕੀਤੇ ਫੁੱਦੀ ਖੁਰਕਦੀ। ਕੈਲਾ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸੰਦ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ.......
To be continued
ਬੈਠ ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਸੈਰ ਕਰਾਵਾਂ ਨੀ!
( ਜੇ ਕਹਾਣੀ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਮੈਂਟ ਕਰਕੇ ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾਈ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਜੋ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਇਸਦਾ Next Update ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਸਕਾਂ। )
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਲੋਕੀਂ ਟਾਂਗੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਗੱਡੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਖ਼ੋਜ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਟਾਂਗਾ ਹੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸਾਧਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਵਾਰੀਆਂ ਢੋਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਏ ਪੁਰਾਣੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਇੱਕ ਬੁੜੇ ਦੀ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਸੀ ਕੈਲਾ ਸਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।
(ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ)
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਟਾਂਗਾ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦਾ ਦੇਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਫੁੱਦੀ ਵੀ ਨੀ ਸੀ ਨਸੀਬ ਹੋਈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਮੁੱਠ ਮਾਰਦਾ। ਮੁੱਠਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸੰਦ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਹ ਖੱਚਰਾਂ ਦੀ ਬੁੰਡ ਵਿੱਚ ਲੰਨ ਧੱਕਦਾ ਸੀ। ਜੋ ਖੱਚਰ ਉਸਨੇ ਟਾਂਗਾ ਚਲਾਉਣ ਨੂੰ ਰੱਖੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਬਾਰ ਉਸਨੂੰ ਲੰਨ ਧੱਕਦੇ ਨੂੰ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਨੇ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਕਿਉ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਰਾਤ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਸੈਰ ਕਰਨ ਬਹਾਰ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਖੱਚਰਾਂ ਦੇ ਚੀਕਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।ਦੇਖਾਂ ਦਾਦੇ ਮਗੋਨੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਾਉਂਦੇ ਕਿਉ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਜਦ ਉਹ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਤਬੀਲੇ ਵੱਲ ਵਧੀ ਉਹ ਕੇਲੈ ਬੁੜੇ ਨੂੰ ਖੱਚਰਾਂ ਦੇ ਲੰਨ ਧੱਕਦਾ ਦੇਖ ਹੱਕੀ ਬੱਕੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਨੀ ਹਾਏ ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਸੋਚਾਂ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਖੱਚਰ ਚੀਕਾਂ ਕਿਉ ਮਾਰਦੇ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਲੰਨ ਦੇਖ ਕੇ ਸਲਵਾਰ ਉਪਰੋਂ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਖੁਰਚਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਤੱਕਣੀ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਲਈ ਹਵਸ ਭਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਇੱਕ ਰਾਂਡ ਸੀ ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਮਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਮਰਦ ਦਾ ਲੁੱਲਾ ਨੀ ਸੀ ਲਿਆ।
(ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ)
ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕਦੀ ਕੀਤੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਕੱਲ ਉਸਨੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਟਾਂਕੀਆ ਵਾਲਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਜੈਂਪਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਵਰਗੀ ਪਤਲੀ ਜਹੀ ਸੁਥਣ ਪਾ ਕੇ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਕੇਲਾ ਬੁੜਾ ਝੂਆਂ ਮੁੰਨ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਹੋਈਆ ਸੀ। ਉਸ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਪਾਜਮੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਲੁੱਲਾ ਮਾੜਾ ਮਾੜਾ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਤੇ ਖੱਚਰਾਂ ਨੂੰ ਡੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਗੇ ਵਦਿਆਂ ਅੱਗੇ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਖੜੀ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਤੇ ਮੰਮੇ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੇ ਤੇ ਚੁੰਗਣ ਯੋਗ ਸਨ। ਛੜਿਆ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਓਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭਾਅ ਨੀ ਸੀ ਦਿੰਦੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦੇ ਸੰਦ ਤੇ ਸੀ ਜਿਉ ਜਿਉ ਟਾਂਗਾ ਚੱਲਦਾ ਸੀ ਓਵੇ ਓਵੇਂ ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਲੰਨ ਡੁਲੱਕਦਾ ਸੀ। ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਦਾ ਟਾਂਗਾ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਹਾਂ ਮਿੰਦੋ ਜਾਣਾ ਕੀਤੇ! ਵੇ ਆਹੋ ਕੈਲਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਦੀ ਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਸੀ ਅੱਜ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ (ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜੋ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।)
ਕੈਲਾ ਚੱਲ ਬਹਿ ਜਾ ਭਾਈ! ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕੈਲੇ ਦੇ ਟਾਂਗੇ ਦੇ ਚੜ ਗਈ। ਕੈਲੇ ਨੇ ਟਾਂਗਾ ਤੋਰ ਲਿਆ। ਕੈਲੇ ਬੁੜੇ ਨੇ ਅੱਜ ਟਾਂਗਾ ਦੂਜੇ ਰਸਤੇ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਵੇ ਕੈਲਿਆਂ ਅੱਜ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਤੋਰੀ ਫਿਰਦਾ? ਕੈਲਾ ਇਹ ਸ਼ੋਟ ਕੱਟ ਰਸਤਾ ਆ ਮਿੰਦੋ ਏਧਰੋਂ ਆਪਾਂ ਜਲਦੀ ਸ਼ਹਿਰ ਪੁੰਹਚ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਕੈਲਾ ਉਸ ਰਸਤੇ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਰਸਤਾ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਹਜ਼ੋਕੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਅੱਜ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਚ ਅੱਜ ਬ੍ਰਾ ਪਾਉਣਾ ਭੁੱਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਉਸਦੇ ਮੰਮੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਡੇ ਸਨ। ਅੱਜ ਬ੍ਰਾ ਨਾ ਪਾਉਣ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਜਾਣ ਜਾਣ ਕੇ ਚੁੰਨੀ ਖਿਸਕਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋ ਕੋਈ ਹਜ਼ੋਕਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮੰਮੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਝੂਲ ਉੱਠਦੇ। ਉਹ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਕੈਲਾ ਬੁੜੇ ਮੋਹਰੇ ਬੈਠਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ ਕੇ ਛੱਡੇ ਚੋੜੇ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਤਾਂ ਜੋ ਕੈਲਾ ਬੁੜਾ ਉਸਦਾ ਤਪਦਾ ਫੁੱਦਾ ਵੇਖ ਸਕੇ। ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਨੂੰ ਵੇਖ ਆਕੜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਮਿੰਦੋ ਤਾਈ ਕਦੀ ਕੀਤੇ ਫੁੱਦੀ ਖੁਰਕਦੀ। ਕੈਲਾ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸੰਦ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ.......
To be continued
