ਭਾਗ-6
ਇਸ ਭਾਗ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਾਤਰ:-
1• ਲਵਲੀ ( ਪੇਂਟਰ)
2• ਸੰਨੀ (ਪੇਂਟਰ)
ਮੇਰੇ ਸੀਨੀਅਰ ਸਰ ਦੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਸੀ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਰੰਗ-ਰੋਗਨ ਲਈ ਪੇਂਟਰਾਂ ਨੂੰ ਠੇਕੇ ਉਤੇ ਕੰਮ ਦੇ ਦਿਤਾ ਤੇ ਆਪ ਉਹਾਨਾਂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਆਉਣਾ ਘੱਟ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਦਫਤਰ ਦਾ ਕੰਮ, ਕਲਾਸਾਂ ਨੂੰ ਪੜਾਉਣਾ। ਫਿਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਘਰਦਾ ਕੰਮ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਸਰ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਆਇਆ।
ਸਰ:- ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸੋਹਣੇ ਮੈਡਮ ਦੇ?
ਮੈਂ:- ਸਰ ਜੀ, ਵਧੀਆ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਾਉ ਕਿੱਦਾਂ?
ਸਰ:- ਮੈਡਮ , ਮੈਂ ਵੀ ਵਧੀਆ, ਮੈਂ ਫੋਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੱਲ ਤੋਂ ਪੇਂਟਰ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ਰੰਗ ਕਰਣ ਲਈ, ਤੁਸੀਂ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ, ਕੰਮ ਵਧੀਆ ਹੋਵੇ।
ਮੈ:- ਹਾਂ ਜੀ ਸਰ, ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ ਜੀ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਜਾਂਦੇ- ਜਾਂਦੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦੇ ਦੇ ਦਿਉ।
ਮੈ:- ਜੀ। (ਮੁਸਕਰਾਓਂਦੇ ਹੋਏ)
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿਤਾ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਗ ਗਈ। 10ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਦੋ ਜਣੇ ਸਕੂਲ ਰੰਗ ਵਾਲੀਆ ਬਾਲਟੀਆਂ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਪੁਜ ਗਏ, ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਂ ਸੰਨੀ ਸੀ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਸਤਿ ਸਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ, ਸਰ ਹੁਣਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਰੰਗ ਵਾਰੇ।
ਮੈਂ:- ਹਾਂਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਰ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਜੀ , ਅਸੀਂ ਕੋਲ ਹੀ ਸੀ ਸਰ ਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ ਫੋਨ ਤੇ ( ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ)।
ਮੈ:- ਹਾਂ ਜੀ, ਸਰ ਮਜਾਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।( ਥੋੜਾ ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ)
ਸੰਨੀ;- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਮਜਾਕ ਤੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਰ ਲਈਦਾ, ਤੁਸੀਂ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬਣੋ।( ਇੰਨਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੇਲੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਮਸਲਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਵਾਪਿਸ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਨੇ ਸਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।
ਸਰ:- ਹਾਂ ਜੀ , ਮੈਡਮ?
ਮੈ:- ਸਰ, ਜਦੋਂ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋ ਫੋਨ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੇਖ ਤੇ ਲਿਆ ਕਰੋ, ਕੋਈ ਸੁਣਦਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਟੈਂਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਵੋ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਦਸਿਆਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਾਰੇ, ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੁਛ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਮੈਡਮ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਬਹੁਤ ਵਧ ਗਿਆ ਆ, ਕੀ ਖਾਂਦੇ ਨੇ ਮੈਡਮ?
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬੇਵਕੂਫੋ ਖਾਂਦੇ ਨਹੀਂ , ਕੁਝ ਲੈਂਦੇ ਹੋਣੇ।
ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੰਪਿਊਟਰ ਮਕੈਨਿਕ ਵੀ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਮੋੜੇ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈ:- ਸਰ, ਇਹ ਸਭ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਪਤਾ?
ਸਰ:- ਉਹਨਾਂ ਮਕੈਨਿਕਾ ਨੇਂ ਦਸਿਆ ਹੋਣਾ।
ਮੈ:- ਸਰ ਜੀ, ਮੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਆ, ਤੁਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਜਗਹ ਕੋਈ ਹੋਰ ਪੇਂਟਰ ਦੇਖ ਲਵੋ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਇਕ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਕਰਾਇਓ।
ਮੈਂ:- ਜੀ ਸਰ।
ਮੈਂ ਉਠੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਲੈ ਕੇ ਪੇਂਟਰਾਂ ਵਲ ਨੂੰ ਚਲ ਪਈ ਤੇ ਉਥੇ ਖੜੇ ਇਕ ਸੋਹਣੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਲਵਲੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਾਈ ਸਰ ਦੀ।
ਸਰ:- ਲਵਲੀ, ਸਪੀਕਰ ਤੇ ਕਰ ਫੋਨ ਨੂੰ।
ਲਵਲੀ:- ਹਾਂ ਜੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ, ਬੋਲੋ ਜੀ?
ਸਰ:- ਲਵਲੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੰਨ ਖੋਲ ਕੇ, ਮੈਡਮ ਵਿਆਹੇ ਹੋਏ ਨੇ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਆ ਤੇ ਤੂੰ ਸਮਝ ਸਕਦਾ, ਇੱਦਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਕਰਨੇ ਨਾਲ ਬੇਜਤੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਸਿਆਣੇ ਬਣੋ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਅੱਗੇ ਮਕੈਨਿਕ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ।
ਲਵਲੀ:- ਮਾਸਟਰ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਸਟਰਨੀ ਜੀ ਹੈ ਈ ਬਹੌਤ ਦਿਲਕਸ਼ ਨੇ , ਬਸ ਇਹ ਇਕ ਪੀਰੀਅਡ ਸਾਡਾ ਵੀ ਲਗਾ ਦਿਆ ਕਰਨ , ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ।
ਇੰਨਾਂ ਬੋਲਕੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਫੜਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ ਸੰਨੀ ਨੇ ਇਕ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ, ਮੈਂ ਘਬਰਾ ਗਈ ਤੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਕੇ ਖੜ ਗਈ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਮੁੰਡੇ ਚੰਗੇ ਨੇ, ਗੱਲ ਮੰਨ ਗਏ ਨੇ, ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਐਕਸਟਰਾ ਪੀਰੀਅਡ ਲਗਾ ਦਿਆ ਕਰਿਉ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ।
ਮੈ:- ਸਰ , ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਦਿਉ ਜੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਗੱਲ ਗਈ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਕੰਪਲੇਂਟ ਕਰ ਦੇਣੀ ਆ।
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਛਿਉ ਸੰਨੀ ਨੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੁੱਧਾਂ ਨੂੰ ਘੁਟ ਦਿਤਾ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਨਹੀਂ ਦਸਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ।
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਡਵਾ ਕੇ ਕਲਾਸ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਗ ਗਏ। ਮੈਂ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਬੋਲ ਦਿਤਾ ਸੀ ਕਿ ਚਾਹ ਬਣਾ ਦਿਉ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਉ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਗ ਗਈ, ਇਕ ਵਜੇ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਵੇਹਲੀ ਹੋਈ ਤੇ ਫਿਰ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਤੇ ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਆਂਟੀ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ ਘਰ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਵੱਜਿਆ।
ਮੈ:- ਹੈਲੋ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਪਏ ਨੇ, ਉਹ ਕੱਢ ਕੇ ਤੇ ਪੇਂਟਿੰਗ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਉ।
ਮੈ:- ਹਾਂਜੀ ਸਰ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸੰਨੀ ਮੇਰੇ ਵਲ ਨੂੰ ਆਇਆ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਸਾਡੇ ਥੱਕ ਗਏ ਲਗਦੇ ਨੇ।
ਮੈ:- ਨਹੀਂ, ਕਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਦੇਣੇ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ?
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਪੈਸੇ ਵੀ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਆ।
ਮੈਂ ਇੰਨਾ ਬੋਲਕੇ ਦਫਤਰ ਵਲ ਚਲ ਪਈ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ-ਪਿਛੇ ਆ ਗਿਆ। ਜਿਦਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਨ ਲਗੀ ਸੰਨੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਬੁਲਾਂ ਚ ਬੁਲ ਪਾ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲਗਾ, ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਨਖਰਾ ਜਿਹਾ ਕੀਤਾ ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਵੀ ਲਗ ਗਈ, 5-7 ਚੂਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਬਹੁਤ ਮਿਠੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈ:- ਠੀਕ ਏ, ਪੈਸੇ ਲਵੋ ਤੇ ਹੁਣ ਚਲੋ ਬਾਹਰ , ਬੱਚੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨਗੇ।
ਇੰਨਾਂ ਬੋਲਕੇ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ, ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਲ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵੱਲ। ਛੁਟੀ ਵੇਲੇ ਲਵਲੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ।
ਲਵਲੀ:- ਮਾਸਟਰਨੀਏ, ਬੜੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਏਂ! ਕੱਲੇ-ਕੱਲੇ ਸਟੂਡੈਂਟ ਦੀ ਕਲਾਸ ਲਗਾ ਲਈ।
ਮੈ:- ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ ਕੱਲ ਛੁਟੀ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੀ ਮੈਂ ਜਲਦੀ, ਫਿਰ ਪੱਕਾ। ਇਹ ਫੜੋ ਚਾਬੀ ਤੇ ਬਾਹਰ ਵਾਲਾ ਜਿੰਦਰਾ ਲਗਾ ਦਿਉ ਤੇ ਚਾਬੀ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾਇਉ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਜਾਇਉ।
ਲਵਲੀ:- ਮੈਡਮ , ਮੈਂ ਅੱਜ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ਤੁਹਾਨੂੰ।
ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤੇ ਆਪ ਦਫਤਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਲਵਲੀ ਤੇ ਸੰਨੀ ਵੀ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਆ ਗਏ।
ਜਿਦਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਗਏ ਉਹ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਬੁਲ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਦੁਧ ਕਦੇ ਕੁਝ ਕਦੇ ਕੁਝ।
ਮੈ:- ਆਰਾਮ ਨਾਲ , ਖਾ ਨਾ ਜਾਇਉ ਕਿਤੇ ਮੈਨੂੰ !
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਬਸ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਬਾਕੀ ਕੱਲ ਵਾਲੀ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਕਰਾਂਗੇ ਜੀ।
ਮੈ:- ਜਲਦੀ ਕਰੋ ਫਿਰ ਜੋ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਘਰੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਏ।
ਫਿਰ 10 15 ਮਿੰਟ ਉਹਨਾਂ ਮੇਰੇ ਬੁਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੁਧ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿਤੇ ਚੂਸ-ਚੂਸ ਕੇ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਦਰੇ ਲਗਾਉਣ ਦਾ ਬੋਲਕੇ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ।
ਇਸ ਭਾਗ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਾਤਰ:-
1• ਲਵਲੀ ( ਪੇਂਟਰ)
2• ਸੰਨੀ (ਪੇਂਟਰ)
ਮੇਰੇ ਸੀਨੀਅਰ ਸਰ ਦੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਸੀ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਰੰਗ-ਰੋਗਨ ਲਈ ਪੇਂਟਰਾਂ ਨੂੰ ਠੇਕੇ ਉਤੇ ਕੰਮ ਦੇ ਦਿਤਾ ਤੇ ਆਪ ਉਹਾਨਾਂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਆਉਣਾ ਘੱਟ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਦਫਤਰ ਦਾ ਕੰਮ, ਕਲਾਸਾਂ ਨੂੰ ਪੜਾਉਣਾ। ਫਿਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਘਰਦਾ ਕੰਮ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਸਰ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਆਇਆ।
ਸਰ:- ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸੋਹਣੇ ਮੈਡਮ ਦੇ?
ਮੈਂ:- ਸਰ ਜੀ, ਵਧੀਆ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਾਉ ਕਿੱਦਾਂ?
ਸਰ:- ਮੈਡਮ , ਮੈਂ ਵੀ ਵਧੀਆ, ਮੈਂ ਫੋਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੱਲ ਤੋਂ ਪੇਂਟਰ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ਰੰਗ ਕਰਣ ਲਈ, ਤੁਸੀਂ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ, ਕੰਮ ਵਧੀਆ ਹੋਵੇ।
ਮੈ:- ਹਾਂ ਜੀ ਸਰ, ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ ਜੀ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਜਾਂਦੇ- ਜਾਂਦੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦੇ ਦੇ ਦਿਉ।
ਮੈ:- ਜੀ। (ਮੁਸਕਰਾਓਂਦੇ ਹੋਏ)
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿਤਾ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਗ ਗਈ। 10ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਦੋ ਜਣੇ ਸਕੂਲ ਰੰਗ ਵਾਲੀਆ ਬਾਲਟੀਆਂ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਪੁਜ ਗਏ, ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਂ ਸੰਨੀ ਸੀ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਸਤਿ ਸਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ, ਸਰ ਹੁਣਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਰੰਗ ਵਾਰੇ।
ਮੈਂ:- ਹਾਂਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਰ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਜੀ , ਅਸੀਂ ਕੋਲ ਹੀ ਸੀ ਸਰ ਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ ਫੋਨ ਤੇ ( ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ)।
ਮੈ:- ਹਾਂ ਜੀ, ਸਰ ਮਜਾਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।( ਥੋੜਾ ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ)
ਸੰਨੀ;- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਮਜਾਕ ਤੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਰ ਲਈਦਾ, ਤੁਸੀਂ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬਣੋ।( ਇੰਨਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੇਲੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਮਸਲਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਵਾਪਿਸ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਨੇ ਸਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।
ਸਰ:- ਹਾਂ ਜੀ , ਮੈਡਮ?
ਮੈ:- ਸਰ, ਜਦੋਂ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋ ਫੋਨ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੇਖ ਤੇ ਲਿਆ ਕਰੋ, ਕੋਈ ਸੁਣਦਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਟੈਂਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਵੋ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਦਸਿਆਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਾਰੇ, ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੁਛ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਮੈਡਮ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਬਹੁਤ ਵਧ ਗਿਆ ਆ, ਕੀ ਖਾਂਦੇ ਨੇ ਮੈਡਮ?
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬੇਵਕੂਫੋ ਖਾਂਦੇ ਨਹੀਂ , ਕੁਝ ਲੈਂਦੇ ਹੋਣੇ।
ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੰਪਿਊਟਰ ਮਕੈਨਿਕ ਵੀ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਮੋੜੇ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈ:- ਸਰ, ਇਹ ਸਭ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਪਤਾ?
ਸਰ:- ਉਹਨਾਂ ਮਕੈਨਿਕਾ ਨੇਂ ਦਸਿਆ ਹੋਣਾ।
ਮੈ:- ਸਰ ਜੀ, ਮੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਆ, ਤੁਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਜਗਹ ਕੋਈ ਹੋਰ ਪੇਂਟਰ ਦੇਖ ਲਵੋ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਇਕ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਕਰਾਇਓ।
ਮੈਂ:- ਜੀ ਸਰ।
ਮੈਂ ਉਠੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਲੈ ਕੇ ਪੇਂਟਰਾਂ ਵਲ ਨੂੰ ਚਲ ਪਈ ਤੇ ਉਥੇ ਖੜੇ ਇਕ ਸੋਹਣੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਲਵਲੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਾਈ ਸਰ ਦੀ।
ਸਰ:- ਲਵਲੀ, ਸਪੀਕਰ ਤੇ ਕਰ ਫੋਨ ਨੂੰ।
ਲਵਲੀ:- ਹਾਂ ਜੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ, ਬੋਲੋ ਜੀ?
ਸਰ:- ਲਵਲੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੰਨ ਖੋਲ ਕੇ, ਮੈਡਮ ਵਿਆਹੇ ਹੋਏ ਨੇ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਆ ਤੇ ਤੂੰ ਸਮਝ ਸਕਦਾ, ਇੱਦਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਕਰਨੇ ਨਾਲ ਬੇਜਤੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਸਿਆਣੇ ਬਣੋ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਅੱਗੇ ਮਕੈਨਿਕ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ।
ਲਵਲੀ:- ਮਾਸਟਰ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਸਟਰਨੀ ਜੀ ਹੈ ਈ ਬਹੌਤ ਦਿਲਕਸ਼ ਨੇ , ਬਸ ਇਹ ਇਕ ਪੀਰੀਅਡ ਸਾਡਾ ਵੀ ਲਗਾ ਦਿਆ ਕਰਨ , ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ।
ਇੰਨਾਂ ਬੋਲਕੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਫੜਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ ਸੰਨੀ ਨੇ ਇਕ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ, ਮੈਂ ਘਬਰਾ ਗਈ ਤੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਕੇ ਖੜ ਗਈ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ ਜੀ, ਮੁੰਡੇ ਚੰਗੇ ਨੇ, ਗੱਲ ਮੰਨ ਗਏ ਨੇ, ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਐਕਸਟਰਾ ਪੀਰੀਅਡ ਲਗਾ ਦਿਆ ਕਰਿਉ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ।
ਮੈ:- ਸਰ , ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਦਿਉ ਜੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਗੱਲ ਗਈ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਕੰਪਲੇਂਟ ਕਰ ਦੇਣੀ ਆ।
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਛਿਉ ਸੰਨੀ ਨੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੁੱਧਾਂ ਨੂੰ ਘੁਟ ਦਿਤਾ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਨਹੀਂ ਦਸਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ।
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਡਵਾ ਕੇ ਕਲਾਸ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਗ ਗਏ। ਮੈਂ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਬੋਲ ਦਿਤਾ ਸੀ ਕਿ ਚਾਹ ਬਣਾ ਦਿਉ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਉ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਗ ਗਈ, ਇਕ ਵਜੇ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਵੇਹਲੀ ਹੋਈ ਤੇ ਫਿਰ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਤੇ ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਆਂਟੀ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ ਘਰ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਵੱਜਿਆ।
ਮੈ:- ਹੈਲੋ।
ਸਰ:- ਮੈਡਮ, ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਪਏ ਨੇ, ਉਹ ਕੱਢ ਕੇ ਤੇ ਪੇਂਟਿੰਗ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਉ।
ਮੈ:- ਹਾਂਜੀ ਸਰ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸੰਨੀ ਮੇਰੇ ਵਲ ਨੂੰ ਆਇਆ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਸਾਡੇ ਥੱਕ ਗਏ ਲਗਦੇ ਨੇ।
ਮੈ:- ਨਹੀਂ, ਕਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਦੇਣੇ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ?
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ ਪੈਸੇ ਵੀ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਆ।
ਮੈਂ ਇੰਨਾ ਬੋਲਕੇ ਦਫਤਰ ਵਲ ਚਲ ਪਈ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਿਛੇ-ਪਿਛੇ ਆ ਗਿਆ। ਜਿਦਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਨ ਲਗੀ ਸੰਨੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਬੁਲਾਂ ਚ ਬੁਲ ਪਾ ਕੇ ਚੂਸਣ ਲਗਾ, ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਨਖਰਾ ਜਿਹਾ ਕੀਤਾ ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਵੀ ਲਗ ਗਈ, 5-7 ਚੂਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਬਹੁਤ ਮਿਠੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ।
ਮੈ:- ਠੀਕ ਏ, ਪੈਸੇ ਲਵੋ ਤੇ ਹੁਣ ਚਲੋ ਬਾਹਰ , ਬੱਚੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨਗੇ।
ਇੰਨਾਂ ਬੋਲਕੇ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ, ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਲ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵੱਲ। ਛੁਟੀ ਵੇਲੇ ਲਵਲੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ।
ਲਵਲੀ:- ਮਾਸਟਰਨੀਏ, ਬੜੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਏਂ! ਕੱਲੇ-ਕੱਲੇ ਸਟੂਡੈਂਟ ਦੀ ਕਲਾਸ ਲਗਾ ਲਈ।
ਮੈ:- ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ ਕੱਲ ਛੁਟੀ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੀ ਮੈਂ ਜਲਦੀ, ਫਿਰ ਪੱਕਾ। ਇਹ ਫੜੋ ਚਾਬੀ ਤੇ ਬਾਹਰ ਵਾਲਾ ਜਿੰਦਰਾ ਲਗਾ ਦਿਉ ਤੇ ਚਾਬੀ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾਇਉ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਜਾਇਉ।
ਲਵਲੀ:- ਮੈਡਮ , ਮੈਂ ਅੱਜ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ਤੁਹਾਨੂੰ।
ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤੇ ਆਪ ਦਫਤਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਲਵਲੀ ਤੇ ਸੰਨੀ ਵੀ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਆ ਗਏ।
ਜਿਦਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਗਏ ਉਹ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਬੁਲ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਦੁਧ ਕਦੇ ਕੁਝ ਕਦੇ ਕੁਝ।
ਮੈ:- ਆਰਾਮ ਨਾਲ , ਖਾ ਨਾ ਜਾਇਉ ਕਿਤੇ ਮੈਨੂੰ !
ਸੰਨੀ:- ਮੈਡਮ, ਬਸ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਬਾਕੀ ਕੱਲ ਵਾਲੀ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਕਰਾਂਗੇ ਜੀ।
ਮੈ:- ਜਲਦੀ ਕਰੋ ਫਿਰ ਜੋ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਘਰੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਏ।
ਫਿਰ 10 15 ਮਿੰਟ ਉਹਨਾਂ ਮੇਰੇ ਬੁਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੁਧ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿਤੇ ਚੂਸ-ਚੂਸ ਕੇ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਦਰੇ ਲਗਾਉਣ ਦਾ ਬੋਲਕੇ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ।
