- 387
- 1,864
- 124
ਅਪਡੇਟ 17
ਹਰਨਾਮ ਆਪਣੇ ਬਟੂਏ ਵਿੱਚੋਂ 20 ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਕੱਢ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਖਰੀਦ ਲਵੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਹਿਣ ਦਿਓ।
ਹਰਨਾਮ: ਲੈ ਜਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਖਰੀਦ ਲੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਰਮਨ ਨਾਲ ਇਕੱਲੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ 6 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।
ਹਰਨਾਮ: ਰਮਨ, ਅੱਜ ਜਾਣਾ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਟਿਕਟਾਂ ਕਰਾਂ ਲਈਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਅੱਜ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗਾ।
ਹਰਨਾਮ: ਜੇ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ, ਤਾਂ ਜਨਰਲ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਏਓ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਪਾਪਾ।
ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਦਫ਼ਤਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਪੁੱਤ, ਵਿਸਪਰ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਵਰਤਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਵਰਤਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਪੈਡ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਪੈਡ ਲੈ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ 10 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਦਰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਪੈਕਿੰਗ ਵੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਣਾ ਵੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਸਭ ਕੁਝ ਹੋ ਜਾਉਗਾ, ਤੁਸੀਂ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਵਾਹ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਪਹਿਨਾਵੇਂਗਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਕਿ ਦੱਸੀ ਜਾਓ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿੱਥੇ ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਰੱਖਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਯਾਨੀ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇਗੀ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਮਾਂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇਗਾ। ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸੁਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਮਨਜੀਤ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਨਜੀਤ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹੈਲੋ ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿੱਥੇ ਹੈਂ ਰਮਨ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਬੱਸ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ। ਤੁਸੀਂ ਨਹਾ ਲਓ ਅਤੇ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਜਾਓ, ਆਪਾਂ ਦੋ ਘੰਟੇ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਲਦੀ ਆਜਾ।
ਮਨਜੀਤ ਨਹਾਉਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਹਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿ ਕੀ ਪਹਿਨਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਾਈਟੀ ਪਾ ਕੇ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਲਈ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢਦੀ ਹੈ। ਚਿੱਟੀ ਸ਼ਰਟ, ਨੀਲੀ ਜੀਨਸ, ਚਿੱਟੀ ਵੈਸਟ ਅਤੇ ਚਿੱਟੀ ਫ੍ਰੈਂਚੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਇੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਪਹਿਿਨਆ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪਤੀ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਥੈਂਕਯੂ, ਮੰਮੀ ਜਾਨ, ਇਹ ਲਓ ਤੁਹਾਡੇ ਕੱਪੜੇ।
ਰਮਨ ਚਿੱਟੀ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮੀ, ਹਰਾ ਕਮੀਜ, ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਵਾਲੀ ਹਰੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਹਰੀ ਜੀਸਟਰਿੰਗ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਥੈਂਕਯੂ, ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣੇ ਹਨ ਜੋ ਮੈਂ ਕੱਢੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰ ਲਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋਗੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਓਲਾ ਕੈਬ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਰਮਨ ਨੇ ਬੈਗ ਉਸ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੂੰ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਪਾ ਤਾਂ ਆਟੋ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੇ।
ਅਤੇ ਕੈਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਹੜੀ ਰੇਲਗੱਡੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਉਸਨੂੰ ਆਉਣ ਦਿਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਾਂਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਲਓਗੇ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਿਵੇਂ ਕਿ।
ਰਮਨ: ਕਿਸ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੇ।
ਰਮਨ: ਇਥ ਨਹੀਂ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਦੇਵਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਊਗਾ।
ਰਮਨ: ਓਕੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿਸਮਤ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਰਾਜੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਸਾਥ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਾਂ। ਕਿਸ ਕੀ ਚੀਜ ਆ, ਜੋ ਤੂੰ ਮੰਗੇਗਾ ਉਹ ਮਿਲੇਗਾ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਆਓ, ਮੰਮੀ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਆ ਗਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਚੱਲ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸੀਟ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੀ।
ਰਮਨ ਟ੍ਰੇਨ ਵੱਲ ਤੁਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਤਾਂ ਰਾਜਧਾਨੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਸਾਡੀ ਟਿਕਟ ਇਸੇ ਦੀ ਹੈ।
ਅਤੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਏਸੀ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਦੋ ਸੀਟਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਕੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਸਾਡੀ ਸੀਟ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਇਹ ਮਹਿੰਗੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਤਾਂ ਕੀ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਜਨਰਲ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਇਨਾਂ ਖਿਆਲ ਰੱਖੇਂਗਾ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਟ੍ਰੇਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਟ੍ਰੇਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਹੋ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ।
ਉਦੋਂ ਹੀ ਟੀਸੀ ਟਿਕਟਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਨ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਟਿਕਟਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਡੱਬੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਛਾ ਤਾਂ ਜਨਾਬ ਦੀ ਇਹ ਯੋਜਨਾ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਹੈਂ ਪੁੱਤ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
ਹਰਨਾਮ ਆਪਣੇ ਬਟੂਏ ਵਿੱਚੋਂ 20 ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਕੱਢ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਖਰੀਦ ਲਵੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਹਿਣ ਦਿਓ।
ਹਰਨਾਮ: ਲੈ ਜਾ ਅਤੇ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਖਰੀਦ ਲੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਰਮਨ ਨਾਲ ਇਕੱਲੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ 6 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।
ਹਰਨਾਮ: ਰਮਨ, ਅੱਜ ਜਾਣਾ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਟਿਕਟਾਂ ਕਰਾਂ ਲਈਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਅੱਜ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗਾ।
ਹਰਨਾਮ: ਜੇ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ, ਤਾਂ ਜਨਰਲ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਏਓ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਪਾਪਾ।
ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਦਫ਼ਤਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਪੁੱਤ, ਵਿਸਪਰ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਵਰਤਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਵਰਤਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਪੈਡ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਪੈਡ ਲੈ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ 10 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਦਰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਪੈਕਿੰਗ ਵੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਣਾ ਵੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਸਭ ਕੁਝ ਹੋ ਜਾਉਗਾ, ਤੁਸੀਂ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਵਾਹ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਪਹਿਨਾਵੇਂਗਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਕਿ ਦੱਸੀ ਜਾਓ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿੱਥੇ ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਰੱਖਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਯਾਨੀ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇਗੀ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਮਾਂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇਗਾ। ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸੁਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਮਨਜੀਤ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਨਜੀਤ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹੈਲੋ ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿੱਥੇ ਹੈਂ ਰਮਨ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਬੱਸ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ। ਤੁਸੀਂ ਨਹਾ ਲਓ ਅਤੇ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਜਾਓ, ਆਪਾਂ ਦੋ ਘੰਟੇ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਲਦੀ ਆਜਾ।
ਮਨਜੀਤ ਨਹਾਉਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਹਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿ ਕੀ ਪਹਿਨਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਾਈਟੀ ਪਾ ਕੇ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਲਈ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢਦੀ ਹੈ। ਚਿੱਟੀ ਸ਼ਰਟ, ਨੀਲੀ ਜੀਨਸ, ਚਿੱਟੀ ਵੈਸਟ ਅਤੇ ਚਿੱਟੀ ਫ੍ਰੈਂਚੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਇੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਪਹਿਿਨਆ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪਤੀ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਥੈਂਕਯੂ, ਮੰਮੀ ਜਾਨ, ਇਹ ਲਓ ਤੁਹਾਡੇ ਕੱਪੜੇ।
ਰਮਨ ਚਿੱਟੀ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮੀ, ਹਰਾ ਕਮੀਜ, ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਵਾਲੀ ਹਰੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਹਰੀ ਜੀਸਟਰਿੰਗ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਥੈਂਕਯੂ, ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣੇ ਹਨ ਜੋ ਮੈਂ ਕੱਢੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰ ਲਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋਗੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਓਲਾ ਕੈਬ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਰਮਨ ਨੇ ਬੈਗ ਉਸ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੂੰ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਪਾ ਤਾਂ ਆਟੋ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦੇ।
ਅਤੇ ਕੈਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਹੜੀ ਰੇਲਗੱਡੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਉਸਨੂੰ ਆਉਣ ਦਿਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਾਂਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਲਓਗੇ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਿਵੇਂ ਕਿ।
ਰਮਨ: ਕਿਸ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੇ।
ਰਮਨ: ਇਥ ਨਹੀਂ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਦੇਵਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਊਗਾ।
ਰਮਨ: ਓਕੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿਸਮਤ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਰਾਜੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਸਾਥ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਾਂ। ਕਿਸ ਕੀ ਚੀਜ ਆ, ਜੋ ਤੂੰ ਮੰਗੇਗਾ ਉਹ ਮਿਲੇਗਾ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਆਓ, ਮੰਮੀ, ਰੇਲਗੱਡੀ ਆ ਗਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਚੱਲ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸੀਟ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੀ।
ਰਮਨ ਟ੍ਰੇਨ ਵੱਲ ਤੁਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਤਾਂ ਰਾਜਧਾਨੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਸਾਡੀ ਟਿਕਟ ਇਸੇ ਦੀ ਹੈ।
ਅਤੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਏਸੀ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਦੋ ਸੀਟਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਕੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਸਾਡੀ ਸੀਟ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਇਹ ਮਹਿੰਗੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਤਾਂ ਕੀ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਜਨਰਲ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਇਨਾਂ ਖਿਆਲ ਰੱਖੇਂਗਾ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਟ੍ਰੇਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਟ੍ਰੇਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਹੋ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ।
ਉਦੋਂ ਹੀ ਟੀਸੀ ਟਿਕਟਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਨ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਟਿਕਟਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਡੱਬੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਛਾ ਤਾਂ ਜਨਾਬ ਦੀ ਇਹ ਯੋਜਨਾ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਹੈਂ ਪੁੱਤ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
