Incest अनोखे संबंध

मित्रांनो आज मी या वेबसाईट वरची माझी दुसरी कथा पोस्ट करत आहे. माझ्या मागच्या कथेला (माझी कहाणी) अतिशय कमी प्रतिसाद मिळाल्यामुळे मी तिला बंद केले, तरी ज्यांनी मला तिथे कमेंट करून प्रोत्साहन दिले त्यांना सगळ्यांना खूप खूप धन्यवाद. या कथेला थोडासा जास्त प्रतिसाद मिळेल अशी अपेक्षा करतो.

हि कथा इंसेस्ट प्रवर्गातील आहे तसेच या कथेमध्ये खूप डीप, मर्यादेबाहेर जाणारे प्रेमप्रसंग आहेत ज्यात गोल्डन शावर व इतर गोष्टी सुद्धा आहेत. ज्यांना असले प्रकार माहिती नाहीत किंवा आवडत नाहीत त्यांनी या कथेपासून लांब राहिलेले बरे.
या कथेमध्ये मी फोटो आणि गिफ टाकून कथा आणखी मनोरंजक करण्याचा प्रयत्न करणार आहे परंतु कथेला सूट होईल अश्या गीफ्स आणि फोटो मोठ्या प्रमाणावर मिळणे कठीण असते त्यामुळे वाचकांनी मला सांभाळून घ्यावे हीच इच्छा. सर्व फोटो आणि गीफ्स इंटरनेट वरून किंवा दुसऱ्या कथेमधून घेण्यात आल्या आहेत. कोणालाही कोणताही फोटो न आवडल्यास व्यक्तिगत मेसेज करून सांगावे.माझ्या मागच्या कथेप्रमाणेच या कथेमध्ये देखील नुसती सेक्स न भरता मानवी मनाच्या भावना टाकण्याचा प्रयत्न मी केला आहे. त्यामुळे ९ इन्च लांब ४ इंच जाड, एकच हिरो १०-२० बायका असे यात नसेल.
कथा हि माझ्या विचारांनी प्रेरित होऊन लिहिली गेली आहे याच भान ठेऊन वाचावी.
सर्वांकडून प्रतिसादाची अपेक्षा.
धन्यवाद.

या कथेतील सर्व पात्र आणि घटना या पूर्णपणे काल्पनिक आहेत त्यांचा असल जगताशी कसलाही संबंध नाहीये. या कथेतील कुठलेही पात्र कोणत्याही जाती धर्म विषयी कोणतेही भाष्य करत नाही.

 

[Heartless H]

लवकर अपडेट द्या साहेब

Update coming soon.

 

[Heartless H]

भाग २



पण हि कथा इथून सुरु झाली नव्हती सोनाली नावाची हि मादक अप्सरा सोयायटी मध्ये राहायला येण्याआधी पडद्या मागे बऱ्याच गोष्टी घडून गेल्या घडून गेल्या होत्या.
काही दिवसांपूर्वी ........
संध्याकाळची वेळ बस मधून एक ६०-६५ वयाची व्यक्ती प्रवास करत होती. कुर्ता पायजमा घातलेला हा पुरुष बस च्या सगळ्यात मागच्या सीटवर खिडकीच्या बाजुला बसलेला होता. बस वेगाने धावत होती आणि खिडकीमधून येणारा वारा पुरुषाच्या चेहऱ्यावर आदळत होता, हवेने त्याच्या टकलावरचे उरलेसुरले बारीक बारीक केसांचे खुंट देखील हलत होते. धावणाऱ्या बसच्या खिडकीमधून हा कुठेतरी बघत बसलेला असताना त्याच्या खिशातल्या मोबाइलचा आवाज झाला. त्याने अलगद खिशातून मोबाइल काढून बघितले.... मोबाइल बघताच स्वारी कमालीची खुलली चेहऱ्यावर आनंदी आनंद दिसू लागल. क्षणाचाहि विलंब न लावता त्याने फोन उचलला.
तो : काय ग माझी राणी किती वेळचा वाट बघतोय.... आत्ता फोन करतेस होय....
समोरची व्यक्ती काहीतरी बोलली ते त्याला बसच्या खडखड आवाजात नीट ऐकू आले नव्हते... किंवा प्रवासात त्याच्या मोबाइलला नीट रेंज मिळत नसावी.
तो : अग बच्चू काय बोलते काहीच ऐकू येत नाहीये.... बस मध्ये आहेना मी, निघालो आहे घराकडे आता.... रेंज कमी जास्त होत आहे बघ..... एक काम कर मेसेज कर मी तिकडे बोलतो तुझ्याशी......
मोबाइलच्या मेसेज बॉक्स मधे:
तो : बस मध्ये आहे ना मी म्हणून आवाज येत नव्हता नीट, काय म्हणत होतीस तू.
ती : हो का बर ठीक आहे, मेसेजच करते मी पण, मी म्हणत होते कधी निघणार आहात काम झाल कि नाही.....
तो : काम तर झालंय, निघालो आहे आता पोहोचेल घरी ३-४ तासांनी.
ती : अय्या खरच काम झाल..... बर झाल बाई मला तर टेन्शन आल होत काम होत कि नाही म्हणून, मग आता तोच बंगला फायनल होणार ना?
तो : हो ग माझी राणी तुला मी माझ्या पासून दूर कस ठेवू शकतो बर.... लग्नानंतर राहिलीस दूर इतकी वर्ष पुरे झाल, आता तू आणि तुझ बाळ माझ्या नजरेसमोर असले कि मला चिंता नसेल काही.
ती : हो हो, मला पण तेच पाहिजे होत ना, नाहीतर मला बाई भारी टेन्शन आलेलं आता कस होणार मी एकटी बाई सोबत लेकरू.... कस होईल सगळ आणि कशी मी एकटी सगळ सांभाळेल....
तो : अग एकटी कशाला हा रामचंद्र आहे ना तुझ्या सोबत...... चल आता काही काळजी करू नकोस मी घरी पोहोचलो कि परत फोन करतो तुला.
मेसेज मधल संभाषण संपल्यावर त्याच्या चेहऱ्यावर कमालीचे समाधान आणि हास्य पसरले होते मोठ्या खुशीत त्याने आपला मोबाइल खिशात टाकला आणि पुढील दिवसांचे स्वप्न रंगवत तो पुढील प्रवास करू लागला.
यातूनही पूर्ण काही कळत नाहीये..... जाऊ द्या कळेल हळू हळू कथा पुढे गेल्यावर.

सोसायटी मध्ये:
पूर्ण दिवस सामान घरामध्ये नीट लावण्यात निघून गेला होता, भिडे कमालीचा थकून गेला हे सगळे करण्यात, जवळपास सगळ सामान व्यवस्थित आपापल्या जागी लागले होते. सोनालीने आधी तिच्या बेडरूम मधले सामान लाऊन घेतले होते आणि मग बाकीच्या कामाचा कारभार भिडेच्या हातात सोपवून ती बाळाला घेऊन बेडरूम मध्ये निघून गेली होती. मग किचन आणि हॉल मधल सामान भिडेनी माणसांकडून लाऊन घेतले. उरलेलं सामान दुसऱ्या बेडरूम मध्ये ठेऊन भिडे नुकताच सोफ्यावर टेकला होता. ट्रक मधून सामान उतरवणारे लोक निघून गेले होते. इतक्यात बेडरूमच दार उघडून सोनाली हॉल मध्ये आली.

तिने सकाळी घातलेली साडी आता बदललेली दिसत होती. बेडरूम मधून हॉल कडे येत असतानाच तिने आपले दोन्ही हाथ वर करून आपले केस व्यवस्थित बांधून घेतले. हे करत असताना अर्थातच भिडे तिला टक लाऊन बघत होता.

जांभई देण्यासाठी उघडलेले तोंड सताड उघडेच ठेऊन तो सोनालीच्या यौवनाच डोळ्यांनी रसपान करू लागला. सोनालीने साडी सोबत ब्लाउज देखील बदलले होते आणि आता नॉर्मल फुल बाह्यांचे ब्लाउज तिच्या अंगात होते पण या ब्लाउज ची फिटिंग देखील अगदी गच्च होती. तिचे हाथ वरती असताना भिडेनी डोळे भरून तिच्या मदमस्त छातीचे आणि पदराच्या आडून हळूच झळकणाऱ्या मुलायम पोट आणि बेंबीच दर्शन करून घेतले.
सोनाली : अय्या काका.... तुम्ही तर सगळाच पसारा लावलात अगदी व्यवस्थित......
सोनाली केस बांधतच भिडेच्या जवळ आली. तिच्या चेहऱ्यावर विलोभनीय हास्य होते आणि तिचे दोन्ही हाथ अजूनही वरतीच होते.

भिडे : हा.... जवळपास सगळच सामान आपापल्या जागी लाऊन झाल आहे, तू एकदा चेक करून घे तरीही. काही बदल करायचा असल्यास सांग मला मी करून देतो.
भिडे आपल्या जागेवरून हळूच उठत बोलला.
सोनाली : छे छे.... तुम्ही सगळ एकदम परफेक्ट केलय काका.... तुमचे खूप खूप आभार काका..... थँक यु सो मच....
सोनालीने भिडेचे दोन्ही हाथ आपल्या हातात घेऊन त्याचे आभार मानले. तिच्या या कृतीला काय उत्तर द्यावे हे भिडेला कळतच नव्हते. आपल्या रांगड्या खरबडीत हातांना काहीतरी लुशलुशीत मऊ स्पर्श होत आहे इतकेच त्याला जाणवत होते. सोनाली थेट भिडेच्या डोळ्यात डोळे घालून बघत होती आणि चक्क भिडे लाजत होता.

भिडे : अरे.... थँक यु वगैरे काय..... आपल्या माणसांसाठी आपण नाही करणार तर कोण करणार मग.....
कसे तरी शब्द जुळवत भिडे उत्तरला.
सोनाली : हे अगदी खरे आहे बर काका.... तुम्ही अगदी तसेच आहात जसे बाबांनी मला सांगितले होते..... मनमिळाऊ आणि मदत करणारे.....
दोघांचे हाथ अजूनही एकमेकांच्या हातात अडकेलेच होते.
सोनाली : अय्या मी पण ना एक नंबर ची मूर्ख आहे बघा.... तुम्हाला पाणी पण नाही विचारलं तुम्ही कित्ती दमला असाल ना... एक काम करा तुम्ही बसा आरामात मी आलेच पाणी घेऊन आणि चहा पण टाकते.... या घरातला पहिला चहा मी तुमच्या सोबत घेणार.... चालेल ना....
भिडेच्या तोंडून हो निघण्याच्या आधीच सोनाली किचन कडे निघून गेली. भिडे आपल्या हातांकडे अविश्वासाने बघत उभा राहिला.
थोड्यावेळानी सोनाली आणि भिडे चहाचे कप घेऊन सोफ्यावर बसलेले होते.

भिडे : सोनाली एसी, टीव्ही, वाशिंग मशीन उद्या चालू होऊन जाईल मी सगळ्यांना कॉल करून सांगितले आहे आजच. उद्या ते आले कि मी सोबत येऊन सगळ नीट करून देतो.
सोनाली : परत एकदा थँक यु काका, तुम्ही नसता तर माहित नाही किती दिवस लागले असते, आणि मी एकटी ने कस केल असत सगळ. बाबांना पण ऐन वेळी जाव लागल गावाला.
भिडे : अग थँक यु काय म्हणतेस परत परत..... जोशी असता तरी मीच केल असत सगळ करण त्याला जास्त माहिती नाहीयेना.... सोसायटीच सगळ मीच बघतो म्हणून या लोकांचे संपर्क आहेत माझ्याकडे.....
सोनाली : हम्म्म्म......
भिडे : बर सोनाली तू एकटीच राहणार आहेस कि तुझे मिस्टर......
भिडेनी वाक्य अर्धच ठेवलं, सोनाली लगेच सावरून बसली तिच्या चेहऱ्यात झालेला बदल भिडेनी अचूक टिपला.
सोनाली : तुम्हाला सांगण्यात काही हरकत नाही काका, माझे मिस्टर राजेश एका मोठ्या कंपनी मध्ये कामाला होते. त्यांच्या चांगल्या कामामुळे कंपनीने त्यांना परदेशात पाठवले तिथे नवे ऑफिस सेट करण्यासाठी. तेव्हा आम्हाला वाटले कि काही दिवस तिकडे काम केल्यावर ते परत येतील पण ऑफिस सेट झाल्यावर कंपनीने यांनाच तिथला बॉस बनवून टाकला. आता त्यांना इकडे येणे जमणार नव्हते नेहमी नेहमी आणि आम्हाला पण तिकडे घेऊन जायचे म्हणजे खूप खर्च होता आणि सोबत तिकडचे वातावरण पण मला आणि बिट्टू ला सूट होईल कि नाही सांगता येत नव्हते, काका बिट्टू माझ्या मुलाच नाव आहे. तर मग आता राजेश वर्षातून एकदा किवा दोन वर्षातून एकदा येऊ शकणार आहेत मला भेटायला त्यामुळे मी एकटीच पडणार होते.
थोड थांबून सोनालीने चहा चा एक घोट घेतला आणि परत बोलायला लागली.
सोनाली : मी अशी एकटी आणि लहान बाळ सोबतीला कशी निभावणार याची मला खूप काळजी होती मग बाबांनीच शक्कल लढवली आणि माझ्या ह्यांना सांगितले कि मी राहतो त्याच सोसायटी मध्ये एक घर घेऊन द्या मग मी आहेच सोनाली आणि बिट्टू ची काळजी घ्यायला... म्हणून मग हा बंगला घेऊन मी तातडीने इकडे राहायला आले.
भिडे : अच्छा असे आहे तर.... मग आता मिस्टर राजेश केव्हा येणार आहेत.....
सोनाली : अजून काही नक्की नाहीये त्याचं पण मला आता फिकीर नाही अगदी कधीही आले तरी चालतील करत आता माझी आणि बिट्टू ची काळजी घ्यायला बाबा आहेत आणि शिवाय तुम्ही पण आहात.... आहात ना?
सोनाली ने आपले हरिणी सारखे टप्पोरे मादक डोळे भिडेच्या डोळ्यांत मिसळून प्रश्न केला.

भिडे : अं..... हो हो ..... अगदीच हे काय विचारण झाल..... मी पण आहे तुझ्यासाठी..... म्हणजे बिट्टू आणि तुझ्यासाठी ..... काहीही काळजी करू नकोस तू.....
भिडेनी अडखळत उत्तर दिले. आणखी काही वेळ तो सोनाली सोबत गप्पा मारत बसला आणि अर्थातच सोबत सोनालीच यौवन डोळ्यांनी बघत राहिला. मग तो सोनालीची रजा घेऊन आपल्या घरी निघून गेला.

 

[ttttttvb]

ही कथा कोण कोणाची आहे

 

[ttttttvb]

मोठे मोठे अपडेट द्या

 

[Heartless H]

ही कथा कोण कोणाची आहे

मोठे मोठे अपडेट द्या

कथा कोणाची आहे म्हणजे काय ?

मोठे अपडेट येतील पुढे.

 

[Heartless H]

सोनाली सोसायटी मध्ये राहायला आली त्याचा आज दुसरा दिवस होता, ती बाळाला घेऊन आपल्या बाबांच्या घरी जात होती जे त्याच सोसायटी मध्ये थोड्या अंतरावर होते. काल तिचे बाबा कामानिमित्त गावाला गेले होते ते रात्री उशिरा परतले होते त्यामुळे त्यांची भेट झाली नव्हती म्हणून आज सकाळीच सोनाली त्यांच्या घरी जाऊन त्यांना भेटणार होती. बाळाला कडेवर सांभाळत सोनाली तिच्या बाबांच्या घराकडे निघाली होती. रस्त्यांनी जाणारे लोक तिच्या कडे अनोळखी नजरेनी बघत पुढे निघून जात होते. सोनालीने नॉर्मल साडी परिधान केली होती सकाळची वेळ असल्यामुळे नुकतीच अंघोळ झालेली दिसत होती. तिचे केस थोडेसे ओले असल्यामुळे हलकेच डोक्यावर बांधलेले होते. कडेवरच बाळ कधी तिच्या झुलणाऱ्या केसांच्या बटा आपल्या इवल्या मुठीत पकडण्याचा प्रयत्न करत होत तर कधी तिच्या मंगळसूत्राला पकडून तोंडात टाकण्याचा प्रयत्न करीत होत. थोडावेळ चालून गेल्यावर सोनालीला छोट्या छोट्या घरांची एक रांग दिसली त्यातीलच एका घरापुढे जाऊन ती थांबली. घरावर नावाची पाटी होती त्यावर लिहिले होते “रामचंद्र जोशी”.
चेहऱ्यावरच्या केसांच्या बटा सावरत कानामागे करून एक मोठा श्वास तिने घेतला आणि अलगद दार लोटून घरात प्रवेश केला. शांत आणि निरव वातावरणानी भरलेल्या घरात अचानक आवाज घुमू लागले. सोनालीची आई तिला बघतच आपल्या खुर्ची वरून आटोकाट प्रयत्न करून उठली. तिच्या तश्या उठण्याने स्पष्ट जाणवत होते कि तिचे गुढगे कामातून गेले आहेत. सोनालीने बघितले नेहमीप्रमाणे आईच्या हातात जपमाळ होती. आपली लाडकी लेक आणि गोंडस नातू बघून आईची स्वारी भलतीच खुश झाली होती आणि आज तिच्या घश्यातून नेहमीपेक्षा वरच्या पट्टीचा आवाज निघत होता.
आई : आलीस का बाई माझी..... ये ग पोरी कित्ती कित्ती वाट पाहत होते बघ.....
आईनी सोनालीला काहीही बोलण्याची संधी न देता घट्ट मिठी मारली. आईनी सोनालीच्या गोऱ्या गुलाबी चेहऱ्यावरून हाथ फिरवत तिचे मुके घेतले आणि लगेच मोर्चा नातवंडाकडे वळवला. दोन्ही हातानी बाळाचा चेहरा गोंजारून तिने आपल्या डोक्यावर कडा कडा बोटे मोडली. बाळ मात्र नवीन चेहऱ्याकडे डोळे मोठे करून आणि तोंड उघडून नुसते बघत होते. सोनालीने बाळाला आईच्या कडेवर दिले. आई बाळाला घेऊन लाडीगोडी लाऊ लागली ‘बिट्टू बाळा..... ए बिट्टू बाळा मी तुझी आजी आहे बरका आजीला गोड गोड पापा दे बर बाळा......’ आजी आणि नातवाचा कौतुक सोहळा सुरु झाला होता. आई बाळाला घेऊन हॉल मध्ये सगळीकडे फिरत होती त्याच्याशी गप्पा मारत होती. सोनालीची नजर मात्र संपूर्ण घरभर भिरभिर करत फिरत होती जणू काही जे तिला बघायचं होत ते तिला अजूनही दिसलं नव्हत. शेवटी न राहवून तिने आईला विचारलं,
सोनाली : आई..... बाबा कुठे दिसत नाहीयेत ..... काल आलेत ना गावावरून? आराम करत आहेत कि काय खोलीमध्ये??
आई : अग कसला आराम आणि कसला काय..... त्याचं नेहमीच चालू आहे सकाळपासून.... दुसर काही सुचत का म्हाताऱ्याला..... येतील आता इतक्यात वेळ झालीच आहे......
आईने असे बोलल्यावर सोनालीच्या चेहऱ्यावर रागाच्या काही छटा उमटल्या पण ती काहीच बोलली नाही. बाबा नजरेला दिसले नाहीत म्हणून ती काहीशी उदास झाली होती.
जरा वेळ इकडे तिकडे केल्यावर आतल्या खोलीतून तिला कसला तरी अस्पष्ट आवाज ऐकू आला. खूप वर्षांनी जरी ऐकत होती तरी ती या आवाजाला अजिबात विसरली नव्हती. एक गोड शिरशिरी तिच्या अंगातून वाहून गेली. तिने आवाजाच्या दिशेनी मान वळवून बघितले, एक आकृती आतल्या खोलीतून हातात काहीतरी घेऊन बाहेरच्या दिशेनी येताना दिसत होती. येता येता काहीतरी मंत्र जाप पुटपुटल्या जात होता त्याचाच आवाज मघाशी सोनालीला आला होता. काही वेळातच ती आकृती आतल्या खोलीतून निघून हॉल च्या मध्ये उभी होती.
कंबरेभोवती धोतर आणि वरती फक्त एक पंचा पाठीवरून समोर घेतलेला ज्याने जेमतेम अंग झाकले जात होते. समोरून उघडेबंब थोडेसे फुगलेले पोट आणि त्यावर पसरलेले पांढऱ्या काळ्या केसांचे जाळे, मोठी खोलगट बेंबी दाढी मिशी नसलेला रापलेला जाडा भरडा चेहरा आणि एका हातात तांब्या आणि दुसऱ्या हातात कुठल्यातरी झाडाची पाने. तोंडातून अस्पष्ट असे काहीतरी मंत्र उच्चारने सुरूच होते आणि मधेच झाडाची पणे तांब्यात बुडवून ते पाणी घरात सगळीकडे उडविले जात होते. आपल्या बाबांचा हा अवतार सोनाली कित्ती तरी वर्ष नित्यनियमानी बघत आलेली होती पण आज बाबांना बघून तिच्या डोळ्यात वेगळीच चमक आली होती. बाबा मंत्र म्हणतच तिच्या कडे डोळे रोखून बघत होते आणि जशी दोघांची नजर एकमेकांत गुंतली सोनालीच्या अंगावारुन आणखी एक काटा सरसरून गेला. लाजेची गुलाबी लालिमा तिच्या गोऱ्या गोबऱ्या गालांवर पसरली बसलेल्या जागेवरून ती हलकेच उठली पण काहीही न बोलता आपोआपच तिची नजर खाली झाली ती स्वताच्याच पायाकडे बघत उभी राहिली. बाबा अजूनही मंत्र म्हणत हसत बाळाकडे बघत होते. बाळ बाबांच्या चेहऱ्याला ओळखत असावे करण त्यांना बघतच त्याची सुद्धा कळी कमालीची खुलली. हाथवारे करत बिट्टू बाबांकडे बघत खदखदून हसू लागला. बाबांनी झाडाची पाने तांब्यामध्ये बुडवून बाळाच्या अंगावर झटकले अंगावर पाणी पडल्यानी बाळ अजूनच खुश होऊन हसू लागले.
बाबांनी सोनाली कडे बघितले तसे ती हळूच पुढे झाली आणि वाकून त्यांच्या पायाला स्पर्श करून तिने आशीर्वाद घेतला.

आशीर्वादाच्या रुपात बाबांनी परत झाडाची पणे तांब्यामध्ये बुडवून पाणी सोनीच्या अंगावर झटकले आणि काहीतरी मंत्र पुटपुटला. थंडगार पाणी उघड्या पाठीवर स्पर्श होताच पुन्हा एकदा अंगभर शहारा सोनालीने अनुभवला. तिच्या अंगावर उभारलेले काटे लांबून तिच्या बाबानादेखील दिसले असावेत.
बाबांनी हळूच हातातले सामान एका टेबल वर ठेवले आणि आपले दोन्ही हाथ पसरून सोनालीला आपल्या मिठी मध्ये येण्याचे आमंत्रण दिले. सोनाली एका क्षणाचाही विलंब न करता सरसरत पुढे झाली आणि बाबांच्या मिठीमध्ये सामाऊन गेली. आई बाळाला घेऊन घराच्या अंगातील झाडावरचे चिऊ काऊ दाखवण्यात दंग झाली होती. इकडे सोनालीचा गाल आपल्या बाबांच्या छातीवर टेकला होता आणि बाबांनी तिला अलगद आपल्या बाहुपाशात जकडून घेतले होते. बाबांचा एक हाथ सोनालीच्या पाठीवर आणि दुसरा तिच्या डोक्यावरून प्रेमानी फिरत होता.
सोनाली : कित्ती दिवस वाट पाहायला लावलीत बाबा मला......
किंचित बारीक आवाजात सोनाली बोलली, पण तिने आपला चेहरा वर केला नव्हता. बाबांचा धीर गंभीर आवाज तिच्या कानावर आला.
बाबा: हो ग पोरी..... वेळ तर लागलाच.... पण सगळ जमवून आणायचं म्हटलं तर वेळ लागणारच ना, आणि बघ ना सगळ अगदी आपण ठरवल होत तसच घडत आहे कि नाही..... आलीस ना तू शेवटी बाबांच्या मिठीमध्ये......
सोनालीनी झटकन मान वर करून बाबांच्या डोळ्यात डोळे घालून बघितले.
सोनाली : हो.... बाबा.... अगदी तुम्ही ठरवल होत अगदी तसच झाल..... पण....
बाबा : अग आता पण नाही न बिन नाही...... सगळ ठीक झालंय ना.... आणि पुढे पण सगळ ठीकच होईल... मी आहे ना....तू अजिबात काळजी नको करूस माझी राणी.......
बाबांच्या नशिल्या डोळयांत सोनाली पुरती डुबून गेल्यासारखी बघत होती. तिचे गुलाबी ओठ विलग होऊन थरथरत होते आणि बाबांच्या ओठांपासून काहीच अंतरावर होते. बाबांच्या तोंडातून निघणारी गरम हवा तिला आपल्या चेहऱ्यावर जाणवत होती. बाबांचा हाथ सोनालीच्या पाठीवर हळुवारपणे फिरत होता, आज सोनालीने स्लीव्हलेस ब्लाउज घातले नव्हते त्यामुळे तिची पाठ पूर्ण मोकळी नव्हती तरीपण जितका भाग ब्लाउज मध्ये झाकलेला नव्हता त्या भागावर बाबांची बोटे अलगत फिरू लागली होती. दोघांची मिठी अजूनच घट्ट झाली डोळ्यात गुलाबी छटा तरंगू लागली. सोनालीचा गोरागुलाबी चेहरा लालबुंद झाला होता. दोघांच्या ओठांमधील अंतर कमी होऊन ते जुळणारच होते....... इतक्यात आई बाळाला घेऊन घरात येत असल्याचा आभास त्यांना झाला. बाबांनी हळूच मिठी सैल केली सोनाली सुद्धा भानावर आल्यासारखी हळूच बाजूला सरकून उभी राहिली.

बाबा : अले अले अले माझ बच्चू...... इकले या आजोबा च्या कडेवर आजोबा गोड गोड पप्पी देणार लाडोबा ला......
आई जशी बाळाला घेऊन घरात आली तसे बाबा बोलले आणि त्यांनी बिट्टूला आजीकडून स्वतःकडे घेतले. आईनी जराश्या नाराजीनेच बाळाला त्यांच्या कडे सोपवले आणि स्वतः बेडवर बसण्यासाठी वळली. बाळाला कडेवर घेताच बाबांनी सोनाली कडे तिरक्या नजरेनी बघत आपले जडे भरडे ओठ बाळाच्या कोमल गुलाबी गालावर हळूच टेकवले. ओठ टेकल्या टेकल्या आपली आणि सोनालीची नजरा नजर होईल याची त्यांनी पुरेपूर काळजी घेतली. सोनाली परत एकदा लाजून चूर झाली आणि पदराला बोटांनी गुंडाळत गालातल्या गालात हसत खाली पाहू लागली. आई बस्ल्यासाठी वळली असल्यामुळे तिची या दृश्याकडे पाठ झाली होती. बाळाच्या गालावर पप्पी करून झाल्यावर बाबांनी लगेच ओठ गोल करून एक पप्पी हवेत सोनालीच्या दिशेने देखील फेकली. परत सोनालीचा चेहरा लाजेनी लाल झाला यावेळी लाजून खाली बघताना तिने आपल्या कपाळावर हाथ मारून घेतला.
एव्हाना आई आपल्या जागेवर बसून सेटल झाली होती.
आई : आहो....... द्या आता माझ्या नातवाला माझ्या कडे..... आणि काही चहा पाण्याच बघा तुम्ही. सोना नाश्ता करून नसेल आली हो ना ग ?
आईच्या प्रश्नांनी बाबा आणि सोनालीची जणू तंद्री भंग पावली.
बाबा: आ..... होहो.... मी करतो चहा.... सोनाली बेटा तू बस इथे आई जवळ.
सोनाली : न...नको नको बाबा.... तुम्ही कशाला करता मी करते ना चहा तुम्ही बसा नातवासोबत..... कित्ती दिवसांनतर भेट झाली तुमची.... बसा तुम्ही.
बाबांकडे चोरट्या नजरेनी बघत सोनाली उठली हळूच तिने तिचा पदर कमरेला खोचला. हे करत असताना तीच गोरपान नितळ अगदी किंचित थुलथुलीत झालेलं लुशलुशीत पोट बाबांच्या नजरेतून सुटल नाही.

सोनाली किचन मध्ये जाऊन चहा बनवण्याच्या तयारीला लागली. हे घर तस तिच्यासाठी नवीनच होत करण ती ज्या घरात जन्मली लहानची मोठी झाली आणि तीच लग्न ज्या घरातून झाल होत ते घर दुसरे होते. या घरात तिचे आई बाबा काही महिन्यांपूर्वीच आले होते. किचन मध्ये येऊन सोनालीची नजर भिरभिर सगळीकडे फिरत होती फ्रीज मधून तिने दुध काढून ठेवले आणि गॅस सुरु करून दुध तापायला ठेवले मग ती शोधा शोध करू लागली साखर आणि चहा पत्तीची, पण तिला ते सापडतच नव्हते. किचनच्या आत चाललेली लेकीची धडपड बाबांना कोण जाने कशी कळली.
बाबा : मी जरा बघतो सोनाला काही मदत लागते का.....नाही... साखर पत्ती कुठे ठेवलं आहे तिला सापडणार नाही ना म्हणून म्हटलं बाकी काही नाही.....
बाबांचं बोलन ऐकून न ऐकल्या सारख करत आई बिट्टू बरोबर खेळण्यात दंग झाली. बाबा हळूच आपल्या जागेवरून उठून किचन मध्ये गेले. किचन ओट्याजवळ उभी असलेल्या सोनालीला पाठमोरी बघत बाबा काही वेळ दाराजवळच उभे राहिले. आपल्या लाडक्या मुलीच पाठीमागून दिसणार सौंदर्या ते बघत होते, हळूच त्यांची पाऊले पुढे सरकली. आपल्या मागे कुणीतरी आहे आणि ते कोण असू शकत याची पुरेपूर कल्पना सोनालीला आधीच होती. तिने हळूच मागे वळून बाबांना बघितले आणि आपल्या दातांमध्ये एक बोट चावून लाजून हसत पुन्हा तोंड समोर वळवले. बाबा सोनालीच्या मागे अगदी जवळ जाऊन उभे राहिले.
बाबा : काय ग माझी छकुली...... सापडतंय का सगळ...... नवीन आहे ना तुझ्यासाठी सुध्दा.....

बाबांच्या अंगाचा स्पर्श आपल्या शरीराच्या मागच्या बाजूला झालेला सोनालीला समजले एका वेगळ्याच अनुभूतीचा अनुभव तीला होऊ लागला होता. तिच्या तोंडातून शब्द सुद्धा निघत नव्हते.
बाबा : हे बघ.... ह्या डाव्या कप्प्यात ठेवले आहेत साखर आणि पत्तीचे डब्बे....
किंचित समोर वाकून बाबांनी आपले सुटलेले पोट सोनालीच्या पाठीला चिकटवले, आणि एक कप्पा उघडा करून तिला दाखवला. आपल्या पाठीवर आणि कंबरेवर बाबांच्या शरीराचा स्पर्श झाल्या झाल्या सोनालीच्या अंगातून सरसरून काटा आला. तिने आपले डोळे गच्च बंद करून घेतले काही क्षणा साठी.
बाबा : सोना..... काय झाल ग.... रागावलीस कि काय माझ्यावर राणी.....
बाबा हळूच सोनालीच्या कानाजवळ तोंड नेऊन बोलले हलक्या आवाजात. सोनालीने हळूच डोळे उघडून नकारार्थी डोके हलवले.
बाबा : अग मग बोलत का नाहीस.... बघत देखील नाही माझ्या कडे, मी तुझ्या घरी भेटायला यायचो तेव्हा तर.....
सोनाली : तेव्हा ते माझ घर असायचं ना बाबा...... इथे सगळ नवीन नवीन आहे ना म्हणून थोडस..... आणि मी तुमच्यावर रागवीन अस कधी होईल का......
सोनालीच्या तोंडून नाजूक आवाज ऐकून बाबा खुश झाले. त्यांनी हळूच सोनालीच्या अंगा भोवती आपले हाथ लपेटून तिला मिठी मारली. सोनालीच्या तोंडून हलकाच “आअह्ह्ह” असा सुस्कारा निघाला. बाबांनी लगेच तिला आपल्याकडे वळवली आणि आपल्या दोन्ही हाथा मध्ये तिचा चेहरा अलगद घेतला. दोघांच्या नजरा एकमेकांत गुंतून गेल्या आणि या वेळी क्षणाचाही विलंब न लावता दोघांचे ओठ एकमेकांत गुंतून गेले.

 

[Raj9977]

सोनाली सोसायटी मध्ये राहायला आली त्याचा आज दुसरा दिवस होता, ती बाळाला घेऊन आपल्या बाबांच्या घरी जात होती जे त्याच सोसायटी मध्ये थोड्या अंतरावर होते. काल तिचे बाबा कामानिमित्त गावाला गेले होते ते रात्री उशिरा परतले होते त्यामुळे त्यांची भेट झाली नव्हती म्हणून आज सकाळीच सोनाली त्यांच्या घरी जाऊन त्यांना भेटणार होती. बाळाला कडेवर सांभाळत सोनाली तिच्या बाबांच्या घराकडे निघाली होती. रस्त्यांनी जाणारे लोक तिच्या कडे अनोळखी नजरेनी बघत पुढे निघून जात होते. सोनालीने नॉर्मल साडी परिधान केली होती सकाळची वेळ असल्यामुळे नुकतीच अंघोळ झालेली दिसत होती. तिचे केस थोडेसे ओले असल्यामुळे हलकेच डोक्यावर बांधलेले होते. कडेवरच बाळ कधी तिच्या झुलणाऱ्या केसांच्या बटा आपल्या इवल्या मुठीत पकडण्याचा प्रयत्न करत होत तर कधी तिच्या मंगळसूत्राला पकडून तोंडात टाकण्याचा प्रयत्न करीत होत. थोडावेळ चालून गेल्यावर सोनालीला छोट्या छोट्या घरांची एक रांग दिसली त्यातीलच एका घरापुढे जाऊन ती थांबली. घरावर नावाची पाटी होती त्यावर लिहिले होते “रामचंद्र जोशी”.
चेहऱ्यावरच्या केसांच्या बटा सावरत कानामागे करून एक मोठा श्वास तिने घेतला आणि अलगद दार लोटून घरात प्रवेश केला. शांत आणि निरव वातावरणानी भरलेल्या घरात अचानक आवाज घुमू लागले. सोनालीची आई तिला बघतच आपल्या खुर्ची वरून आटोकाट प्रयत्न करून उठली. तिच्या तश्या उठण्याने स्पष्ट जाणवत होते कि तिचे गुढगे कामातून गेले आहेत. सोनालीने बघितले नेहमीप्रमाणे आईच्या हातात जपमाळ होती. आपली लाडकी लेक आणि गोंडस नातू बघून आईची स्वारी भलतीच खुश झाली होती आणि आज तिच्या घश्यातून नेहमीपेक्षा वरच्या पट्टीचा आवाज निघत होता.
आई : आलीस का बाई माझी..... ये ग पोरी कित्ती कित्ती वाट पाहत होते बघ.....
आईनी सोनालीला काहीही बोलण्याची संधी न देता घट्ट मिठी मारली. आईनी सोनालीच्या गोऱ्या गुलाबी चेहऱ्यावरून हाथ फिरवत तिचे मुके घेतले आणि लगेच मोर्चा नातवंडाकडे वळवला. दोन्ही हातानी बाळाचा चेहरा गोंजारून तिने आपल्या डोक्यावर कडा कडा बोटे मोडली. बाळ मात्र नवीन चेहऱ्याकडे डोळे मोठे करून आणि तोंड उघडून नुसते बघत होते. सोनालीने बाळाला आईच्या कडेवर दिले. आई बाळाला घेऊन लाडीगोडी लाऊ लागली ‘बिट्टू बाळा..... ए बिट्टू बाळा मी तुझी आजी आहे बरका आजीला गोड गोड पापा दे बर बाळा......’ आजी आणि नातवाचा कौतुक सोहळा सुरु झाला होता. आई बाळाला घेऊन हॉल मध्ये सगळीकडे फिरत होती त्याच्याशी गप्पा मारत होती. सोनालीची नजर मात्र संपूर्ण घरभर भिरभिर करत फिरत होती जणू काही जे तिला बघायचं होत ते तिला अजूनही दिसलं नव्हत. शेवटी न राहवून तिने आईला विचारलं,
सोनाली : आई..... बाबा कुठे दिसत नाहीयेत ..... काल आलेत ना गावावरून? आराम करत आहेत कि काय खोलीमध्ये??
आई : अग कसला आराम आणि कसला काय..... त्याचं नेहमीच चालू आहे सकाळपासून.... दुसर काही सुचत का म्हाताऱ्याला..... येतील आता इतक्यात वेळ झालीच आहे......
आईने असे बोलल्यावर सोनालीच्या चेहऱ्यावर रागाच्या काही छटा उमटल्या पण ती काहीच बोलली नाही. बाबा नजरेला दिसले नाहीत म्हणून ती काहीशी उदास झाली होती.
जरा वेळ इकडे तिकडे केल्यावर आतल्या खोलीतून तिला कसला तरी अस्पष्ट आवाज ऐकू आला. खूप वर्षांनी जरी ऐकत होती तरी ती या आवाजाला अजिबात विसरली नव्हती. एक गोड शिरशिरी तिच्या अंगातून वाहून गेली. तिने आवाजाच्या दिशेनी मान वळवून बघितले, एक आकृती आतल्या खोलीतून हातात काहीतरी घेऊन बाहेरच्या दिशेनी येताना दिसत होती. येता येता काहीतरी मंत्र जाप पुटपुटल्या जात होता त्याचाच आवाज मघाशी सोनालीला आला होता. काही वेळातच ती आकृती आतल्या खोलीतून निघून हॉल च्या मध्ये उभी होती.
कंबरेभोवती धोतर आणि वरती फक्त एक पंचा पाठीवरून समोर घेतलेला ज्याने जेमतेम अंग झाकले जात होते. समोरून उघडेबंब थोडेसे फुगलेले पोट आणि त्यावर पसरलेले पांढऱ्या काळ्या केसांचे जाळे, मोठी खोलगट बेंबी दाढी मिशी नसलेला रापलेला जाडा भरडा चेहरा आणि एका हातात तांब्या आणि दुसऱ्या हातात कुठल्यातरी झाडाची पाने. तोंडातून अस्पष्ट असे काहीतरी मंत्र उच्चारने सुरूच होते आणि मधेच झाडाची पणे तांब्यात बुडवून ते पाणी घरात सगळीकडे उडविले जात होते. आपल्या बाबांचा हा अवतार सोनाली कित्ती तरी वर्ष नित्यनियमानी बघत आलेली होती पण आज बाबांना बघून तिच्या डोळ्यात वेगळीच चमक आली होती. बाबा मंत्र म्हणतच तिच्या कडे डोळे रोखून बघत होते आणि जशी दोघांची नजर एकमेकांत गुंतली सोनालीच्या अंगावारुन आणखी एक काटा सरसरून गेला. लाजेची गुलाबी लालिमा तिच्या गोऱ्या गोबऱ्या गालांवर पसरली बसलेल्या जागेवरून ती हलकेच उठली पण काहीही न बोलता आपोआपच तिची नजर खाली झाली ती स्वताच्याच पायाकडे बघत उभी राहिली. बाबा अजूनही मंत्र म्हणत हसत बाळाकडे बघत होते. बाळ बाबांच्या चेहऱ्याला ओळखत असावे करण त्यांना बघतच त्याची सुद्धा कळी कमालीची खुलली. हाथवारे करत बिट्टू बाबांकडे बघत खदखदून हसू लागला. बाबांनी झाडाची पाने तांब्यामध्ये बुडवून बाळाच्या अंगावर झटकले अंगावर पाणी पडल्यानी बाळ अजूनच खुश होऊन हसू लागले.
बाबांनी सोनाली कडे बघितले तसे ती हळूच पुढे झाली आणि वाकून त्यांच्या पायाला स्पर्श करून तिने आशीर्वाद घेतला.

आशीर्वादाच्या रुपात बाबांनी परत झाडाची पणे तांब्यामध्ये बुडवून पाणी सोनीच्या अंगावर झटकले आणि काहीतरी मंत्र पुटपुटला. थंडगार पाणी उघड्या पाठीवर स्पर्श होताच पुन्हा एकदा अंगभर शहारा सोनालीने अनुभवला. तिच्या अंगावर उभारलेले काटे लांबून तिच्या बाबानादेखील दिसले असावेत.
बाबांनी हळूच हातातले सामान एका टेबल वर ठेवले आणि आपले दोन्ही हाथ पसरून सोनालीला आपल्या मिठी मध्ये येण्याचे आमंत्रण दिले. सोनाली एका क्षणाचाही विलंब न करता सरसरत पुढे झाली आणि बाबांच्या मिठीमध्ये सामाऊन गेली. आई बाळाला घेऊन घराच्या अंगातील झाडावरचे चिऊ काऊ दाखवण्यात दंग झाली होती. इकडे सोनालीचा गाल आपल्या बाबांच्या छातीवर टेकला होता आणि बाबांनी तिला अलगद आपल्या बाहुपाशात जकडून घेतले होते. बाबांचा एक हाथ सोनालीच्या पाठीवर आणि दुसरा तिच्या डोक्यावरून प्रेमानी फिरत होता.
सोनाली : कित्ती दिवस वाट पाहायला लावलीत बाबा मला......
किंचित बारीक आवाजात सोनाली बोलली, पण तिने आपला चेहरा वर केला नव्हता. बाबांचा धीर गंभीर आवाज तिच्या कानावर आला.
बाबा: हो ग पोरी..... वेळ तर लागलाच.... पण सगळ जमवून आणायचं म्हटलं तर वेळ लागणारच ना, आणि बघ ना सगळ अगदी आपण ठरवल होत तसच घडत आहे कि नाही..... आलीस ना तू शेवटी बाबांच्या मिठीमध्ये......
सोनालीनी झटकन मान वर करून बाबांच्या डोळ्यात डोळे घालून बघितले.
सोनाली : हो.... बाबा.... अगदी तुम्ही ठरवल होत अगदी तसच झाल..... पण....
बाबा : अग आता पण नाही न बिन नाही...... सगळ ठीक झालंय ना.... आणि पुढे पण सगळ ठीकच होईल... मी आहे ना....तू अजिबात काळजी नको करूस माझी राणी.......
बाबांच्या नशिल्या डोळयांत सोनाली पुरती डुबून गेल्यासारखी बघत होती. तिचे गुलाबी ओठ विलग होऊन थरथरत होते आणि बाबांच्या ओठांपासून काहीच अंतरावर होते. बाबांच्या तोंडातून निघणारी गरम हवा तिला आपल्या चेहऱ्यावर जाणवत होती. बाबांचा हाथ सोनालीच्या पाठीवर हळुवारपणे फिरत होता, आज सोनालीने स्लीव्हलेस ब्लाउज घातले नव्हते त्यामुळे तिची पाठ पूर्ण मोकळी नव्हती तरीपण जितका भाग ब्लाउज मध्ये झाकलेला नव्हता त्या भागावर बाबांची बोटे अलगत फिरू लागली होती. दोघांची मिठी अजूनच घट्ट झाली डोळ्यात गुलाबी छटा तरंगू लागली. सोनालीचा गोरागुलाबी चेहरा लालबुंद झाला होता. दोघांच्या ओठांमधील अंतर कमी होऊन ते जुळणारच होते....... इतक्यात आई बाळाला घेऊन घरात येत असल्याचा आभास त्यांना झाला. बाबांनी हळूच मिठी सैल केली सोनाली सुद्धा भानावर आल्यासारखी हळूच बाजूला सरकून उभी राहिली.

बाबा : अले अले अले माझ बच्चू...... इकले या आजोबा च्या कडेवर आजोबा गोड गोड पप्पी देणार लाडोबा ला......
आई जशी बाळाला घेऊन घरात आली तसे बाबा बोलले आणि त्यांनी बिट्टूला आजीकडून स्वतःकडे घेतले. आईनी जराश्या नाराजीनेच बाळाला त्यांच्या कडे सोपवले आणि स्वतः बेडवर बसण्यासाठी वळली. बाळाला कडेवर घेताच बाबांनी सोनाली कडे तिरक्या नजरेनी बघत आपले जडे भरडे ओठ बाळाच्या कोमल गुलाबी गालावर हळूच टेकवले. ओठ टेकल्या टेकल्या आपली आणि सोनालीची नजरा नजर होईल याची त्यांनी पुरेपूर काळजी घेतली. सोनाली परत एकदा लाजून चूर झाली आणि पदराला बोटांनी गुंडाळत गालातल्या गालात हसत खाली पाहू लागली. आई बस्ल्यासाठी वळली असल्यामुळे तिची या दृश्याकडे पाठ झाली होती. बाळाच्या गालावर पप्पी करून झाल्यावर बाबांनी लगेच ओठ गोल करून एक पप्पी हवेत सोनालीच्या दिशेने देखील फेकली. परत सोनालीचा चेहरा लाजेनी लाल झाला यावेळी लाजून खाली बघताना तिने आपल्या कपाळावर हाथ मारून घेतला.
एव्हाना आई आपल्या जागेवर बसून सेटल झाली होती.
आई : आहो....... द्या आता माझ्या नातवाला माझ्या कडे..... आणि काही चहा पाण्याच बघा तुम्ही. सोना नाश्ता करून नसेल आली हो ना ग ?
आईच्या प्रश्नांनी बाबा आणि सोनालीची जणू तंद्री भंग पावली.
बाबा: आ..... होहो.... मी करतो चहा.... सोनाली बेटा तू बस इथे आई जवळ.
सोनाली : न...नको नको बाबा.... तुम्ही कशाला करता मी करते ना चहा तुम्ही बसा नातवासोबत..... कित्ती दिवसांनतर भेट झाली तुमची.... बसा तुम्ही.
बाबांकडे चोरट्या नजरेनी बघत सोनाली उठली हळूच तिने तिचा पदर कमरेला खोचला. हे करत असताना तीच गोरपान नितळ अगदी किंचित थुलथुलीत झालेलं लुशलुशीत पोट बाबांच्या नजरेतून सुटल नाही.

सोनाली किचन मध्ये जाऊन चहा बनवण्याच्या तयारीला लागली. हे घर तस तिच्यासाठी नवीनच होत करण ती ज्या घरात जन्मली लहानची मोठी झाली आणि तीच लग्न ज्या घरातून झाल होत ते घर दुसरे होते. या घरात तिचे आई बाबा काही महिन्यांपूर्वीच आले होते. किचन मध्ये येऊन सोनालीची नजर भिरभिर सगळीकडे फिरत होती फ्रीज मधून तिने दुध काढून ठेवले आणि गॅस सुरु करून दुध तापायला ठेवले मग ती शोधा शोध करू लागली साखर आणि चहा पत्तीची, पण तिला ते सापडतच नव्हते. किचनच्या आत चाललेली लेकीची धडपड बाबांना कोण जाने कशी कळली.
बाबा : मी जरा बघतो सोनाला काही मदत लागते का.....नाही... साखर पत्ती कुठे ठेवलं आहे तिला सापडणार नाही ना म्हणून म्हटलं बाकी काही नाही.....
बाबांचं बोलन ऐकून न ऐकल्या सारख करत आई बिट्टू बरोबर खेळण्यात दंग झाली. बाबा हळूच आपल्या जागेवरून उठून किचन मध्ये गेले. किचन ओट्याजवळ उभी असलेल्या सोनालीला पाठमोरी बघत बाबा काही वेळ दाराजवळच उभे राहिले. आपल्या लाडक्या मुलीच पाठीमागून दिसणार सौंदर्या ते बघत होते, हळूच त्यांची पाऊले पुढे सरकली. आपल्या मागे कुणीतरी आहे आणि ते कोण असू शकत याची पुरेपूर कल्पना सोनालीला आधीच होती. तिने हळूच मागे वळून बाबांना बघितले आणि आपल्या दातांमध्ये एक बोट चावून लाजून हसत पुन्हा तोंड समोर वळवले. बाबा सोनालीच्या मागे अगदी जवळ जाऊन उभे राहिले.
बाबा : काय ग माझी छकुली...... सापडतंय का सगळ...... नवीन आहे ना तुझ्यासाठी सुध्दा.....

बाबांच्या अंगाचा स्पर्श आपल्या शरीराच्या मागच्या बाजूला झालेला सोनालीला समजले एका वेगळ्याच अनुभूतीचा अनुभव तीला होऊ लागला होता. तिच्या तोंडातून शब्द सुद्धा निघत नव्हते.
बाबा : हे बघ.... ह्या डाव्या कप्प्यात ठेवले आहेत साखर आणि पत्तीचे डब्बे....
किंचित समोर वाकून बाबांनी आपले सुटलेले पोट सोनालीच्या पाठीला चिकटवले, आणि एक कप्पा उघडा करून तिला दाखवला. आपल्या पाठीवर आणि कंबरेवर बाबांच्या शरीराचा स्पर्श झाल्या झाल्या सोनालीच्या अंगातून सरसरून काटा आला. तिने आपले डोळे गच्च बंद करून घेतले काही क्षणा साठी.
बाबा : सोना..... काय झाल ग.... रागावलीस कि काय माझ्यावर राणी.....
बाबा हळूच सोनालीच्या कानाजवळ तोंड नेऊन बोलले हलक्या आवाजात. सोनालीने हळूच डोळे उघडून नकारार्थी डोके हलवले.
बाबा : अग मग बोलत का नाहीस.... बघत देखील नाही माझ्या कडे, मी तुझ्या घरी भेटायला यायचो तेव्हा तर.....
सोनाली : तेव्हा ते माझ घर असायचं ना बाबा...... इथे सगळ नवीन नवीन आहे ना म्हणून थोडस..... आणि मी तुमच्यावर रागवीन अस कधी होईल का......
सोनालीच्या तोंडून नाजूक आवाज ऐकून बाबा खुश झाले. त्यांनी हळूच सोनालीच्या अंगा भोवती आपले हाथ लपेटून तिला मिठी मारली. सोनालीच्या तोंडून हलकाच “आअह्ह्ह” असा सुस्कारा निघाला. बाबांनी लगेच तिला आपल्याकडे वळवली आणि आपल्या दोन्ही हाथा मध्ये तिचा चेहरा अलगद घेतला. दोघांच्या नजरा एकमेकांत गुंतून गेल्या आणि या वेळी क्षणाचाही विलंब न लावता दोघांचे ओठ एकमेकांत गुंतून गेले.

Waah Kay mast lihile aahe. Starting Kashi zali te pan vachayla mazya yeil

 

[Raj9977]

Waiting for update bhai

 

[vbhurke]

Arey mitra ya website var marathi vachak kami aahet aani aahet he te sudhha hindi story vachtat mhanun me he marathit kami aani hindi story lihito pratisad changla milto. Pan tu marathi story incomplete sodu nako swatachya aananda sathi lihit ja ni story complete kar.

 

[ttttttvb]

भाऊ तू अपडेट देत चल