ਅਪਡੇਟ 29
ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਔਰਤਾਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਆਦਮੀ ਵੱਖਰੇ ਅਤੇ ਰਮਨ ਤੇ ਮਨਜੀਤ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਫਿਰ ਔਰਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਬਿਊਟੀ ਪਾਰਲਰ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਰਮਨ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਿਆ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਚਲੀ ਜਾਣਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਨਹੀਂ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵੀਂ।
ਰਮਨ: ਓਕੇ, ਮੇਰੇ ਮੰਮੀ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਸੌਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਹਿਮਾਨ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਕੋਈ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸੌਂ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਮਿਿਲਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਸੌਣ ਗਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿੰਦੀ ਲਗਾਉਣੀ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਸੌਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਮੋਬਾਈਲ ਤੇ ਇੱਕ ਮੈਸੇਜ ਆਇਆ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਦੀਪ, ਕਿਰਨਜੀਤ ਅਤੇ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਸੌਂ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਆਦਮੀ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਮਨਜੀਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਸਾਈਡ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਉਪਰ ਕੰਬਲ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਠੰਡ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੱਕ ਕੰਬਲ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਢੱਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਮੈਸੇਜ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਿੰਨਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਮੇਰਾ ਹੁਣੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਮੰਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੇਰਾ ਵੀ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਕਰੋਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਜੋ ਵੀ ਤੂੰ ਕਹੇਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਪੱਕਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਦੋਂ ਖਤਮ ਹੋਵੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਿਹੜਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਜਿੱਥੋਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਆਇਆ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਗੰਦਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਅੱਛਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਹੂੰਗਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਤਾਂ ਦੇਖੂੰਗੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਮੈਂ ਵੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਠੀਕ ਹੈ ਤੂੰ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਅੱਛਾ, ਉਹ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵ ਹੈ ਜਾਂ ਉਸ ਤੇ ਵਾਲ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਚੁੱਪ ਕਰ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਦੱਸੋ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਪਰ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਸੰਦ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਦੇਖੀ ਨਹੀਂ ਨਾ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਦੇਖੂੰਗਾ ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਦੱਸ ਸਕੂੰਗਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਲੀਨਸ਼ੇਫ ਪਸੰਦ ਹੈ ਜਾਂ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲੀ ਜਾਂ ਟਰਿਮ ਕੀਤੀ ਹੋਈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਅੱਛਾ ਜੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਜਨਾਬ ਦੇਖਣਗੇ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸਾਫ਼ ਜਾਂ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਦਾ ਦੇਖਿਆ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਾਲ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੇਰਾ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਟੂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਵੀ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਫਿਰ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੁਝ ਕਰੋ ਨਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਓਕੇ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਮੈਸੇਜ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਫਿਰ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਗਏ।
ਮਨਜੀਤ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ, ਸੌਂ ਗਏ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਫਿਰ ਉੱਠੋ ਅਤੇ ਛੱਤ ਤੇ ਆਓ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦੇਖ ਲਿਆ ਤਾਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਰਹੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉੱਪਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਉੱਪਰ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਤੋਂ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉੱਪਰ ਵਾਲਾ ਗੇਟ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੌਣ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਹਾਂ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਓ ਰਮਨ।
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਹੁਣ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਵੀ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਲੈ ਚੱਲ ਜਿੱਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੂੰ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੋਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਤੇ ਪਾਪਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਾਤ ਲਈ ਵੀ ਕੁਝ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਰਮਨ ਦਾ ਹੱਥ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮੇ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਪੀਣਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਕੁਝ ਖਾਧਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਨੇ।
ਰਮਨ: ਖਾਧਾ ਹੈ ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਪਲੀਜ, ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਓ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਕੋਈ ਉੱਪਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਇਸ ਟਾਈਮ ਤੇ ਉੱਪਰ ਕੌਣ ਆਵੇਗਾ ਅਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਗੇਟ ਅੰਦਰੋਂ ਬੰਦ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਣਾ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਚੁੱਪਚਾਪ ਆਪਣਾ ਕੁੜਤਾ ਉਤਾਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਲਿਜਾ ਕੇ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਦਾ ਹੁੱਕ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਛੱਤ ਤੇ ਕੰਧ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਬੈਠ ਕੇ ਉਹ ਰਮਨ ਦਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਨਿੱਪਲ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਦੂਜੇ ਮੁੰਮੇ ਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਹੱਥ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੁੰਮਾ ਚੁੰਘਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਬੇਸਬਰੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਵੀ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁੰਮੇ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਿੱਪਲ ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦੰਦੀ ਵੱਢਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੌਲੀ ਰਮਨ ਹੌਲੀ, ਦੰਦੀ ਨਾ ਵੱਢ, ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਰਮਨ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ, ਉਸਦਾ ਪੁੱਤ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੋ ਚਾਹੇ ਕਰਨ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਤੱਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੂਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਪੇਟ ਭਰ ਗਿਆ।
ਰਮਨ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟ ਦੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਕਰੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਸਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਕਰਾਂ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਬਲੌਜੋਬ ਦਿਓ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਰਮਨ: ਦਿਓ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
ਰਮਨ: ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਲੌਜੋਬ ਦੇਣਾ।
ਰਮਨ: ਸਿਖੋਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਬਿਲਕੁਲ।
ਮਨਜੀਤ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਇਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢੋ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦਾ ਪਜਾਮਾ ਅਤੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਹੇਠਾਂ ਖਿੱਚਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਹੇਠਾਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਰਮਨ ਦਾ ਲੰਨ ਤਣਿਆ ਹੋਇਆ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਲਾਮੀ ਦੇਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਦੇ ਮੁੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕੀ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਰਮਨ: ਹੌਲੀ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਕਿਹੜਾ ਹੌਲੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨਾਲ।
ਅਤੇ ਉਹ ਲੰਨ ਨੂੰ ਜੜ ਤੋਂ ਟੋਪੇ ਤੱਕ ਉੱਪਰ ਨੀਚੇ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਸਿਸਕਾਰੀ ਲੈਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂ ਨਾ ਲਵੇ, ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਉਸਦਾ ਲੰਨ ਚੂਸਣ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ। ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੁਝ ਕਰੋ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਰ ਤਾਂ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ, ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਾਂਗੀ, ਪਰ ਡਰ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ, ਜਲਦੀਬਾਜੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲਵਾਂਗੀ, ਇੱਥੇ ਹਨੇਰਾ ਹੈ, ਕੁਝ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਪਲੀਜ ਰਮਨ, ਥੋੜਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ, ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਜੋ ਵੀ ਤੂੰ ਕਹੇਂਗਾ ਉਹ ਹੀ ਕਰੂੰਗੀ, ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਲਈ।
ਰਮਨ, ਪਰ ਮਾਂ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਕੁਝ ਕਰੋ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ।
ਰਮਨ: ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਕੱਢਦੋੋ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਥੱਲੇ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਸਸਕਾਰੀ ਲੈਂਦਾ ਹੋਇਆ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਇੱਕ ਮੁੰਮੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਨੱਪਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਥੱਲੇ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਰਮਨ ਦੇ ਟੱਟਿਆਂ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਿੱਪਲ ਨੂੰ ਦੰਦੀ ਵੱਢਦਾ ਹੈ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੀ ਗਤੀ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਰਮਨ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਛੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਥੋੜੀ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਦਾ ਪਾਣੀ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਮੁੱਠ ਮਾਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਰਮਨ ਦਾ ਲੰਨ ਹਵਾ ਵਿੱਚ 1, 2, 3, 4, 5 ਪਿਚਕਾਰੀਆਂ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ ਹੋ ਗਿਆ, ਹੋ ਗਿਆ, ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਬੱਚੇ, ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ, ਬਸ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੰਮੀ, ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ, ਬਸ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾ, ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾ, ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਸਾਹ ਲੈ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਮੁੰਹ ਦੁਬਾਰਾ ਆਪਣੇ ਨਿੱਪਲ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਨਿੱਪਲ ਚੁੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਉਂਗਲ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਲੇਟ ਜਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ।
ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਨਾਲ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਦਾ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਅਤੇ ਪਜਾਮਾ ਉਪਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਠੀਕ ਹੈ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ, ਪਰ ਮੰਮੀ ਤੁਹਾਡੀੀ ਬ੍ਰਾ ਗੰਦੀ ਹੋ ਗਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੋਣ ਦੇ, ਇਹ ਧੋਤੀ ਜਾਊਗੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਰਾਜੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਜੋ ਮਜਾ ਆਇਆ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਚਲੋ ਹੇਠਾਂ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਹੋਰ ਰੁਕਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਫਾਇਦਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਜਾਗ ਗਿਆ ਤਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਤੂੰ ਹੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਅਤੇ ਮਾਹੌਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਟਾਈਮ ਆਵੇਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੂੰਗੀ, ਕੀ ਤੂੰ ਕਰੇਂਗਾ ਨਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਕਹੋਂਗੇ ਉਹ ਕਰੂੰਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਲੋ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਕੁੜਤਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
