சட்!
திருமணம் ஆகி சென்னைக்கு வந்து பல ஆண்டு ஆகிவிட்டது. சென்னை வந்த 3 மாதத்திலேயே கணவரை பறி கொடுத்தேன்….ஆஃஸ் போய் வருவதாக சொல்லி போனவர் ஆக்ஸிடெண்ட்டில் போய் சேர்ந்தார்…. அவர் என்ன ஆஃபிஸில் வேலை செய்தார் என்று கூட தெரியாத பருவம் – அனுபவம். அனாதையாக இருந்த எனக்கு அவர் கொடுத்த ஒரே சீதனம் என் மகள். வீட்டில் இருக்கும் தையல் மிஷினை வைத்து ஏறக்குறைய ஆரம்ப வாழ்க்கையை ஓட்டிவிட்டேன்.
கீழே பேச்சு சத்தம் வந்தது. எழுந்து என் அறை ஜன்னலில் மறைந்து கீழே பார்த்தேன்.
“கீதா வாடி” என்றான்.
“ஊகூம்”
“ஏய் வாடினா”
“ஊகூம்”
“ஏய் , நான் மூணு வரை எண்ணுவேன்”
“நோ…இன்னிக்கு நூறு எண்ணினாலும் கிடையாது”
“இப்ப நீ வரீயா ! இல்லை உன் புடவையை கிழிக்கட்டுமா” என்று முரட்டடியாய் அவளை நெருங்கி அவள் உதட்டில் ஆவேசமாக முத்தமிட்டான்.
“ச்சீய், விடுங்க!” என்றவள் உடலில் புரள ஆரம்பித்தான்.
அவள் – என் பெண்.
அவன் – என் மருமகன்.
கீதா – என் வாழ்க்கையின் லட்சியமே அவள்தான்….அழகு பதுமை…இப்போது 20 வயது…6 அடி சந்தன மரம், வெண்மை, 36-28-36 சித்திரம். யாராவது பார்த்தால் மறுபடியும் பார்க்கத் தூண்டும் உடல் வனப்பு.