Incest " ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ "
- Thread starterTinka
- Start date
- 296,547
" ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ "
(ਸੰਖਿਅਾ 2)
ਤੁਸੀਂ ਪੜ ਚੁੱਕੇ ਹੋ :-
ਤਰਸੇਮ ਖੜਾ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ੲਿਹ ਅਜਬ ਨਜਾਰਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ਤੱਕ ੳੁਸਨੇਂ ਸਿਰਫ ਚਮਤਕਾਰ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਅਾਂ ਸੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੇ ਅਾਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਚਮਤਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਲਿਅਾ . ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਅਾਪਣਾਂ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਗਵਾਚਿਅਾ ਪੁੱਤ ਜੋ ਕੇ ਬਿਲਕੁਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਓਹ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਅਾ ਸੀ ਓਹ ਵੀ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ. ਤੇ ੳੁਸ ਦੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੳੁਸਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ੲਿਹ ੳੁਸ ਲੲੀ ਕਿਸੇ ਚਮਤਕਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ.........................................
ਹੁਣ ਅੱਗੇ :-
"ਮੰਮੀ ਯਰ ਭੁੱਖ ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਅਾ "
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗੇ ਹੋੲੇ ਨੇਂ ਕਿਹਾ.
"ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੋ ਵੀਰੇ ਮੰਮੀਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰੋ ਮੈਂ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਅਾਂ ਰੋਟੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲੲੀ" ਸਿੰਮੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
"ਲੈ ਤੇਰੀਅਾਂ ਰੋਟੀਅਾਂ ਖਾ ਕੇ ਮੈਂ ਟਿੱਡ ਵਿੰਗਾ ਕਰਵਾੳੁਣਾ..ਸੀਂਡਲੇ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਚਿੜਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਅਾਦਾ ਚਰਨਜੀਤ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ . ਅੱਜ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ੳੁਹ ਖੁੱਲ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ , ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਤੇ ਹੱਸਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਖਿਝ ਗੲੀ... " ਵੀਰਰਰੇ...ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਸਦੀਂ ਅਾਂ" ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਪਿਸ਼ੇ ੳੁਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲੲੀ ਦੌੜੀ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਪਿੱਸ਼ੇ ਪਿੱਸ਼ੇ
ਭੱਜ ਰੲੀ ਸੀ . ਅੱਜ ਜਿਵੇਂ ਦੋਣੇ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣਾਂ ਖੋੲਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਬਚਪਣ ਚੇਤੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ..." ਓਹ ਸਿੰਮੇਂ ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਭਜਦੀ ਦਾ ਤੇਰਾ ਸੀਂਡ ਨਾਂ ਡਿੱਗ ਪਵੇ" ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਚਿੜਾੲਿਅਾਂ ਸਿਮਰਨ ਰੁੱਕ ਕੇ "...ਕੀ ਅਾ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਵੀਰੇ ਨਾਂਲ ਰਲ ਗੲੇ ..ਜਾਓ ਮੈਂ ਨੀ ਬੋਲਣਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ " ਸਿਮਰਨ ਰੁਸ ਕੇ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ . ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਫਿਰ ਅੱਜ ਤੋਂ ਓਹੀ ਨਿੱਕੀ ਜਵਾਕੜੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ . ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਓਹੀ ਸੁਭਾਬ ਮੁੜ ਅਾੲਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਓਹ ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਤੇ ਰੁਸ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਸੀ... "ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਤੇਰਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਵਰਗ ਬਣਾੳੁਣ ਲੲੀ." ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਮਨ ਚ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ਕਰਾਨਾਂ ਕੀਤਾ.
"ਵੇਖੋ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਕਰਤਾ . ਜਾਓ ਮਨਾਂ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਅਾਓ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਦਾ ਪ੍ਬੰਧ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਓਨੇਂ.." ਚੰਨੀ ੲਿਹ ਕਹਿ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੋਨੋਂ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਮਨਾੳੁਣ ਚਲੇ ਗੲੇ . ਪਰ ਸਿੰਮੂ ਅੈਨੀ ਸੌਖੀ ਕਿੱਥੇ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀ ਸੀ , ੲਿਹ ੳੁਸ ਬਚਪਨ ਦੀ ਅਾਦਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਓਹ ਰੁੱਸ ਜਾਂਦੀ ਫਿਰ ੳੁਸਨੂੰ ਮਨਾਂੳੁਣਾ ਅੌਖਾ ਸੀ...ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪੲੀਂ . " ਚਲੋ ਬਾਪੂ ਜੀ ੲੇਨੇ ਨੀਂ ਮੰਨਣਾ . ਫਿਰ ਅੈਦਾਂ ਕਰਦੇਂ ਅਾਂ ਅਾਹ ਦੋ ਚੌਕਲੇਟਾਂ ੲਿੱਕ ਤੁਸੀਂ ਖਾ ਲੋ ੲਿੱਕ ਮੈਂ ਖਾਲ ਲੈਨਾਂ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮਨਾਂੳੁਣਾਂ "
"ਅਾਂ...ਅਾਂ...ਨੲੀ ਮਨ ਗੀ ਮਨ ਗੀ ਮੈਂ . ਦੇ ਮੇਰੀਅਾਂ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਮੈਂ ਖਾੳੂਂ." ਸਿਮਰਨ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
"ਨੲੀਂ ਨੲੀਂ ਤੂੰ ਰਹਿ ਗੁੱਸੇ . ਅਸੀਂ ਨੀ ਮਨਾੳੁਣਾਂ ਤੈਨੂੰ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਹੱਸਦੇ ਕਿਅਾ.
"ਦੇਅਅਅ....ਗੱਧਿਅਾ" ਸਿਮਰਨ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਖੋਅ ਕੇ ਭੱਜ ਗੲੀ. ਦਰਵਾਜੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਚਿੜਾੳੁਣ ਲੱਗ ਪੲੀ.
ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਰਸੋੲੀ ਚ ਅਾਟਾ ਗੁੰਨ ਕੇ ਤਵਾ ਚੜਾ ਲਿਅਾ ਸੀ. ਸਿੰਮੂ ਵੀ ਜਾਕੇ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ
ਠੰਡ ਦਾ ਟਾਮਿਮ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ
"ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਿਵੇਂ ਓਂ . ਠੀਕ ਅਾਂ ਸ਼ੇਰਾ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਯਾਰ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ੲੀ ਕੈਂਮ ਅਾਂ , ਕਿਵੇਂ ਲਿਅਾਵਾਂ ਦਵਾੲੀ ਫਿਰ " ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪੈੱਗ ਦਾ ਪੁਸ਼ਿਅਾ.
"ਲੈ ਅਾਓ ਬਾਪੂ ਹੈਗੀ ਅਾਂ ਤਾਂ ਭੋਰਾ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੰਗਦਾ ਸੰਗਦਾ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਅਾ .
"ਵਾਂਧੂ ਸ਼ੇਰਾ . ਓਹ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁਰਾਣਾਂ ਸੀਰੀ ਨੀ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਓਹ ਬਣਾਂੳੁਦਾ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਸ਼ ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਦੇ ਜਾਂਦਾ , ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਥੱਕਿਅਾ ਟੁੱਟਿਅਾ ਲਾ ਲੈਣਾਂ.....ਤੂੰ ਬੈਠ ਮੈਂ ਲੈ ਕੇ ਅਾੳੁਣਾ ." ੲਿਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋੲੇ. ਤਰਸੇਮ ੳੁਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗਾ.
"ਓਹ ਨੲੀਂ ਬਾਪੂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿੱਥੇ ਪੲੀ ਅਾ . ਮੈਂ ਲੈ ਅਾੳੁਣਾ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਰੋਕਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . " ਓਹ ਅਾਪਣੇਂ ਤੂੜੀ ਅਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪੲੀ ਅਾ ਪੁੱਤ ਡਰੱਮ ਦੇ ਨਾਲ ਕੈਨੀਂ ."
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ੳੁੱਠ ਕੇ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਅਾ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜੱਗ ਚ ਪਾਕੇ ਦੇਸੀ ਲੈ ਅਾੲਿਅਾ .
ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਤੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੀ ਲੈਣ ਅਾੲਿਅਾ "..ੳੁਹੂੰ..ੳੁਹੂੰ ਅੱਜ ਤਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤ ਪਾਰਟੀ ਕਰਨਗੇ " "ਤੂੰ ਕੀ ਲੈਣਾਂ ਸੀਂਡਲੇ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਫਿਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਚਿੜਾ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਅਾੲਿਅਾ.
ਦੋਵਾਂ ਨੇਂ ਤਿੰਨ ਪੈਗ ਲਾੲੇ . ਤੇ ਸਰੂਰ ਜੇ ਚ ਹੋ ਗੲੇ...
ਓਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਫੜਾੲੀ . ਤੇ ਮਾਵਾਂ ਧੀਅਾਂ ਨੇ ਅਾਪ ਵੀ ਖਾ ਲੲੀ
ਫਿਰ ਚਾਰੇ ਜਾਣੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ . ਚ ਬੈਠੇ ਗਲਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪੲੇਂ
" ਹੋਰ ਸੁਣਾ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕਿਵੇਂ ਅਾਂ" ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਸ਼ਿਅਾ ." ਹਾਂਜੀ ਮਾਂ ਵਧੀਅਾ ਤੁਸੀਂ ਅਾਪਣੇ ਸੁਣਾਓ " ਠੀਕ ਅਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੲਿਸ ਬੁੱਤ ਚ ਜਾਣ ਪੈ ਗੲੀ ਪੁ੍ੱਤ "
"ਪਰ ਤੂੰ ਅੈਨਾਂ ਟਾੲਿਮ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ , ਹਾਂ ਵੀਰਜੀ ਦੱਸੋ ਸਾਨੂੰ " ਮਗਰੇ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਬੋਲੀ.
"ਪਤਾ ਨੀ ਮਾਂ ੲਿਸ ਘਰ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਗਿਅਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਨੲੀਂ . ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੋਸ਼ ਅਾੲੀ ਮੈਂ ੲਿੱਕ ਸਾਧੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਝੁੱਗੀ ਵਿੱਚ ਸੀ . ਮੈਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਅਾੳੁਣ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਅਾ ਗਿਅਾ." ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇਂ ਗੱਲ ਥੋੜੇ ਸਬਦਾਂ ਚ ਮੁਕਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . ਜਿਵੇਂ ੳੁਹ ਘਰਦਿਅਾਂ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਲੁਕਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ.
"ਚਲੋ ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਪ੍ਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜੀਹਨੇਂ ਸਾਡੀ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਸੁਣ ਲੲੀ . ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਅਾਂ ਪੁੱਤ " ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
ੲਿਧਰ ਓਧਰ ਦੀਅਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਅਾ . ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣੇਂ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰਿਅਾਂ ਚਲੇ ਗੲੇ..........
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜਦੋਂ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇੇ ਚ ਗਿਅਾ ਤਾਂ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਅਾਪਣਾ ਕਮਰਾ ਓਦਾਂ ਦਾ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ .
ਹਰ ਚੀਜ ਓਥੇ ਹੀ ਸੀ ਓਸੇ ਹੀ ਥਾਂ ਤੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ੳੁਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇਂ ਪੂਰੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋਵੇ . ਹਰ ੲਿੱਕ ਚੀਜ ਅਾਪਣੇਂ ਥਾਂ ਤੇ ਪੲੀ ਸੀ ਜਵੇਂ ੳੁਸਦੀ ਅੈਕਸੀਡੈਂਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ." ਕਿੰਨਾਂ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ . ਮੈਨੂੰ ਪਤਾਂ ੲਿਹ ਮੇਰੀ ਪਿਅਾਰੀ ਭੈਣ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋਣਾਂ , ਕਿੰਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਅਾ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ . ਮੈਨੂੰ ਨੀਂ ਪਤਾ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਵਿਚਾਰੀ ਨੇਂ . ਜਿਹੜੀ ਹਰ ਵੇਲੇ ਵੀਰਾ ਵੀਰਾ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ . ੳੁੱਤੋਂ ਮੇਰੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਪਿਓ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਜਿਅਾਦਾ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਸਾਰੇ ਨੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਮੇਰੇ ਬਿੰਨਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਵੀ ਨੀ ਸੀ.
ਅੱਠ ਸਾਲ ਮੇਰੀ ਤੇ ਘਰਦਿਅਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗੲੇ ਅਾ " ੲੇਹੀ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਦੋਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ .
ਓਧਰ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ . ਕਿੳੁਂਕੀ ੲਿਸ ਦੁਨੀਅਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਅਾਰ ਓਹ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ , ਅੈਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਣ ੳੁਸ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ੲਿਕੱਲੇ ਸ਼ੱਡਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨੲੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ . ਕਿਤੇ ੳੁਸਦਾ ਵੀਰਾ ੳੁਸਨੂੰ ਫੇਰ ਨਾਂ ਸ਼ੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇ . " ਹਾੲੇ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਨੇਂ ਪਤਾ ਨੀ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ , ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨੀ ਹੋਣੀ ਨਾਂ ਹੀ ਓਹਦਾ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਵਾਂਗੂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪਿੳੁ. ਪਤਾ ਨੀ ਵਿਚਾਰਾ ਕਿੱਥੇ ਦਰ ਦਰ ਦੀਅਾਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੋਣਾਂ " ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਅੱਖਾਂ ੲਿਹ ਸੋਚ ਕੇ ੲਿੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭਿੱਜ ਗੲੀਅਾਂ . ੳੁਸਦਾ ਦਿਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੲੀ ਲੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ੳੁੱਠ ਗੲੀ ਤੇ ੳੁਸਦੇ ਪੈਰ ਅਾਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੲੇ..
ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ੳੁਸ ਨੇ ਦੇਖਿਅਾ ਕਿ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੁੱਤਾ ਪਿਅਾ ਪਿਅਾ ਹੈ . ਸੁੱਤੇ ਹੋੲੇ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਵੀ ੳੁਸ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾਂ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਸੁੱਤਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋ
ਗੲੀ ਕਿ ੳੁਹ ਠੀਕ . ਸਿਮਰਨ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨਾਂਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਪਰ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮਾਸੂਮ ਸ਼ਕਲ ਦੇ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਜਗਾੳੁਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਨੀ ਪਿਅਾ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਤੇ ਬੜਾ ਪਿਅਾਰ ਅਾ ਰਿਅਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ
ਚੁੰਮਣ ਲੲੀ ਝੁਕੀ ਤਾਂ ਅਚਾਣਕ ਹੀ ੳੁਸ ਨੇਂ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਬੁੱਲ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਬਜਾੲੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ
ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ . ੲਿਹ ਸਭ ਅੈਨਾਂ ਜਲਦੀ ਹੋੲਿਅਾ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੰਭਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ੲੀ ਨੀ ਮਿਲਿਅਾ . ਪਰ ਅਚਾਣਕ ਹੋੲੇ ੲਿਸ ਹਾਦਸੇ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਚ ਕਰੰਟ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗੲੀ . ਸਿਮਰਨ ਵਿਚਾਰੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੁੰਦੀ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਭੱਜ ਅਾੲੀ . ਕਮਰੇ ਚ ਅਾੳੁਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਾਹ ਨਾਲ ਸਾਹ ਨੲੀਂ ਮਿਲ ਰਿਅਾ ਸੀ . ੲੇਹ ਸਭ ਭਾਵੇਂ ਅਚਨਚੇਤ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋਹਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਂਵਾ ਚੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀ ਸੀ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਅਾਪ ਨੂੰ ਕਸੂਰਵਾਰ ਮੰਨ ਰਹੀ ਸੀ ." ਹਾੲੇ ਅਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਅਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੇ ਵੀਰਾ ਜਾਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੋਚਦਾ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ . ਹਾੲੇ ਕਿਤੇ ਜਾਗਦਾ ੲੀ ਨਾਂ ਹੋਵੇ , ਕਿਤੇ ਓਹਨੇ ਜਾਨ ਕੇ ਤਾਂ ....ਨੲੀਂ..ਨੲੀਂ...ਓਹ ਅੈਦਾਂ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਅਾ. ਓਹਨੇ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੇ ਨੇ ਨੀਂਦ ਚ ਪਾਸਾ ਲਿਅਾ ਹੋਣਾਂ ...ਹਾਂ ੲੇਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ...." ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਅਾਹੀ ੳੁਤਾਰ ਚੜਾਅ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ.
ਸੋਚਿਅਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਗੱਲ ਭਾਂਵੇ ਕੋੲੀ ਖਾਸ ਨੲੀਂ ਸੀ. ਹੈ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਹੀ ਸੀ , ਜੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਬੁੱਲਾਂ ਬੁੱਲ ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ . ਜਦੋਂ ਕਿ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਸਿਰਫ ਅਾਪਣੇਂ ਭਰਾ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਜਿਸਨੂੰ ਓਹ ਅੈਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਸੀ ,
ਜੋ ਓਸਨੂੰ ਅੱਠ ਵਰਿਅਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੀ ਸੀ . ਪਿਅਾਰ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਹੀ ਤਾਂ ਚੁਮਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਨੀਂਦ ਚ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ .
ਕੁੱਲ ਮਿਲ ਕੇ ੲਿੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹਾਦਸਾ ਸੀ ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੳੁਂ ੲਿਹ ਨਿੱਕਾ ਹਾਦਸਾ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸ਼ਾਪ ਸ਼ੱਡ ਗਿਅਾ . ਸ਼ਾੲਿਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਿਸ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ . ਭਾਵੇਂ ੳੁਸ ਦੇ ਭਰਾ ਤੋਂ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋੲਿਸਾ ਸੀ
ਪਰ ੳੁਸ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ੳੁੱਥਲ ਫੁੱਥਲ ਮਚਾ ਰਿਹਾ ਸੀ. ੲਿਹੋ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ . ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਦੀ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪਤਾ ਨੲੀਂ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ......
(ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਕਮਰਾ)
ਤਰਸੇਮ ਲੲੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਰਾਤ ਕਿਸੇ ਤਿਹਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਕਿੳੁਕੀ ੳੁਸਦੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਘਰ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ਘਰ ਦੀਅਾਂ ਖੁਸ਼ੀਅਾਂ ਫੇਰ ਵਾਪਸ ਅਾ ਗੲੀਂਅਾ ਸੀ . ਤੇ ੳੁਸ ਦੀ ਘਰਵਲੀ ਜੋ ਅੱਠਾਂ ਵਰਿਅਾਂ ਤੋਂ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਸੀ ਓਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ਬਸ ਦੁੱਖ ਸੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਅਾਪਣੇ ਸੌਹਰਿਅਾਂ ਵੱਲੋਂ ਦੁੱਖੀ ਹੋਣ ਦਾ. ਤੇ ਅੈਨੀਂ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਬਣਾੲੀ ਜਮੀਨ ਹੱਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਣ ਦਾ ਓਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਬਲਕੀ ੳੁਸਦੇ ਨਾਲਦੇ ਜੰਮੇਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇਂ ਹੀ ਨੱਪੀ ਸੀ . ਜਿਨਾਂ ਤੇ ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਮਾਨ ਸੀ.
ਪਰ ਸਭ ਟੈਨਸ਼ਨਾਂ ਕਾਰਨ ਓਹ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾੲਿਅਾ ਨੲੀਂ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ.
"ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਭਾਗਵਨੇ ਅੱਜ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਅਾ ਗਿਅਾ . ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ , ਪੁੱਤ ਦੇ ਜਾਨ ਦਾ ਗਮ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਅੈਨਾਂ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪੱਥਰ ਬਣ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ . ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਪੱਥਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਲਿਅਾ . ਕਿਵੇਂ ੳੁਸ ਦਾ ਵਿਅਾਹ ਕੀਤਾ ਰੋਜ ਗਿੱਲੇ ਗੋਹੇ ਵਾਂਗੂ ਥੁੱਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ . ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਅਾਪਣਾਂ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ" ਅੈਨਾਂ ਬੋਲ ਕੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨੀਤ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਅਾ.
"ਨਾਂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੁੱਖੀ ਨਾਂ ਹੋਵੋ . ਜੋ ਹੋਣਾਂ ਸੀ ਓਹ ਗਿਅਾ . ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ੳੁਹ ਸਾਨੂੰ ਕੋੲੀ ਦੁੱਖ ਪਾਵੇ ੲੀ ਨਾਂ , ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ੲਿਕੱਠੇ ਹੀ ਦੇਖਾਂ ਗੇ . ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਘਰੇ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ਓਸ ਦਾ ਮਿਲ ਕੇ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਾਂ ਗੇ ਓਹਨੂੰ ਤੱਤੀ ਵਾਅ ਨੀਂ ਲੱਗਣ ਦੇਵਾਂ ਗੇ . ਤੇ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਸਹਾੲੀ ਹੋਵਾਂਗੇ ." ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਹੱਥ ਚ ਫੜ ਕੇ ੳੁਸਦੇ ਹੰਝੂ ਪੁੰਜਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਮੂੰਹ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਬੁੱਲ ਜੋੜ ਲੲੇ . ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਚ ਤਰਸੇਮ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸ਼ਾਥ ਦੇਣ ਲੱਗੀ . ਕਿਸ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ੳੁੱਤੇ ਅਾ ਗਿਅਾ . ੲਿੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਤਰਸੇਮ ਚਨਜੀਤ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮੁੰਮ ਫੜ ਕੇ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਨੇਫੇ ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਨਾਲੇ ਦਾ ਗੰਢ ਖੋਲਣ ਲੱਗਾ . " ਬੱਸ ਜੀ ਕਿਸ ਤੱਕ ਹੀ ਠੀਕ ਅਾ . ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨੀ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ੲਿਸ ਸਭ ਲੲੀ ਹਾਲੇ ਤਿਅਾਰ ਨੲੀਂ ਅਾਂ ਜੀ ਪਲੀਜ..." ਕਿਸ ਕਰਦੀ ਕਰਦੀ ਚਰਨਜੀਤ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝਦੇ ਹੋੲੇ . ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੀ ਕੀਤੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਅਾ ਤੇ ਦੋਨੋਂ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਸੌ ਗੲੇ....
ਬਾਕੀ ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ
ਜੁੜੇ ਰਿਹੋ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ....ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗੂ ਕੇ ੲਿਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਨਾਂਮ "ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ " ਕਿਓਂ ਰੱਖਿਅਾ ਗਿਅਾ....
ਧੰਨਵਾਦ
(ਸੰਖਿਅਾ 2)
ਤੁਸੀਂ ਪੜ ਚੁੱਕੇ ਹੋ :-
ਤਰਸੇਮ ਖੜਾ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ੲਿਹ ਅਜਬ ਨਜਾਰਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ਤੱਕ ੳੁਸਨੇਂ ਸਿਰਫ ਚਮਤਕਾਰ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਅਾਂ ਸੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੇ ਅਾਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਚਮਤਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਲਿਅਾ . ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਅਾਪਣਾਂ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਗਵਾਚਿਅਾ ਪੁੱਤ ਜੋ ਕੇ ਬਿਲਕੁਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਓਹ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਅਾ ਸੀ ਓਹ ਵੀ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ. ਤੇ ੳੁਸ ਦੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੳੁਸਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ੲਿਹ ੳੁਸ ਲੲੀ ਕਿਸੇ ਚਮਤਕਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ.........................................
ਹੁਣ ਅੱਗੇ :-
"ਮੰਮੀ ਯਰ ਭੁੱਖ ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਅਾ "
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗੇ ਹੋੲੇ ਨੇਂ ਕਿਹਾ.
"ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੋ ਵੀਰੇ ਮੰਮੀਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰੋ ਮੈਂ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਅਾਂ ਰੋਟੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲੲੀ" ਸਿੰਮੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
"ਲੈ ਤੇਰੀਅਾਂ ਰੋਟੀਅਾਂ ਖਾ ਕੇ ਮੈਂ ਟਿੱਡ ਵਿੰਗਾ ਕਰਵਾੳੁਣਾ..ਸੀਂਡਲੇ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਚਿੜਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਅਾਦਾ ਚਰਨਜੀਤ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ . ਅੱਜ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ੳੁਹ ਖੁੱਲ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ , ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਤੇ ਹੱਸਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਖਿਝ ਗੲੀ... " ਵੀਰਰਰੇ...ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਸਦੀਂ ਅਾਂ" ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਪਿਸ਼ੇ ੳੁਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲੲੀ ਦੌੜੀ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਪਿੱਸ਼ੇ ਪਿੱਸ਼ੇ
ਭੱਜ ਰੲੀ ਸੀ . ਅੱਜ ਜਿਵੇਂ ਦੋਣੇ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣਾਂ ਖੋੲਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਬਚਪਣ ਚੇਤੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ..." ਓਹ ਸਿੰਮੇਂ ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਭਜਦੀ ਦਾ ਤੇਰਾ ਸੀਂਡ ਨਾਂ ਡਿੱਗ ਪਵੇ" ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਚਿੜਾੲਿਅਾਂ ਸਿਮਰਨ ਰੁੱਕ ਕੇ "...ਕੀ ਅਾ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਵੀਰੇ ਨਾਂਲ ਰਲ ਗੲੇ ..ਜਾਓ ਮੈਂ ਨੀ ਬੋਲਣਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ " ਸਿਮਰਨ ਰੁਸ ਕੇ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ . ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਫਿਰ ਅੱਜ ਤੋਂ ਓਹੀ ਨਿੱਕੀ ਜਵਾਕੜੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ . ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਓਹੀ ਸੁਭਾਬ ਮੁੜ ਅਾੲਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਓਹ ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਤੇ ਰੁਸ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਸੀ... "ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਤੇਰਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਵਰਗ ਬਣਾੳੁਣ ਲੲੀ." ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਮਨ ਚ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ਕਰਾਨਾਂ ਕੀਤਾ.
"ਵੇਖੋ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਕਰਤਾ . ਜਾਓ ਮਨਾਂ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਅਾਓ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਦਾ ਪ੍ਬੰਧ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਓਨੇਂ.." ਚੰਨੀ ੲਿਹ ਕਹਿ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੋਨੋਂ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਮਨਾੳੁਣ ਚਲੇ ਗੲੇ . ਪਰ ਸਿੰਮੂ ਅੈਨੀ ਸੌਖੀ ਕਿੱਥੇ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀ ਸੀ , ੲਿਹ ੳੁਸ ਬਚਪਨ ਦੀ ਅਾਦਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਓਹ ਰੁੱਸ ਜਾਂਦੀ ਫਿਰ ੳੁਸਨੂੰ ਮਨਾਂੳੁਣਾ ਅੌਖਾ ਸੀ...ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪੲੀਂ . " ਚਲੋ ਬਾਪੂ ਜੀ ੲੇਨੇ ਨੀਂ ਮੰਨਣਾ . ਫਿਰ ਅੈਦਾਂ ਕਰਦੇਂ ਅਾਂ ਅਾਹ ਦੋ ਚੌਕਲੇਟਾਂ ੲਿੱਕ ਤੁਸੀਂ ਖਾ ਲੋ ੲਿੱਕ ਮੈਂ ਖਾਲ ਲੈਨਾਂ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮਨਾਂੳੁਣਾਂ "
"ਅਾਂ...ਅਾਂ...ਨੲੀ ਮਨ ਗੀ ਮਨ ਗੀ ਮੈਂ . ਦੇ ਮੇਰੀਅਾਂ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਮੈਂ ਖਾੳੂਂ." ਸਿਮਰਨ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
"ਨੲੀਂ ਨੲੀਂ ਤੂੰ ਰਹਿ ਗੁੱਸੇ . ਅਸੀਂ ਨੀ ਮਨਾੳੁਣਾਂ ਤੈਨੂੰ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਹੱਸਦੇ ਕਿਅਾ.
"ਦੇਅਅਅ....ਗੱਧਿਅਾ" ਸਿਮਰਨ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਖੋਅ ਕੇ ਭੱਜ ਗੲੀ. ਦਰਵਾਜੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਚਿੜਾੳੁਣ ਲੱਗ ਪੲੀ.
ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਰਸੋੲੀ ਚ ਅਾਟਾ ਗੁੰਨ ਕੇ ਤਵਾ ਚੜਾ ਲਿਅਾ ਸੀ. ਸਿੰਮੂ ਵੀ ਜਾਕੇ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ
ਠੰਡ ਦਾ ਟਾਮਿਮ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ
"ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਿਵੇਂ ਓਂ . ਠੀਕ ਅਾਂ ਸ਼ੇਰਾ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਯਾਰ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ੲੀ ਕੈਂਮ ਅਾਂ , ਕਿਵੇਂ ਲਿਅਾਵਾਂ ਦਵਾੲੀ ਫਿਰ " ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪੈੱਗ ਦਾ ਪੁਸ਼ਿਅਾ.
"ਲੈ ਅਾਓ ਬਾਪੂ ਹੈਗੀ ਅਾਂ ਤਾਂ ਭੋਰਾ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੰਗਦਾ ਸੰਗਦਾ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਅਾ .
"ਵਾਂਧੂ ਸ਼ੇਰਾ . ਓਹ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁਰਾਣਾਂ ਸੀਰੀ ਨੀ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਓਹ ਬਣਾਂੳੁਦਾ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਸ਼ ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਦੇ ਜਾਂਦਾ , ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਥੱਕਿਅਾ ਟੁੱਟਿਅਾ ਲਾ ਲੈਣਾਂ.....ਤੂੰ ਬੈਠ ਮੈਂ ਲੈ ਕੇ ਅਾੳੁਣਾ ." ੲਿਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋੲੇ. ਤਰਸੇਮ ੳੁਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗਾ.
"ਓਹ ਨੲੀਂ ਬਾਪੂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿੱਥੇ ਪੲੀ ਅਾ . ਮੈਂ ਲੈ ਅਾੳੁਣਾ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਰੋਕਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . " ਓਹ ਅਾਪਣੇਂ ਤੂੜੀ ਅਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪੲੀ ਅਾ ਪੁੱਤ ਡਰੱਮ ਦੇ ਨਾਲ ਕੈਨੀਂ ."
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ੳੁੱਠ ਕੇ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਅਾ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜੱਗ ਚ ਪਾਕੇ ਦੇਸੀ ਲੈ ਅਾੲਿਅਾ .
ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਤੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੀ ਲੈਣ ਅਾੲਿਅਾ "..ੳੁਹੂੰ..ੳੁਹੂੰ ਅੱਜ ਤਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤ ਪਾਰਟੀ ਕਰਨਗੇ " "ਤੂੰ ਕੀ ਲੈਣਾਂ ਸੀਂਡਲੇ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਫਿਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਚਿੜਾ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਅਾੲਿਅਾ.
ਦੋਵਾਂ ਨੇਂ ਤਿੰਨ ਪੈਗ ਲਾੲੇ . ਤੇ ਸਰੂਰ ਜੇ ਚ ਹੋ ਗੲੇ...
ਓਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਫੜਾੲੀ . ਤੇ ਮਾਵਾਂ ਧੀਅਾਂ ਨੇ ਅਾਪ ਵੀ ਖਾ ਲੲੀ
ਫਿਰ ਚਾਰੇ ਜਾਣੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ . ਚ ਬੈਠੇ ਗਲਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪੲੇਂ
" ਹੋਰ ਸੁਣਾ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕਿਵੇਂ ਅਾਂ" ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਸ਼ਿਅਾ ." ਹਾਂਜੀ ਮਾਂ ਵਧੀਅਾ ਤੁਸੀਂ ਅਾਪਣੇ ਸੁਣਾਓ " ਠੀਕ ਅਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੲਿਸ ਬੁੱਤ ਚ ਜਾਣ ਪੈ ਗੲੀ ਪੁ੍ੱਤ "
"ਪਰ ਤੂੰ ਅੈਨਾਂ ਟਾੲਿਮ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ , ਹਾਂ ਵੀਰਜੀ ਦੱਸੋ ਸਾਨੂੰ " ਮਗਰੇ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਬੋਲੀ.
"ਪਤਾ ਨੀ ਮਾਂ ੲਿਸ ਘਰ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਗਿਅਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਨੲੀਂ . ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੋਸ਼ ਅਾੲੀ ਮੈਂ ੲਿੱਕ ਸਾਧੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਝੁੱਗੀ ਵਿੱਚ ਸੀ . ਮੈਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਅਾੳੁਣ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਅਾ ਗਿਅਾ." ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇਂ ਗੱਲ ਥੋੜੇ ਸਬਦਾਂ ਚ ਮੁਕਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . ਜਿਵੇਂ ੳੁਹ ਘਰਦਿਅਾਂ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਲੁਕਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ.
"ਚਲੋ ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਪ੍ਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜੀਹਨੇਂ ਸਾਡੀ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਸੁਣ ਲੲੀ . ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਅਾਂ ਪੁੱਤ " ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
ੲਿਧਰ ਓਧਰ ਦੀਅਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਅਾ . ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣੇਂ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰਿਅਾਂ ਚਲੇ ਗੲੇ..........
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜਦੋਂ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇੇ ਚ ਗਿਅਾ ਤਾਂ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਅਾਪਣਾ ਕਮਰਾ ਓਦਾਂ ਦਾ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ .
ਹਰ ਚੀਜ ਓਥੇ ਹੀ ਸੀ ਓਸੇ ਹੀ ਥਾਂ ਤੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ੳੁਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇਂ ਪੂਰੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋਵੇ . ਹਰ ੲਿੱਕ ਚੀਜ ਅਾਪਣੇਂ ਥਾਂ ਤੇ ਪੲੀ ਸੀ ਜਵੇਂ ੳੁਸਦੀ ਅੈਕਸੀਡੈਂਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ." ਕਿੰਨਾਂ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ . ਮੈਨੂੰ ਪਤਾਂ ੲਿਹ ਮੇਰੀ ਪਿਅਾਰੀ ਭੈਣ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋਣਾਂ , ਕਿੰਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਅਾ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ . ਮੈਨੂੰ ਨੀਂ ਪਤਾ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਵਿਚਾਰੀ ਨੇਂ . ਜਿਹੜੀ ਹਰ ਵੇਲੇ ਵੀਰਾ ਵੀਰਾ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ . ੳੁੱਤੋਂ ਮੇਰੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਪਿਓ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਜਿਅਾਦਾ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਸਾਰੇ ਨੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਮੇਰੇ ਬਿੰਨਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਵੀ ਨੀ ਸੀ.
ਅੱਠ ਸਾਲ ਮੇਰੀ ਤੇ ਘਰਦਿਅਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗੲੇ ਅਾ " ੲੇਹੀ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਦੋਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ .
ਓਧਰ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ . ਕਿੳੁਂਕੀ ੲਿਸ ਦੁਨੀਅਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਅਾਰ ਓਹ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ , ਅੈਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਣ ੳੁਸ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ੲਿਕੱਲੇ ਸ਼ੱਡਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨੲੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ . ਕਿਤੇ ੳੁਸਦਾ ਵੀਰਾ ੳੁਸਨੂੰ ਫੇਰ ਨਾਂ ਸ਼ੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇ . " ਹਾੲੇ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਨੇਂ ਪਤਾ ਨੀ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ , ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨੀ ਹੋਣੀ ਨਾਂ ਹੀ ਓਹਦਾ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਵਾਂਗੂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪਿੳੁ. ਪਤਾ ਨੀ ਵਿਚਾਰਾ ਕਿੱਥੇ ਦਰ ਦਰ ਦੀਅਾਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੋਣਾਂ " ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਅੱਖਾਂ ੲਿਹ ਸੋਚ ਕੇ ੲਿੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭਿੱਜ ਗੲੀਅਾਂ . ੳੁਸਦਾ ਦਿਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੲੀ ਲੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ੳੁੱਠ ਗੲੀ ਤੇ ੳੁਸਦੇ ਪੈਰ ਅਾਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੲੇ..
ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ੳੁਸ ਨੇ ਦੇਖਿਅਾ ਕਿ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੁੱਤਾ ਪਿਅਾ ਪਿਅਾ ਹੈ . ਸੁੱਤੇ ਹੋੲੇ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਵੀ ੳੁਸ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾਂ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਸੁੱਤਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋ
ਗੲੀ ਕਿ ੳੁਹ ਠੀਕ . ਸਿਮਰਨ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨਾਂਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਪਰ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮਾਸੂਮ ਸ਼ਕਲ ਦੇ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਜਗਾੳੁਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਨੀ ਪਿਅਾ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਤੇ ਬੜਾ ਪਿਅਾਰ ਅਾ ਰਿਅਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ
ਚੁੰਮਣ ਲੲੀ ਝੁਕੀ ਤਾਂ ਅਚਾਣਕ ਹੀ ੳੁਸ ਨੇਂ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਬੁੱਲ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਬਜਾੲੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ
ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ . ੲਿਹ ਸਭ ਅੈਨਾਂ ਜਲਦੀ ਹੋੲਿਅਾ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੰਭਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ੲੀ ਨੀ ਮਿਲਿਅਾ . ਪਰ ਅਚਾਣਕ ਹੋੲੇ ੲਿਸ ਹਾਦਸੇ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਚ ਕਰੰਟ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗੲੀ . ਸਿਮਰਨ ਵਿਚਾਰੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੁੰਦੀ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਭੱਜ ਅਾੲੀ . ਕਮਰੇ ਚ ਅਾੳੁਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਾਹ ਨਾਲ ਸਾਹ ਨੲੀਂ ਮਿਲ ਰਿਅਾ ਸੀ . ੲੇਹ ਸਭ ਭਾਵੇਂ ਅਚਨਚੇਤ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋਹਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਂਵਾ ਚੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀ ਸੀ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਅਾਪ ਨੂੰ ਕਸੂਰਵਾਰ ਮੰਨ ਰਹੀ ਸੀ ." ਹਾੲੇ ਅਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਅਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੇ ਵੀਰਾ ਜਾਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੋਚਦਾ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ . ਹਾੲੇ ਕਿਤੇ ਜਾਗਦਾ ੲੀ ਨਾਂ ਹੋਵੇ , ਕਿਤੇ ਓਹਨੇ ਜਾਨ ਕੇ ਤਾਂ ....ਨੲੀਂ..ਨੲੀਂ...ਓਹ ਅੈਦਾਂ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਅਾ. ਓਹਨੇ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੇ ਨੇ ਨੀਂਦ ਚ ਪਾਸਾ ਲਿਅਾ ਹੋਣਾਂ ...ਹਾਂ ੲੇਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ...." ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਅਾਹੀ ੳੁਤਾਰ ਚੜਾਅ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ.
ਸੋਚਿਅਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਗੱਲ ਭਾਂਵੇ ਕੋੲੀ ਖਾਸ ਨੲੀਂ ਸੀ. ਹੈ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਹੀ ਸੀ , ਜੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਬੁੱਲਾਂ ਬੁੱਲ ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ . ਜਦੋਂ ਕਿ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਸਿਰਫ ਅਾਪਣੇਂ ਭਰਾ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਜਿਸਨੂੰ ਓਹ ਅੈਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਸੀ ,
ਜੋ ਓਸਨੂੰ ਅੱਠ ਵਰਿਅਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੀ ਸੀ . ਪਿਅਾਰ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਹੀ ਤਾਂ ਚੁਮਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਨੀਂਦ ਚ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ .
ਕੁੱਲ ਮਿਲ ਕੇ ੲਿੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹਾਦਸਾ ਸੀ ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੳੁਂ ੲਿਹ ਨਿੱਕਾ ਹਾਦਸਾ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸ਼ਾਪ ਸ਼ੱਡ ਗਿਅਾ . ਸ਼ਾੲਿਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਿਸ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ . ਭਾਵੇਂ ੳੁਸ ਦੇ ਭਰਾ ਤੋਂ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋੲਿਸਾ ਸੀ
ਪਰ ੳੁਸ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ੳੁੱਥਲ ਫੁੱਥਲ ਮਚਾ ਰਿਹਾ ਸੀ. ੲਿਹੋ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ . ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਦੀ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪਤਾ ਨੲੀਂ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ......
(ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਕਮਰਾ)
ਤਰਸੇਮ ਲੲੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਰਾਤ ਕਿਸੇ ਤਿਹਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਕਿੳੁਕੀ ੳੁਸਦੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਘਰ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ਘਰ ਦੀਅਾਂ ਖੁਸ਼ੀਅਾਂ ਫੇਰ ਵਾਪਸ ਅਾ ਗੲੀਂਅਾ ਸੀ . ਤੇ ੳੁਸ ਦੀ ਘਰਵਲੀ ਜੋ ਅੱਠਾਂ ਵਰਿਅਾਂ ਤੋਂ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਸੀ ਓਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ਬਸ ਦੁੱਖ ਸੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਅਾਪਣੇ ਸੌਹਰਿਅਾਂ ਵੱਲੋਂ ਦੁੱਖੀ ਹੋਣ ਦਾ. ਤੇ ਅੈਨੀਂ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਬਣਾੲੀ ਜਮੀਨ ਹੱਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਣ ਦਾ ਓਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਬਲਕੀ ੳੁਸਦੇ ਨਾਲਦੇ ਜੰਮੇਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇਂ ਹੀ ਨੱਪੀ ਸੀ . ਜਿਨਾਂ ਤੇ ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਮਾਨ ਸੀ.
ਪਰ ਸਭ ਟੈਨਸ਼ਨਾਂ ਕਾਰਨ ਓਹ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾੲਿਅਾ ਨੲੀਂ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ.
"ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਭਾਗਵਨੇ ਅੱਜ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਅਾ ਗਿਅਾ . ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ , ਪੁੱਤ ਦੇ ਜਾਨ ਦਾ ਗਮ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਅੈਨਾਂ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪੱਥਰ ਬਣ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ . ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਪੱਥਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਲਿਅਾ . ਕਿਵੇਂ ੳੁਸ ਦਾ ਵਿਅਾਹ ਕੀਤਾ ਰੋਜ ਗਿੱਲੇ ਗੋਹੇ ਵਾਂਗੂ ਥੁੱਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ . ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਅਾਪਣਾਂ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ" ਅੈਨਾਂ ਬੋਲ ਕੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨੀਤ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਅਾ.
"ਨਾਂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੁੱਖੀ ਨਾਂ ਹੋਵੋ . ਜੋ ਹੋਣਾਂ ਸੀ ਓਹ ਗਿਅਾ . ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ੳੁਹ ਸਾਨੂੰ ਕੋੲੀ ਦੁੱਖ ਪਾਵੇ ੲੀ ਨਾਂ , ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ੲਿਕੱਠੇ ਹੀ ਦੇਖਾਂ ਗੇ . ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਘਰੇ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ਓਸ ਦਾ ਮਿਲ ਕੇ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਾਂ ਗੇ ਓਹਨੂੰ ਤੱਤੀ ਵਾਅ ਨੀਂ ਲੱਗਣ ਦੇਵਾਂ ਗੇ . ਤੇ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਸਹਾੲੀ ਹੋਵਾਂਗੇ ." ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਹੱਥ ਚ ਫੜ ਕੇ ੳੁਸਦੇ ਹੰਝੂ ਪੁੰਜਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਮੂੰਹ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਬੁੱਲ ਜੋੜ ਲੲੇ . ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਚ ਤਰਸੇਮ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸ਼ਾਥ ਦੇਣ ਲੱਗੀ . ਕਿਸ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ੳੁੱਤੇ ਅਾ ਗਿਅਾ . ੲਿੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਤਰਸੇਮ ਚਨਜੀਤ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮੁੰਮ ਫੜ ਕੇ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਨੇਫੇ ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਨਾਲੇ ਦਾ ਗੰਢ ਖੋਲਣ ਲੱਗਾ . " ਬੱਸ ਜੀ ਕਿਸ ਤੱਕ ਹੀ ਠੀਕ ਅਾ . ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨੀ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ੲਿਸ ਸਭ ਲੲੀ ਹਾਲੇ ਤਿਅਾਰ ਨੲੀਂ ਅਾਂ ਜੀ ਪਲੀਜ..." ਕਿਸ ਕਰਦੀ ਕਰਦੀ ਚਰਨਜੀਤ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝਦੇ ਹੋੲੇ . ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੀ ਕੀਤੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਅਾ ਤੇ ਦੋਨੋਂ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਸੌ ਗੲੇ....
ਬਾਕੀ ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ
ਜੁੜੇ ਰਿਹੋ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ....ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗੂ ਕੇ ੲਿਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਨਾਂਮ "ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ " ਕਿਓਂ ਰੱਖਿਅਾ ਗਿਅਾ....
ਧੰਨਵਾਦ
Wah bro wah sirra story aa" ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ "
(ਸੰਖਿਅਾ 2)
ਤੁਸੀਂ ਪੜ ਚੁੱਕੇ ਹੋ :-
ਤਰਸੇਮ ਖੜਾ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ੲਿਹ ਅਜਬ ਨਜਾਰਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ਤੱਕ ੳੁਸਨੇਂ ਸਿਰਫ ਚਮਤਕਾਰ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਅਾਂ ਸੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੇ ਅਾਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਚਮਤਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਲਿਅਾ . ਕਿੳੁਕੀ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਅਾਪਣਾਂ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਗਵਾਚਿਅਾ ਪੁੱਤ ਜੋ ਕੇ ਬਿਲਕੁਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਓਹ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਅਾ ਸੀ ਓਹ ਵੀ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ. ਤੇ ੳੁਸ ਦੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੳੁਸਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ੲਿਹ ੳੁਸ ਲੲੀ ਕਿਸੇ ਚਮਤਕਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ.........................................
ਹੁਣ ਅੱਗੇ :-
"ਮੰਮੀ ਯਰ ਭੁੱਖ ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਅਾ "
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗੇ ਹੋੲੇ ਨੇਂ ਕਿਹਾ.
"ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੋ ਵੀਰੇ ਮੰਮੀਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰੋ ਮੈਂ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਅਾਂ ਰੋਟੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲੲੀ" ਸਿੰਮੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
"ਲੈ ਤੇਰੀਅਾਂ ਰੋਟੀਅਾਂ ਖਾ ਕੇ ਮੈਂ ਟਿੱਡ ਵਿੰਗਾ ਕਰਵਾੳੁਣਾ..ਸੀਂਡਲੇ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਚਿੜਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਅਾਦਾ ਚਰਨਜੀਤ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ . ਅੱਜ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ੳੁਹ ਖੁੱਲ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ , ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਤੇ ਹੱਸਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਖਿਝ ਗੲੀ... " ਵੀਰਰਰੇ...ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਸਦੀਂ ਅਾਂ" ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਪਿਸ਼ੇ ੳੁਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲੲੀ ਦੌੜੀ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਪਿੱਸ਼ੇ ਪਿੱਸ਼ੇ
ਭੱਜ ਰੲੀ ਸੀ . ਅੱਜ ਜਿਵੇਂ ਦੋਣੇ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣਾਂ ਖੋੲਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਬਚਪਣ ਚੇਤੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ..." ਓਹ ਸਿੰਮੇਂ ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਭਜਦੀ ਦਾ ਤੇਰਾ ਸੀਂਡ ਨਾਂ ਡਿੱਗ ਪਵੇ" ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਚਿੜਾੲਿਅਾਂ ਸਿਮਰਨ ਰੁੱਕ ਕੇ "...ਕੀ ਅਾ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਵੀਰੇ ਨਾਂਲ ਰਲ ਗੲੇ ..ਜਾਓ ਮੈਂ ਨੀ ਬੋਲਣਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ " ਸਿਮਰਨ ਰੁਸ ਕੇ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਸਾਰੇ ਜਾਣੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੲੇ . ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਫਿਰ ਅੱਜ ਤੋਂ ਓਹੀ ਨਿੱਕੀ ਜਵਾਕੜੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ . ਅੱਜ ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਓਹੀ ਸੁਭਾਬ ਮੁੜ ਅਾੲਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਓਹ ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਤੇ ਰੁਸ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਸੀ... "ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਤੇਰਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਵਰਗ ਬਣਾੳੁਣ ਲੲੀ." ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਮਨ ਚ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ਕਰਾਨਾਂ ਕੀਤਾ.
"ਵੇਖੋ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਕਰਤਾ . ਜਾਓ ਮਨਾਂ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਅਾਓ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਦਾ ਪ੍ਬੰਧ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਓਨੇਂ.." ਚੰਨੀ ੲਿਹ ਕਹਿ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗੲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੋਨੋਂ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਮਨਾੳੁਣ ਚਲੇ ਗੲੇ . ਪਰ ਸਿੰਮੂ ਅੈਨੀ ਸੌਖੀ ਕਿੱਥੇ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀ ਸੀ , ੲਿਹ ੳੁਸ ਬਚਪਨ ਦੀ ਅਾਦਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਓਹ ਰੁੱਸ ਜਾਂਦੀ ਫਿਰ ੳੁਸਨੂੰ ਮਨਾਂੳੁਣਾ ਅੌਖਾ ਸੀ...ਦੋਵਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪੲੀਂ . " ਚਲੋ ਬਾਪੂ ਜੀ ੲੇਨੇ ਨੀਂ ਮੰਨਣਾ . ਫਿਰ ਅੈਦਾਂ ਕਰਦੇਂ ਅਾਂ ਅਾਹ ਦੋ ਚੌਕਲੇਟਾਂ ੲਿੱਕ ਤੁਸੀਂ ਖਾ ਲੋ ੲਿੱਕ ਮੈਂ ਖਾਲ ਲੈਨਾਂ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮਨਾਂੳੁਣਾਂ "
"ਅਾਂ...ਅਾਂ...ਨੲੀ ਮਨ ਗੀ ਮਨ ਗੀ ਮੈਂ . ਦੇ ਮੇਰੀਅਾਂ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਮੈਂ ਖਾੳੂਂ." ਸਿਮਰਨ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
"ਨੲੀਂ ਨੲੀਂ ਤੂੰ ਰਹਿ ਗੁੱਸੇ . ਅਸੀਂ ਨੀ ਮਨਾੳੁਣਾਂ ਤੈਨੂੰ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਹੱਸਦੇ ਕਿਅਾ.
"ਦੇਅਅਅ....ਗੱਧਿਅਾ" ਸਿਮਰਨ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਖੋਅ ਕੇ ਭੱਜ ਗੲੀ. ਦਰਵਾਜੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਚਿੜਾੳੁਣ ਲੱਗ ਪੲੀ.
ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਰਸੋੲੀ ਚ ਅਾਟਾ ਗੁੰਨ ਕੇ ਤਵਾ ਚੜਾ ਲਿਅਾ ਸੀ. ਸਿੰਮੂ ਵੀ ਜਾਕੇ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ
ਠੰਡ ਦਾ ਟਾਮਿਮ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ
"ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਿਵੇਂ ਓਂ . ਠੀਕ ਅਾਂ ਸ਼ੇਰਾ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਯਾਰ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ੲੀ ਕੈਂਮ ਅਾਂ , ਕਿਵੇਂ ਲਿਅਾਵਾਂ ਦਵਾੲੀ ਫਿਰ " ਤਰਸੇਮ ਨੇਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪੈੱਗ ਦਾ ਪੁਸ਼ਿਅਾ.
"ਲੈ ਅਾਓ ਬਾਪੂ ਹੈਗੀ ਅਾਂ ਤਾਂ ਭੋਰਾ" ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੰਗਦਾ ਸੰਗਦਾ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਅਾ .
"ਵਾਂਧੂ ਸ਼ੇਰਾ . ਓਹ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁਰਾਣਾਂ ਸੀਰੀ ਨੀ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਓਹ ਬਣਾਂੳੁਦਾ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਸ਼ ਮੈਂਨੂੰ ਵੀ ਦੇ ਜਾਂਦਾ , ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਥੱਕਿਅਾ ਟੁੱਟਿਅਾ ਲਾ ਲੈਣਾਂ.....ਤੂੰ ਬੈਠ ਮੈਂ ਲੈ ਕੇ ਅਾੳੁਣਾ ." ੲਿਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋੲੇ. ਤਰਸੇਮ ੳੁਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗਾ.
"ਓਹ ਨੲੀਂ ਬਾਪੂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿੱਥੇ ਪੲੀ ਅਾ . ਮੈਂ ਲੈ ਅਾੳੁਣਾ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਰੋਕਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . " ਓਹ ਅਾਪਣੇਂ ਤੂੜੀ ਅਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪੲੀ ਅਾ ਪੁੱਤ ਡਰੱਮ ਦੇ ਨਾਲ ਕੈਨੀਂ ."
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ੳੁੱਠ ਕੇ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਅਾ.
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜੱਗ ਚ ਪਾਕੇ ਦੇਸੀ ਲੈ ਅਾੲਿਅਾ .
ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਤੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੀ ਲੈਣ ਅਾੲਿਅਾ "..ੳੁਹੂੰ..ੳੁਹੂੰ ਅੱਜ ਤਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤ ਪਾਰਟੀ ਕਰਨਗੇ " "ਤੂੰ ਕੀ ਲੈਣਾਂ ਸੀਂਡਲੇ " ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਫਿਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਚਿੜਾ ਕੇ ਰਸੋੲੀ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਅਾੲਿਅਾ.
ਦੋਵਾਂ ਨੇਂ ਤਿੰਨ ਪੈਗ ਲਾੲੇ . ਤੇ ਸਰੂਰ ਜੇ ਚ ਹੋ ਗੲੇ...
ਓਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਫੜਾੲੀ . ਤੇ ਮਾਵਾਂ ਧੀਅਾਂ ਨੇ ਅਾਪ ਵੀ ਖਾ ਲੲੀ
ਫਿਰ ਚਾਰੇ ਜਾਣੇ ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ . ਚ ਬੈਠੇ ਗਲਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪੲੇਂ
" ਹੋਰ ਸੁਣਾ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਕਿਵੇਂ ਅਾਂ" ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਸ਼ਿਅਾ ." ਹਾਂਜੀ ਮਾਂ ਵਧੀਅਾ ਤੁਸੀਂ ਅਾਪਣੇ ਸੁਣਾਓ " ਠੀਕ ਅਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ੲਿਸ ਬੁੱਤ ਚ ਜਾਣ ਪੈ ਗੲੀ ਪੁ੍ੱਤ "
"ਪਰ ਤੂੰ ਅੈਨਾਂ ਟਾੲਿਮ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ , ਹਾਂ ਵੀਰਜੀ ਦੱਸੋ ਸਾਨੂੰ " ਮਗਰੇ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਬੋਲੀ.
"ਪਤਾ ਨੀ ਮਾਂ ੲਿਸ ਘਰ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਗਿਅਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਨੲੀਂ . ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੋਸ਼ ਅਾੲੀ ਮੈਂ ੲਿੱਕ ਸਾਧੂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਝੁੱਗੀ ਵਿੱਚ ਸੀ . ਮੈਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਅਾੳੁਣ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਅਾ ਗਿਅਾ." ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇਂ ਗੱਲ ਥੋੜੇ ਸਬਦਾਂ ਚ ਮੁਕਾਂੳੁਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ . ਜਿਵੇਂ ੳੁਹ ਘਰਦਿਅਾਂ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਲੁਕਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ.
"ਚਲੋ ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਪ੍ਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜੀਹਨੇਂ ਸਾਡੀ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਸੁਣ ਲੲੀ . ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਅਾਂ ਪੁੱਤ " ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
ੲਿਧਰ ਓਧਰ ਦੀਅਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਅਾ . ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਾਪਣੇਂ ਅਾਪਣੇਂ ਕਮਰਿਅਾਂ ਚਲੇ ਗੲੇ..........
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਜਦੋਂ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇੇ ਚ ਗਿਅਾ ਤਾਂ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਅਾਪਣਾ ਕਮਰਾ ਓਦਾਂ ਦਾ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ .
ਹਰ ਚੀਜ ਓਥੇ ਹੀ ਸੀ ਓਸੇ ਹੀ ਥਾਂ ਤੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ੳੁਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇਂ ਪੂਰੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋਵੇ . ਹਰ ੲਿੱਕ ਚੀਜ ਅਾਪਣੇਂ ਥਾਂ ਤੇ ਪੲੀ ਸੀ ਜਵੇਂ ੳੁਸਦੀ ਅੈਕਸੀਡੈਂਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ." ਕਿੰਨਾਂ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ . ਮੈਨੂੰ ਪਤਾਂ ੲਿਹ ਮੇਰੀ ਪਿਅਾਰੀ ਭੈਣ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋਣਾਂ , ਕਿੰਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਅਾ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ . ਮੈਨੂੰ ਨੀਂ ਪਤਾ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਵਿਚਾਰੀ ਨੇਂ . ਜਿਹੜੀ ਹਰ ਵੇਲੇ ਵੀਰਾ ਵੀਰਾ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ . ੳੁੱਤੋਂ ਮੇਰੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਪਿਓ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਜਿਅਾਦਾ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਸਾਰੇ ਨੇਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ ਮੇਰੇ ਬਿੰਨਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਵੀ ਨੀ ਸੀ.
ਅੱਠ ਸਾਲ ਮੇਰੀ ਤੇ ਘਰਦਿਅਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗੲੇ ਅਾ " ੲੇਹੀ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਦੋਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ .
ਓਧਰ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ . ਕਿੳੁਂਕੀ ੲਿਸ ਦੁਨੀਅਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਅਾਰ ਓਹ ਅਾਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ , ਅੈਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਣ ੳੁਸ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ੲਿਕੱਲੇ ਸ਼ੱਡਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨੲੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ . ਕਿਤੇ ੳੁਸਦਾ ਵੀਰਾ ੳੁਸਨੂੰ ਫੇਰ ਨਾਂ ਸ਼ੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇ . " ਹਾੲੇ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਨੇਂ ਪਤਾ ਨੀ ਅੈਨੇ ਸਾਲ ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਕੱਢੇ ਹੋਣਗੇ , ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲ ਪਿਅਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨੀ ਹੋਣੀ ਨਾਂ ਹੀ ਓਹਦਾ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਵਾਂਗੂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪਿੳੁ. ਪਤਾ ਨੀ ਵਿਚਾਰਾ ਕਿੱਥੇ ਦਰ ਦਰ ਦੀਅਾਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੋਣਾਂ " ਸਿਮਰਨ ਦੀਅਾਂ ਅੱਖਾਂ ੲਿਹ ਸੋਚ ਕੇ ੲਿੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭਿੱਜ ਗੲੀਅਾਂ . ੳੁਸਦਾ ਦਿਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੲੀ ਲੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ੳੁੱਠ ਗੲੀ ਤੇ ੳੁਸਦੇ ਪੈਰ ਅਾਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੲੇ..
ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ੳੁਸ ਨੇ ਦੇਖਿਅਾ ਕਿ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸੁੱਤਾ ਪਿਅਾ ਪਿਅਾ ਹੈ . ਸੁੱਤੇ ਹੋੲੇ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਵੀ ੳੁਸ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾਂ ਲੱਗ ਰਿਅਾ ਸੀ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਸੁੱਤਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋ
ਗੲੀ ਕਿ ੳੁਹ ਠੀਕ . ਸਿਮਰਨ ਅਾੲੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਨਾਂਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਪਰ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮਾਸੂਮ ਸ਼ਕਲ ਦੇ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਜਗਾੳੁਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਨੀ ਪਿਅਾ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਅਾਪਣੇ ਵੀਰ ਤੇ ਬੜਾ ਪਿਅਾਰ ਅਾ ਰਿਅਾ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ
ਚੁੰਮਣ ਲੲੀ ਝੁਕੀ ਤਾਂ ਅਚਾਣਕ ਹੀ ੳੁਸ ਨੇਂ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਬੁੱਲ
ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਬਜਾੲੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ
ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ . ੲਿਹ ਸਭ ਅੈਨਾਂ ਜਲਦੀ ਹੋੲਿਅਾ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੰਭਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ੲੀ ਨੀ ਮਿਲਿਅਾ . ਪਰ ਅਚਾਣਕ ਹੋੲੇ ੲਿਸ ਹਾਦਸੇ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਚ ਕਰੰਟ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗੲੀ . ਸਿਮਰਨ ਵਿਚਾਰੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੁੰਦੀ ਅਾਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਭੱਜ ਅਾੲੀ . ਕਮਰੇ ਚ ਅਾੳੁਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਾਹ ਨਾਲ ਸਾਹ ਨੲੀਂ ਮਿਲ ਰਿਅਾ ਸੀ . ੲੇਹ ਸਭ ਭਾਵੇਂ ਅਚਨਚੇਤ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋਹਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਂਵਾ ਚੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀ ਸੀ . ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਵਾਰ ਵਾਰ ਅਾਪਣੇ ਅਾਪ ਨੂੰ ਕਸੂਰਵਾਰ ਮੰਨ ਰਹੀ ਸੀ ." ਹਾੲੇ ਅਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਅਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੇ ਵੀਰਾ ਜਾਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੋਚਦਾ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ . ਹਾੲੇ ਕਿਤੇ ਜਾਗਦਾ ੲੀ ਨਾਂ ਹੋਵੇ , ਕਿਤੇ ਓਹਨੇ ਜਾਨ ਕੇ ਤਾਂ ....ਨੲੀਂ..ਨੲੀਂ...ਓਹ ਅੈਦਾਂ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਅਾ. ਓਹਨੇ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੇ ਨੇ ਨੀਂਦ ਚ ਪਾਸਾ ਲਿਅਾ ਹੋਣਾਂ ...ਹਾਂ ੲੇਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ...." ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਅਾਹੀ ੳੁਤਾਰ ਚੜਾਅ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ.
ਸੋਚਿਅਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਗੱਲ ਭਾਂਵੇ ਕੋੲੀ ਖਾਸ ਨੲੀਂ ਸੀ. ਹੈ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਹੀ ਸੀ , ਜੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਬੁੱਲਾਂ ਬੁੱਲ ਟੱਚ ਹੋ ਗੲੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋੲਿਅਾ . ਜਦੋਂ ਕਿ ੲਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਗਲਤੀ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਸਿਮਰਨ ਸਿਰਫ ਅਾਪਣੇਂ ਭਰਾ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਜਿਸਨੂੰ ਓਹ ਅੈਨਾਂ ਪਿਅਾਰ ਕਰਦੀ ਸੀ ,
ਜੋ ਓਸਨੂੰ ਅੱਠ ਵਰਿਅਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੀ ਸੀ . ਪਿਅਾਰ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਹੀ ਤਾਂ ਚੁਮਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਨੀਂਦ ਚ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਪਾਸਾ ਲੈ ਲਿਅਾ .
ਕੁੱਲ ਮਿਲ ਕੇ ੲਿੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹਾਦਸਾ ਸੀ ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੳੁਂ ੲਿਹ ਨਿੱਕਾ ਹਾਦਸਾ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸ਼ਾਪ ਸ਼ੱਡ ਗਿਅਾ . ਸ਼ਾੲਿਦ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਿਸ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ . ਭਾਵੇਂ ੳੁਸ ਦੇ ਭਰਾ ਤੋਂ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋੲਿਸਾ ਸੀ
ਪਰ ੳੁਸ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ੳੁੱਥਲ ਫੁੱਥਲ ਮਚਾ ਰਿਹਾ ਸੀ. ੲਿਹੋ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅੱਜ ੳੁਸਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ . ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਦੀ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪਤਾ ਨੲੀਂ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗੲੀ......
(ਤਰਸੇਮ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਕਮਰਾ)
ਤਰਸੇਮ ਲੲੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਰਾਤ ਕਿਸੇ ਤਿਹਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨੲੀਂ ਸੀ . ਕਿੳੁਕੀ ੳੁਸਦੇ ਯਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਘਰ ਅਾੳੁਣ ਨਾਲ ਘਰ ਦੀਅਾਂ ਖੁਸ਼ੀਅਾਂ ਫੇਰ ਵਾਪਸ ਅਾ ਗੲੀਂਅਾ ਸੀ . ਤੇ ੳੁਸ ਦੀ ਘਰਵਲੀ ਜੋ ਅੱਠਾਂ ਵਰਿਅਾਂ ਤੋਂ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਸੀ ਓਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ ਸੀ . ਬਸ ਦੁੱਖ ਸੀ ਤਾਂ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਅਾਪਣੇ ਸੌਹਰਿਅਾਂ ਵੱਲੋਂ ਦੁੱਖੀ ਹੋਣ ਦਾ. ਤੇ ਅੈਨੀਂ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਬਣਾੲੀ ਜਮੀਨ ਹੱਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਣ ਦਾ ਓਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਬਲਕੀ ੳੁਸਦੇ ਨਾਲਦੇ ਜੰਮੇਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇਂ ਹੀ ਨੱਪੀ ਸੀ . ਜਿਨਾਂ ਤੇ ਤਰਸੇਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਮਾਨ ਸੀ.
ਪਰ ਸਭ ਟੈਨਸ਼ਨਾਂ ਕਾਰਨ ਓਹ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾੲਿਅਾ ਨੲੀਂ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ.
"ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ ਭਾਗਵਨੇ ਅੱਜ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਅਾ ਗਿਅਾ . ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗੲੀ , ਪੁੱਤ ਦੇ ਜਾਨ ਦਾ ਗਮ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਅੈਨਾਂ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪੱਥਰ ਬਣ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ . ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਪੱਥਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਲਿਅਾ . ਕਿਵੇਂ ੳੁਸ ਦਾ ਵਿਅਾਹ ਕੀਤਾ ਰੋਜ ਗਿੱਲੇ ਗੋਹੇ ਵਾਂਗੂ ਥੁੱਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ . ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਅਾਪਣਾਂ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ" ਅੈਨਾਂ ਬੋਲ ਕੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨੀਤ ਦੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਅਾ.
"ਨਾਂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੁੱਖੀ ਨਾਂ ਹੋਵੋ . ਜੋ ਹੋਣਾਂ ਸੀ ਓਹ ਗਿਅਾ . ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ੳੁਹ ਸਾਨੂੰ ਕੋੲੀ ਦੁੱਖ ਪਾਵੇ ੲੀ ਨਾਂ , ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀਂ ਅਾਂ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ੲਿਕੱਠੇ ਹੀ ਦੇਖਾਂ ਗੇ . ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਅਾਪਣਾਂ ਪੁੱਤ ਘਰੇ ਅਾ ਗਿਅਾ ਹੁਣ ਅਾਪਾਂ ਓਸ ਦਾ ਮਿਲ ਕੇ ਖਿਅਾਲ ਰੱਖਾਂ ਗੇ ਓਹਨੂੰ ਤੱਤੀ ਵਾਅ ਨੀਂ ਲੱਗਣ ਦੇਵਾਂ ਗੇ . ਤੇ ਅਾਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਹਰ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਸਹਾੲੀ ਹੋਵਾਂਗੇ ." ਚਰਨਜੀਤ ਨੇਂ ਅਾਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਹੱਥ ਚ ਫੜ ਕੇ ੳੁਸਦੇ ਹੰਝੂ ਪੁੰਜਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਮੂੰਹ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ੳੁਸ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਬੁੱਲ ਜੋੜ ਲੲੇ . ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਚ ਤਰਸੇਮ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸ਼ਾਥ ਦੇਣ ਲੱਗੀ . ਕਿਸ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ੳੁੱਤੇ ਅਾ ਗਿਅਾ . ੲਿੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਤਰਸੇਮ ਚਨਜੀਤ ਦਾ ੲਿੱਕ ਮੁੰਮ ਫੜ ਕੇ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਹੱਥ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਨੇਫੇ ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਨਾਲੇ ਦਾ ਗੰਢ ਖੋਲਣ ਲੱਗਾ . " ਬੱਸ ਜੀ ਕਿਸ ਤੱਕ ਹੀ ਠੀਕ ਅਾ . ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨੀ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ੲਿਸ ਸਭ ਲੲੀ ਹਾਲੇ ਤਿਅਾਰ ਨੲੀਂ ਅਾਂ ਜੀ ਪਲੀਜ..." ਕਿਸ ਕਰਦੀ ਕਰਦੀ ਚਰਨਜੀਤ ਅਚਾਣਕ ਬੋਲੀ.
ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਵੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝਦੇ ਹੋੲੇ . ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੀ ਕੀਤੀ ਕਿਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਰਸੇਮ ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਅਾ ਤੇ ਦੋਨੋਂ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਸੌ ਗੲੇ....
ਬਾਕੀ ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ
ਜੁੜੇ ਰਿਹੋ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ....ਅਗਲੇ ਅਪਡੇਟ ਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗੂ ਕੇ ੲਿਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਨਾਂਮ "ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਹੜਦੁੱਲ " ਕਿਓਂ ਰੱਖਿਅਾ ਗਿਅਾ....
ਧੰਨਵਾਦ
Ehde ch badla vi lau ga munda shareekan ton?
