ਅੱਲੜ ਮੁਟਿਆਰ 12
ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਟਿਉਸ਼ਨ ਤੋ ਪਹਿਲਾ ਸਹਿਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਬਣੇ ਥਣ ਵਿਚ ਰਵੀ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ
" ਸਾਲ਼ਾ ਕੰਜ਼ਰ , ਆਇਆ ਨੀ ਹੁਣ ਤਕ। ਭੇਣ ਚੋਦ ਸਾਲ਼ਾ। ਕਿੰਨੀ ਉਡੀਕ ਕਰਵਾਏਗੇ ਇਹ। ਕਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਟਾਈਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜੀ। ਇਧਰ ਮੇਰੀ ਫੁਦੀ ਚ ਅਗ ਲੱਗੀ ਪਈ ਆ ਤੇ ਮਹਾਰਾਜ ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਤੱਕ ਨੀ ਚੁੱਕ ਰਿਹਾ। ਲਗਦਾ ਕੇ ਇਹਦਾ ਮੰਨ ਭਰ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ। ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚੱਕਰ ਨਾ ਚਲਾਈ ਫਿਰਦਾ ਹੋਵੇ। ਕਯਾ ਪਤਾ ਇਹਦਾ। ਬਸ ਜਲਦੀ ਆਵੇ ਤੇ ਮੇਰੀ ਭੁਖ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰੇ। "
ਇਧਰ ਥੋੜੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਰਵੀ ਤੇ ਕੋਮਲ ਚੋਰੀ ਓਹਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਤੇ ਕੋਮਲ ਜਾਣ ਬੂਝ ਕੇ ਰਵੀ ਨੂੰ ਰੋਕੀ ਰੱਖਦੀ।
ਰਵੀ - ਦੀਦੀ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਤੇ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਪਈ ਆ। ਮੇਰੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਓਹਦੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਤਾਂ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਕਿਧਰੇ ਘਰ ਨਾ ਚਲੀ ਜਾਵੇ।
ਕੋਮਲ - ਆਏ ਹਾਏ, ਬੜਾ ਖ਼ਯਾਲ ਆ ਓਹਦਾ। ਤੇ ਮੇਰਾ।
ਰਵੀ - ਤੁਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕੀ ਹੋ ? ਤੁਸੀ ਆਪ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਸੇਕਸ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤੇ ਹੁਣ ਆਪ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਵਿਆ। ਜੇਕਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਘਰ ਨੂੰ ਚਲਦਾ ਫੇਰ।
ਕੋਮਲ - ਰੁਕ ਤਾਂ। ਤੂੰ ਸਵਾਦ ਲੈਅ ਬਸ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਜਿਨੀ ਦੇਰ ਲਵਾਈ ਜਾਵੇਂਗਾ ਓਹਨਾ ਵੱਧ ਸਵਾਦ ਦੇਵੇਗੀ ਇਹ ਤੈਨੂੰ। ਤੂੰ ਰੁਕ ਮਾੜਾ ਜਾ।
ਸਹਿਜ ਥੋੜਾ ਵਕ਼ਤ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਤੇ ਸੋਚਦੀ ਕੇ ਸ਼ਾਯਦ ਓਹਨੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਤੇ ਓਹ ਵਾਪਿਸ ਜਾਉਣ ਲਗਦੀ।
ਕੋਮਲ - ਚਲ ਜਾ ਹੁਣ। ਕਰ ਲੈਅ ਮੌਜ।
ਸਹਿਜ ਹਾਲੇ ਘਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਹੀ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਕੇ ਰਵੀ ਪਿੱਛੇ ਆ ਕੇ ਓਹਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਇਕ ਝੂਟਾ ਮਾਰ ਕੇ ਓਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲੈਂਦਾ।
ਰਵੀ - ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸੋਹਣੇਓ।
ਸਹਿਜ - ਬਹੁਤ ਮਾੜੀ। ਕੀ ਗੱਲ ਇੰਨੀ ਲੇਟ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਪਸੰਦ ਆ ਗਈ ਕਯਾ ?
ਰਵੀ - ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਨ, ਬਸ ਓਹ ਮੰਮੀ ਮੇਰੀ ਨੇ ਕਿਧਰੇ ਕੰਮ ਤੇ ਰੋਕ ਲਿਆ ਸੀ, ਮਸਾਂ ਖੇੜਾ ਛੁਡਾ ਕੇ ਆਇਆ।
ਸਹਿਜ - ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ। ਚਲ ਬਹੁਤਾ ਟਾਈਮ ਨੀ ਹੈ ਆਪਣੇ ਕੋਲ। ਜੌ ਕਰਨਾ ਜਲਦੀ ਕਰਨਾ ਅਪਾ।
ਰਵੀ - ਹਾਂ ਠੀਕ ਆ।
ਫੇਰ ਓਹਦੇ ਬਾਅਦ ਦੋਨੋ ਥਾਣ ਵਿਚ ਵਿਛੀ ਦਰੀ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਨੇ। ਰਵੀ ਆਪਣਾ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਲਾ ਬਸਤਾ ਥੱਲੇ ਰੱਖਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਦੋਨੋ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾਂ ਝਾਤੀ ਮਾਰਦੇ ਨੇ। ਫੇਰ ਓਹਦੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਦੋਨੋ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਵਾ ਵਿਚ ਲਪੇਟ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਬੁਲਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਕਿਸ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੇ।
ਰਵੀ ਬੜੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਓਹਦੇ ਮੁੰਮੇ ਪੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਹਿਜ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨੌਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਓਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕੇ ਜੌ ਓਹਨਾ ਨੂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਕੋਮਲ ਦਾ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪ ਔਖਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਓਹਦਾ ਹੱਥ ਓਹਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਮਾਸਲਦਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ।
ਇਹਦੇ ਬਾਅਦ ਸਹਿਜ ਤੇ ਰਵੀ ਦੋਨੋ ਕਿਸ ਤੋੜਦੇ ਨੇ ਤੇ ਝੱਟ ਦੇਣੀ ਸਹਿਜ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ ਉਤਰ ਕੇ ਸਾਈਡ ਤੇ ਰਖ ਦੇਂਦੀ। ਰਵੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ ਲਾਹ ਕੇ ਸਾਈਡ ਤੇ ਰੱਖ ਦੇਂਦਾ।
ਸਹਿਜ ਅੱਜ ਬ੍ਰਾ ਪੇਂਟੀ ਪਾਂ ਕੇ ਆਈ ਹੀ ਨੀ ਸੀ। ਰਵੀ ਓਹਦੇ ਮੁੰਮੇ ਵੇਖ ਕੇ ਆਪਣਾ ਲਨ ਪੈਂਟ ਦੇ ਉਪਰੋ ਹੀ ਖੁਰਕਣ ਲਗਦਾ। ਸਹਿਜ ਉੱਠਦੀ ਅ ਤੇ ਰਵੀ ਦੀ ਪੈਂਟ ਦੇ ਹੁਕ ਖੋਲ ਕੇ ਓਹਦੀ ਪੈਂਟ ਲਾਹੁਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਆ। ਫੇਰ ਓਹਦਾ ਕੱਛਾ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਕੇ ਲਨ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵੀ ਫੜਦੀ ਆ, ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਹਿਲਾਉਂਦੀ ਆ ਤੇ ਝੱਟ ਦੇਣੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਂ ਕੇ ਚੂਪੇ ਲਾਉਣ ਲਗਦੀ ਆ।
ਰਵੀ - ਆਹ । ਵਾਹ । ਮਜਾ ਆ ਗਿਆ। ਹੋਰ ਜੋਰ ਨਾਲ।
ਸਹਿਜ ਆਪਣੀ ਸਪੀਡ ਹੋਰ ਤੇਜ ਕਰਦੀ ਤੇ ਰਵੀ ਓਹਦੇ ਵਾਲਾ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾਂ ਕੇ ਓਹਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਜੌ ਓਹਦਾ ਮਜਾ ਦੁੱਗਣਾ ਹੋਵੇ। ਚੂਪੇ ਮਰਵਾਉਦੇ ਹੋਏ ਓਹ ਅਪਣਾ ਲਨ ਸਹਿਜ ਦੇ ਗਲ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਪਰ ਸਹਿਜ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਛੁਡਾ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਨ ਦੇਂਦੀ ਜਿਨਾ ਓਹ ਸਾਂਭ ਸਕੇ।
ਥੋੜੇ ਵਕ਼ਤ ਬਾਅਦ ਓਹ ਉੱਠਦੀ ਤੇ ਪੁੱਛਦੀ
ਸਹਿਜ - ਕੰਡੋਮ ਕਿੱਥੇ ਆ।
ਰਵੀ - ਬੈਗ ਵਿਚ।
ਸਹਿਜ ਓਹਦਾ ਬੈਗ ਖੋਲਦੀ ਤੇ ਉਪਰਲੀ ਜੀਪ ਵਿੱਚੋ ਕੰਡੋਮ ਕੱਢਦੀ ਤੇ ਖੋਲ ਕੇ ਆਪ ਹੀ ਚੜਾ ਦੇਂਦੀ। ਚੜਾਉਣ ਮਗਰੋ ਓਹ ਲਨ ਨੂ ਦੋਬਾਰਾ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾਂ ਚੂਸਦੀ ਤੇ ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰਵੀ ਦੇ ਬੁਲਾ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਓਹਨੂੰ ਲਮਾ ਪਾਂ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਓਸਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗੇਰ ਕੇ ਓਹਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਉਪਰ ਰੱਖ ਦੇਂਦੀ।
ਰਵੀ ਸਮਝ ਜਾਂਦਾ ਕੇ ਅੱਜ ਸਾਲੀ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਗਰਮ ਹੋਈ ਪਈ ਆ। ਤੇ ਬਿਨਾ ਕਿਸ ਤੋੜਿਆ ਪਹਿਲਾ ਓਹਦੇ ਚਿੱਤੜ ਉਪਰੋ ਥੋੜੇ ਘੁਟਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਚੋਰੀ ਦੇਣੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਓਹਦੀ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਨਾ ਵਲ ਲੈਅ ਜਾ ਕੇ ਓਹਦਾ ਨਾੜਾ ਖੋਲਦਾ ਤੇ ਸਲਵਾਰ ਲਾਹ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਨੀਚੇ ਕਰ ਦੇਂਦਾ।
ਹੁਣ ਓਹਦਾ ਲਨ ਸਹਿਜ ਦੀ ਫੁਦੀ ਤੇ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੁੰਦਾ। ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਕਾਰਨ ਸਹਿਜ ਦੀ ਫੁਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦੀ ਪਈ ਹੁੰਦੀ।
ਸਹਿਜ ਬਹੁਤਾ wait ਨਾ ਕਰਦਿਆ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਓਹਨਾ ਲਨ ਆਪਣੀ ਫੁਦੀ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਉਪਰ ਕਰ ਦੇਂਦੀ।
ਰਵੀ ਵੀ ਭੋਰਾ wait ਨੀ ਕਰਦਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਲਨ ਇਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਅੰਦਰ ਧਕ ਦੇਂਦਾ।
ਸਿੱਧੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਸਹਿਜ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲਦੀ । ਓਹ ਲਿਪ ਕਿਸ ਛੱਡ ਅੱਖਾ ਮੀਚ ਸਵਾਦ ਲੈਣ ਲਗਦੀ।
ਸਹਿਜ - ਆਹ ਆਹ। ਊਹ। ਹੌਲੀ। ਆਹ। ਪਲੀਜ਼ ਅੱਜ ਤਰਸ ਨਾ ਕਰੀ। ਹੋਰ ਕਰ। ਆਹ ਆਹ। ਹੋਰ।
ਰਵੀ ਆਪਣੀ ਸਪੀਡ ਨਾਲ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ।
ਰਵੀ ਲਮਾ ਪਿਆ ਸੀ ਸਹਿਜ ਓਹਦੇ ਉਪਰ ਬੈਠ ਕੇ ਉਠਾ ਪਟਕ ਕਰਨ ਲਗਦੀ। 10 15 ਮਿੰਟ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਮਗਰੋਂ ਸਹਿਜ ਦੀ ਫੁਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦੇਂਦੀ ਤੇ ਓਹ ਆਪ ਨਿਢਾਲ ਹੋ ਕੇ ਰਵੀ ਦੇ ਉਪਰ ਹੀ ਲਮੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ।
ਰਵੀ ਵੀ ਹਾਲੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ। ਤੇ ਫੇਰ ਸਹਿਜ ਉੱਠਦੀ ਤੇ ਰਵੀ ਦੇ ਗੱਲ ਤੇ ਕਿਸ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਵਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ। ਓਹ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਲੱਭਣ ਲਗਦੀ । ਓਹ ਕਮੀਜ ਪਾਂ ਕੇ ਸਲਵਾਰ ਲੱਭ ਹੀ ਰਾਹੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਕੇ ਰਵੀ ਓਹਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਕੇ ਕੇਹਂਦਾ ।
ਰਵੀ - ਮੇਰਾ।
ਸਹਿਜ - ਕੋਈ ਨਾ ਅਜੇ ਮੈਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਆ। ਕਲ ਸਹੀ।
ਰਵੀ - ਨਹੀਂ ਇੱਦਾਂ ਨੀ।
ਇਹਦੇ ਬਾਅਦ ਓਹ ਓਹਨੂੰ ਥੱਲੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਲਨ ਦੋਬਾਰਾ ਓਹਦੀ ਫੁਦੀ ਤੇ ਸੈੱਟ ਕਰਦਾ ਤੇ ਘੱਸੇ ਲਾਉਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ।
ਸਹਿਜ - ਜਲਦੀ ਕਰ। ਆਹ। ਮੈਂ ਘਰ ਜਲਦੀ ਪਹੁੰਚਣਾ। ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਆ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਰਵੀ ਓਹਦੀ ਇਕ ਨੀ ਸੁਣਦਾ ਤੇ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ । 10 ਮਿੰਟ ਮਗਰੋ ਓਹਦਾ ਵੀ ਲਨ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦੇਂਦਾ ਤੇ ਓਹ ਵੀਰਜ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਕੰਡੋਮ ਸਹਿਜ ਦੀ ਫੁਦੀ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਓਹਨੂੰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ।
ਇਹਨੂੰ ਦੇਖ ਦੋਨੋ ਹਸ ਪੈਂਦੇ।
ਕੋਮਲ ਦਾ ਆਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਵੇਖ ਔਖਾ ਪਿਆ ਵਾ ਹੁੰਦਾ। ਮਨ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕੇ ਹੁਣੇ ਓਹਨਾ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਕੁਝ ਕਹੇ ਜਾ ਓਹਨਾ ਵਿਚ ਹੀ ਕਰੇ। ਪਰ ਨਹੀਂ ਹਾਲੇ ਵਕ਼ਤ ਨੀ ਸੀ।
ਸਹਿਜ - ਚਲ ਮੈਂ ਚਲਦੀ ਆ। ਬਾਕੀ ਕਲ ਦੇਖਦੇ ਆ।
ਰਵੀ - ਠੀਕ ਆ।
ਸਹਿਜ ਓਥੋ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕੋਮਲ ਰਵੀ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕੇਹਂਦੀ। ਸੋਹਣਾ ਕੰਮ ਆ, ਦੋਨਾਂ ਭੇਣਾ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਦਾ ਰਹਿ।
ਰਵੀ - ਠੀਕ ਆ ਦੀਦੀ।
ਰਵੀ- ਚਲੋ ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਹੁਣ।
ਕੋਮਲ - ਕਿੱਥੇ ?
ਰਵੀ - ਘਰ , ਹੋਰ ਕਿਥੇ ?
ਕੋਮਲ - ਰੁਕ , ਓਹਨੂੰ ਤਾਂ ਤੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਤਾ, ਮੇਰਾ ਕੀ ? 1 ਘੰਟੇ ਤੋਂ ਵੇਖ ਵੇਖ ਤਰਸੀ ਪਈ ਆ।
ਰਵੀ - ਪਰ ਦੀਦੀ ਹੁਣੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰਿਆ ਓਹਦੇ ਨਾਲ। ਹੁਣ ਦੋਬਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ?
ਕੋਮਲ - ਕਿਉੰ ਮਰਦ ਨੀ ? ਖੜਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਆ।
ਇਹਦੇ ਬਾਅਦ ਓਹ ਰਵੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ ਲਾਹ ਕੇ ਖੜੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ । ਕੋਮਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਮੇ ਵੇਖ ਰਵੀ ਦਾ ਦੋਬਾਰਾ ਖੜਾ ਹੋਣ ਲਗਦਾ।
ਬਾ
ਕੀ ਅੱਗੇ ਦਾ ਅਗਲੇ ਭਾਗ ਵਿਚ।
ਧੰਨਵਾਦ।।।
Comments te messege ਲਾਜ਼ਮੀ।।।
